Morgunblaðið - 02.11.1993, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 2. NÓVEMBER 1993
Olafur B. Þorsteins-
son - Minning
Fæddur 5. febrúar 1915
Dáinn 25. október 1993
í dag verður jarðsettur frá Bú-
staðakirkju Ólafur B. Þorsteinsson
verslunarmaður, en hann andaðist
í Landspítalanum 25. febrúar sl.
eftir örskamma legu.
Ólafur fæddist 5. febrúar 1915 í
Reykjavíkj sonur hjónanna Ingi-
bjargar Ólafsdóttur og Þorsteins
Ólafssonar, sem lengi starfaði hjá
Eimskipafélagi íslands. Þau hjón
bjuggu á. Njálsgötu 17, Reykjavík
þar sem Ólafur ólst upp ásamt syst-
ur sinni Sigríði og átti einnig lengst-
um sitt eigið heimili. Ólafur var því
rótgróinn Austurbæingur og þekkti
hvem krók og kima hinnar gömlu
Reykjavíkur og kunni frá mörgu að
segja frá uppvaxtarárum sínum
varðandi menn og málefni.
Ólafur naut ekki langrar skóla-
göngu fremur en þorri þeirra, sem
ólust hér upp á árunum eftir fyrri
heimsstyrjöldina, en fór snemma að
vinna fyrir sér samkvæmt íslenskri
hefð; fyrst sem snúningastrákur í
sveit á sumrum og síðan til sjós. Á
unglingsárum sínum var hann um
tíma messadrengur á flaggskipi ís-
lendinga, Gullfossi, sem þá sigldi
reglulega milli Reykjavíkur og
Kaupmannahafnar og minntist hann
oft á það sem tímabil ánægjulegra
viðburða og dýrmætrar reynslu í
sínu lífi. Skömmu eftir 1930 réð
Ólafur sig til þeirra starfa, sem áttu
eftir að verða viðfangsefni hans allt
til dánardægurs, en það var af-
greiðsla bílavarahluta og má segja
að Ólafur Þorsteinsson hafí verið
einn af frumkvöðlum í þeirri sér-
grein hérlendis.
Fýrirtækið Sveinn Egilsson hf.,
sem hafði á hendi sölu og þjónustu
fyrir Ford-bifreiðir, var þá tiltölu-
lega nýstofnað og gekk Óiafur til
liðs við það og starfaði þar til ársins
1946. Það ár réð hann sig til Stefnis
hf., sem Hekla hf. átti að hluta, og
hefur alla tíð síðan starfað hjá fyrir-
tækjum Heklu, eða í 47 ár.
Óli, eins og hann var venjulega
nefndur af vinnufélögum sínum,
ávann sér vinsældir allra, sem hon-
um kynntust og þá ekki síst sam-
starfsmanna sinna, enda var hann
alla tíð mikils metinn í starfi, fyrir
áreiðanleika, vönduð vinnubrögð,
glaðværð og vingjamlegt viðmót.
Sömuleiðis var hann einstaklega vel
látinn af viðskiptavinum fyrirtækis-
Blömastofa
Fnöfinm
Suöuriandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opið ðll kvöld
tíl kl. 22,- einnig um helgar.
Skreytlngar við öll tilefni.
Gjafavörur.
ins vegna þekkingar sinnar og færni
í faginu, greiðvikni og ljúfmannlegr-
ar framkomu. Gagnkvæmt traust
ríkti alla tíð milli Óla og eigenda
Heklu og sýnir það best hug þeirra
til hins vinnusama manns, að honum
voru fengin verk að vinna eftir því
sem kraftar leyfðu, allt þar til yfir
lauk.
í einkalífmu var gæfan förunaut-
ur Ólafs Þorsteinssonar. Hann
kvæntist ágætis konu, Guðmundu
Guðrúnu Sigurðardóttur frá Litla-
Landi í Vestmannaeyjum, sem alla
tíð bar mikla umhyggju fyrir manni
sínum og heimili, og ól honum átta
mannvænleg böm. Guðmunda er
látin fyrir nokkmm ámm. Það verð-
ur að teljast afrek út af fyrir sig
að koma til manns átta bömum, sem
öll hafa orðið nýtir borgarar og má
geta nærri að þau hjón hafa stund-
um orðið að leggja hart að sér.
