Morgunblaðið - 02.03.1993, Síða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 2. MARZ 1993
Anna María Kjart-
ansdóttir — Minning
Fædd 22. nóvember 1966
Dáin 19. febrúar 1993
Eitt bros - getur dimmu í dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sáiar.
Svo oft reyndist strengur í bijósti sem brast
við biturt andsvar gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt aupakast
sem aldrei verður tekið til baka.
(Einar Benediktsson)
Anna María var einu sinni fyrir
löngu systir mín. Réttara sagt var
hún stjúpsystir mín, en við vorum
svo ungar þegar það kom til að í
þá daga skipti forskeytið okkur
engu máli, við mundum hvort eð
var ekkert eftir því að einhvem tím-
ann höfðum við ekki verið hluti af
tilveru hvor annarrar.
Okkur Önnu Maríu kom vel sam-
an í þá daga, þótt ólíkar værum.
Við voram þijár „systumar" á lík-
um aldri og lékum okkur saman
þegar ég var í heimsókn. Minninga-
brotin sem eftir standa era einhvem
veginn ekki mörg þó að árin sem
við voram „systur" hafi verið tíu,
enda var ég oftast erlendis; þijár
syngjandi saman í bíl á Reykjanes-
brautinni með mömmu, þijár saman
i gamla Peugotnum á leið upp í
bústað, með viðdvöl í Nesti til að
kaupa pulsu og kók, þijár svaka
skvísur í eins buxnapilsum og vest-
um í röndóttum peysum og sokkum
í sinn hvoram litnum, þijár að pukra
frammi á gangi um hver eigi að
fara inn og vekja pabba og Olmu
til þess að biðja um pening til að
fara í bíó. Ég heid að Anna María
hafi næstum alltaf farið, hún var
frökkust af okkur. Þijár á bömmer
á páskadagsmorgun yfir óætu
páskaeggjunum sem pabbi hafði
keypt. Þijár úti í Grímsbæ að kaupa
grænan frostpinna og Ópal. Þijár
háskælandi í kór í hvert sinn sem
þurfti að skilja okkur að og ég
þurfti að fara heim.
En einhvem veginn er það svo í
þessum undarlega heimi sem við
iifum í að þegar að skilnaði foreldra
okkar kom slitnaði allt samband á
milli okkar líka. Við hættum að
vera systur jafn skyndilega og við
urðum systur. Eins og það geti
verið vaktaskipti í fjölskyidum.
Ég frétti af Önnu Maríu annað
slagið frá bróður okkar og hitti
hana stöku sinnum á fömum vegi.
Af því sem ég frétti og sá virtist
hún spjara sig prýðilega miðað við
þær aðstæður sem henni vora skap-
aðar. Hún var alltaf myndarleg, en
varð huggulegri með hveiju árinu
og stundaði líkamsrækt af kappi.
Ólíkt því sem sumir höfðu búist við
þá var hún ekki í neinni óreglu eða
veseni. Hún ræktaði hæfíleika sína
í höndunum og hafði um tíma at-
vinnu af saumaskap. Hún átti
myndarlegt bam, vini og kærasta
og virtist hafa skapað sér þokkalegt
líf.
Blómastofa
Suðuriandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Ég frétti aldrei neitt slæmt um
hana og gladdist yfír því að hún
skyldi hafa fundið sér góðan farveg
í lífinu. En skyndilega kom annað
á daginn. Eitthvað var greinilega
ekki eins gott og ég hafði vonast
til. Ég veit ekki hvað það var þó
að ég geti fundið sitthvað úr
bemsku okkar sem hefði vel getað
grafið um sig í sálartetri hennar
og skilið eftir sig stór sár og eflaust
hafa mörg bæst við síðan leiðir
okkar skildu. Ég veit ekki hvað
kvaldi hana og leiddi til slíkrar upp-
gjafar og vonleysis, en ég trúi og
vona að þjáningum hennar sé lokið
og hún fínni gleði og frið þar sem
hún nú er.
Megi Guð gefa Hjörleifí bróður
okkar, Ölmu, Emu og öllum vinum
og vandamönnum hennar styrk í
þeirra miklu sorg.
