Morgunblaðið - 11.11.1992, Qupperneq 31

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 11. NÓVEMBER 1992
31
Bára Gunnars-
dóttir — Minning
Fædd 14. október 1925
Dáin 3. nóvember 1992
Sólbjartur haustdagur í byijun
september myrkvaðist á nokkrum
sekúndum þegar Bára systir varð
fyrir bíl á Miklubrautinni. Hún
komst aldrei til meðvitundar eftir
slysið og lézt fyrir viku. Andlát
Báru var ótímabært en dauðinn
spyr ekki að slíku.
Þegar svona atburði ber að
höndum verður vanmáttur ástvina
alger. Við systur hennar, sem bú-
settar erum erlendis, gátum aðeins
fylgst með dauðastríði hennar úr
fjarlægð gegnum símtöl og bréf.
Hinir, sem setið hafa við sjúkra-
beðinn, gátu aðeins horft á lífið
ijara út.
Bára Gunnarsdóttir var hálf-
systir okkar frá fyrra hjónabandi
Gunnars Jónssonar skipasmíða-
meistara og Ingibjargar Asbjörns-
dóttur. Hún var þriðja bam föður
okkar af sjö. Hún missti móður
sína í bemsku og bjó ásamt eldri
bróður sínum, Tryggva, hjá Ólafíu
móðursystur sinni og eiginmanni
hennar, Ragnari Ágústssyni, á
Akureyri, þar til faðir okkar
kvæntist í annað sinn, Sólveigu
Þórðardóttur 1933. Við systumar
fæddumst með rúmlega árs milli-
bili í þessu hjónabandi og tvö
yngstu systkinin nokkrum ámm
síðar. Með Báru er horfin síðasta
manneskjan sem þekkti okkur og
hjálpaði til að sinna okkur frá
fyrstu tíð. Nú verður tómlegra að
koma heim til íslands þegar Báru
vantar.
Bára fluttist eftir ferminguna
suður og fór að vinna fyrir sér.
Hún kom á hveiju sumri eftir þetta
norður til Akureyrar ásamt unn-
usta sínum, Bjama Vigfússyni.
Þessar heimsóknir eru okkur afar
eftirminnilegar. Þau komu í dross-
íu frá Reykjavík og lífguðu upp á
hversdagslífið. Bára var einstak-
lega natin við okkur. Hún kom
með sælgæti sem hún gaf okkur
í smáskömmtum, greiddi okkur
eftir nýju tízkunni og saumaði á
okkur kjóla.
Eftir að ijölskyldan flutti frá
Akureyri til Reykjavíkur um miðj-
an sjötta áratuginn fómm við að
umgangast Bám sem jafningja og
ráðgjafa sem við alltaf áttum at-
hvarf hjá.
Bára giftist eftirlifandi manni
sínum, Bjarna Vigfússyni leigubíl-
stjóra, 28. október 1944. Þau komu
sér skjótt upp eigin húsnæði í
Mávahlíð 17. Þau eignuðust þijár
dætur, Ingibjörgu, f. 1947, gift
Einari Baxter, Vilborgu, f. 1950,
gift Þorgils Jónassyni, og Gunn-
hildi, f. 1953. Barnabörnin eru
orðin átta og barnabarnabömin
fimm, það yngsta fékk hún aldrei
að sjá. Árið 1957 fluttu þau hjónin
í eigið raðhús í Sólheimum 47, þar
sem þau bjuggu í 30 ár þar til þau
fluttu í Mávahlíð 32. Þau hjón
voru einstaklega samrýmd.
Bára var mikil hæfileikakona,
en það bar ekki mikið á henni utan
heimilis. Hún tilheyrði síðustu kyn-
slóðinni sem gerði börn og heimili
að sínu aðalviðfangsefni. Hún var
frábær húsmóðir. Hún var vinnu-
söm en slík var skipulagsgáfa
hennar að fáir tóku eftir að hún
væri að vinna. Hún hafði einstaka
hæfileika á að láta fólki líða vel í
húsakynnum sínum. Hún var flink
saumakona og tók stundum að sér
að sauma fyrir aðra.
