Morgunblaðið - 16.01.1994, Blaðsíða 27

Morgunblaðið - 16.01.1994, Blaðsíða 27
26 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 16. JANUAR 1994 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 16. JANUAR 1994 - 27 Útgefandi Framkvæmdastjóri Ritstjórar Fulltrúar ritstjóra Fréttastjórar Ritstjórnarfulltrúi Árvakur h.f., Reykjavík Haraldur Sveinsson. Matthías Johannessen, Styrmir Gunnarsson. Björn Jóhannsson, Árni Jörgensen. Freysteinn Jóhannsson, Magnús Finnsson, Sigtryggur Sigtryggsson, Ágúst Ingi Jónsson. Björn Vignir Sigurpálsson. Kringlan 1, 103 Reykjavík. Símar: Skiptiborð 691100. Auglýsingar: 691111. Áskriftir 691122. Áskriftargjald 1400 kr. með vsk. á mánuði innanlands. í lausasölu 125 kr. með vsk. eintakið. Launakjör banka- sljóra Sighvatur Björgvinsson, við- skiptaráðherra, kynnti á blaðamannafundi í fyrradag nið- urstöður athugunar Ríkisendur- skoðunar á launakjörum nokkurra æðstu stjómenda í ríkisbanka- kerfinu. Til þessarar athugunar var efnt í framhaldi af umræðum um bílakaup Seðlabankans fyrir nokkram mánuðum. Það er auðvitað alltaf álitamál, hver launakjör manna eiga að vera í ábyrgðarmiklum störfum eins og stjórnendur bankanna gegna. Og auðvelt að gera þau tortryggileg. Hitt er ekkert álita- mál, að þau þurfa að vera nægi- lega góð til þess að fjárhagslegt sjálfstæði þeirra einstaklinga, sem hlut eiga að máli, sé tryggt. Og jafnframt að þeir eiga þess ekki kost að afla sér tekna með vinnu annars staðar. Þess vegna er ekk- ert óeðlilegt, að æðstu stjómendur bankakerfísins búi við launakjör, sem era með þeim beztu, sem þekkjast í landinu. Það sem vekur hins vegar at- hygli við niðurstöðu Ríkisendur- skoðunar er hvemig þessi launa- kjör verða til. Þau verða til með greiðslum úr ýmsum áttum, vegna setu á fundum bankaráða, í stjóm- um dótturfyrirtækja, risnugreiðsl- um, o.s.frv. Viðskiptaráðherra lýsti því yfír á blaðamannafundin- um, að hann mundi kalla formenn bankaráða ríkisbankanna á sinn fund og óska eftir endurskoðun á þessu launakerfí. Ekki er ólíklegt að sú endurskoðun beinist ekki sízt að hinni íjölbreytilegu upp- byggingu þessara launa. Það er heilbrigðara launakerfí, ef svo má að orði komast, að borga mönnum þau laun, sem þykja við hæfí, í einni upphæð í stað þess að borga sérstaklega fyrir fundar- setur í vinnutíma, risnu, þegar almenn risna er hvort sem er greidd, svo að dæmi sé tekið. Þetta fyrirkomulag á launa- greiðslum til æðstu stjómenda í ríkisbankakerfínu hefur vafalaust þróazt á löngum tíma. Ef að líkum lætur hefur það orðið til með þess- um hætti vegna þess, að forráða- menn bankanna hafa ekki treyst sér til að ákvarða sjálf launin hærri vegna samanburðar við önnur launakjör hjá hinu opin- bera. Sá feluleikur hefur verið í gangi í ríkiskerfinu áratugum saman og er erfítt að sjá hvaða tilgangi hann þjónar, þar sem heildarkjörin geta tæpast farið leynt. Menn hljóta að stöðva við ákveðna þætti í þeim upplýsing- um, sem viðskiptaráðherra lagði fram í fyrradag. Era rök fyrir því, svo að dæmi sé nefnt, að greiða bankaráðsmönnum í Bún- aðarbanka tvöfalda þóknun vegna þess, að þeir era einnig stjómar- menn í Stofnlánadeild landbúnað- arins? Ef um tvöfalt vinnuframlag er að ræða, hvað veldur því þá, að ekki era allt aðrir menn kjöm- ir í stjóm Stofnlánadeildar? Sá samtíningur launa, sem orð- ið hefur til í ríkisbankakerfínu og vafalaust víðar í ríkiskerfínu, ætti að heyra fortíðinni til. Væntan- lega miðast samtöl viðskiptaráð- herra