Morgunblaðið - 21.11.1993, Síða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 21. NÓVEMBER 1993
Svava Sölvadótt-
ir — Minningarorð
Fædd 31. október 1909
Dáin 12. nóvember 1993
Elsku besta amma mín!
Nú ertu farin og mér fínnst allt
svo tómlegt. Nú kemur engin amma
í sunnudagsmatinn til okkar. Ég man
þegar við komum til þín í Norður-
brúnina og þú varst alltaf að lauma
100 krónum í lófa okkar systkinanna
sem við geymum í baukunum okkar.
Alltaf viidir þú vera að gleðja okkur
með gjöfum.
Þú varst alltaf svo góð og nú sakna
ég þín svo voða mikið. Ég ætla að
biðja Guð og englana að geyma þig.
Þín
Berglind Ýr.
Margt er það og margt er það
sem minningamar vekur
og þær eru það eina
sem enginn frá mér tekur.
(Davíð Stefánsson)
Okkur systkinin langar í nokkrum
orðum til að minnast elsku ömmu
okkar, Svövu Sölvadóttur, sem lést
á Borgarspítalanum 12. nóv. sl.
Þó að dauðinn sé óumflýjanlegur
og eitt af því fáa sem við getum
verið viss um í þessu lífi sé það að
lífið tekur einhvem tímann enda hjá
okkur öllum, er hann alltaf jafn sár
og alltaf jafn erfítt að horfast í augu
~*við hann.
Það eru ekki nema rétt tæpar þijár
vikur síðan við vomm í afmælinu
hennar Svövu ömmu, þar sem hún
var að halda upp á 84 ára afmælið
sitt. Þá gmnaði engan að svo
skömmu síðar myndi hún sofna
svefninum langa, en dauðinn gerir
svo sannarlega ekki alltaf boð á und-
an sér.
En þegar dauðann ber að garði
vakna minningamar og samvem-
stundimar verða ljóslifandi. Við
>Lsystkinin minnumst þess t.a.m. vel
að þegar við vomm böm rifumst við
oft um það hvort okkar fengi að gista
hjá Svövu ömmu, svo gaman var
það. Alltaf fann hún eitthvað nýtt
og skemmtilegt að sýna okkur, þá
kenndi hún okkur margar bænir, sem
hún bað okkur svo að fara með fyrir
svefninn og þegar við fómm heim
aftur leysti hún okkur alltaf út með
ýmsum gjöfum.
Svava amma var gestrisin með
eindæmum og gestir hennar aldrei
of margir. Hún hafði svo sannarlega
tíma fyrir okkur sem sóttum hana
heim og taldi ekki eftir sér fyrirhöfn
svo að enginn færi ómettaður frá
hennar borði.
Fnðfinns
Suðuriandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opið öllkvöld
til kl. 22,- einnig um helgar.
Skreytingar við öll tilefni.
Gjafavörur.
Þegar við heimsóttum Svövu
ömmu á gjörgæsludeild Borgarspít-
alans fyrir rúmum tveimur vikum
fórust henni svo orð: „Það er verst
að geta ekki boðið ykkur neitt.“ Þessi
orð segja meira en margt annað um
þessa hjartahlýju og gestrisnu konu.
Umvafin slöngum og með súrefnis-
grímu á andlitinu var það hennar
eina áhyggjuefni að geta ekki boðið
okkur neitt.
Umhyggjusemi og hjartahlýja
Svövu ömmu var mikil. Alltaf var
hún að spyrja um líðan annarra og
sérstaklega ef einhver í fjölskyldunni
var veikur. Við höfum það einna
helst á tilfinningunni að það hafí
skipt ömmu meira máli hvemig öðr-
um leið heldur en henni sjálfri.
