Morgunblaðið - 12.04.1992, Blaðsíða 31
MORGUNBLAÐIÐ SAMSAFNIÐ SUNNUDAGUR 12. APRÍL 1992
C 31
SÍMTALIÐ . ..
ER VIÐ HÖNNU MARÍU KARLSDÓTTUR LEIKKONU
Mikill mannfjöldi var
saman kominn á
Reykjavíkurflugvelli
til að sjá undraflug-
vélina fljúga.
Það þótti undur og
stórmerki að sjá þyrl-
una hefja sig lóðrétt,
til flugs.
Þyrilvængjan hefur
sig til flugs með Ey-
stein Jónsson ráð-
herra innanborðs og
breska flugmanninn
B. Yuell.
BROSIR MEIRA
29153
Halló.
- Hanna María, góðan daginn
þetta er á Morgunblaðinu, Kristín
Maija. .
Júj góðan daginn.
- Ég þorði ekki að hringja fyrr,
sofa ekki leikkonur alltaf lengi á
niorgnana?
- Jú yfirleitt, en ég var nú kom-
in á fætur korter yfir níu í morgun
aldrei þessu vant. En oft sofnar
maður seint ef sýning hefur verið
kvöldinu áður.
- Því trúi ég. En segðu mér,
áttirðu von á því að „Þrúgur reið-
innar“ yrði svona vinsælt?
Nei, við áttum ekki von á þessum
ósköpum. Við vissum auðvitað að
við vorum með gott efni í höndun-
um og sáum snemma á æfín-
gatímabilinu að þetta stefndi í það
að geta orðið mjög góð sýning. Það
er voða gaman að lifa núna.
- Hefur það áhrif á daglega lífið
ef sýning gengur vel?
Ja, ég segi það ekki, maður bros-
ir meira! En það er einstaklega góð
tilfinning að leika alltaf fyrir troð-
fullum sal af fólki.
Breski hljómsveitarstjórinn
Robin Stapleton sagði eitt sinn að
það væri slæmt fyrir óperusöngv-
ara að vera í uppnámi fyrir sýn-
ingu, gildir hið sama um leikara?
Fólk er mismunandi viðkvæmt,
það sem stuðar einn snertir ekki
annan. En það er
ekki gott að verða
fyrir óþægindum
rétt áður en mað-
ur fer inn á svið.
- Menn eiga því
ekki að vera að
abbast upp á leik-
ara fyrir sýning-
ar?
Nei, þá vill
maður hafa sína
„rútínu“ og ró.
- Sviðsmynd-
in er dálítið
óvenjuleg hjá
ykkur. Heil bifreið á sviðinu?
Tæknibúnaður Borgarleikhúss-
ins er mjög mikill og trúlega mest
notaður í þessari sýningu af öllum.
Bæði flugkerfið og hringsviðið,
enda hugmyndaríkir menn sem
standa þar að baki, Óskar Jónasson
og Kjartan Ragnarsson.
- Ég heyrði að það væri ný stefna
í Evrópu að nýta sviðið svona?
Nú hef ég bara ekki komið til
útlanda í þijú ár og get ekki svar-
að því.
- Hvað segirðu?!
Ég er að kaupa íbúð.
- Ansi ertu hörð. En segðu mér
annað ertu ekki hrædd um að veikj-
ast þegar þú ert bókuð svona fram
í tímann?
Jú. Ég var til dæmis fárveik á
frumsýningu, með bullandi flensu
og hálfraddlaus.
- En fékkst samt góða dóma! Já
ég sá þig í matvörubúð á Lauga-
veginum einmitt um þetta leyti.
Þú varst að kaupa mjög hollan mat.
Jæja, hvað var ég að kaupa?
- Ég man það ekki, en ég var
að kaupa lundabagga. Þið þurfið
auðvitað að borða hollan mat og
vera í góðu formi?
Já, ég hugsa mikið um hvað ég
borða.
- En hvað gera leikkonur kvöldin
sem þær eiga frí?
Upp á síðkastið hef ég verið að
pijóna peysu í sjö litum og ægilegu
munstri og er næstum dáin í hvert
skipti sem ég tek
hana upp. Eg er
komin á seinni
ennina. Þetta átti
að vera jólagjöf
handa vinkonu
minni tveggja
ára, en hún fær
hana bara fyrir
páska.
- Jæja en ég
óska þér gleði-
legra páska og
þakka þér fýrir
spjallið.
Sömuleiðis.
Hanna María Karlsdóttir
HVAR
ERUÞAU
NÚ?