og formanna bankaráða rík- isbankanna við að svo verði. Sann- leikurinn er auðvitað sá, að það getur vel leitt til spamaðar í þessu kerfí að afnema þann sið að borga mönnum sérstaklega fyrir vinnu, sem þeir vinna í vinnutíma sínum og fá þegar greitt fyrir. Launa- kerfí af þessu tagi hafa smitandi áhrif og geta tekið á sig ótrúleg- ustu myndir. Breytingar í ríkis- bankakerfínu að þessu leyti yrðu væntanlega upphafíð að víðtækari breytingum í ríkiskerfínu al- mennt, bæði í ráðuneytum og annars staðar. Sighvatur Björgvinsson lýsti þeirri skoðun sinni á fyrmefndum blaðamannafundi, að skýrslan sýndi, að launakerfí hins opinbera væri ónýtt. Það er mikið til í því. Það er líka rétt hjá ráðherranum að bezt fer á því, að gera grein fyrir launakerfí allra ríkisstarfs- manna. Er full ástæða til að skýrsla ríkisendurskoðunar nú verði upphafíð að því að sambæri- leg skýrsla verði tekin saman um launakjör í ríkiskerfinu að öðra leyti. í tilefni af þeim tölum, sem fram koma í skýrslu Ríkisendur- skoðunar um ríkisbankana, er ekki óeðlilegt, að fólk velti fyrir sér þeim launamun, sem orðinn er í þjóðfélaginu. Hann er áreiðan- lega margfalt meiri en hann var fyrir tveimur áratugum. Kreppu- ástand undanfarinna ára hefur hins vegar orðið til þess að senni- lega er þessi þróun að snúast við. Viðbrögð almennings vegna bíla- kaupa Seðlabankans á síðasta ári era til marks um það. í kjölfar þess má gera ráð fyrir, að meiri hófsemd tíðkist í bflakaupum bæði á vegum hins opinbera og líka éinkafyrirtækja. Raunar getur ríkið sjálft haft mikil áhrif á þá þróun með skattlagningu slíkra hlunninda en má þá auðvitað ekki ganga á undan með því skjóta þeim sem hlunnindanna njóta und- an skattgreiðslum af þeim. Er raunar óskiljanlegt hvemig það er hægt. Hátekjuskatturinn stuðl- ar einnig að jöfnuði í þessum efn- um enda greiða þeir sem hæstar hafa tekjur nú nálægt helmingi tekna sinna í skatta. A.m.k. má telja líklegt að héðan í frá minnki þessi munur en aukist ekki, eins og tíðarandinn er í þjóðfélaginu um þessar mundir. Sighvatur Björgvinsson, við- skiptaráðherra, hefur unnið þarft verk með því að láta taka saman þessa skýrslu. Hún verður vænt- anlega upphafíð að því, að hreinni línur skapist í launakjöram þeirra, sem starfa hjá hinu opinbera, hvort sem er í ríkisbönkum eða annars staðar. skóginum, jeg væri skógarmaður. Fyrsta júní væri ijúpan og hjerinn líka friðuð, þá væri nærri því ekk- ert eftir handa mjer að skjóta. Jæja, þá fiskaði jeg og lifði á físki. Faðir hennar ætlaði að Ijá mjer bát. Nei, jeg væri ekki veiðimaður aðeins til þess að skjóta, heldur til þess að hafast við í skóginum. Þar þætti mjer gott að vera, jeg sæti flötum beinum á jörðinni þegar jeg matað- ist en ekki uppijettur á stól; jeg misti ekki glasið mitt. í skóginum neitaði jeg mjer ekki um neitt, jeg gæti lagst á bakið og lokað augun- um ef mig langaði til, þar gæti jeg líka sagt það sem mjer sýndist. Það væri oft að maður vildi segja eitt- hvað, tala hátt, og það væri einsog hjartað væri sjálft að tala í skógin- um. . . “ Allt er þetta talað útúr hjarta Thoreaus, tekið uppúr blöð- um Tómasar Glahns liðsforingja sem segir þessa yndislegu sögu Hamsúns um tengsl mannsins við náttúruna, dýrð hennar og þann titring sem fylgir framstæðustu hvöt mannsins — og allra dýra; ástinni. M (meira næsta sunnudag) Skáldskapur og veruleiki 1.1 *að nefna dæmi- gerðan kafla í skáld- sagnagerð þessarar aldar sem væri skrifaður í anda eða