Svava amma hafði yndi af því að
spila og oft sátum við með henni
fram eftir kvöldi og spiluðum marías
eða manna. Þá sagði hún okkur
skemmtilegar sögur og fræddi okkur
um fólk úr ætt sinni, því sleip var
hún í ættfræðinni og ótrúlega minn-
ug af svo gamalli konu að vera.
Aldrei hraut henni hnjóðsyrði af
vörum og aldrei heyrðum við hana
hallmæla nokkurri sál.
Jólin koma oft upp í hugann þegar
við hugsum um þær stundir sem við
áttum með Svövu ömmu. Maður fyll-
ist tómleika þegar maður hugsar til
komandi jóla án hennar.
En nú er hún Svava amma fallin
frá. Hún skilur eftir sig djúpa gjá í
hjörtum okkar sem þekkjum hana,
gjá sem seint verður fyllt upp í. Það
eina sem við eigum eftir eru ótal
minningar um þessa góða konu. Það
verður skrýtið að halda jól án hennar.
Elsku amma, við geymum minn-
ingu þína í hjörtum okkar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir alit og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fyigi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Egill R. Sigurðsson og
Linda B. Sigurðardóttir.
Elsku góða amma min.
Það er svo sárt að þú skulir vera
farin frá okkur. Við fórum oft til þín
á sunnudögum og alltaf gafst þú
okkur svo gott með kaffínu. Þú varst
svo góð við alla.
Ég á alltaf eftir að sakna þín,
amma mín. Ég vona að þér líði vel
núna því að nú hittir þú afa Egil og
foreldra þína.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú, í þína hönd.
Síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfír mér.
(H. Pétursson)
Þín
Jóhanna Björk.
Á morgun, mánudaginn 22. nóv-
ember, fer fram frá Fossvogskirkju
útför móður minnar, Svövu Sölva-
dóttur. Mamma fæddist i Skógum í
Amarfirði hinn 31. október árið 1909
og var hún elst sex systkina. Foreldr-
ar hennar voru hjónin Pálína Eles-
eusardóttir og Sölvi Bjamason.
Systkini hennar voru Bjami, en hann
drukknaði rétt innan við þrítugt,
Eleseus eldri, dó ungur, Eleseus
yngri, fæddur árið 1915, dáinn árið
1983, Páll, fæddur árið 1917, kvænt-
ur Ólínu Friðriksdóttir og búa þau í
Reykjavík, og yngstur var Pétur
Mikkel, en hann dó 12 ára gamall.
Mamma ólst upp við búskap og
stundaði hún almenn sveitastörf eins
Guðný Torfa-
dóttir — Minning
Guðný Torfadóttir var fædd 15.
sepember 1914 í Branton í Kanada.
Foreldrar hennar voru hjónin Torfi
Bjömsson og Stefanía (Guðnadóttir)
Bjömsson. Á meðan heimsstyijöldin
geisaði fluttust þau Torfi og Stefan-
ía heim, nánar tiltekið til Seyðisfjarð-
ar, ásamt þrem börnum sínum; Guð-
mundi Guðjóni, Ragnari og Guðnýju.
Fjórða barnið, Ólaf, eignuðust þau
1918, þá komin til Reykjavíkur. Á
því ári kom spænska veikin og úr
henni dó Stefanía. Þegar þetta gerð-
ist var Torfí sjómaður á norskum
skipum. Þá var það sem Jón Páls-
son, bankagjaldkeri við Landsbanka
íslands, og kona hans tóku Ragnar
og Guðnýju að sér. Jón Pálsson var
um margt merkismaður. Hann var
forystumaður í hinni fjölmennu og
áhrifamiklu sveit Templara. Hann
gaf út bækur um þjóðlegan fróðleik,
hann var dýravinur og umhverfís-
sinni og síðast en ekki síst studdi
hann efnilega listamenn til náms, þar
á meðal Pál ísólfsson.
