Morgunblaðið - 11.02.1993, Síða 37

hinstu stundar. Sýndi okkur sem
eftir lifum dáð, og verðskuldar ófyr-
irgengilegan minnisvarða. Þökk sé
þér frænka.
Af hjartans rótum votta ég móð-
ur og nánum ættingjum hinnar
látnu djúpa samúð og virðingu.
Aldin móðir mín, Hlíf Matthíasdótt-
ir, tekur heilshugar undjr þessi orð.
Matthías Ólafsson.
(Hassi.)
Hún Védís mín er dáin, hún dó
langt fyrir aldur fram, aðeins 27
ára. Af henni var mikils að vænta.
Hún var óvenju gáfuð og góð stúlka,
vel af Guði gerð til sálar og líkama.
Hún var fjölhæfur listamaður á
mörgum sviðum. Að henni er mikill
missir og mestur okkur sem næst
henni stóðum. Kærleikurinn til ná-
ungans var einn ríkasti þátturinnn
í fari hennar, ekki síst til þeirra sem
áttu eitthvað erfitt og máttu sín lít-
ils í þjóðfélaginu. Hún lét ást sína
og kærleika í ljós. Hún sagði oft
við mig: „Ég elska þig afi minn.“
Þetta vakti mig til umhugsunar um
hve oft ég hefði sagt þessi orð við
þá sem ég unni mest, kannski aldrei.
Við hjónin höfðum Védísi hjá
I okkur sem kornabarn meðan for-
eldrar hennar voru við nám í Rúss-
landi, það var góður tími. Kristján
| Linnet, afi bama minna, ræddi einu
sinni við Hlíf, dóttur mína, þá barn
að aldri. Hann útskýrði fyrir henni
| dauðann og lífið handan þessa lífs
á þessa leið: „Fyrir innan hlið heims-
ins sér maður fagra liti og heyrir
dásamlega tónlist." Megi svo vera,
því hvorttveggja mat Védís mikils.
Sem ég skrifa þessar línur lít ég
út um gluggann minn og sé að snjór-
inn breiðir nú hvít líkklæði sín yfir
svarta moldina. Hvíl þú í friði og
Guð blessi þig.
Afi - Svavar Ólafsson.
Það er ótrúlegt hvað dauðinn er
fjarri okkur sem erum hraust og í
fullu ijöri, jafnvel þótt dauðinn sé
það eina sem við vitum með vissu
' að bíður okkar, eins og einhver vitr-
ingur sagði. Og enda þótt við horf-
um upp á jafn glæsilega og kraft-
' mikla konu og Védísi Leifsdóttur
visna fyrir augum okkar af völdum
sjúkdóms, sem enn er ólæknandi,
I þá kemur dauði hennar okkur að
óvörum, þrátt fyrir að við höfum
vitað að við honum hefur mátt bú-
ast næstum hvenær sem er í tæp
tvö ár. En Védís er á þessum tíma
búin að leika nokkrum sinnum á
dauðann og því von að hún hafi
platað okkur, dauðlega vini sína,
með sinni hressilegu framkomu.
Maður taldi sér trú um að hún stigi
upp úr þessari síðustu sjúkrahúslegu
eins og hinum.
Védís gerði svo sannarlega ekki
mikið úr sínum veikindum, þótt hún
væri aðspurð fús til að segja manni
allt um tæknilegar og læknisfræði-
legar hliðar hans. Hins vegar sagð-
í ist hún alltaf hafa það gott, jafnvel
undir það síðasta þegar maður vissi
að svo gat ekki verið. Hún sneri líka
| spurningum um eigin líðan upp á
spyijandann; fékk mann til að tala
um ýmsa daglega hluti sem manni
| fundust svo sáraómerkilegir, sam-
anborið við hennar dapurlega hlut-
skipti, að maður hálf skammaðist
sín fyrir að vera að tala um þá.
Ég kynntist Védísi þegar hún og
Dögg vinkona hennar tóku að sér
að skiptast á um að gæta Laufeyjar
dóttur minnar þau kvöld sem ég sat
við prófarkalestur á Þjóðviljanum.
Þetta samband hófst árið 1979,
þegar Dögg og Védís voru að ljúka
námi í Austurbæjarskólanum, og
Védís hélt áfram barnfóstrustarfinu
þar til hún hélt út í heim árið 1983.
