Morgunblaðið - 21.11.1993, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 21. NÓVEMBER 1993
27
Agnar Bragi Magn-
ússon — Minning
Fæddur 3. desember 1905
Dáinn 7. september 1993
Foreldrar Agnars voru hjónin
Ögn Guðmundsdóttir og Magnús
Magnússon,. er fluttust vestur um
haf fyrir aldamótin. Þau áttu þijá
syni. Elstur var Sigurður Tryggvi,
er fæddist í Vatnsdal 5. október
1897. Hann starfaði sem tannlækn-
ir í Seattle í 55 ár og lést þar 2.
apríl 1979. Annar var Guðmundur
Frímann. Hann fæddist í bænum
Cavalier í North Dakota í Banda-
ríkjunum 14. mars 1901. Hann rak
um tíma bifreiðaverslun í Seattle
og lést þar á árinu 1958.
Yngsti bróðirinn var hinn nýlátni
Agnar Bragi. Hann fæddist á Point
Roberts og þar lést hann. í þessari
tslendingabyggð settust þau Ögn
og Magnús að á landnámsjörð sinni
á árinu 1901. Dóttir Agnars Braga,
Ögn Kimberley Magnússon (kölluð
Kim) hefur skrifað um föður sinn
minningargrein, sem fer hér á eftir
í íslenskri þýðingu:
„Agnar Magnússon, 1890 Ben-
son Road, Point Roberts, lést 7.
september 1993, 87 ára.
Móðir hans, Ögn Guðmundsdótt-
ir, og faðir hans, Magnús Magnús-
son, fluttust tii Point Roberts frá
North Dakota. Þar ólst Agnar upp
með bræðrum sínum tveimur, Sig-
urði og Frímanni. Húsið var byggt
úr efniviði frá niðurlögðum fisk-
gildrum, og stendur enn á gatna-
mótum Benson og South Beach
Road. Hann var skírður í höfuðið á
móður sinni, Agnar, dregið af Ögn.
Upp úr 1920 voru ekki nema 10
bekkir í skólanum á Point Roberts.
Því var það, að Agnar fór til Port-
land, Oregon, til að ljúka mennta-
skólanámi. Hann fór síðan aftur
heim til Point Roberts. Þessu næst
fékk hann móður sína til að koma
með sér til Seattle og vera hjá hon-
um á meðan hann var við nám í
háskólanum, University of Wash-
ington.
Eftir lát móður sinnar settist
Agnar aftur áð í gamla bústaðnum
á Point Roberts, _ sem hafði lengi
verið mannlaus. íslensk fjölskylda
í nágrenninu var í húsnæðisvand-
ræðum, svo hann bauð fólkinu að
koma og búa hjá sér. Þessi ijöl-
skylda bjó hjá honum í nokkur ár
sem hans eigin fjölskylda. Nokkru
seinna frétti hann af tilviljun, að
til stæði að sýslan seldi jörðina
hans vegna vangoldinna skatta.
Hann hraðaði sér til Bellingham til
að tryggja sér jörðina og frétti þá,
Minning
Stefán Halldórsson
að aðrir hefðu sótt um að fá hana.
Þrátt fyrir þetta tókst honum að
halda jörðinni með því að veðsetja
væntanlegar tekjur sínar af
prammafarmi af tijákvoðuviði.
Sýslan leyfði honum að halda áfram
að greiða á þennan hátt í fimm ár,
og þannig tókst honum að kaupa
jörð fjölskyldu sinnar á kreppuárun-
um, þegar lítið var um lausafé.
A þessum árum vann Agnar við
fískveiðar og krabbaveiðar, gróf
upp skeljar í fjörunni handa niður-
suðuverksmiðjunni á staðnum, og
gróf brunna fyrir ábúendur með
handverkfærum.
Síðdegis mörgum árum seinna
gekk lagleg blaðburðarstúlka frá
Oseyrarbæ í nágrenninu inn á lóð-
ina hjá honum. Hún hét Shirley
Dennison, og hann gerði við leka
slöngu á hjólinu hennar á meðan
hún las nokkur af ljóðum sínum
fýrir hann. Þau giftusi á árinu 1948
og ólu með tímanum upp þijú börn
í bænum þar sem Agnar hafði alist
upp.