Bára var alvarleg í fasi, sérstak-
lega framan af ævi. Hún hafði
góða kímnigáfu og varð glaðvær-
ari með árunum. Hún var glögg
og eftirtektarsöm og hafði gaman
af að segja frá. Hún gat verið al-
varleg og glettin samtímis. Boðin
hjá Báru og Bjarna voru í sér-
flokki, allir vinir og vandamenn
biðu eftir afmælisveizlunum í októ-
ber.
Bára þjáðist af astma, sem
ágerðist fyrir tuttugu árum. Hún
vann á þeim tíma í efnalaug og
þoldi illa gufurnar. Hún beitti sér
fyrir samtökum ofnæmissjúklinga
og vann að málefnum þeirra af
mikilli ósérhlífni.
Bára og Bjarni höfðu yndi af
að ferðast og fóru til útlanda síð-
ustu árin. Sjúkdómur Báru hafði
mikil áhrif á ferðalög þeirra. Hann
versnaði í gróðurríkum löndum en
batnaði þar sem veðurfar er þurrt
og sólríkt, til dæmis á Kanaríeyj-
um. Báru þótti mjög vænt um
Kanaríeyjar og fór oft þangað á
veturna.
Við og fjölskyldur okkar erlend-
is viljum með þessum línum heiðra
minningu Báru og tjá söknuð okk-
ar.
Halldóra Gunnarsdóttir,
Gautaborg,
Anna Lísa Gunnarsdóttir,
Suður-Afríku.
Syrgja nú látna
svanna prýði
eiginmaður, böm
og ástmenni.
Deyi góð kona
er sem daggar geisli
hverfi úr húsum
verður húm eftir.
(Stgr. Th.)
Þessar ljóðlínur finnst okkur
eiga vel við er vinkonan okkar
Bára Gunnarsdóttir kveður þennan
heim því svo sannarlega bregður
birtu og verður húm í húsinu þeg-
ar hún er þar ekki lengur. Bára
andaðist á Borgarspítaianum 3.
nóvember sl. eftir að hafa slasast
svo hörmulega í einu af þeim sorg-
legu umferðarslysum sem orðið
hafa á þessu annars undurfagra
hausti.
Fólk les í blöðum frétt; kona
varð fyrir bfl, hún meiddist á fótum
og höfði — punktur. En enginn
nema nánustu ættingjar og vinir
vita hversu hræðilega mikið slösuð
hún var og svo allt það frábæra
fólk, læknar og hjúkrunarlið, sem
barðist fyrir lífi hennar. Allt var
gert til að lina þjáningar hennar
en allt kom fyrir ekki.
Bára var fædd 14. október 1925,
dóttir hjónanna Ingibjargar Ás-
björnsdóttur og Gunnars Jónsson-
ar skipasmiðs og ólst að mestu upp
á Akureyri. Hún missti móður sína
aðeins 6 ára gömul og var það
henni þung sorg sem hún aldrei
gleymdi. Einn albróður átti hún,
Tryggva skipasmið, sem býr á
Akureyri. Faðir hennar giftist síðar
Sólveigu Þórðardóttur. Bára átti
fímm hálfsystkini og hafði hún
mjög náið og gott samband við þau
öll. Gunnar og Sólveig eru bæði
látin.
Bára kom ung til Reykjavíkur
til að vinna fyrir sér aðeins 16 ára
gömul. Kynnist hún þá ungum
verslunarmanni, Bjarna Vigfús-
syni, sem þá vann í verslun 'Halla
Þór á Vesturgötu 17, en þar átti
hún heima hjá föðursystur sinni
Vilborgu og manni hennar Jónasi
Hallgrímssyni. Það var ást sem
staðið hefur í fimmtíu ár, hann var
maðurinn í lífi hennar og hún var
konan sem hann dáði og tilbað til
hins síðasta.
Þau giftu sig 28. október 1944
og byijuðu að búa í einu herbergi
í húsi foreldra hans. Fljótlega hóf
Bjarni að byggja þeim hús ásamt
bræðrum sínum tveim og var það
í Mávahlíð 17. Þangað flytja þau
í nóvember 1946. Þar eignast þau
dætur sínar þijár, Ingibjörgu, sem
gift er Einari Baxter múrara og
eiga þau þijú börn og fimm barna-
börn, Vilborgu, gift Þorgils Jónas-
syni sagnfræðingi og eiga þau þijú
börn, og Gunnhildi, er var gift
Ólafi Torfasyni og eiga þau tvo
drengi, en þau slitu samvistum.