Sú ferð hófst í Færeyjum og þangað
heimsóttum við Laufey hana um
sumarið.
Ég hef grun um að Védís hafi
) ekki verið ströng barnfóstra, enda
týndi hún aldrei barninu í sjálfri
sér, og samband hennar og Laufeyj-
) ar varð mjög fljótt líkara vinkvenna-
sambandi, enda þótt níu ár skildu
þær að. Það fuku t.d. þó nokkrar
I ofbrenndar brauðsneiðar, sem höfðu
gleymst í brauðristinni vegna anna
þeirra tveggja, út um gluggann á
Eiríksgötunni, úr hendi Védísar, og
það þótti dóttur minni skemmtileg
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. FEBRÚAR 1993
37
afgreiðsla á óætri matvöru. Og ekki
skemmdi fyrir að þessi meðferð á
ofristuðu brauðsneiðunum var
þeirra leyndarmál.
Védís var hugsjónamanneskja og
ekki sízt í mannlegum samskiptum.
Hún vildi trúa því að eitthvað gott
væri í öllum manneskjum, hvemig
svo sem þær komu fyrir eða hvaða
álit aðrir hugsanlega hefðu á þeim.
Hún var mjög ræktarsöm við vini
sína, og enda þótt hún kæmi sjaldan
heim til íslands eftir að hún hélt á
vit ævintýra árið 1983, til Noregs,
Danmerkur, suður um Evrópu og
settist svo að á Spáni, lét hún ekki
hjá líða að koma þá í heimsókn til
sem flestra af sínum fjölmörgu
gömlu vinum og hafa samband við
hina símleiðis sem hún komst ekki
yfir að hitta einhvem veginn. Og
ekki má gleyma bréfunum og kort-
unum sem hún sendi frá útlöndun-
um heim til vina sinna meðal þessar-
ar pennalötustu þjóðar í heimi. En
þar bjargaði dóttir mín heiðri mín-
um, enda fór svo að Védís hætti að
stíla bréfin til mín og sendi þau til
Laufeyjar, með kveðjum og skila-
boðum til móðurmyndarinnar.
Já, þar er dapurlegt að sjá slíkan
glæsileik og svo sterkan lífskraft
visna, og auðvitað ekki hægt að
setja sig í spor hins sýkta, en auk
þess var líka á Védísi lagt að missa
sjónina í fyrrasumar. Hún sýndi
ótrúlegan styrk og sjálfsbjargarvið-
leitni þrátt fyrir það; lærði að nota
hvíta stafinn og gekk meira að segja
nokkmm sinnum frá heimili sínu á
Hverfísgötunni til lyfjagjafar á
Landspítalanum. En vegna blind-
unnar var það ekki margvíslegt sem
Védís gat gert sér til dægrastytting-
ar þegar líkamlegu kraftamir vom
litlir orðnir undir það síðasta. Hún
hlustaði reyndar á leikrit og sögur
á kassettum frá Blindravinafélaginu
og ekki má gleyma dálæti hennar
á Marianne Faithful. Hún byijaði
fyrst að hlusta á hana við bamapíu-
störfin heima hjá mér og ég veit
ekki hvað oft Laufey var búin að
endumýja kassettumar með Mar-
ianne fyrir Védísi, en síðasta end-
umýjunin fór fram í desember og
janúar síðastliðnum.
Védís virkaði oft mjög opinská í
orði og verki, en mér fannst hún
lokuð þegar nálægt hennar eigin
kjama var komið. Hún var mjög
sterk, eins og þeir kynntust sem sáu
hana horfast í augu við dauðann
og sterkar manneskjur finna ekki
auðveldlega aðrar sér sterkari sem
þeim fínnst þær geti lagt á eigin
áhyggjur, og hvað þá sorgir. Eins
hafði ég alltaf á tilfmningunni að
Védís væri að hlífa manni með því
að segjast hafa það gott hvernig
sem á stóð. Nú þarf hún ekki að
axla þá byrði lengur ofan á þau
veikindi sem hún gekk í gegnum,
en ég hef margs að spyija hana ef
ég hitti hana á öðru tilverustigi,
margs sem ég beið of lengi með á
þessu, til dæmis í sambandi við ljóð-
in hennar sem hún gaf okkur á
Öldugrandanum í jólagjöf. En nú
er Védís búin að fá hvíld frá jarðleg-
um meinum, hún sofnaði aðfaranótt
föstudagsins 29. janúar, og verður
jarðsungin frá Fríkirkjunni í Reykja-
vík í dag kl. 13.30.