Árið 1925 fiuttist Jón Pálsson og
fjölskylda hans í glæsilegt hús á
Líklristuvinnustofa Lijvinclar Ai
Vmasonap
Úftc
[jónusta
t
ffistusmíái
Vesturhlíð 3 ♦ Sími: 13485 '♦ Davíð Osvaldsson ♦ Heimasími: 39723
Laufásvegi 59. Guðný var nú orðin
gjafvaxta, hafði farið á húsmæðra-
skóla í Danmörku og hafði kynnst
ungum manni, Kristni Vilhjálmssyni,
blikksmið. Leiðir þeirra höfðu legið
saman í Góðtemplarareglunni og
heimili hans var heldur ekki langt
undan, eða á Laufásvegi 20. Þau
giftu sig 1940. Eins og áður segir
var Kristinn blikksmiður, sem vann
um þær mundir hjá Nýju blikksmiðj-
unni. Síðan gerðist hann starfsmaður
Hitaveitu Reykjavíkur og þar var
hann til 1969 en þá var hann jafn-
framt orðinn starfsmaður húseigna
Templara í Reykjavík og Jaðri. Þaðan
lá starfsvettvangur Kristins í Templ-
arahöllina við Eiríksgötu og nú síðat
í Veltubæ við Skipholt. Fáir eða eng-
ir bindindismenn eiga að baki eins
merkilega athafnasögu og Kristinn
og þar stóð Guðný dyggilega við hlið
hans.
Heimili þeirra var okkur öllum
opið og þar voru oft samankomnir
þeir sem mótað hafa stefnu bindind-
ismanna hina síðari áratugi og þau
eru ófá kvöldin og nætumar sem ég
hef átt hjá þeim hjónum. Guðný var
góðviljuð kona og ákaflega vinaföst.
Síðustu árin gekk hún ekki heil til
skógar. Þau Kristinn og Guðný eign-
uðust tvö böm: Önnu Sigríði, fædda
10. febrúar 1942, gifta norskum
manni, Finn Fredriksen, og eiga þau
fjögur böm; og Jón, trésmið, fæddan
17. október 1946.
Að leiðarlokum sendum við hjónin
Kristni og fjölskyldulians okkar inni-
legustu kveðjur og samúðaróskir.
Hilmar Jónsson.
Mánudaginn 22. nóvember verður
gerð frá Fríkirkjunni í Reykjavík
og þau gerðust í þá daga. Faðir henn-
ar var bæði sjómaður og bóndi og
var hann þekktur skútusjómaður og
aflasæll. Hún elst upp á Skógum,
Laugabóli og Steinanesi sem allt eru
bæir í Arnarfirði og em iöngu komn-
ir í eyði, en þar bjó hún hjá foreldrum
sínum, þar til hún stofnaði eigið
heimili.
Æska mömmu var eins og al-
mennt gerðist í þá daga. Lífið sner-
ist að mestu um að sinna sveitastörf-
um og þegar tími gafst til leikja
voru bræðurnir hennar einu leikfé-
lagar. Menntun var ekki mikil í þá
daga. Auk þeirrar almennu fræðslu
sem hún fékk frá farkennurum er
heimsóttu bæina dvaldi hún einn
vetur í vist og læri, þá 13 ára, hjá
Ingunni Jensdóttur og Magnúsi Jóns-
syni á Bíldudal. Hún varð snemma
læs og tíðkaðist það á dimmum vetr-
arkvöldum að hún læsi fyrir heimilis-
fólkið og var hún oft kölluð „lestrar-
kappinn".
Mamma giftist pabba, Agli Svein-
björnssyni frá Krosseyri, árið 1930
og bjuggu þau fyrstu árin að Steina-
nesi með foreldrum hennar, en fluttu
síðan til Bíldudals. Á Bíldudal bjuggu
þau til ársins 1946, en þá fluttu þau
til Reykjavíkur. Pabbi hafði þá átt
við langvarandi veikindi að stríða og
þurfti að leita lækninga í Reykjavík.