Við kynntumst Báru er við unn-
um allar saman. Var þá stofnaður
ferðaklúbbur og fórum við í marg-
ar ferðir á þeim árum. Þar naut
Bára sín vel, þá var mikið sungið
og mikið hlegið og eigum við öll
góðar minningar síðan og hefur
vinátta okkar enst í nær fimmtíu
ár. Við giftum okkur allar um svip-
að leyti og eignuðumst okkar
fyrstu börn. Byijuðum við þá í
saumaklúbb sem enst hefur til
þessa. Nú erum við þijár eftir af
þeim sem byijuðum. Bára er önnur
sem fer yfír móðuna miklu. Innileg
vinátta hefur ríkt á milli okkar og
þegar börnin voru lítil hittumst við
vikulega og bárum saman bækur
okkar og sögðum hver annarri til
og lærðum hver af annarri. Það
voru oft eins og bestu námskeið,
unnið af kappi en ekki bara talað
um náungann eins og margir
halda, en alltaf jafn gaman og
mikið hlegið.
1958 eignuðust Bára og Bjarni
raðhús í Sólheimum 47 þar sem
þau bjuggu í nær 30 ár. Það var
sama hvar hún Bára bjó, hvort það
var eitt lítið herbergi eða stórt
hús, alltaf var heimilið jafn fallegt
og snyrtilegt. Bára var einstaklega
myndarleg húsmóðir og hafði auga
fyrir öllu því sem heimilið mátti
prýða, hún var fagurkeri og naut
fagurra lista og var tónlist hennar
mesta áhugamál. Átti hún gott
safn af góðri tónlist og naut þess
að leika fyrir mann, sérstaklega
fagran söng, enda alin upp við
söng þar sem faðir hennar og bróð-
ir sungu báðir í karlakómum Geysi
og átti hún marga kunna söngvara
í ætt sinni. Hún hafði sjálf und-
urfagra rödd og hefði eflaust náð
langt með þeim tækifærum sem
ungt fólk- hefur í dag. Hún var
smekkleg í klæðaburði og hugsaði
vel um útlit sitt. Hún tók vel á
móti gestum og voru allar veislur
hennar mjög ánægjúlegar og allt
smekklegar fram borið og séð um
að öllum liði sem best.
Bára var ekki allra, svo við get-
um talið okkur það til tekna að
hafa átt svo langa og góða vin-
áttu, hún hafði stóra lund en hafði
gott vald á henni og sjálfsaga, hún
hafði gott auga fyrir því sem
spaugilegt var og hló þá hjartan-
lega smitandi hlátri.
Bára þjáðist af asma og þurfti
að vera langtímum á sterkum lyfj-
um. Aldrei talaði hún um veikindi
sín, maður bara sá hvemig henni
leið, en ef spurt var leið henni ailt-
af ágætlega.
Síðustu árin sá maður hvernig
sjúkdómurinn og lyfín höfðu áhrif
á þessa glæsilegu konu.
Bára og Bjarni voru ákaflega
samhent og heimakær og var
heimilið og fjölskyldan í fyrirrúmi,
en þau nutu þess einnig að ferð-
ast, bæði innanlands og utan. Þau
fóru margar ferðir til útlanda, en
síðustu árin fór hún aðallega sér
til heilsubótar óg fór þá jafnvel
ein, þegar læknarnir gátu ekkert
gert fyrir hana, og kom hún þá
sem ný manneskja til baka.
Fyrir nokkrum árum brugðu þau
á það ráð að minnka við sig og
fluttu þá í litla íbúð í Mávahlíð 32
og eins og alltaf hafa þau búið sér
þar fagurt heimili.