Ég sendi að lokum innilegar sam-
úðarkveðjur til Egils bróður Védís-
ar, Guðrúnar Svövu mömmu henn-
ar, fósturföðurins Þorsteins frá
Hamri, til Leifs Jóelssonar pabba
hennar, ömmu hennar og afa,
frændfólksins Kidda og Hlínar, til
annarra náinna ættingja og.vina,
og til Stebba vinar míns og sambýl-
ismanns Védísar, það hefðu ekki
margir leyst þitt starf af hendi
Stebbi minn, af eins fúsum og fijáls-
um vilja.
Andrea Jónsdóttir.
Elsku Védís.
Allt er hverfult, en sumt svo
hverfult að eigi varir nema stutta
stund. Allt sem þú sáðir mun síðar
uppskorið, baráttan er búin en ekki
töpuð. Þú ert komin og farin en
munt aldrei að eilífu hverfa. Líttu
í huga minn því þar muntu ávallt
verða. í þína minningu hendi ég
brenndu ristabrauði út um glugg-
ann og brosi við birtunni sem lífíð
í rauninni er.
Takk fyrir allt.
Laufey.
Ólafur Ármann Sig-
valdason — Kveðja
Ólafur Sigvaldason andaðist í
Borgarspítalanum aðfaranótt 1.
febrúar sl. eftir stutta legu.
Síðdegis sunnudaginn 10. janúar
bárust okkur þau sorgartíðindi að
Ólafur hefði veikst skyndilega á
heimili sínu og lægi nú þungt hald-
inn á spítala. Þessi harmafregn
snart okkur hjónin að innstu hjarta-
rótum eins og um nákominn ætt-
ingja væri að ræða. Manni verður
á að spyrja hvernig getur svona
gerst? Maður á besta aldri, á allan
hátt vel á sig kominn. Hlýtur hann
ekki að hafa verið kallaður „meira
að starfa guðs um geim“.
Ólfur fæddist 18. maí 1931 í
byijun heimskreppunnar miklu.
Foreldrar hans voru Sigvaldi Guð-
mundsson húsasmíðameistari og
kona hans Guðmunda Sveinbjörns-
dóttir. Ólst hann upp á myndarlegu
menningarheimili ásamt 5 systrum.
Að loknu stúdentsprófi úr stærð-
fræðideild Menntaskólans í Reykja-
vík lærði hann viðskiptafræði í
Háskóla íslands. Þaðan lá leiðin á
Skattstofu Reykjavíkur þar sem
hann starfaði að ábyrgðarmiklum
verkefnum til æviloka.
Fyrir 18 árum vorum við hjónin
og fjölskylda okkar svo lánsöm að
kynnast Ólafí og leiddu þau kynni
til varanlegrar vináttu sem auðgaði
líf okkar allra á margan hátt. Okk-
ur varð fljótt ljóst að við höfðum
kynnst einstökum manni og óvenju-
lega fjölhæfum. En fyrst og fremst
var hann góður maður sem þótti
vænt um annað fólk og var ávallt
reiðubúinn að sýna það í verki.
Þeir voru margir sem leituðu ráða
hjá Ólafí um skattamál, en á því
sviði var hann sérfræðingur.
Það hefur löngum verið sagt að
fólk kynnist best á ferðalögum.
Sumarið 1978 er okkur hjónum í
fersku minni, en þá fórum við ásamt
Ólafi hringferð um landið. Fyrsta
bækistöð okkar var Mývatnssveit.
Næsta dag var farið í jeppa upp á
Mývatnsöræfí ásamt syni okkar og
sonarsyni. En enginn af okkur hafði
áður komið á þessar slóðir. Veður-
guðimir voru okkur sérstaklega
hliðhollir og þarf því ekki að hafa
mörg orð um dásemdir lífsins inn
á hálendi íslands á þeim tíma árs
er þar ríkir „nóttlaus voraldar ver-
öld“. Áframhald ferðarinnar varð
síðan jafnvel lukkað og upphafið.
Betri ferðafélaga var ekki hægt að
hugsa sér en þann sem nú er kvadd-
ur. Hann var allt í senn fróður, lip-
ur og tillitssamur. Oft fórum við
síðan þessa ferð aftur saman í hug-
anum einum og var ánægjan alltaf
jafn mikil, svo góðar voru minning-
arnar.
