Morgunblaðið - 16.02.1993, Síða 35

35
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 16. FEBRÚAR 1993
Valdimar Valdimars
son - Minning
Fæddur 18. febrúar 1954
Dáinn 9. febrúar 1993
Valdi vinur minn og fyrrum
starfsfélagi er dáinn, aðeins 38 ára
gamall.
Valdi Vald, eins og hann var allt-
af kallaður af vinum sínum, fædd-
ist 18. febrúar 1954 á Akureyri.
Ég kynntist Valda vorið 1981 er
ég hóf starf hjá Slökkviliðið Reykja-
víkur, en þá var hann búinn að
starfa þar í tvö ár. Við urðum strax
miklir mátar, enda fann ég hversu
gott var að umgangast hann. í sjö
ár vorum við á sömu vakt. Hann
var ósérhlífinn og duglegur í starfi,
enda reynir oft á þann þátt í starfí
slökkviliðsmannsins. Oft var gaman
að fylgjast með Valda er honum
var falið eitthvert ákveðið verk eða
hann tók eitthvert verkefni fyrir.
Þá fór hann í það af krafti og gaf
ekkert eftir fyrr en því var lokið.
Valdimar kvæntist Jónu Guð-
mundsdóttur 17. júní 1978. Eignuð-
ust þau eina dóttur, Fanneyju Dögg,
sem nú er 13 ára. Hún var mikill
sólargeisli í lífí Valdimars. Valdimar
og Jóna slitu samvistir 1990.
Ég minnist margra góðra stunda
með Valda, bæði innan vaktar og
utan. Við ferðuðumst saman til
Svíþjóðar og Þýzkalands, en hæst
ber þó sennilega ferðina til Mall-
orca. Hann bauð mér í siglingu á
seglskútu sem hann hafði eignast
hlut í. Þessi ferð er mér ógleyman-
leg. Þama sigldum við meðfram
ströndinni og þá kynntist ég sjóar-
anum Valdimar.
Valdi var tilfinninganæmur mað-
ur þótt ekki léti hann það uppi við
hvern sem var og mikill vinur var
hann vina sinna. Eitt sinn var ég
að mála húsið hjá mér, þá birtist
Valdi í málningargallanum óbeðinn
til að hjálpa mér. Eins kom hann
að heimsækja mig hvem dag er ég
lá á spítala fyrir nokkm.
Erfiður sjúkdómur kom upp hjá
Valdimar sem varð þess valdandi
að hann þurfti að láta af störfum
hjá Slökkviliði Reykjavíkur. Það var
því sárt að loksins þegar hann var
að ná tökum á sjúkdómnum lenti
hann í hörmulegu slysi sem kostaði
hann lífið.
Sambýliskonu hans, Guðrúnu
Svanhvíti Sigurðardóttur, dóttur
hans Fanneyju Dögg og öðmm að-
standendum votta ég mína dýpstu
samúð, en minningin um góðan
dreng mun lifa í hugum okkar allra.
Björn Gíslason.
Þegar ég frétti af láti félaga
míns sem lést af slysfömm 9. febr-
úar síðastliðinn langt um aldur
fram, varð mér bilt við. Þó að ekki
hafí lífið alltaf verið auðvelt hjá
félaga mínum undanfarin ár átti
ég þó ekki von á að fá svona vá-
lega frétt.
Valdimar Valdimarsson fæddist
á Akureyri 18. febrúar 1954. Hann
lauk gagnfræðaprófi 1971 og fór í
vélanám, en lauk því ekki, heldur
fór þá út á vinnumarkaðinn og hóf
störf hjá ÍSAL. Þar vann hann í
átta ár eða þar til hann hóf störf
í Slökkviliði Reykjavíkur. Frá 1980
höfum við verið vinnufélagar eða
þar til 1989 er ég hætti þar störfum.