Bára var einstök eiginkona,
móðir og amma og nú síðustu árin
langamma, alltaf var hún boðin
og búin þegar sauma þurfti flík
og lék það í höndum hennar, og
hafa dætur hennar og dótturdóttir
hlotið þann arf, þær eru hver ann-
arri myndarlegri og vel gefnar
konur. Dæturnar áttu ljúfa og
góða æsku þar sem ást og um-
hyggja voru höfð í fyrirrúmi og
hefur ungum nútímakonum
kannski fundist fullmikið dekrað
við eina karlmanninn á heimilinu,
en þær kunnu vel að meta foreldra
sína og hafa sýnt það best þessa
síðustu mánuði, þar sem þær hafa
skipst á að vaka nótt sem dag
yfír móður sinni og reynt að létta
föður sínum sorgina með einstakri
umhyggju. /
Erfiðum tíma er nú lokið en eft-
ir stendur rúmið hennar autt, sorg
og söknuður fyllir hjörtu okkar
allra sem þekktu hana, en mestur
er harmur Bjarna og dætra hennar
og biðjum við almáttugan Guð að
gefa þeim styrk til að líta fram á
veginn og minnast þess að þegar
við erum sorgmædd grátum við
það sem veitti okkur mestu gleð-
ina.
Guð geymi vinkonu okkar og
blessi og hafi hún þökk fyrir allt.
Margrét, Gróa og Emelía.
I dag, miðvikudaginn 11. nóvem-
ber, verður jarðsungin frá Dóm-
kirkjunni Bára Gunnarsdóttir,
tengdamóðir mín og góður vinur.
Bára lést á Borgarspítalanum að
kvöldi þriðjudagsins 3. nóvember.
Alls lá Bára meðvitundarlaus í níu
vikur eftir umferðarslys á gang-
braut 1. september síðastliðinn.
Mig langar að minnast hennar með
nokkrum orðum nú að leiðarlokum.
Bára'var fædd á Akureyri 14.
október 1925. Foreldrar hennar
voru hjónin Ingibjörg Verónika
Ásbjömsdóttir (1901-1932) og
Gunnar Jónsson (1899-1960).
Auk Báru áttu þau einn son,
Tryggva Gunnarsson (f. 1921)
skipasmið á Akureyri. Tryggvi er
kvæntur Stellu Sigurgeirsdóttur.
Ingibjörg var dóttir hjónanna
Ásbjöms Bjömssonar (1863-
1951) og Guðrúnar Guðmunds-
dóttur (1866-1964) í Grundarhóli
hjá Hvammi í Dýrafirði. Ásbjörn
og Guðrún voru bæði vestfirsk að
ætt og uppruna. Ingibjörg varð
skammlíf, veiktist af bráðaberklum
og lést eftir skamma legu á Krist-
nesi í Eyjafírði.
Gunnar var sonur hjónanna Jóns
Þórarinssonar (1870-1943) og
Helgu Kristjánsdótur (1869-
1952) . Jón og Helga voru bæði úr
Suður-Þingeyjarsýslu en bjuggu
lengi með stóran barnahóp í
Hvammi í Dýrafirði.
Gunnar var landskunnur skipa-
smíðameistari á Akureyri. Meðal
annars teiknaði hann og var yfír-
smiður við Snæfellið EA 740, eitt
stærsta tréskip sem hefur verið
byggt hér á landi.
Elsku amma mín er dáin, aðeins
62 ára að aldri. Þetta fínnst mér
mjög erfitt að sætta mig við. Veik-
indi hennar voru ekki mjög löng
en þau yfirbuguðu hennar þreytta
líkama á skömmum tíma. Drottinn
hefur tekið hana ömmu mína heim
til dýrðar sinnar, þar fær hún að
dvelja hjá honum eilíflega, laus við
sinn sjúkdóm, kvalir og erfíðleika
sem honum fylgdu.
Amma mín var mjög þakklát
fyrir dætur sínar þijár, Guðrúnu,
Hafdísi og Hrund, og öll barnabörn-
in og minntist hún á það í tíma og
ótíma. Ég á eftir að sakna sárt
hennar ömmu minnar sem hringdi
daglega heim, bara til að heyra
reglulega í okkur og alltaf var hún
jafnánægð áð heyra í börnunum
sínum. Hún sagði eigingirni á börn-
in sín vera ástæðu daglegra hring-
inga. Þegar amma sagði börnin sín
átti hún við allan hópinn. Það var
ekki svo sjaldan að á jólunum þeg-
Hann var tvíkvæntur. Seinni
kona hans var Sólveig Kristjana
Þórðardóttir (1902-1975). Börn
þeirra eru: Anna Lísa (f. 1-934),
húsmóðir í Suður-Afríku, gift Pétri
Erlendssyni; Halldóra (f. 1936),
sálfræðingur í Svíþjóð, gift Bjama
Amgrímssyni lækni; Gunnar (f.