A sjötta áratugnum byggði Agn-
ar og rak sögunarmyllu á landar-
eign fjölskyldunnar. A sjöunda ára-
tugnum keypti hann nokkra land-
skika sem hann gerði að byggingar-
lóðum og seldi síðar ýmsu fólki.
Margt af þessu fólki varð langtíma
vinir hans. A æviskeiði sínu nytjaði
hann skóglendið á jörð sinni þann-
ig, að hann gat fjórum sinnum upp-
skorið söluhæfan trjávið af sama
landinu.
Hann var sjálfboðaliði við eld-
varnir áður en Point Roberts kom
sér upp slökkviliði og var vel kunn-
ur vatnsfötuhandlöngun og skóflu-
liði áður fýrr. Hann gegndi einnig
störfum vatnseftirlitsmanns og
nýtti í því starfí hvern möguleika
til að ná í vatn handa samfélagi,
sem leið af alvarlegum vatnsskorti.
Agnar lagði marga vegi um Point
Roberts, þar á meðal um hina ill-
ræmdu Slönguhæð, Snake Hill, sem
er hluti af Providence Road.
Agnar var mjog hrifínn af sögu
víkinga og menningu. Eins og
margir íslendingar taldi hann sig
mjög til þessa hluta forfeðra sinna.
Hann hafði lengi dreymt um að
ferðast til íslands, og loksins kom
að því að sá draumur rættist á ár-
inu 1974. Honum tókst að heim-
sækja fæðingarstað móður sinnar
og heimsins fyrsta þingstað, þar
sem fornmenn þinguðu, og jafn-
framt að endurnýja löngu glötuð
tengsl við skyldmenni sín, en mörg
þeirra hétu líka Agnar.
Áttatíu árum eftir fæðingu Agn-
ars fæddist honum sonarsonur í
sama sveitabænum og hann sjálfur
og börn hans höfðu alist upp í.
Þarna var þá komin fjórða kynslóð-
in af Magnússon-ættinni á sama
stað.
Agnar var síðasti eftirlifandi
frumheiji sinnar kynslóðar af þeim
hópi íslendinga, sem settist upphaf-
lega að á Point Roberts. Hann var
alkunnur fyrir góðvild sína, greiða-
semi, gestrisni, þurra kímnigáfu,
óvenjulega tungumálakunnáttu,
þjóðsagnakennda vinnuhneigð og
aldrei skyldi gleyma hans öru lund.
Hann lætur eftir sig konu sína
Shirley, þijú börn: Kristínu
Lomedico, Ógn (Kimberley) Magn-
ússon, Trygve Magnússon, og fímm
barnabörn: Tom Mojica, Georgia
Mojica, Travis Bragi og Holly
Magnússon, og tvo bróðursyni: Tom
og Gerry Magnússon.
Hinsta ósk hans var, að ösku
hans skyldi dreift yfir gröf ástkærr-
ar móður hans. Agnari var heitt
unnað og hans verður sárt saknað.“
Hér lýkur minningargrein Agnar
Kimberley um föður hennar. Hún
lætur þess getið, að á íslensku deild-
inni í Norræna safninu í Ballard,
Washington, megi sjá verðlauna-
myndir af hjónunum Ögn Guð-
mundsdóttur og Magnúsi Magnús-
syni. Ögn er sýnd með sínum mörgu
kindum, og Magnús í vegavinnu við
að leggja Benson Road.
Point Roberts, sem landar vestra
nefna jafnan Tangann, er vestasti
hluti meginlands Bandaríkjanna,
þar sem 49. breiddargráða myndar
landamæri Kanada og Bandaríkj-
anna og liggur þvert yfir Tangann.
Hann telst því til Washington-fylk-
is.
Njáll Þórarinsson.
*
Armann Guðmunds
son - Minning
Fæddur 21. nóvember 1918
Dáinn 29. október 1993
Mig langar að minnast afa míns,
sem hefði orðið 75 ára í dag, 21.
nóvember, nokkrum orðum.