Á Bíldudal starfaði mamma við fisk-
vinnslu en pabbi stundaði sjó-
mennsku.
Er þau fluttust til Reykjavíkur
bjuggu þau fyrstu mánuðina í leigu-
húsnæði inn við Laugardal, en festu
fljótlega kaup á litlu húsi við Háa'eit-
isveg og bjuggu þar til ársins 1963.
Á þessum árum var mamma að
mestu heimavinnandi húsmóðir, en
hafði þó starfað frá því um 1960
hluta úr degi á elliheimilinu Grund,
en pabbi hafði starfað sem verka-
maður á meðan heilsan leyfði, við
vikursteypu og fiskvinnu.
Þessi ár voru oft ansi erfið hjá
mömmu, lítil fjárráð, stórt heimili,
þröngur húsakostur og nánast engin
nútíma heimilistæki til að létta störf-
in, svo og veikindi pabba. í lok árs-
ins 1966 fluttist ijölskyldan í nýtt
og gott leiguhúsnæði við Kleppsveg,
en tæpu ári síðar missir hún pabba
eftir langvinn veikindi. Um þetta
leyti hóf hún störf í eldhúsinu á
Kleppsspítala og þar starfaði hún til
ársins 1982, síðustu árin þó aðeins
í hlutastarfi. Síðustu fjögur ár ævi-
útför Guðnýjar Torfadóttur, en hún
lést 11. nóvember sl. í Landspítalan-
um_ eftir ströng veikindi.
Áður en varir er ævinnar dagur
að kveldi. Víst er, að þeim dómi verð-
ur ekki áfrýjað.
Guðný fæddist í Kanada árið 1914,
dóttir Stefaníu Guðnadóttur og Torfa
Bjömssonar. Fjögurra ára gömul var
hún tekin í fóstur af þeim heiðurs-
hjónum Önnu Sigríði Adólfsdóttur
og Jóni Pálmasyni. Starfaði hann
lengi sem aðalféhirðir Landsbanka
íslands, eða til ársins 1928. Einnig
var hann lengi organisti Fríkirkjunn-
ar í Reykjavík. Jón Pálsson gerðist
starfsmaður bankans árið 1909 þeg-
ar bankamálin stóðu sem þæst og
allri bankastjóminni með Tryggva
Gunnarsson í broddi fylkingar var
vikið frá störfum. Var loft lævi bland-
ið og hefur Jón eflaust ekki farið
varhluta af því.
Þeim hjónum varð ekki barna auð-
ið, en í spönsku veikinni árið 1918
tóku þau tvö fósturböm, Guðnýju og
innar bjó mamma í Norðurbrún 1 í
Reykjavík.
Mamraa eignaðist sex börn. Þau
em: Ársæll, kvæntur Jóhönnu Guð-
mundsdóttur og búa þau á Tálkna-
firði; Ingi Rafn, ókvæntur, býr í
Reykjavík; Dísa, ekkja, búsett í
Bandaríkjunum; Sólbjört, gift Sig-
urði Gíslasyni, búsett í Reykjavík;
Sölvi kvæntur Guðrúnu Einarsdótt-
ur, þau búa í Reykjavík, og Svein-
björn, kvæntur Sigrúnu Önnu Jóns-
dóttur, búsett í Reykjavík. Mamma
eignaðist 17 barnaböm og sjö bama-
barnabörn.
Ég og systkini mín minnumst
mömmu sem blíðlyndrar og hógvær-
ar manneskju, sem vildi öllum vel,
lagði ekki illt til fólks, heldur reyndi
frekar að sætta. Hún var mjög gestr-
isin og gjöful, þótt ekki væri hún rík
af veraldlegum auði. Barngóð var
hún og elskuð mjög af bamabömum
og langömmubömum sínum. Ekki
var hún síður hlý tengdabörnum sín-
um og ávallt þakklát öllum sem réttu
henni hjálparhönd.