Með Ólafi vakti listrænn neisti,
sem ekki hafði gefist færi á að
glæða með námi, en hann ræktaði
sjálfur með sér þá gáfu eftir því sem
honum gáfust stundir frá daglegu
brauðstriti, og bar hans fallega
heimili ljósan vott um listrænt hand-
bragð húsbóndans. Þannig urðu t.d.
gamlir hlutir úr bílhreyflum að fal-
legum ljósalömpum, myndarömm-
um eða öðmm skrautmunum í hönd-
um hans. Ólafur hafði yndi af góðri
tónlist, og þá fyrst og fremst þeirri,
sem sumir nefna „hina einu og
sönnu“, þ.e. jazz. Gömlu meistar-
amír, Duke Ellington, Louis Arm-
strong, Fats Waller o.fl. vom í miklu
afhaldi hjá honum, enda átti hann
mikið og vandað safn hljómplatna
með ódauðlegu tónaregni þessara
sniliinga og nutu trúboðar jazzins á
íslandi stundum góðs af því. Það
vora ánægjulegar stundir að hlýða
á góðan jazz með Óla, þar kunni
hann góð skil á öllum hlutum og
vakti mann til dýpri skynjunar á
þessari dásamlegu tónlist.
Schopenhauer hinn þýski segir:
„í skapi hvers manns er hamingja
hans fólgin." Sannleiksgildi þessara
spakmæla varð dagljóst af viðkynn-
ingu við Ólaf Þorsteinsson sökum
þess að lundarfar hans var slíkt, að
engu var líkara en lífshamingjan
sjálf hefði tekið sér þar bólfestu.
Þó ekki með formerkjum ytri gæða
og sýndarmennsku, heldur í lífsvið-
horfi, sem birtist í því að líta björt-
um augum á lífið og tilvemna, temja
sér nægjusemi og rækja sínar skyld-
ur í kyrrþey við samferðamennina
og sína nánustu.
Undirritaður naut þess að vera
samvistum við Ólaf Þorsteinsson í
leik og starfi undanfarin 47 ár og
minnist hans nú sem manns, sem
lyfti samferðamönnum sínum upp
úr gráma hvunndagsins með ljúfu
viðmóti og hnyttnum tilsvörum,
manns, sem aldrei gekk á rétt ann-
arra eða hallmælti náunganum,
manns sem aldrei féll verk úr hendi
og vandaði öll sín vinnubrögð,
manns sem skilur eftir sig einungis
fagrar minningar.
Dæm svo mildan dauða,
Drottinn, þínu bami
eins og léttu laufi
lyfti blær frá hjami.
Eins og lítill lækur
Ijúki sínu hjali;
þar sem lygn í leyni
liggur marinn svali.
(M.J.)
Við starfsmenn Heklu, kveðjum nú
Ólaf Þorsteinsson, þar er genginn
góður drengur og vammlaus maður.
Blessuð sé hans minning. Fjölskyldu
hans vottum við dýpstu samúð.
Finnbogi Eyjóifsson.
Látinn er heiðursmaðurinn Ólafur
Þorsteinsson, sonur hjónanna Ingi-
bjargar Ólafsdóttur og Þorsteins
Sigmundssonar. Systkinin vora tvö,
fyrst Sigríður svo Ólafur. Ólafur var
ávallt kallaður Óli og kýs ég að
halda því. Óli var borinn og barn-
fæddur Reykvíkingur og átti heimili
að Njálsgötu 17 hér í borg. Það má
segja að Óli hafi aldrei flutt af Skóla-
vörðuholtinu því hann hélt ávallt
tryggð við æskustöðvamar, þar sem
hann fæddist á Njálsgötu 17 og bjó
þar ánægður til dauðadags og var
einmitt á leiðinni heim á 17 þegar
kallið kom.
Sem unglingur hóf Óli störf við
sjóinn og var í siglingum sem messa-
drengur á Gullfossi. Svo kynntist
hann innreið bílanna á ísland, sem
átti hug hans allan, og hóf störf,
fyrst hjá Sveini Egilssyni, svo hjá
P. Stefánssyni og loks hjá Heklu hf.
Þar starfaði hann í um 48 ár með
strákunum sínum, eins og hann
nefndi gjarnan vinnufélaga sína, og
hrósaði góðum húsbændum hjá góðu
fyrirtæki, sem var honum eins og
annað heimili, og var ávallt kallaður
Óli boy.