Eitt af mörgum áhugamálum
Ólafs voru smíðar. Á þeim vett-
vangi var hann mikill hagleiksmað-
ur og ótrúlega ráðagóður. Ólafur
lærði húsasmíði hjá föður sínum,
en allt frá unglingsárum vann hann
með honum í sumarleyfum og alla
tíð síðan hafði Ólafur mikla ánægju
af smíðum og bar handbragðið þess
vitni að hann hafði haft frábæran
kennara í byggingarlistinni. Ekki
skildi hann svo við verk að hann
gengi ekki úr skugga um að það
væri gallalaust og mætti ei betur
fara.
Það var alltaf gaman þegar Ólaf-
ur kom í heimsókn. Þá hófust gjarn-
an umræður um hin ólíklegustu
efni og leyndi sér ekki hversu fjöl-
fróður hann var. Ólafur var líka
stálminnugur. Hann sagði frá löngu
liðnum atburðum sem voru honum
í jafn fersku minni og þeir hefðu
gerst í gær. Oft barst talið að trú-
málum og var hann sannfærður um
að líf væri eftir þetta líf og að þar
biði hans framtíðarhöllin.
Ólafur skildi eftir sig margar ljúf-
ar minningar sem um ókomin ár
munu ylja okkur um hjartarætur.
Þær eru eins og ljósgeisli sem lýsir
fram á veginn lifendum eftir að
leiðarljósi.
Fjölskyldu Ólafs vottum við okk-
ar dýpstu samúð.
Ólafur H. Bjarnason.
1. febrúar lést á Borgarspítalan-
um móðurbróðir minn, Ólafur Ár-
mann Sigvaldason.
Ólafur, eða Óli, eins og hann var
jafnan kallaður, fæddist í Reykjavík
18. maí 1931 og var því rétt liðlega
sextugur, er kallið kom.
Foreldrar Ólafs voru Guðmunda
M. Sveinbjörnsdóttir frá Dísukoti í
Þykkvabæ (fædd á Grímsstöðum í
V-Landeyjum) og Sigvaldi Ó. Guð-
mundsson frá Ásbúð í Hafnarfirði.
Sigvaldi, faðir hans, stundaði sjó-
mennsku frá ungum aldri, en nam
síðar húsasmíði og starfaði sem
húsasmíðameistari upp frá því. Sig-
valda og Guðmundu varð sjö barna
auðið, en sex komust á legg, fimm
systur, Birna, Kristbjörg, Hrefna,
Sigrún og Aðalheiður, og einkason-
urinn Ólafur. Var Óli fjórði í röð
systkinanna.
Óli fékk í vöggugjöf ríka tónlist-
argáfu. Fjögurra ára gamall gat
hann spilað lög eftir eyranu á org-
el, en varð þá líka að fá stóru syst-
ur til að sitja undir sér og stíga
orgelið. Því miður ræktaði hann
þessa hæfileika ekki með sér sem
skyldi.
Þótt Óli yrði ekki gamall maður,
mátti hann sannarlega muna
tímana tvenna. Á fjórða áratugnum
rúmaðist Reykjavík innan Hring-
brautar að mestu leyti. Þá var víða
stundaður búskapur, þar sem nú
eru löngu komin skipulögð borgar-
hverfi. Þegar Óli var að vaxa úr
grasi, var kúabúskapur í Eskihlíð.
Öli fór snemma að draga björg í
bú. Sex ára gamall gerðist hann
vinnumaður hjá Geir í Hlíð. Hélt
Óli síðan tryggð við Geir og fjöl-
skyldu hans.
Síðar starfaði Óli öll sumur, með-
an á skólanámi stóð, hjá föður sín-
um í byggingarvinnu. Jafnframt því
að ljúka námi við Menntaskólann í
Reykjavík varð Ólafur fullnuma tré-
smiður. Voru smíðarnar honum
hugleiknar, þótt aðalstarfíð yrði
annað.
Óli nam viðskiptafræði við Há-
skóla íslands og réðst til starfa á
Skattstofu Reykjavíkur að námi
loknu. Starfaði hann þar, meðan
honum entist aldur. Óli var á sínum
tíma náinn samstarfsmaður Hall-
dórs heitins Sigfússonar, skatt-
stjóra, og var gjarnan hafður með
í ráðum við samningu laga og reglu-
gerða.