vegna áhrifa frá Thoreau yrði svofellt brot úr IX kapítula Pan eftir Knut Hamsun sem út kom í íslenzkri þýðingu Jóns Sigurðssonar frá Kaldaðamesi 1923 fyrir valinu: “Jeg hélt áfram að tala af því að hún hafði ekki af mjer augun. Þjer ættuð að vita um alt sem jeg sje úti á víðavangi, sagði jeg. Á veturna er jeg á gangi og sje þá kanski ijúpnaspor í snjónum. Alt í einu hverfa sporin, fuglarnir hafa flogið upp. En á förunum eft- ir vængina sje jeg í hvaða átt hópur- inn hefur flogið og jeg leita hann uppi að vörmu spori. Mjer er þetta dáh'til nýung í hvert skipti. Á haust- in eru stjörnuhröpin. Hvað var þetta, hugsa jeg þá í einverunni, var það heimur að engjast sundur? heimur að farast fyrir augunum á mjer? Og jeg — mjer hlotnaðist það á æfínni að sjá stjörr.uhrap! En þeg&r.sjiíBariiIkmuc þá er kanski HELGI spjall lítið lifandi dýr á hveiju laufblaði. Jeg sje að sum vantar vængi, þau komast ekkert, þau verða að lifa og deyja á iitla laufblaðinu þarsem þau komu í heiminn. Hugsið þjer um það. Stundum sje jeg bláu flug- una. Já, um alt þetta er svo lítið talað, jeg veit ekki hvort þjer skilj- ið það. Jú, jú, jeg skil það. Jæja. Og stundum horfí jeg á grasið, og grasið horfír kanski á mig, hvað vitum við? Jeg lít á eitt stráið, það titrar kanski svolítið, og það þykir mjer nokkurs um vert. Jeg hugsa með sjálfum mjer: hjema er nú þetta strá og er að titra. Og ef það er fura sem jeg,er að horfa á þá er kanski á henni grein sem kemur mjer til að hugsa ofurlítið um sig líka. En stundum hitti jeg líka menn uppi á heiðum, það ber við. “ Og ennfremur: “Já, jeg væri ekki að skjóta til þess að drepa, heldur til þess að lifa. Mig vantaði einn orra í dag, þess vegna skyti jeg ekki tvo heldur hinn á morgun. Tii hvers ætti jeg að skjóta fleirí?.Jeg-h£fðist.viá J, + SÚ AFSTAÐA TIL ÚTGÁFU bráðabirgðalaga, sem fram kemur í forystugrein Morgunblaðsins í dag, laugardag, þegar þetta Reykjavíkurbréf er skrif- að, er ekki ný af nálinni. í þessari forystugrein er lýst andstöðu við þá ákvörðun ríkisstjórn- arinnar að gefa út bráðabirgðalög til þess að fresta verkfalli sjómanna fram í miðjan júní. Morgunblaðið.hefur á nokkram und- anfömum áram aftur og aftur hvatt til þess að réttur ríkisstjóma til útgáfu bráða- birgðalaga yrði afnuminn. Þessi afstaða blaðsins kom m.a. skýrt fram í forystugrein hinn 4. janúar 1991 þar sem fyallað var um fyrirhugaða breyt- ingu á starfsháttum Alþingis og talið, að samstaða væri að myndast um „afnám eða þrengingu réttarins til að gefa út bráða- birgðalög". Þar sagði m.a.: „Morgunblaðið hefur hvað eftir annað hvatt til breytinga á stjómarskrárákvæð- inu um bráðabirgðalögin. Hefur blaðið talið, að með hinni víðtæku heimild, sem nú er í gildi, væra þingmenn að afsala sér of miklu valdi til framkvæmdavaldsins. Það samræmdist ekki hugmyndum maíma um nútímalega starfshætti Alþingis, ef ekki væri unnt að kalla það saman til skyndifundar til að taka afstöðu til mikil- vægra úrlausnarefna. Þá mundi það auka aga í starfsháttum stjómmálamanna og annarra, sem hafa treyst á, að þeir gætu skorið úr ágreiningi á síðustu stundu með bráðabirgðalögum, ef heimildin yrði þrengd eða einfaldlega afnumin. Á þeim fáu vikum, sem þing starfar þar til því verður slitið og gengið til kosninga, þurfa þingmenn að taka af skarið um breytingar á stjómarskrárákvæðinu um bráðabirgða- lögin. Það væri í samræmi við kröfur tímans.