Afi var alltaf mjög hress og kát-
ur. Ég man ekki mjög oft eftir hon-
um með sorgarsvip. Hann var mér
alltaf mjög kær. Þegar ég var yngri
fórum við stundum á sunnudögum
í matarboð til afa og ömmu og þá
stökk maður upp í fangið á afa og
hjúfraði sig að honum og síðan var
farið að hlusta á plötur og sungið
á meðan amma tók til matinn. Við
matarborðið var oft mjög mikið fjör,
en eftir matinn lagði afi sig og á
meðan lékum við okkur og biðum
eftir því að afi vaknaði og færi í
bíltúr með okkur. Þegar ég var tíu
ára fékk afi heilablóðfall og lamað-
ist á hægri helmingi líkamans og
átti mjög erfitt með að tjá sig. Við
skildum hann oftast, en mamma
var samt best í því. Afi fylgdist
alltaf mjög vel með öllu, hann hlust-
aði á allar fréttir og svo sögðum
við honum frá því sem gerðist í
bænum, sérstaklega því sem gerðist
við höfnina. Afí var alltaf mjög
glaðvær þó að hann ætti erfítt með
að tjá sig.
Síðustu æviár sín var afi á
sjúkrahúsinu. Oftast þegar ég gekk
þar fram hjá sat afi við gluggann
og vinkaði mér, en núna er tómlegt
að labba framhjá, enginn afí við
Fæddur 20. nóvember 1923
Dáinn 8. nóvember 1993
Ég ætla að senda nokkur orð til
að kveðja elsku afa minn. Það er
svo erfitt að vera langt í burtu á
svona stundum og geta ekki verið
með og fylgt þér síðasta spölinn.
Minningarnar hrannast upp,
margar minningar á ég sem lítil
stelpa. Hann afi var alltaf svo
skemmtilegur og lífsglaður, og þeg-
ar hann var að hjálpa mér við lær-
dóminn var allt svo auðvelt. Ég
man líka þegar fjölskyldan kom
saman að það brást aldrei að hann
kom öllum til að hlæja og líða vel.
Ég man líka þegar hann veiktist,
gluggann. Afi var í miklu uppáhaldi
hjá mér og mér fínnst mjög erfítt
að þurfa að kveðja hann svo fljótt.
Ég hlakka mjög mikið til að hitta
þig aftur uppi á himnum, afí minn.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér.
Hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár.
Minn sáttmáli við Guð um þúsund ár.
Þín afastelpa,
Sigríður Margrét.
að það voru mjög erfiðir tímar fyr-
ir okkur öll og sennilega mest fyrir
hann sjálfan því að hann var svo
vel gefínn og yndislegur maður,
pabbi og afi.
Þú átt alltaf stóran stað í hjarta
mínu, elsku afi minn, en mér er
huggun að vita að þú ert laus við
þjáningar og ert nú meðal vina sem
á undan þér hafa farið.
Og hvað er að hætta að draga andann ann-
að en að frelsa hann frá friðlausum öldum
lífsins, svo að hann geti risið upp í mætti
sínum og ófjötraður leitað á fund Guðs síns?
(Kahlil Gibran).
Guð geymi þig afi minn.
Hekla í Tyrklandi.
Fæddur 11. júní 1948
Dáinn 15. nóvember 1993
Uppáhaldsfrændi minn er dáinn.
Frá því að ég man eftir mér var
Ármann mér alltaf svo góður. Allt-
af var hann að gera eitthvað fyrir
mig, gefa mér fallegar og yndisleg-
ar gjafír og bara að tala við mig.
Þegar ég var þriggja ára fór
hann með mig til að láta setja göt
í eyrun á mér. Og ég man ennþá
eftir því þegar hann þetta sama ár
fór með mig í myndatöku. Það var
stór viðburður í lífí mínu og man
ég hvað ég var feimin og hálfhrædd
við ljósmyndarann. En Ármann var
þarna hjá mér og sagði að þetta
væri ágætis kall þrátt fyrir lætin í
honum. Þá þorði ég loksins að horfa
framan í myndavélina og brosa.
Svona var Ármann alltaf góður
við mig. Hann var og verður minn
besti og yndislegasti frændi.
Það tók mig sárt að sjá hann
svona veikan eins og hann var orð-
inn, en ég vissi að sá tími mundi
koma að honum myndi batna, hvort
sem það yrði hér eða hinum megin.
En þegar ég fór á fætur að
morgni 15. nóvember síðastliðinn
sagði mamma mér frá því að Ár-
mann hefði kvatt okkur í nótt, en
ég trúði því ekki, þó að ég vissi að
það væri því miður satt.
Elsku Ármann, það er erfítt að
kyngja því að þú sért farinn frá
okkur, en ég veit að nú líður þér
vel þar sem þú ert og því ætla ég
að reyna að brosa í gegnum tárin.