Anna Magnea Harðardóttir.
Það var skyndilegt áfall þegar
sú óvænta fregn barst að frænka
mín, hún Anna María, væri dáin. Á
mig leituðu hugsanir um hverful-
leika lífsins, hið stutta bil milli lífs
og dauða, og orð prédikarans í bók-
inni helgu, sem hafa orðið mér
minnisstæðari en flest annað sem
ég hef lesið; getuleysi mannsins
þegar staðið er frammi fyrir dauð-
anum er án efa sárasta tilfínning
sem hægt er að upplifa.
En ýmsar innilegar minningar
um Önnu Maríu fóru fljótt að leita
á hugann, einkum frá þeim áram,
þegar við höfðum mest saman að
sælda. Það var um tíma eitt af
daglegum verkum unglingsins að
sækja þ‘á litlu á leikskólann þegar
eigin skólaskyldum var lokið, og
það var Jjöragur og kraftmikill
krakki sem tók fagnandi á móti
manni. Anna María var skemmti-
legt bam, sem geislaði af lífi og
gáska, og hafði gaman af að leika
við frænda sinn; hún gat verið
óþreytandi í ýmsum leikjum, og
henni fannst einkar gaman að skoða
heiminn í þeim fjölmörgu göngu-
ferðum, sem við fóram saman um
allt Laugameshverfíð á fyrstu áram
hennar. Og unglingurinn naut sam-
verannar ekki síður; saklausar
spumingar þeirrar stuttu, spaugi-
legar athugasemdir og forvitni um
allt sem fyrir augu bar kenndi mér
margt um heiminn og meira um
böm eri ýmsar fræðilegar bækur,
sem síðar vora lesnar í skólum.
Augu bamsins sjá allt sem nýtt,
og sá sem nýtur leiðsagnar bama
er ætíð að læra.
Er Anna María óx úr grasi var
atorkan sem fyrr, en fékk ekki allt-
af þá leiðsögn sem þurfti. Ein ógæf-
an var að vegna námsörðugleika
við upphaf skólagöngu lenti frænka
mín milli stafs og hurðar; hinn opni
skóli, sem átti að vera allrá meina
bót, brást henni illa og hún hlaut
ekki nægilega fljótt þá aðstoð sem
hún þurfti. Þetta olli miklum sárs-
auka sem seint hvarf. En hún var
dugleg til verka og kjarkmikil, og
vann bug á flestum erfiðleikum.
Eins og oft vill verða, losnaði
nokkuð um náin ættartengsl þegar
báðir aðilar vora famir að sinna
eigin störfum og eigin fjölskyldum.
-blómstrandi véttyim
/ Blóm Skreytingar Gjafavara
Kransar Krossar Kistuskreytingar
Opið alla daga frá kl. 9-22
Fákafeni 11
s. 68 91 20
Þó var fylgst með úr fjarlægð, og
alltaf var gaman að hittast á stórhá-
tíðum og merkisafmælum; Anna
María var alltaf litla frænkan, sem
ég hafði passað forðum daga. Hún
var snemma farin að vinna fyrir
sér, og setti ekki fyrir sig að vinna
langan vinnudag, ef því var að
skipta. Allur saumaskapur lék í
höndunum á henni, eins og sást
alltaf á henni og ekki síst á litla
sólargeislanum henni Emu Björk,
dótturinni sem nú hefur misst móð-
ur _sína.
Á ungum aldri skortir skilning-
inn, en hennar söknuður á eftir að
verða einna mestur þegar árin líða,
og þá þarf hún stuðning föður síns
og annarra ættingja til að halda í
minningar um móður sína, sem
hefur nú horfið henni svo ungri.
Prédikarinn segir; „Öllu er af-
mörkuð stund og sérhver hlutur
undir himninum hefír sinn tíma.
Að fæðast hefír sinn tíma og að
deyja hefir sinn tíma.“ Hversu sárt
sem það kann að vera, ráða örlögin
hveiju fram fer. Þeirra sem eftir
lifa er að varðveita hið góða, minn-
ingamar, og njóta þeirra sem best,
því þannig mun Ánna María lifa
áfram meðal okkar.