Óli eignast unga myndarlega
kærastu úr Vestmannaeyjum, Guð-
mundu Guðrúnu Sigurðardóttur frá
Litla Landi, og giftu jiau sig þann
5. september 1937, Oli þá 22 ára
og Guðmunda 21 árs. Guðmunda var
ekki bara myndarleg kona heldur
einnig væn kona. Guðmunda og Óli
eignuðust sjö dætur og einn son sem
öll lifa foreldra sína. Guðmunda
kynntist fljótt kristilegu starfi hér í
Reykjavík hjá KFUM og eignaðist
lífið i Jesú Kristi. Jesús var hennar
persónulegi frelsari og var hún einn
af stólpum Hvítasunnuhreyfíngar-
innar og mótaðist allt heimilislífið á
17 af lífinu í Jesú og var þar jafnan
fjölmennt, því Guðmunda hafði
hjarta fyrir þeim sem höfðu orðið
undir í lífinu. Aldrei sá ég Óla skipta
skapi vegna erilsins sem þar var.
Guðmunda dó fyrir einu og hálfu
ári á afmælisdegi mannsins síns og
var það honum mikill missir.
Sá er þetta ritar er tengdasonur
þessara hjóna og langar að geta
þess að það er mikils virði að eiga
stóran barnahóp, böm sem hafa
annast með stakri umhyggjusemi
foreldra sína á sjúkrahúsum.
Bestu þakkir til starfsfólks gjör-
gæsludeildar Landspítalans.
Óli átti sín áhugamál, naut jáss-
og blústónlistar. Einnig var hann
að föndra ýmislegt úr smíðajámi og
naut þess að ganga um gamla
miðbæinn og spjalla við vini og kunn-
ingja. Einnig hafði hann sérlega
gaman af að fara í laugarnar og
liggja í sólinni. í Sundhöllinni kynnt-
ist hann góðum vin og félaga, Jóni
Hildiberg, sem vildi koma á fram-
færi kveðju sinni með söknuði, því
að að þeir áttu svo mikið eftir að
gera.
27. Davíðssálmur
Drottinn er Ijós mitt og fulltingi, hvem
ætti ég að óttast?
Drottinn er vígi lífs míns, hvem ætti ég að
hræðast?
Kæra systkini, börn, barnabörn
og barnabarnabörn. Jesús styrki
ykkur í söknuðinum. Þau eiga sér
himneskan bústað hjá Jesú.
Arnar H. Gestsson.
Mánudaginn 25. október sl. lést
á Landspítalanum tengdafaðir
minn, Ólafur Björn Þorsteinsson,
eftir stutta sjúkrahúslegu. Það er
skammt stórra högga á milli, því
að fyrir u.þ.b. einu og hálfu ári lést
eiginkona Ólafs, Guðmunda Sigurð-
ardóttir. Samspil þeirra hjóna var á
þann veg að Guðmunda annaðist
kristilega uppbyggingu á heimilinu
en Ólafur stóð heill að baki eigin-
konu sinni og sá um að engan skorti
neitt.
Ólafur Þorsteinsson var afar
trygglyndur maður og vel af Guði
gerður. Hann vann hjá einu og sama
fyrirtækinu í tæpa hálfa öld og sýndi
einstaka ósérhlífni. Ólafur var afar
vel liðinn af sínum samstarfsmönn-
um og er hann komst á eftirlauna-
aldur, sniðu þeir fyrir hann nýtt
hálfsdagsstarf, sem hann sinnti
fram til dauðadags. Þeir gátu engan
veginn séð af þessum trygga sam-
starfsmanni og vini, sem var hrókur
alls fagnaðar á vinnustað með sitt
létta lundarfar. Mér er enn í fersku
minni er ég bjó á Njálsgötunni og
Ólafur mætti of seint til vinnu,
sennilega í fyrsta og eina skiptið.
