Morgunblaðið - 09.01.1994, Blaðsíða 16

16 B
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 9. JANÚAR 1994
+
Frawnverjum
Þóruiui Bima, dóttir Guðmundar
Lárussonar, sem vélkvendi á
hjólaskautum. Hún fékk ein af
verðlaununum á síðasta grímuballi
og er gott dæmi um hina nýju list-
málningarbúninga.
Grimudansleikir
áhugaffólks
í Reykjavik
DULARKLÆÐI hafa kitlað ímyndun
arafl fólks löngum. Ymsar ástæður
hafa legið til þess að fólk dulbýst, allt
frá dauðans neyð til dægurskemmtun-
ar, grímudansieikir nútímans eru vænt-
anlega af síðarnefnda toganum. Fyrir
fimmtán árum komu saman sex pör í
Reykjavík og ákváðu að halda grímu-
dansleik. Fimm árum síðar héldu þau
annan grímudansleik og þann þriðja
nú fyrir skömmu.
eftir Guðrúnu Guðlaugsdóttur
Okkur datt þetta bara svona í hug og ákváðum
að framkvæma það,“ segir Hólmfríður Gísla-
dóttir, ein þeirra sem sæti hefur átt í undir-
búningsnefnd þessara þriggja dansleikja.
„Við þurftum að ná saman um hundrað
manns til þess að ballfært þætti, þannig að
hvert par varð að fá tíu til fímmtán manns
til þátttöku. Það reyndist lítill vandi að smala
því liði saman. Allir sem voru spurðir vildu vera með.
Fyrsta ballið var ákveðið með nokkurra mánaða fyrir-
vara svo fólk gæti haft góðan tíma til þess að útbúa
sig. Margir lögðu ótrúlega mikið á sig til þess að koma
í góðum búningi, jafnvel mánaðarvinnu við búninga-
saum, en auðvitað voru ýmsir sem björguðu sér með
því að fara á búningaleigu.
Á fyrsta ballinu notfærðu nokkrir læknar í hópnum
sér aðstöðu sína
og mættu til leiks
útbúnir sem
skurðlæknar í
hinu þekkta
græna „dressi".
Jólasveinar voru
líka fjölmennir
þá, enda ballið haldið skömmu fyrir jól. Við ætluðum
að halda annað grímuball fljótt aftur en það dróst í
fímm ár. Allan þann tíma töluðum við um afstaðna
ballið og fannst alltaf svo stutt síðan það var að ekki
væri tímabært að halda nýtt fyrr en seinna. Svo voru
allt í einu liðin fímm ár og við ákváðum að hugsa
okkur aftur til hreyfíngs á ný.
Sama gerðist svo eftir næsta ball. Okkur fannst
allaf svo stutt síðan það var að aftur liðu fimm ár þar
til tími þótti til kominn að efna til nýs grímuballs. Það
var svo gert í nóvember sl. Nú höfum við lært af
reynslunni og höfum ákveðið að næsta ball verði að
fimm árum liðnum, það er greinilega mátulega langur
tími milli slíkra dansleikja, það hefur reynslan sýnt.
Flest allir sem komu á fyrsta ballið mættu á hin
tvö, fáir hafa helst úr lestinni. Markmiðið var í upp-
hafí að gera búninga þannig að fólk þekktist alls ekki.
Á síðasta ballinu var hins vegar áberandi ný tíska,
eins konar listamálun á fólki, sem er skemmtileg en
gerir það auðþekkjanlegra.
Fyrstu tvo tímana er fólk með grímumar og talar
ekki saman, nema þá að breyta rödd. Þá er gengið
um og skoðað og dansað, þeir sem geta vegna hita,
margir búningamir em kæfandi heitir. Engin leið er
oftast að þekkja þá sem em með algrímur, nema þá
að hendumar séu berar. Verðlaun eru veitt fyrir bestu
búningana. Það gerir hljómsveitin sem við fáum til að
spila."
Á síðasta grímuballi var Hólmfríður í búningi Hótel
Eddu, hafði þokað sér uppávið í þjóðfélagsstiganum
því á þeim tveimur fyrri var hún gleðikona og trúður.
„Þótt ég hafí veitt Eddu-hótelunum forstöðu þá þekkt-
ist ég ekki, fólk hefur vafalaust álitið að mér dytti ekki
í hug að höggva svo nærri hversdagslífínu,“ segir hún
og hlær.