Þetta er hinsta kveðja, og ég
vona að Anna María finni nú þann
frið, sem hún hefur þráð. Foreldr-
ar, bróðir, dóttir, ættingjar og vinir
sakna hennar sárt, og munu minn-
ast hennar alla tíð.
Eiríkur Þorláksson.
í dag, 2. mars, kveðjum við vin-
konu okkar Önnu Maríu Kjartans-
dóttur. Okkar fyrstu kynni hófust
fyrir u.þ.b. ári þegar félagi okkar,
Ólafur Árnason, og Anna byijuðu
að búa saman.
Þegar ungt fólk í blóma lífsins
er kvatt á braut með svo skyndileg-
um hætti finnur maður ósjálfrátt
fyrir vanmætti sínum. Upp í hugann
koma minningar um sameiginlegar
stundir sem veittu okkur öllum
ánægju. Söknuðurinn er sár, en
vissan um endurfundi og minningar
um góða vinkonu er það sem stend-
ur eftir þegar horft er til baka.
Elsku Óli, við biðjum góðan Guð
að veita þér styrk á þessari erfíðu
stundu. Foreldram og ungri dóttur
vottum við dýpstu samúð og kveðj-
um Önnu Maríu með söknuð í
hjarta.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Guðmundur H., Rafn, Mar-
teinn, Guðmundur S. og Lilja.
Við kveðjum elsku Önnu Maríu
og beygjum okkur fyrir vilja Guðs.
Megi hlý og styrk hönd hans nú
halda í hennar. Og Ijósið milda lýsa
henni veginn.
Þú Ijós, sem ávallt lýsa vildir mér,
þú logar enn, -
í gegnum bárur, brim og voðasker.
Nú birtir senn.
Og ég finn aftur andans fógru dyr
og engla þá, sem bam ég þekkti fyr.
(M. Joch.)
Tíminn varð ekki langur sem leið-
ir okkar lágu saman, en þrátt fyrir
það er mynd Önnu Maríu okkur svo
hugljúf.
Megi góður Guð vernda Emu
Björk litlu um alla framtíð og
styrkja þá sem nú eiga um sárt að
binda.
Hanna B. Jóhannsdóttir
og fjölskylda.
Við getum ekki safyt annað en
okkur hafi bragðið þegar okkur
barst sú fregn að Anna María væri
látin. Svona ung, rétt eins og við,
fallin frá í blóma lífsins.
Anna María, þessi glaðlega
stúlka, kom inn í kunningjahóp
okkar fyrir tæpu ári. Reyndar vora
kynni okkar við Önnu Maríu ekki
eins náin og við vildum, því að hún
var mjög tímabundin. Hún var af-
burðadugleg í starfí og vann mikið.
Þau skipti sem við hittumst var
oft mikið líf og fjör og minnumst
Minning
Helgi Ingólfsson
Fæddur 25. mars 1923
Dáinn 22. febrúar 1993
Mágur minn Helgi Ingólfsson
verður jarðsunginn frá Neskirlq'u í
Aðaldal í dag, 2. mars. Hann fædd-
ist að Tjörn í Aðaldal, en fluttist
ungur með foreldram sínum að
Húsabakka í sömu sveit.
Foreldrar Helga vora Ingólfur
Indriðason og María Bergvinsdóttir.
Systkini Helga voru sjö, fímm syst-
ur og tveir bræður, og ólst hann
upp í kátum hópi systkina.
Helgi kvæntist Sigurbjörgu Hall-
grímsdóttur úr sömu sveit og tók
við búi foreldra sinna er þau hættu
búskap. Helgi og Sigurbjörg eign-
uðust sex börn, en misstu eitt ný-
fætt.
Ég kynntist Helga fyrst er ég
kvæntist systur hans. Hún var
yngst systkinanna og bjó því lengst
heima. Það var mjög kært með
henni og Helga. Þau vora bæði
L.EGSTEINAR
mikið í íþróttum á sínum yngri
áram. Helgi studdi systur sína og
hvatti, einkum er hún fór' aðeins
13 ára gömul að keppa á lands-
móti UMFÍ við góðan orðstír.
