Morgunblaðið - 07.03.1993, Blaðsíða 18

18
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 7. MARZ 1993
PALMAR SMARIGUNNARSSON KOMST AF ÚR FLUGSLYSINU
í UÓSUFJÖLLUM FYRIR UM SJÖ ÁRUM. HANN HEFUR LIFAD
í SKUGGA SLYSSINS EN SÉR NÚ FRAM Á BJARTARIDAGA
eftir Guðno Einarsson.
FLUGSLYSIÐ í Ljósufjöllum
5. aprfl 1986 er fólki í fersku
minni. Þar fórust fimm manns
og tveir komust af, þeir Kristján
Guðmundsson og Pálmar Smári
Gunnarsson. Þeir biðu hjálpar í
tæpar ellefu klukkustundir með-
an nístandi kuldinn og æðandi
íjúk næddi um flugvélarflakið.
Pálmar Smári var með fullri
meðvitund nær allan tímann, frá
því tröllshrammur fjallabylgj-
unnar greip vélina og skellti
henni til jarðar, þar til týrði í
gul leifturljós björgunarmanna
gegnum kófið. Hann sat mikið
slasaður við hlið unnustu sinnar,
sem var með Iífsmarki en rænu-
laus, og hélt á tæplega ársgam-
alli dóttur sinni látinni. Enginn
getur gert sér í hugarlund hvflík-
ur hryllingur vistin í flakinu
var, enginn nema sá sem þar sat
hjálparvana og beið örlaga
sinna. Liðin eru nær sjö ár frá
flugferðinni afdrifaríku, sjö ár í
skugga slyssins. Nú finnst
Pálmari Smára hann loks eygja
bjartari daga.
Það er ekki hægt að
hata neinn svo
mikið að maður
óski honum þess
að upplifa þann
hrylling sem ég
reyndi þennan hálfa sólarhring,"
segir Pálmar Smári með alvöru-
þunga. Hann tyllir sér í spænska
sófann sinn og segir að þótt rattan-
tágamar í burðargrindinni séu
grannar þá leyni þær á sér. Rattan
sé einhver sterkasta viðartegund
sem til er. Sú hugsun skýst að blaða-
manni að á sama hátt hljóti Pálmar
að búa yfir miklum styrk, þótt hann
láti lítið yfir sér. Enginn komist í
gegnum slíka þolraun án þess að
vera bæði andlega og líkamlega
sterkur.
Pálmar er 42 ára gamall og
kvæntur Kristínu Sighvatsdóttur
sjúkraliða. Hann á þijú böm frá
fyrra hjónabandi og er stjúpi upp-
kominnar dóttur Kristínar. Pálmar
starfar sem fulltrúi á skrifstofu Lög-
reglustjórans í Reykjavík við
skýrslu- og sviptingaskrá ásamt
fleim. Hann segir yfírmenn sína og
samstarfsmenn hafa verið mjög
skilningsríka og veitt sér ómetanlega
hjálp. Hann nafngreinir sérstaklega
þá Böðvar Bragason lögreglustjóra,
Stefán Hirst skrifstofustjóra og Guð-
mund M. Guðmundsson starfs-
mannastjóra. „Ég er mjög þakklátur
fyrir þolinmæði samstarfsfólksins,
það hefur nennt að hlusta á mig
þegar ég hef þurft að létta á hjarta
mínu.“
Á veggnum bakvið skrifborð

urina sem vantaði bara tíu daga upp
á að verða ársgömul. Þennan laugar-
dagsmorgun áttu þau pantað far
með Fokkernum til Reykjavíkur og
vestur á ísafirði leit út fyrir að vera
ágætis flugveður. Það olli þeim von-
brigðum þegar Flugleiðir tilkynntu
að ekkert yrði af flugi vegna veður-
aðstæðna. „Rétt fyrir hádegið
bauðst okkur far með Iítilli vél til
Reykjavíkur. Við álpuðumst til að
þiggja farið,“ segir Pálmar. „Það er
ekki nóg að Iíta út um gluggann á
flugstöðinni til að dæma um veðrið,
það segir ekkert um aðstæðurnar á
leiðinni. Ég var kominn í betri fötin,
eins og venja er þegar maður er að
skreppa í frí. Var í þunnri skyrfu,
blússu og þunnum buxum. Alls ekki
búinn fyrir vetrarveður á fjöllum."
Pálmar rifjar upp flugferðina sem
sóttist seint vegna mótvinds. ísing
fór að hlaðast á vélina og loks sást
ekki út nema um smá gægjugat á
framrúðunni. Þá heyrði hann flug-
manninn biðja um heimild til að
lækka fiugið. Hann hélt að vélin
væri að lækka sig til að lenda í
Reykjavík. Skyndilega fór flugvélin
að nötra og kastast til. „Það var
eins og tröllshrammur tæki vélina.
Fólkið veinaði af skelfingu og ég sá
fjallið koma æðandi á móti okkur.
Ég man að ég reyndi að skýla Erlu
litlu og tók utan um Auði, ég sagði
mæðgunum að ég elskaði þær og
kallaði upp: Guð blessi ykkur öll,
Guð blessi alla í flugvélinni! Síðan
sveigði vélin til hliðar og skall í
fjallshlíðina. Ég missti meðvitund
við höggið og rankaði við mér eftir
um 20 mínútur, þá var klukkan rúm-
Iega hálftvö. Veðurhamurinn var
slíkur að flakið nötraði þar sem það
Iá í skafli um 200 metra frá kletta-
Morgunblaðið/RAX
Kristin og Palmar
„Við erum miklir vinir og reynum að vera sem mest saman. Þegar hún vinnur á helgar-
vöktum, eða næturvöktum, þá er ég eins og vængbrotinn fugl. Hún hefur stutt mig mikið
og reynst mér vel, ekki síst þegar mér líður illa.“
Pálmars á lögreglustöðinni hangir
kross, tvær myndir af grátandi böm-
um og heilræði um bamauppeldi.
„Ég minnist yndislegrar dóttur
minnar, hennar Erlu Bjarkar," segir
Pálmar. „Það var hræðilegt áfall að
missa mæðgumar. Nú get ég talað
um þær án þess að brotna, en það
er ekki langt síðan ég fór að geta
það. Undanfarin sex ár hef ég stund-
að fundi í mannræktarsamtökum
Bem hafa kennt mér að tjá mig og
hjálpað mér mikið.“
Slysið
Pálmar var lögreglumaður á
ísafirði, fílhraustur og mikill vinnu-
þjarkur. Hann var búinn að taka
margar aukavaktir fyrir félaga sína
og á leið í langþráð frí þegar lagt
var í hina afdrifaríku flugferð. Þau
Auður Erla Albertsdóttir unnusta
hans ætluðu að heimsækja ættingja
fyrir sunnan og sýna þeim litlu dótt-
belti. Ég áttaði mig strax á því að
ég var búinn að missa hana litlu
Erlu Björk og að Auður Erla var
mikið slösuð. Það voru allar rúður
brotnar, nema sú sem ég sat við,
flugvélarbúkurinn opinn að framan
og snjóinn skóf inn í storminum.
Ut um gluggann sá ég að hreyfíllinn
sneri aftur, vængurinn hafði hrein-
lega snúist við. Sú hugsun læddist
að mér að kviknað gæti í vélinni,
en snjórinn hefur líklega komið í veg
fyrir það. Ég reyndi að skýla Auði