Þorsteinn Gubmundsson,
„Steini spil"
Erennþáaö
„ÞAÐ MÁ líkja tónlistarbakteríunni við áfengissýki, það er hægt
að halda henni niðri en aldrei hægt að lækna hana,“ segir Þor-
steinn Guðmundsson, handavinnukennari á Selfossi, þekktari sem
„Steini spil“ hér á árum áður. Hann var ókrýndur konungur
sveitaballana hér áður fyrr, allt þar til að hann ákvað að hætta
1986. En að vera lengi frá spilamennskunni er ekki létt; nú er
hann byrjaður aftur, þó í minna mæli sé.
etta er nú orðin rosalega löng
saga, það er varla að ég sé
að fletta ofan af því hvað ég er
gatnall. En ég bytjaði um ferm-
ingu, keypti hljóðfæri fyrir ferm-
ingarpeningana — þetta var búið
að vera draumurinn lengi. Upp
úr því komst ég í Hljómsveit Ósk-
ars Guðmundssonar sem var
nokkuð þekkt. Það var líklega
1953. Síðan var ég sjálfur með
hljómsveit á mínum vegum í ýms-
um útgáfum, allt frá 1963 og þar
til að ég ákvað að hætta 1986.“
„Af hveiju ég hætti? Ég tók
þá ákvörðun á einu balli, í síðasta
laginu á því balli. Bæði var að ég
vissi að ég yrði ekki í þessu til
eilífðar og svo þótti mér bara snið-
ugt að hætta svona skyndilega
meðan allt gekk vel. En ég hafði
engin sérstök áform og lofaði
aldrei að hætta fyrir fullt og allt.
Það var töluvert hringt eftirá og
spurt hvort við gætum spilað. Svo
var líka spurt af hveiju við hætt-
um, það var eins og að maður
þyrfti að gefa einhveija skýringu
á þessu.“
- Var ekkert erfítt að fylgja
eftir músíktískunni í gegnum tíð-
ina?
„Við spiluðum það sem var vin-
sælt á hveijum tíma. Síðan voru
viss lög sem alltaf voru vinsæl.
Þessi lög urðu alltaf fleiri og'fleiri
og eru spiluð enn í dag. Annars
'er dálítil sálfræði í því að finna
út hvað passaði í það og það skipti.
Ég held að það hafi tekist nokkuð
vel, ekki það að við spiluðum neina
súper músík, heldur að við komum
fólki í gott skap. Lögreglan og
húsverðir höfðu líka orð á því
hvað það væri miklu rólegra á
böllunum þegar við spiluðum —
fólk var að skemmta sér og ekki
að bijóta niður klósett og slást.“
v- Spilamenskan hefur aldrei
verið aðalatvinnan hjá þér?
Nei, ég hef kennt handavinnu
hér í skólanum á Selfossi síðan
1960. Músíkin hefur alltaf verið
aukavinna, þótt um tíma hafi
þetta verið orðin full vinna. Ann-
ars var þetta mjög skemmtilegt
þegar allt var í fullum gangi.
Maður spilaði kannski á jólatrés-
skemmtunum og þangað komu
mömmurnar með börnin á hand-
leggnum og gengu
kringum jólatréð.
Svo stækkuðu börnin
og komu í skólann til
mín og ég fór að
kenna þeim að
smíða. Á skólaböll-
unum vorum við
jafnvel að spila. Síð-
an fóru þau að koma
á sveitaböllin og allt-
af hélt maður áfram
að spila. Þau stofn-
uðu síðan fjölskyldu
og héldu kannski
áfram að koma á
böllin til okkar, þann-
ig að það má segja
að maður hafi fylgt
með fram á full-
orðinsár."
- Þú hefur ekki
getað haldið þig lengi
frá tónlistinni?
„Ég var í fríi frá
1986 og þangað til í
sumar en þá talaði
Grétar Guðmundsson við mig.
Hann er söngvari og hafði reynd-
ar verið í hljómsveitinni hjá mér
áður. Grétar bað mig að spila með
sér eina helgi á Fjörukránni í
Hafnarfirði. Þá hafði'ég ekkert
spilað að ráði frá því að ég hætti
1986. En þetta þróaðist nú þann-
ig að við spiluðum þarna fram að
áramótum. Þetta hlóð síðan utan
á sig, þannig að við spilum tölu-
vert núna. Tæknin er orðin svo
mikil í dag að ég get spilað einn
það sem við gerðum þrír áður.
Annars hef ég engar áætlanir um
livað ég ætla að gera í l'ramtíð-
inni, ég tek því sem til fellur úr
því að ég byijaði aftur.