Þá héldu starfsmenn Heklu að hann
væri allur og tók það Óla minn nokk-
ur ár að komast yfir áfallið.
Eg varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að vera í návist tengdaforeldra
minna og fá að vera í litlu kjallara-
íbúðinni á Njálsgötunni í u.þ.b. sjö
ár. Þessi tími var okkur hjónunum
ómetanlegur stuðningur út í lífið.
Góðu gildin vora í hávegum höfð:
Það sem þú segir, það stendur. Þú
talar ekki illa um náungann. Þú
veltir þér ekki upp úr mistökum
annarra. Þú fyrirgefur. Þú öfundar
ekki. Þú kaupir aldrei neitt nema
að _eiga fyrir því.
Á þeim 25 árum sem ég þekkti
Óla minn varð okkur aldrei sundur-
orða og er ég þakklátur fyrir hveija
mínútu sem leiðir okkar lágu sam-
an. Óli sagði ekki margt og það bar
ekki mikið á honum dags daglega.
Sviðsljósið var ekki hans óskastað-
ur. Hann stóð oftast utan sviðs en
eftir að Guðmunda lést opnaði hann
sig meir og böm hans og við öll
fengum að njóta hans á nýjan hátt
og í ríkari mæli.
Það er mikill söknuður og eftirsjá
að Óla en eftir lifír minning um
yndislegan tengdaföður og góðan
dreng.
Blessuð sé minning þín, Óli minn.
Þinn tengdasonur,
Karl J. Steingrímsson.
Ástkær tengdafaðir minn, Ólafur
B. Þorsteinsson, er látinn. Yndisleg
eiginkona hans og tengdamóðir mín,
Guðmunda Sigurðardóttir, fór á und-
an manni sínum og var stutt á milli
þeirra hjóna. Það er oft sagt að slíkt
beri vott um samlyndi hjóna og sökn-
uður þess sem eftir lifir flýti oft
fyrir málalyktum. Ég er ekki í nokkr-
um vafa um að svo var í þessu tilviki.
Óli var sérstakur maður, glæsi-
menni frá vöggu til grafar. Hann
var maður grandvar, sagði ekki
margt en gætti þeim mun betur að
því sem hann sagði. Hann var róieg-
ur, yfirvegaður, en glaður í góðra
vina hópi. Hann var vinur vina sinna
en vandaði val þeirra.
Það er erfítt að trúa því að Óli
sé allur og eiginlega hafa hlutirnir
gerst svo hratt síðustu daga að dauði
hans hefur á sér yfirbragð óraun-
veruleika. Ég held að enginn hafi
hugsað um dauðann og tengdapabba
minn í sömu andrá. Dauði hans var
svo fjarlægur. Það má segja að Ólafí
hafi ekki orðið misdægurt þau 78
ár sem hann lifði. Síðan fær hann
hjartaáfall á miðvikudegi, er lagður
inn á sjúkrahús í fyrsta sinn á lífs-
leiðinni, kemst ekki til meðvitundar
og er látinn á mánudegi.
Við hjónin vorum þeirra forrétt-
inda aðnjótandi að hafa Óla hjá okk-
ur í mat á þriðjudagskvöldinu. Við
höfðum boðið honum í mat helgina
áður en þurftum að afboða matar-
boðið og ætlaði konan mín, yngsta
dóttir Ola, að fresta því um viku.
Ég gríp fram í fyrir henni og segi:
„Nei, það verður að vera fyrr!“ Við
ákveðum síðan að hann komi til
okkar í mat á þriðjudagskvöldinu
og við áttum yndislega stund sam-
an. En ekki óraði okkur fyrir því
að það yrði síðasta kvöldmáltíðin
hans.
Konan mín fékk einnig að vera
ein hjá pabba sínum kvöldið fyrir
andlátið. Hún hallaði sér fram á
rúmið og strauk hendur hans og
kyssti. Hún talaði til hans hug-
hreystingar- og kærleiksorð þar sem
hann lá meðvitundarlaus og barðist
hetjulegri baráttu fyrir lífi sínu. Og
ég hugsaði með mér. „Þetta er dýr-
mæt stund, ekki skal ég reka á eft-
ir henni.“ Þar sem hún hallaði sér
fram á rúmið við dánarbeð föður
síns og strauk hendur hans og and-
lit, hugsaði ég með mér: „E.t.v. á
ég eftir að lenda í svipuðum kring-
umstæðum og Óli — verðskulda ég
slíka trúmennsku?"