Frá upphafí var skipulagið fyrir ballið þannig að
hvert hinna sex para safnaði eins og fyrr sagði hóp í
kringum sig, sá hópur skiptist svo í karla- og kvenna-
hópa sem hittast hvor um sig fyrir ballið og klæða sig
í búningana. „Okkur fannst skemmtilegra að hafa ein-
hveija vitorðsmenn en að allir væru að pukrast hver
í sínu horni. Það er mikil stemmning hjá okkur konun-
um þegar við hittumst til að búa okkur.“
Eins og fyrr sagði hafa menn misjafnlega mikið
fyrir búningum sínum. „Það er samt ekki spuming
hver hefur mest fyrir. Guðmundur Lárusson tannlækn-
ir skiptir þrisvar um búning á hveiju balli," segir
Hólmfríður þegar farið er nánar út í þá sálmana. „Auk
þess smíðar hann gjaman tanngarð fyrir hvem búning
svo þetta hefur verið viðamikill undirbúningur
hjá honum fyrir hvern dansleik. Einu sinni
sleppti hann þó tanngarðinum en það kom
ekki til af góðu, hann bjó sig sem háls-
höggvinn mann sem virtist hafa glat-
að höfði sínu. Til að ná þessum
áhrifum hengdi hann á sig blóðugt
svínakjötslæri. Hann hefur með ólík-
indum mikið hugmyndaflug.
Mesta fyrirhöfnina við einn búning hefur þó Samúel
Jón Samúelsson læknir að líkindum lagt á sig. Hann
lét smíða fyrir sig lítið sjúkrarúm og ofan á það litlar
fætur, en með sínum eigin fótum hjólaði hann svo
undir rúminu sem tjaldað var hvítuni lökum allt í kring.
Auk þess lét hann líka smíða upp í sig heljarstóran
tanngarð og var með dökka kvenhárkollu. Hann ók
sér svo um salinn og kvartaði sáran yfir afleitum verk
í „kjallaranum" eins og hann orðaði það með breyttri
rödd. Það þekkti hann enginn og allir voru furðulostn-
ir þegar hann mætti á svæðið í sendiferðabíl.
Það þurfti líka sendiferðabíl til þess að flytja heljar-
stóra ijómatertu á ballstaðinn. Inni í þessari tertu var
ein konan úr hópnum. Hún hafði ásamt saumaklúbbn-
um sínum saumað þennan tertubúning og þurfti marga
klúbbfundi til þess að ljúka þeirri vinnu.
Einn ágætur ferðaskrifstofumaður á þó kannski á
vissan hátt metið. Hann þurfti að mæta á fund
suður í Evrópu og tilkynnti öllum að hann gæti
því miður ekki sótt ballið af þeim orsökum. Af
miklum dugnaði lauk hann fundahöldunum á ein-
um degi og flaug heim um kvöldið. Þegar hann
lenti á Keflavíkurflugvelli hringdi hann til vina sinna
og eiginkonu og bar sig aumlega yfír að verða
af ballinu og óskaði þeim góðrar skemmtun-
ar. Síðan snaraði hann sér í búninginn sinn
og ók á ballstaðinn og engan grunaði til-
vist hans þar fyrr en grímurnar voru látn-
ar falla. Morguninn eftir flaug hann aftur
til útlanda til að halda starfi sínu áfram.
Einn einfaldasta búninginn, en um
leið mjög sniðugan, átti Anna Karlsdótt-
ir. Hún bjó sig sem skúringakonu
Hagkaupsslopp. Síðan gekk hún um
salinn og lósaði úr öskubökkum ofan í
rauða skúringafötu. Um leið fékk hún
sér gjarnan sopa af glösum gestanna.
Margir þeirra héldu að hún væri að
vinna þarna og voru stórhneykslaðir á
hegðun hennar."
Hólmfríður og félagar hennar hafa
leigt sali undir grímudansleiki sína.
„Það hefur allt gengið samkvæmt
áætlun nema í eitt skipti, þá var
mikið stuð á fólki og sumir voru með
spjót og krókstafi í hendi sem þeir
slógu taktinn með á gólffjalirnar.
Þetta var gert í hugsunarleysi en
fjalimar þoldu álagið illa. Það mál
tókst þó vel að jafna og menn
gá að sér í vígamóðinum
eftirleiðis. Að öðru leyti hef-
ur þetta dansleikjahald
gengið vonum framar og
verið svo skemmtilegt að
endurminningamar hafa
dugað okkur til að hlæja að
þangað til undirbúningurinn
fyrir næsta ball er kominn á
skrið. Nú eru tæp fímm ár í
næsta ball, en við erum þegar
farin að hlakka til, og hver
og einn með sjálfum sér farinn
að velta fyrir sér næsta búningi.
<
Amar Ilauksson lækirir
kemur vel fyrir sem
kokkur.
Holmfriður
Gísladóttir
tiðskiptafræð-
ingur sem
Hótel Edda í
fanginu á
Gabríel
erkiengli
(Sigurði Óla-
syni nenia).
\

Samúel Jón Samúelsson heilsu-
gæslulæknir sem “lyallara-
veik” og tannber kona. Músin
við hlið hans er Björg
Gísladóttir, systir Hólmfríðar.
Anna Karlsdóttir,
. kona Kjartans Lárussonar,
sem hin hneykslanlega
skúringakona.