Valdimar kvæntist Jónu V. Guð-
mundsdóttur árið 1978 og eignuð-
ust þau eina dóttur, Fanneyju Dögg,
árið 1979. Var hún ætíð uppáhald
föður síns. Valdimar og Jóna slitu
samvistir árið 1990.
Foreldrar Valdimars voru Valdi-
mar Jakobsson og Fanney U. Krist-
jánsdóttir, en þau era bæði látin.
Foreldramissirinn varð honum erfíð
raun, en þau létust með fárra ára
millibili.
Valdimar hóf sambúð með Guð-
rúnu Svanhvíti Sigurðardóttur og
minntist hann oft á hve ánægður
hann væri með þetta samband, en
hún gengur með fyrsta barn þeirra
um þessar mundir og var eftirvænt-
ingin hjá þeim mikil.
Þegar horft er aftur í tímann er
margs að minnast. Valdi var góður
vinnufélagi og tókst með okkur
ágæt vinátta sem hélst til dauða-
dags. Ég minnist þeirra tíma er við
vomm þjálfaðir í að slást við elda
og okkur kennt að bijóta eldinn
niður á réttan hátt. Reyndar má
segja að eldurinn verði vinur
slökkviliðsmannsins þegar hann
hefur náð tökum á þessum mikla
skaðvaldi og skilið eðli hans og
hættur. Valdi var sérlega ósérhlíf-
inn við störf sín, og var gott að
vinna með honum í reykköfun þar
sem hættur em miklar og menn
þurfa að treysta hver öðrum alger-
lega. En eldurinn birtist okkur líka
með öðru móti. í því tilfelli lét hann
í minni pokann fyrir þeim ógnvaldi
sem svo margan hefur leikið grátt.
Margar stundir eru minnisstæðar
utan vakta. Til að mynda þegar við
vaktfélagarnir hittumst á góðra
vina fundum. Eins og þegar farið
var í ferðalög á sumrin. Þar var
ætíð gott að hafa Valda með. Hann
var skemmtilegur og lék ætíð á als
oddi. Einnig fóram við báðir með
fjölskyldurnar til Mallorca, en þar
átti Valdi hlut í seglskútu og voru
það ánægjulegir dagar sem við átt-
um og minnast börnin mín enn á
þá daga.
Nú eru það minningarnar einar
sem eftir sitja í huganum, minning-
ar um góðan dreng sem aldrei
mátti aumt sjá pg setti hann stund-
um ofan í við mig vegna þess að
ég sýndi þessu ekki eins mikinn
skilning og hann. Jafnframt
slökkvistarfí stþrfuðum við saman
Sverrir Krístjánsson
verksijóri
Fæddur 7. janúar 1931
Dáinn 9. febrúar 1993
í dag kveðjum við vegagerðar-
menn látinn félaga okkar, Sverri
Kristjánsson verkstjóra, sem lést
að heimili sínu, Hörðalandi 24 í
Reykjavík, 9. febrúar síðastliðinn,
langt um aldur fram. Sverrir hafði
átt við vanheilsu að stríða í nærri
tvö ár. Hann barðist hetjulegri bar-
áttu við erfiðasta sjúkdóm okkar
tíma, en eigi má sköpum renna.
Sverrir var fæddur á Akureyri,
sonur Vilborgar Guðjónsdóttur ætt-
aðrar frá Eyrarbakka og Kristjáns
Friðriks Helgasonar frá Akureyri.
Hann var eitt fjögurra barna þeirra
hjóna, hin eru Guðrún Margrét,
Bryndís og Birgir. Sverrir ólst upp
á Akureyri til fullorðinsaldurs, en
dvaldi frá sjö ára aldri fram að
fermingu öll sumur hjá Guðfinnu
ömmu sinni að Skúmstöðum á Eyr-
arbakka, var þetta heimili ömmu
hans honum einkar kært alla tíð
síðan. Einnig var Sverrir eitt sumar
með föður sínum við gæslu á sauð-
fjárveikigirðingu milli Eyjaíjarðar
og Bárðardals. Minntist hann oft á
þann tíma með sérstakri ánægju
um þá vem sína í óbyggðum lands-
ins. Sverrir fluttist til Reykjavíkur
1953 og vann á ýmsum stöðum,
meðal annars hjá Pétri Snæland hf.