“ Sama afstaða hafði komið fram í for- ystugrein Morgunblaðsins nokkram mán- uðum áður, eða hinn 4. ágúst 1990. Þar var fjallað um þá ákvörðun þáverandi vinstri stjómar að afnema 4,5% Iauna- hækkun til félagsmanna BHMR og lýst stuðningi við hana efnislega. Hins vegar gagnrýndi blaðið málsmeðferð þáverandi ríkisstjómar, sem gaf út bráðabirgðalög um þetta efni, og sagði: „Raunar má færa sterk rök fyrir því, að útgáfa bráðabirgðalaga sé úrelt fyrir- bæri. Við nútíma aðstæður er auðvelt að kalla Alþingi saman með 1-2 sólarhringa fyrirvara. Þess vegna á að vera óþarfi að veita ríkissijómum nokkum rétt til útgáfu bráðabirgðalaga. Ef Alþingi hefði verið kallað saman til þess að setja þessi lög hefði enginn grandvöllur verið fyrir því að telja siðferðilegar forsendur skorta fyr- ir setningu laganna. Ástæða er til að taka til alvarlegrar umræðu að afnema rétt rík- isstjóma til útgáfu bráðabirgðalaga. Til þess er þingið að setja lög.“ Afstaða sljórnmála- manna MORGUNBLAÐIÐ er ekki eini aðilinn í þessu þjóðfélagi, sem hvatt hefur til þess að réttur ríkis- stjóma til útgáfu bráðabirgðalaga yrði afnuminn. Eins og fram kemur í ofangreindum tilvitnunum urðu töluverðar umræður á árinu 1990 um útgáfu bráðabirgðalaga. í áramóta- grein sinni hér í blaðinu hinn 30. desem- ber 1990 fyallaði Þorsteinn Pálsson, þáver- andi formaður Sjálfstæðisflokksins og nú sjávarútvegsráðherra, um þetta efni í til- efni af deilum um setningu bráðabirgða- laganna vegna kauphækkunar félags- manna BHMR og sagði: „Öll þessi atburðarás hefur leitt til þess, að mjög margir telja, að ríkisstjórnin hafi vegið svo nærri undirstöðum stjórnskipun- arinnar að biýna nauðsyn beri nú til að afnema rétt til útgáfu bráðabirgðalaga. Ég er þeirrar skoðunar að þetta beri að gera enda vandséð þau tilvik í nútímaþjóð- félagi að ekki megi kalla löggjafarsam- komuna til fundar, þegar mikið ber við.“ REYKJAVIKURBREF Laugardagur 15. janúar Þennan sama dag beindi Morgunblaðið þeirri spumingu til annarra forystumanna stjórnmálaflokka, hvort þeir teldu ástæðu til að banna eða þrengja vald til útgáfu bráðabirgðalaga. Einn þeirra ráðherra, sem nú standa að útgáfu bráðabirgðalaga til þess að fresta verkfalli sjómanna eins og það er kallað, Jón Baldvin Hannibals- son, lýsti annarri skoðun en Þorsteinn Pálsson. Jón Baldvin sagði: . „Eftir vandlega umhugsun og að feng- inni reynslu er ég andvígur því að afnema heimild til útgáfu bráðabirgðalaga, þegar brýna nauðsyn ber til. Þess gerist ekki þörf, þar sem ráðherrar bera ábyrgð gagn- vart Álþingi og þingið á því síðasta orðið um útgáfu laganna. Hins vegar mætti skilgreina betur skilyrði hinnar brýnu nauðsynjar til að fyrirbyggja misnotkun og kveða skýrar á um það, hvemig með bráðabirgðalög skuli farið á Alþingi. T.d. með því að lögfesta að bráðabirgðalög skuli lögð fram strax eftir setningu þjóð- þingsins og afgreidd svo skjótt sem kostur er.“ Nú er það auðvitað ekki rétt hjá for- manni Alþýðuflokksins, að þingið hafí síð- asta orðið, nema þá bara að forminu til. Ástæðan er einfaldlega sú, að þingið getur yfírleitt ekki snúið atburðarásinni við. Ef Alþingi felldi t.d. bráðabirgðalög þau, sem ríkisstjórnin setti í gærkvöldi, föstudags- kvöld, á sjómenn, einhvern tíma á næstu vikum, hefði það tæpast nokkra þýðingu gagnvart efni málsins. Hins vegar mundi það væntanlega hafa þau pólitísku áhrif, að ríkisstjómin yrði að ijúfa þing og efna til kosninga þegar í stað. En það verður fróðlegt að sjá, hvort bráðabirgðalögin verða lögð fram við upphaf þingfunda