Við hjónin vorum einnig hjá Óla
er hann skildi við. Við vaktaskipti
klukkan fjögur um daginn var
ákveðið að systkinin skiptust á að
vaka yfir honum. Það var séð hvert
stefndi og vildum við hjónin taka
fyrstu vaktina og vera til klukkan
hálf sjö um kvöldið. Á slaginu klukk-
an sex skilur Óli síðan við. Þetta var
í fyrsta sinn sem ég var viðstaddur
andlát og það var eitthvað himneskt
við það. Ég fylgdist með tengdaföð-
ur mínum þar til yfir lauk og ég sá
á andliti hans er stundin rann upp
að hann var umskiptunum feginn. Á
einu augabragði vann hann upp eins
og hálfs árs forskot konu sinnar og
kvaddi þennan heim, sem aðeins er
tímabundinn dvalarstaður okkar og
oft þymum stráður.
Það er alltaf sárt að sjá á eftir
góðum dreng en gott að vita með
vissu að honum er búinn eilífðarbú-
staður að loknu góðu dagsverki.
Ég blessa minningu þína, elsku
Óli, ég kveð þig hinsta sinni!
Þinn tengdasonur,
Matthías Ægisson.
„Mínir vinir fara fjöld.“
Þessi orð Bólu-Hjálmars lýsa
reynslu okkar allra, sem ná nokkuð
góðum aldri, og þó öllum sé kunn-
ugt lögmálið „ungur má en gamall
skal“ þá veldur það ávallt sársauka
er vinir kveðja.
Rúmum þremur vikum áður en
Ólafur dó vorum við saman á sólar-
strönd. Þar var hann eins og alltaf
áður öllum öðrum úthaldsbetri við
sólböðin og sundsprettir hans á degi
hveijum voru fleiri en hjá flestum
öðrum. Og þrátt fyrir mörg aldursár
var hann hið ljúflynda og skopsama
ungmenni, sem kom öllum í gott
skap, er í kring um hann vora.
Það var því mjög óvænt frétt er
Kristín dóttir hans hringdi til okkar
og tilkynnti okkur lát hans.
Fyrir rúmlega fimm áram kyrint-
umst við fyrst þeim hjónum, ólafi
Þorsteinssyni og Guðmundu Sigurð-
ardóttur. Það bar þannig til að við
voram í sömu sólarlandaferðinni.
Herbergi okkar á hótelinu voru hlið
við hlið og veggurinn, sem skildi
að svalir okkar, var ekki hærri en
það að auðvelt var að tala saman.
Ólafur var hafsjór af gamansögum
og brönduram, honum var lagið að
sjá hina skoplegu hlið mála og tjá
hana í fáum og vel völdum orðum.
En þótt Ólafur væri gamansamur
þá var það aldrei á kostnað neins
annars. Hann var grandvar i orðum
og lagði ávallt gott til manna og
málefna.
Okkur féll mjög vel við þessi
ágætu hjón, sem við vorum svo
heppin að fá fyrir nágranna. Þau
áttu sinn ríka þátt í því að gera
þessa ferð okkar mun ánægjulegri
en annars hefði orðið. Þessi kynni
okkar urðu til þess að eftir þetta
lOILfiyR - OUL HSKÞIfTfiÞPOÐ
Háskólabíói
fimmtudaginn 4. nóvember, kl. 20.00
Hljómsveitarsljóri: Osmo Vánská
Einleikari: Guðný Guðmundsdóttir
Efnisskrá:
Kjartan Ólafsson:
Felix Mendelssohn:
Carl Nielsen:
Útstrok
Fiðlukonsert í e-moll
Sinfónía nr. 3
SINFÓNÍUHLJÓMSVEIT ÍSLANDS
Hljómsveit allra íslendinga
Miöar eru seldir á skrifstofu
hljómsveitarinnar í Háskólabíói á skrif-
stofutíma og við innganginn við upphaf
tónleika. Greiðslukortaþjónusta.
Sími622255.