Árið 1954 gekk hann að eiga Erlu
Ingileifu Björnsdóttur Halldórsson-
ar leturgrafara og Guðfínnu Guð-
mundsdóttur konu hans.
Sverrir og Erla eignuðust þijár
dætur, Guðrúnu Vilborgu, búsett í
- Minnmg
Garðabæ, gift Ingimar H. Ingimars-
syni og eiga þau tvo drengi; Guð-
fínnu, búsett að Einarsstöðum í
Þingeyjarsýslu, gift Eini Viðari
Bjömssyni og eiga þau tvo drengi
og tvær stúlkur; og Hjördísi, búsett
í Hafralækjarskóla, gift Gisla Harj
aldssyni og eiga þau tvo drengi.
Erla og Sverrir slitu samvistir 1967.
Hann kvæntist eftirlifandi konu
sinni, Margréti Magnúsdóttur, árið
1982, jiau eignuðust einn son,
Sverri Orvar, f. 1979.
Árið 1959 réðst Sverrir til Vega-
gerðarinnar. Fyrstu árin vann hann
við sprengingar víðs vegar um land-
ið, meðal annars mikið í Reykjanes-
brautinni nýju sem var verið að
leggja á þessum árum. Einnig vann
hann á vegheflum og var sendur
af Vegagerðinni til að kynna sér
nýjar vinnuaðferðir með vegheflum.
Sverrir ferðaðist síðan um landið
næstu árin og þjálfaði hefilstjóra
og hélt námskeið og kenndi nýlið-
um. Hann kynntist þannig fjöl-
mörgum mönnum víðsvegar um
landið og naut þess síðan í sumar-
- leyfum sínum að heimsækja vinnu-
flokka Vegagerðarinnar og heilsa
uppá gamla nemendur sína. Sverrir
var verkstjóri á Hellisheiði í fjölda-
mörg ár og stjómaði snjómokstri
þar og um Þrengsli og fómst honum
þau störf vel úr hendi. Hann sýndi
æðruleysi og öryggi þegar veðrin
vom sem verst og kunni að útbúa
sig vel og sá um að tækin væm
einnig vel útbúin ef það var á hans
færi að koma því við. Ekki man ég
eftir því að neitt óhapp hafí hent
hann við störf sín á heiðinni í öll
þessi ár og segir það sína sögu því
að ekki er auðvelt að vera við störf
í þeim veðmm sem þar stundum
geisa. Aftur á móti eru þeir ferða-
menn ótaldir sem hann hjálpaði á
heiðinni með bilaða bíla sína eða
höfðu lent í einhverjum vandræð-
um, í slíkum tilfellum var hann allra
manna hjálplegastur. Hann kom
alstaðar vel fyrir og var fljótur að
eignast traust og vináttu þeirra sem
hann umgekkst.
Að leiðarlokum vil ég minnast
Sverris, þessa sprstaka prúðmennis,
sem var ávallt glaður og með gam-
anyrði á vör á hveiju sem gekk.
Með honum er genginn góður fé-
lagi.
Fjölskyldu Sverris votta ég
dýpstu samúð mína.
Eyvindur Jónasson.
í sjúkraflutningum, þar sem oft var
horfst í augu við hörmungar lífsins
og þær dökku hliðar sem fylgja
öllum samfélögum.
Auk þess að vera alltaf reiðubú-
inn til aðstoðar félögum sínum, var
Valdi mikill tilfinningamaður. Hann
hafði oft ekki trú á sjálfum sér og
fannst hann vera vonlaus á stund-
um. En þegar leitað var til hans
og honum treyst fyrir hlutum, skil-
aði hann sínu hlutverki eins og best
varð á kosið.