En ég mun alltaf muna eftir þér,
ætíð hugsa til þín og óska að þú
hefðir ekki þurft að fara strax.
Elsku Þórir, amma, afi og öll
hin, ég veit að missir ykkar er mik-
ill og sár. Enginn mun koma í stað-
inn fyrir Ármann og ég veit að
hann mun lifa áfram í hjörtum okk-
ar og huga.
Hrönn litla frænka.
Mér finnst eins og það hafi verið
í gær að kallað var á eftir mér,
þegar ég gekk upp eftir götunni
heima „Hæ frænka". Það var þá
Ármann sem kallaði og stóð hann
fyrir framan eitt hrörlegasta hús í
öllum Hafnarfirði. Hann kynnti sig
og sagðist vera frændi minn, var
svo stoltur þegar hann sagðist hafa
fest kaup á húsinu ásamt vini sínum
Þóri og ætluðu þeir að gera það
íbúðarhæft. Og þetta sumar breytt-
ist það úr kofa í lítið, fallegt hús
sem vakti athygli þeirra sem fram
hjá því fóru fyrir einstaka snyrti-
mennsku og fallegt umhverfi.
Hann var laghentur og gat gert
nánast hvað sem var, hann hafði
líka mikinn áhuga á garðrækt og
mér fannst hann vita allt sem við-
kom blómum.
Fyrstu þrjú árin eftir að við
kynntumst var hann mikið einn því
að Þórir var lítið heima vegna vinnu
sinnar. Þá leið varla sá dagur að
við fengjum okkur ekki kaffibolla
saman og spjölluðum aðeins. Seinna
urðum við öll þrjú svo góðir vinir
að stundum fannst manninum mín-
um nóg um allt þetta karlastúss á
mér, en þrátt fyrir það varð ágætis
kunningsskapur á milli þeirra
þriggja.
I garðinum hjá þeim óx upp með
húsveggnum fallegt vafnisblóm
sem blómstraði í öllum litum, og á
hveiju sumri þegar fyrstu blómin
höfðu sprungið út kom hann til mín
með lítinn vönd, vafínn inn í blauta
bómull, og færði mér.
Eitt vorið þegar mér höfðu verið
gefnir 100 túlipanalaukar sem
gróðursettir voru fyrir framan hús-
ið mitt, sprungu þeir síðan út og
var þetta mjög fallegt að sjá, svona
mörg rauð blóm í einu beði, en
þegar blómin féllu þá sleit ég alla
stilkana í burtu.
Hann var aldeilis ekki ánægður
með hana vinkonu sína þegar hann
sá hvað ég hafði gert og fékk ég
heldur betur á baukinn fyrir það,
en annars lét han mig alltaf halda
að ég væri sú besta og sparaði aldrei
falleg orð í minn garð.
í haust fluttust þeir til Reykjavík-
ur og kom það þá af sjálfu sér að
við hittumst sjaldnar, en þrátt fyrir
að veikindin væru farin að segja til
sín og þrekið að minnka lét hann
sig hafa það að koma í heimsókn.
Elsku Þórir minn og aðrir ástvin-
ir, ég votta ykkur mína innilegustu
samúð.
Megi hann hvíla í friði.
Katrín.
„... og sorgin gleymir engum“!
Mér fínnst lífíð óréttlátt. Það
gefur okkur von til handa öllum
þeim er við elskum, en tekur vonina
síðan frá okkur og skilur okkur
eftir i sárum.
Vonin er óskhyggja! Betra líf,
heilsa og ást, allt sem við þráum.
— Síðan lýkur lífinu allt of fljótt.
Og hvað lifir í minningunni?
Við höfum kynnst fólki, góðu og
miður góðu, í vondum, hörðum
heimi.
Ég kynntist góðum, listrænum
og ljúfum manni, sem gaf af sjálfum
sér. — Ég fór alltaf frá honum rík-
ari en ég kom til hans. Fallegur
drengur, sem sýndi mér alltaf það
bezta, sem í honum bjó. Mér þótti
svo undur vænt um hann. Ég mun
ætíð minnast hans Ármanns míns
sem þess manns, sem ég vildi hafa
átt að í ellinni.
Eitt bros - getur dimmu í dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atorð eitt.
Áðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leyndist strengur í bijósti, sem brast
við biturt andsvar, gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt aupakast,
sem aldrei verður tekið til baka?
(E. Ben.)
Sigrún.
Minning
Pálmi Pétursson