eft- ir rúma viku. Tveir þeirra foiystumanna stjórnmála- flokka, sem stóðu að útgáfu bráðabirgða- laganna til þess að afnema launahækkun félagsmanna BHMR, lýstu nokkrum mán- uðum síðar andstöðu eða efasemdum um rétt ríkisstjóma til útgáfu bráðabirgða- laga. Þannig var svar Steingríms Her- mannssonar, þáverandi forsætisráðherra og formanns Framsóknarflokksins, við spurningu Morgunblaðsins þetta: „Ég tel rétt að þrengja vald til útgáfu bráðabirgða- laga og kalla Alþingi oftar saman, ef laga- setning er nauðsynleg." Ólafur Ragnar Grímsson, þáverandi fjármálaráðherra og formaður Alþýðu- bandalagsins, sagði: „Ég hef lengi verið þeirrar skoðunar að afnema eigi rétt til útgáfu bráðabirgðalaga. Innan stjórnar- skrárnefndar hef ég flutt tillögur um slík- ar breytingar á stjómarskrá lýðveldisins. Þær hafa hins vegar strandað á afstöðu fulltrúa Sjálfstæðisflokksins og Framsókn- arflokksins. Vald til útgáfu bráðabirgða- laga er arfleifð frá stjórnarháttum, sem nú eru úreltir, og þjóðfélagsskipan, sem fyrir löngu heyrir sögunni til. Á okkar tím- um er lítill vandi að kalla þingið saman með litlum fyrirvara ... Það er tími til kominn, að Alþingi breyti starfsháttum sínum í takt við nútímann." Málmfríður Sigurðardóttir, þáverandi formaður þingflokks Kvennalistans, sagði í svari við spurningu Morgunblaðsins: „Kvennalistakonur hafa lagt fram á Al- þingi framvarp til laga um að afnema rétt til útgáfu bráðabirgðalaga. Þannig hefur afstaða okkar komið skýrt í ljós ... Kvennalistakonur telja, að heimild til út- gáfu bráðabirgðalaga h.afi verið freklega ofnotuð á seinni árum, einkum í sambandi við kjarasamninga. Að okkar mati er þessi heimild úrelt — leifar frá eldri þjóðfélags- háttum og skipulagi, sem nú er liðið und- ir lok.“ Ætla verður að sjónarmið þeirra, sem hér hefur verið vitnað til, hafí lítið breytzt á þeim þremur áram, sem liðin era frá því, að þessi svör voru gefín við spumingu Morgunblaðsins. Þótt Þorsteinn Pálsson standi nú að útgáfu bráðabirgðalaga, hef- ur hann hvað eftir annað á undanfömum dögum lýst vantrú á lagasetningu sem lausn á deilu sjómanna og útgerðarmanna. Engin ástæða er til að ætla annað en grundvallarafstaða hans til útgáfu bráða- birgðalaga sé óbreytt frá því í desember 1990. Telja má líklegt, að ýmsir þingmenn í þingflokki Sjálfstæðisflokksins séu sömu skoðunar. Þess vegna má telja víst, að meirihluti sé á Alþingi fyrir því að afnema heimild ríkisstjóma til útgáfu bráðabirgða- laga enda er sú heimild til þess gerð að draga úr löggjafarvaldi þingmanna sjálfra. Það er tímabært, að Álþingi taki þetta mál til umfjöllunar þannig að bráðabirgða- lög þau, sem gefín vora út í gærkvöldi, föstudagskvöld, verði síðustu bráðabirgða- lögin, sem íslenzk ríkisstjórn setur. Fyrsta upp- reisnin — en ekkisúsíð- asta SJÓMANNAVERK- fallið, sem hófst um áramót og stóð því í hálfan mánuð, er fyrsta alvarlega uppreisnin, sem gerð er í landinu gegn kvótakerfinu, en ekki sú síðasta. Menn höfðu lengi haft vitneskju um þá staðreynd, að einstaka útgerðarmenn þvinguðu sjómenn til þátt- töku í kvótakaupum en hins vegar var misserum saman ómögulegt að fá það staðfest. Ástæðan var sú, að sjómennirnir töldu að ef þeir upplýstu um þessa við- skiptahætti mundu þeir missa vinnu sína. Það út af fyrir sig er alvarlegt umhugsun- arefni, að svo skuli komið undir lok þessar- ar aldar, að fólk þori ekki að segja skoðun sína af ótta við að missa atvinnu sína. En það er önnur saga. Morgunblaðið hefur