Við Guðrún og dætur okkar
þökkum honum samfylgdina og
vottum öllum aðstandendum hans
okkar dýpstu samúð.
Blessuð sé minning góðs drengs.
Sigurður Ágúst Sigurðsson.
Mig setti hljóðan þegar mér var
tilkynnt um lát vinar míns_ Valdi-
mars Valdimarssonar. Áleitnar
spumingar leita á hugann. Hvers
vegna er ungur maður í blóma lífs-
ins hrifínn burt úr þessum heimi,
frá ungri dóttur sinni og sambýlis-
konu sem gengur með annað bam
hans. Það er hveijum manni nauð-
syn að eiga tryggan vin og voram
við svo lánsöm að eiga slíkan vin í
Valda. Við Valdi, eins og hann var
oftast kallaður, töluðum oft um
Mallorca-ferð sem fjölskyldur okkar
fómm saman 1987. Þessi ferð var
mjög skemmtileg og var það ekki
síst Valda að þakka með alla sína
brandara á færibandi.
Valdi var ekki að koma til Mall-
orca í fyrsta sinn því að hann keypti
hlut í skútu sem hann sigldi á
nokkmm sinnum ásamt fyrverandi
eiginkonu sinni og dóttur. Valdi var
mikill sjómaður í sér, enda gamall
sjóari og hafði yndi af hafinu því
hann var mikill sundmaður. Hann
orðaði það oft við mig hvað það
væri gaman að flytjast til Spánar
og eyða elliáranum þar, en örlögin
tóku í taumana.
Elsku Fanney mín, þín sorg er
mest og vonum við að góður Guð
styrki þig og hjálpi þér að komast
yfír þessa miklu sorg. Að lokum
viljum við þakka Valda samfylgdina
og biðjum honum blessunar á æðri
tilverastigum.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Erfidrvkkjur
GIa*sileg kaiti-
hlaðborð lallegir
salir og mjög
góð þjónustíL
Upplýsingai’
í sínia 2 23 22
m
FLUGLEIDIR
UlTEL LOFTLEIVIR
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Aðstandendum sendum við sam-
úðarkveðjur.
ívar Magnússon og fjölskylda.
Það var eitt kvöld að mér heyrðist hálfvegis
barið,
ég hlustaði um stund og tók af kertinu skarið,
ég kallaði fram og kvöldgolan veitti mér
svarið:
Hér kvaddi lífíð sér dyra, og nú er það farið.
Að kvöldi 8. febrúar síðstliðinn
var hringt í okkur frá Reykjavík.
Sorgarfréttir, hann Valdi vinur okk-
ar hafði lent í alvarlegu slysi fyrr
um daginn og læknamir gáfu enga
von. Enga von til að halda í, enga
von um að við myndum hitta Valda
aftur. Nokkmm klukkustundum
seirrna var svo hringt aftur, allt var
búið, hann Valdi var dáinn.
Ótal hugsanir og minningar
flugu gegnum hugann. Af hveiju
þurfti þetta að gerast, einmitt nú
þegar svartasta skammdegið virðist
að baki og það var að birta til?
Innan skamms var svo von á litlu
barni, litlum sólargeisla til að gefa
lífínu ennþá meiri birtu og yl.
Við kynnstumst Valda í gegnum
Slökkvilið Reykjavíkur, þegar hann
og Kjartan voru þar vinnufélagar,
áður en við fluttumst til Akureyrar.
Valdi var myndarlegur og hárð-
duglegur til vinnu, en þó fyrst og
fremst viðmótsþýður og góður
drengur og þannig munum við
minnast hans.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur,
min veri vöm i nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll bömin þín, svo blundi rótt.
Við sendum ástvinum Valda, en
þó fyrst og fremst dóttur hans og
sambýliskonu, okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Kveðja frá Akureyri,
Kjartan og Helga.