Hjálpsemi, nægjusemi og heiðar-
leiki voru þeir eðliskostir, sem öðru
fremur einkenndu Óla. Ekki var
heldur laust við að hann væri vana-
fastur. Barngóður var hann í meira
lagi, þótt hann eignaðist engin sjálf-
ur. Hann var stístarfandi, ef ekki
á Skattstofunni, þá að hjálpa fólki
úti í bæ. Helsta frístundagamanið
var tónlistin. Óli fór gjaman á sin-
fóníutónleika, en líka ýmsa aðra
tónleika.
Þegar Óli fluttist tveggja vikna
gamall í Eskihlíð D, var heims-
kreppan að læsa klóm sínum um
íslenskt efnahagslíf. Eins og svo
margir aðrir af sömu kynslóð, bar
hann æ síðan merki þeirrar reynslu
að upplifa á viðkvæmasta mótunar- _
skeiði þann skort, sem alþýðuheim-
ilin máttu búa við á þeim tíma.
Hann vildi geyma alla skapaða
hluti, því allt gat þetta komið að
gagni síðar, ef harðnaði á dalnum.
Einkum var honum illa við að
fleygja timbri.
Óli bjó alla tíð í foreldrahúsum,
fyrst í Éskihlíð D, í húsi, sem faðir
hans byggði, en frá 1939 á Snorra-
braut 69. í Eskihlíðinni bjuggu í
sama húsi Dagfinnur, móðurbróðir
Ólafs, og íjölskylda hans. Hafa alla
tíð síðan verið sterk tengsl milli
þessara tveggja fjölskyldna, enda
fluttu báðar í Norðurmýrina úr
Eskihlíðinni, og voru því áfram
nágrannar. Segja má, að meðal
afkomenda þessara innflytjenda úr
Þykkvabænum hafí stórfjölskyldan
lifað góðu lífi til þessa dags. Óli var
maður ættrækinn og hélt líka ailtaf
góðum tengslum við frændfólk sitt
í föðurætt. Hann var einstaklega
hjálpsamur maður, og náði sú hjálp-
semi langt út fyrir fjölskylduböndin.
Eftir lát foreldra sinna héldu Ól:
og Hrefna heimili saman á Snorra-
brautinni.
Það er alltaf sárt að horfa á eft-
ir ástvinum sínum hverfa yfir móð-
una miklu, sérstaklega þegar kallið
kemur, meðan fólk er í fullu fjöri.
Það er huggun harmi gegn, að Óli
var vel undir þetta ferðalag búinn.
Er ekki laust við, að á stundum
hafí svo virst, sem hann hlakkaði
til ferðarinnar, svo fullviss var hann
þess, að hinum megin biðu endur-
fundir við gengna vini og vanda-
menn.
Sigvaldi Ásgeirsson.
t
Ástkœr eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi, sonur, tengda-
sonur og bróðir,
FINNBOGIG. KJELD,
Sogabletti 2 v/Sogaveg,
lést að kvöldi 8. febrúar.
Anna Jóna Þórðardóttir,
Ragnhildur F. Kjeld, Jónas Ragnar Helgason,
Jóna Guðrun F. Kjeld, Haraldur Tryggvason,
Þóra Elísabet F. Kjeld,
Þórður F. Kjeld,
Jens Einar F. Kjeld,
Jóhanna F. Kjeld,
Gunnar Guttormur F. Kjeld,
Jóna G. Kjeld,
Ragnhildur Einarsdóttir,
barnabörn og systkini hins látna.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og
vinarhug við andlát og útför eiginmanns
mfns, föður okkar, sonar, tengdasonar,
bróður og mágs,
ÁGÚSTSPÁLSSONAR
skipasmiðs.
Elín M. Pétursdóttir,
Gunnþórunn Oddsdóttir,
Stella Sigurleifsdóttir,
Jón Pálsson,
Loftur Pálsson,
Rannveig Pálsdóttir,
Olga Pálsdóttir,
Páll Þ. Pálsson,
Pétur Þór Ágústsson,
PállS. Jónsson,
Pétur Guðfinnsson,
Héðinn Sveinsson,
Sólrún M. Gunnarsdóttir,
Róbert Dúason,
Konráð Óskarsson,
Dagný Heiðarsdóttir.