Hann fylgdist alltaf vel með öll-
um íþróttum og hin síðari ár mest
með handknattleik og knattspymu.
Hann fór stundum á vellina í næsta
nágrenni og hafði gaman af og vildi
þá sjá góðan árangur og góða
íþrótt.
Ég minnist Helga er ég kom fyrst
að Húsabakka fyrir glaðlyndi hans
og vilja til að gera öðram greiða.
Það var oft gaman að veiða í fljót-
inu, en þar hafði hann með aðstoð
sona sinna komið upp steypustöð
og vann við það með búskapnum.
Fylgdist hann þá vel með hvort eitt-
hvað veiddist og lét í Ijós ánægju
sína er vel gekk.
Ég minnist Helga einnig er hann
lá með föður mínum á Landspítalan-
um. Þar háði hann sína baráttu við
sama sjúkdóm og varð Helga að
aldurtila. Þeir náðu saman, enda
líkir um margt. Góð lund, létt skap
og að gefast aldrei upp. Faðir minn
minntist oft á Helga fyrir hvað
hann var ræðinn og fróður.
Helgi var oft hin síðari ár á spítöl-
um, en reis alltaf upp aftur með
nýjum þrótti og gleði. Því hélt mað-
ur kannski að svo færi einnig nú.
við þeirra gleðistunda með söknuði.
Blessuð veri minning hennar.
Ó, dauði, taktu vel þeim vini mínum,
sem vitjað hefur þreyttur á þinn fúnd.
Oft bar hann þrá til þin í huga sínum
og þú gafst honum traust á banastund.
Nú leggur hann það allt, sem var hans auður,
sitt ævibðl, sitt hjarta að fótum þér.
Er slíkt ei nóg? Sá einn er ekki snauður,
sem einskis hér á jörðu væntir sér.
(Tómas Guðmundsson)
Guð blessi dóttur Önnu Maríu,
foreldra og unnusta og styrki þau
í sorg þeirra.
Lilja og Harpa.
Þú skalt ekki hryggjast, þegar þú skilur við
vin þinn, því að það, sem þér þykir vænst
um í fari hans, getur orðið þér ljósara í fjar-
veru hans, eins og fjallgöngumaðurinn sér
fjallið best af sléttunni.
(Úr Spámanninum.)
í dag kveðjum við hinsta sinni
vin okkar og félaga, Önnu Maríu
Kjartansdóttur. I röðum okkar hef-
ur myndast skarð sem seint verður
fyllt. Við viljum kveðja Önnu með
þessum orðum og þakka henni sam-
verana og samstarfið bæði á
saumastofunni og í versluninni. Til
Önnu var ailtaf gott að leita, hún
með sitt jákvæða viðmót, hjálpleg
og elskuleg.
Aðstandendum Önnu Maríu
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur og biðjum Guð að styrkja
þá í þessari miklu sorg.
Guð blessi minningu Önnu Maríu.
Hvíli hún í friði.
Vinir og samstarfsfélagar
í Versluninni Sautján.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin árið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Með þessum orðum viljum við
minnast elsku Önnu Maríu og
þakka samverastundirnar á liðnum
áram. Aðstandendum sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Vinnufélagar Saumastofu
Sauiján.
En svo var ekki. Enginn má sköpum
renna. Helga verður ætíð minnst
sem trausts og góðs drengs, sem
fylgdist vel með öllu sínu fólki og
átti með því ánægjustundir.
Við hjónin kveðjum þig, Helgi,
með trega, en vitum um leið að þú
hefur það eins og til var sáð.
Við vottum Sigurbjörgu, bömum
og öðrum aðstandendum okkar
dýpstu samúð.
Ég kveð þig kæri bróðir,
kiökk í huga er.
Þú verður alltaf, vinur,
vorið í hjarta mér.
(Þuriður)
Sigmundur Ámundason.