ítrekað á undan- fömum misseram reynt að fá upplýsingar um þetta mál hjá sjómönnum en ekki tek- izt fyrr en sl. haust, þegar samtöl birtust í Úr verinu, sérblaði Morgunblaðsins um sjávarútvegsmál, við nokkra sjómenn, sem skýrðu frá lífsreynslu sinni í þessum efnum og þ. á m. að þeir hefðu misst vinnu sína, þegar þeir neituðu þátttöku í kvótakaup- um. í framhaldi af þeim viðtölum birtust svo ítarlegri viðtöl í sunnudagsblaði Morg- unblaðsins við nokkra sjómenn um þetta mál. í umræðum um kvótakerfið á síðustu áram hafa ýmsir talsmenn útgerðarmanna talað af vanþóknun um þau rök, að réttlæt- ið skipti einhveiju máli í þessu sambandi. En réttlætið skiptir máli. Og það er ósköp einfaldlega hneyksli, hvernig farið hefur verið með sjómenn í þessu máli. Davíð Oddsson, forsætisráðherra, sagði á blaða- mannafundi í gærkvöldi, föstudagskvöld, að sjómenn hefðu náð þeim árangri með verkfallsaðgerðum sínum, að ríkisstjórnin hefði ákveðið að taka á málinu. Það er rétt. En er það virkilega nauðsynlegt í okkar upplýsta samfélagi, að heil stétt fari í verkfall til þess að tryggja það að hún haldi rétti sínum? Er það ekki umhugs- unarefni fyrir stjórnmálamenn, að svo skuli komið? Hinn fjölmenni sjómannafundur, sem haldinn var á fimmtudag, sýndi þá reiði, gremju og djúpu tilfínningar, sem búa að baki hjá sjómönnum í baráttu þeirra gegn því ranglæti, sem þeir hafa verið beittir. Þessa sömu reiði, gremju og djúpu tilfínn- ingar eiga stjórnmálamennirnir eftir að sjá í margfalt stærri stíl, ef þeir taka ekki til höndum við að ná þjóðareigninni úr hönd- um þess fámenna hóps manna, sem er að ná henni undir sig m.a. með þátttöku Al- þingis og ríkisstjóma. Þarf fleiri uppreisn- ir af því tagi, sem birtust í verkfalli sjó- manna, til þess að ráðamenn lands og þjóð- ar geri sér grein fyrir því, hvaða straumar era á ferðinni í þjóðardjúpinu? Átökin um kvótakerfíð era nú komin á nýtt stig. Tilraun stjórnarflokkanna til þess að finna leið út úr þessum vanda með starfí Tvíhöfðanefndarinnar hefur augljóslega misheppnast, þótt Þróunar- sjóðurinn geti komið að einhveijum notum við lausn á aðkallandi vanda í sjávarút- vegi. Ef fram fer sem horfír verður með- ferðin á þjóðareigninni, fískimiðunum, að- almál þingkosninganna, sem fram eiga að fara vorið 1995 en gætu hugsanlega farið fram fyrr, eins og vikið er að hér í blaðinu um þessa helgi. Á sjómannafundinum sagði Jóhann Þor- varðarson, að „ekki yrði bakkað fyrr en braskið heyrði sögunni til, enda væri það upphafið að nýju leiguliðaskipulagi". Valgarður Jökulsson sagði á sama fundi, að ef sjómenn andæfðu ekki yrði kvóta- braskið allsráðandi, „því þótt heiðarlegum útgerðarmönnum svíði braskið mundu þeir ekki láta það duga endalaust að vera áhorf- endur að því“. Kristján Jökulsson sagði, að samninga- nefnd sjómanna hefði „fullan og óskoraðan stuðning sjómanna, kvótabraskið skyldi burt“. Það „ber brýna nauðsyn til“, að ráða- menn hlusti, þegar þessir menn tala. Morgunblaðið/Ámi Sæberg „Þess vegna má telja víst, að meirihluti sé á Alþingi fyrir því að afnema heim- ild ríkisstjórna til útgáfu bráða- birgðalaga enda er sú heimild til þess gerð að draga úr löggjaf- arvaldi þing- manna sjálfra. Það er tímabært, að Alþingi taki þetta mál til um- fjöllunar þannig að bráðabirgða- lög þau, sem gefin voru út í gær- kvöldi, föstudags- kvöld, verði síð- ustu bráðabirgða- lögin, sem íslenzk ríkisstjórn setur.“

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.