1940), kennari á Akranesi, kvænt-
ur Aase Gunnarsson hjúkrunar-
fræðingi og Helga (f. 1945), tón-
listarkennari í Reykjavík.
Fyrir hjónaband eignaðist Gunn-
ar son með Ólöfu Ólafsdóttur í
Reykjavík. Það er Ólafur Gunnars-
son (f. 1919), málmsteypumeist-
ari, lengi búsettur í Kópavogi.
Bára var aðeins sex ára gömul
þegar Ingibjörg móðir hennar
veiktist og féll frá. Sá atburður
var henni minnisstæður alla ævi
og markaði að mörgu leyti viðhorf
hennar á lífsleiðinni. Hún og
Tryggvi bróðir hennar bundust á
þessum erfiðleikatímum vináttu-
böndum sem aldrei rofnuðu meðan
bæði lifðu. Hér er einnig rétt að
nefna ævilanga vináttu Báru við
móðursystur sína, Guðrúnu Ólafíu
Ásbjörnsdóttur (1898-1985), en
Ólafía reyndist þeim Báru og
Tryggva afar vel alla tíð.
Bára flutti ung alfarin frá Akur-
eyri til Reykjavíkur. Þar með voru
örlög hennar ráðin. í Reykjavík
kynntist hún eftirlifandi eigin-
manni sínum, Bjama Þ. Vigfússyni
(f. 1919), bílstjóra. Bjarni er inn-
fæddur Reykvíkingur, sonur hjón-
anna Vigfúsar L. Árnasonar
(1891-1957) og Vilborgar Elínar
Magnúsdóttur (1892-1951), sem
lengi bjuggu á Bergstaðastræti
31a.
Bára og Bjarni gengu í hjóna-
band í Reykjavík 28. október 1944.
Þau bjuggu fyrst í Mávahlíð 17
og síðan lengi í Sólheimum 47 en
frá 1987 í Mávahlíð 32.
Dætur þeirra em þijár. Elst er
Ingibjörg (f. 1947), gift Einari
Baxter, þá Vilborg (f. 1950), gift
undirrituðum og yngst er Gunn-
hildur (f. 1953). Alis em barna-
börnin átta og langömmubömin
fimm.
Bára var merkileg kona fyrir
margra hluta sakir. Hún vqr mynd-
arleg kona, dökkhærð og bar sig
vel, ljómandi vel gefín og grandvör
í orðum. Dugnaði hennar og mynd-
arskap var og viðbrugðið. Bára var
óvenju lagin og alls kyns flókinn
saumaskapur var henni leikur einn.
Tónlist var henni í blóð borin. Nú
seinni árin var það ein helsta af-
þreying hennar að hlusta á góða
tónlist, sem hún hafði mikið vit á.
Hér með er komið á framfæri
þakklæti til lækna og hjúkmnar-
fólks á Borgarspítalanum fýrir
góða umönnun við Báru.
Ég kveð mikla sómakonu með
söknuði og þakklæti fyrir allt og
allt. Guð blessi minningu Bám
Gunnarsdóttur.
Þorgils Jónasson.
ar allir voru að tæta utan af pökk-
unum mnnu tár niður kinnar henn-
ar og var hún amma mín að tjá
gleði sína yfir að vera með okkur.
Ég veit að ömmu minni líður vel
hjá Guði þar sem margir ástvinir
hennar biðu hennar og efa ég ekki
um góðar móttökur þeirra. En eins
og í textanum segir: „Eitt_ sinn
verða állir menn að deyja.“ Ég vil
þakka ömmu minni fyrir allar þær
góðu minningar sem ég á um hana
og að auki stundir okkar sem við
áttum saman, t.d. ferð til Danmerk-
ur og síðar til Svíþjóðar.
Amma mín var sterk, dugleg og
góð kona og ekki vantaði þijóskuna
og þannig mun ég muna hana. Ég
veit að hún amma mín situr þarna
uppi og fylgist með mér.
Ég kveð ömmu mína með virð-
ingu og þakklæti. Blessuð sé minn-
ing hennar.
Rakel.
Þórunn M. Eyjólfs-
dóttir - Kveðjuorð