Systur mínar minnast þess sér-
staklega þegar þær komu heim úr
skólanum sem börn, oft ískaldar á
höndum og fótum eftir langa göngu
um hávetur í frosti og snjó. Þá byrj-
aði mamma að nudda kaldar hendur
þeirra og fætur og hlúa að þeim með
heitu kakói og öðmm notalegheitum.
Þeim finnst gott að minnast þess að
alltaf var mamma heima til að taka
á móti þeim er þær vom í bama-
skóla og þurftu mest á henni að
halda. Ég minnist þess einnig sér-
staklega þegar ég var einn eftir
heima hjá mömmu, hvað hún hugs-
aði vel um „litla drenginn sinn. Allt-
af var heitur matur í pottunum enda
þótt ekki væri alltaf komið á réttum
tíma í matinn. Já, hún mamma hugs-
aði svo sannarlega vel um bömin sín.
Ég minnist þess einnig hversu
gaman henni þótti að spila. í æsku
minnist ég glaðværðar við spilaborð-
ið þegar vinafólk kom í heimsókn til
að taka nokkur spil og síðar eftir lát
pabba, er mamma var í spilaklúbbi
með nokkrum vinkonum sínum, þá
var nú mikið hlegið og mikið gaman.
Elsku mamma, við systkinin
geymum öll ljúfar minningar um þig
og góðmennsku þína. Megi góður
guð varðveita þig og blessa.
Þinn sonur,
Sveinbjörn Egilsson.
Ragnar. Þetta mikla menningar-
heimili á Laufásvegi 59 í Reykjavík,
þar sem Guðný ólst upp, laðaði að
sér stóran hóp vina og skjólstæð-
inga. Margt annað fólk dvaldist á
heimili þeirra hjóna um lengri eða
skemmri tíma. Má þar nefna nokkra
af mestu tónlistarmönnum þjóðarinn-
ar eins og Pál heitinn ísólfsson og
Ragnar Bjömsson organista. Krist-
inn föðurbróðir minn, eiginmaður
Guðnýjar, hefur sagt mér að þama
hafí oft setið í góðu yfírlæti miklir
andans menn og listamenn, einkum
tónlistarmenn, en heimilisfaðirinn
var kunnur organleikari og húsfreyj-
an var komin af einni kunnustu tón-
listarætt landsins. Voru þau þre-
menningar að frændsemi Syðra-Sels-
hjónin Páll og Margrét, Einar-„borg-
ari“ á Eyrarbakka, faðir Sigfúsar
tónskálds og dómkirkjuorganleikara,
Sigríður á Stokkseyri, dóttir Jóns
ríka í Móhúsum og móðir Adólfs
bónda í Stokkseyri föður Önnu. Var
þetta ein mesta söngætt landsins og
hefur tónlistargáfan fylgt þessu fólki
alla tíð.
Árið 1940 giftist Guðný eftirlif-
andi eiginmanni sínum, Kristni Vil-
hjálmssyni. Eignuðust þau tvö mann-
vænleg börn, Önnu Sigríði, fædd
1942, húsmóðir, gift norskum versl-
unarmanni, Finn Frederiksen, búsett
í Noregi og eiga þau fjögur börn,
og Jón Pálsson, alnafni fósturafans,
fæddur 1946, trésmiður og ókvæntur
í föðurhúsum.
Guðný var sú gæfukona að fá til
samfylgdar eiginmann, sem skildi
hana og mat að verðleikum, mikinn
ágætismann og sannkallað valmenni
sem var henni jafnmikils virði í blíðu
og stríðu, örugg stoð og nærgætinn
vinur og félagi. Hún fór vel með þær
náðargjafir, sem henni voru veittar.
Hún var trygg fólkinu sínu og góð
börnum sínum og vinum.
Ég sendi fjölskyldu hennar og ást-
vinum mínar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Sigríður Ingvarsdóttir.