Morgunblaðið - 07.08.1994, Side 32

32 SUNNUDAGUR 7- ÁGÚST 1994
MORGUNBLAÐIÐ
'Pátj 6/>ýr / t//h r-r
&gum svoUtío\\ Huað,
5fW&6lNLEGrt\
l/onortcH he/cfar X
eÍJu; aðjni fcomi l. ueg ]
fyriroð fe? StQ/iqi haswij
s

Grettir
Smáfólk
Bíbí segir ailtaf svo dapurlegar
sögur.
Snökt.
Hundar eiga ekki vasaklúta.
BREF
TIL BLAÐSINS
Kringlan 1103 Reykjavík • Sími 691100 • Símbréf 691329
Skolpræsi Banda-
ríkjahers á Fitjum
í Njarðvík
Frá Skarphéðni Hinrik Einarssyni:
STUNDUM á góðum degi sit ég í
sólstofu þeirri sem er áföst stofu
minni þar sem ég bý í Grænás-
hverfi í Suðurnesjabæ. Þetta er
einn af þessum yndislegu sólríku
dögum þegar lundin verður létt og
öllum áhyggjum er ýtt til hliðar.
Ég fínn ilminn af grasinu frá ný-
sleginni grasflötinni. Fjallasýnin
er dásamleg. Þar gnæfa Fagra-
dalsfjall og Keilir og háheiðin fyrir
ofan Vatnsleysuströnd. Þarna er
Hemphóll, þar var skipt í leitir við
smalamennsku sem ég tók þátt í
í æsku á Ströndinni, ég sé fleiri
fjöll Reykjanesskagans.
Mannshöndin
Hér nær er Skógfell og Kallfell.
Það er fallegt fjall, Fag-radalsfjall,
þar sem það gnæfír yfir Skagan-
um. í bók sem liggur hér á borðinu
hjá mér og ég er nýbúinn að kaupa,
Virkið í norðri IV eftir Gunnar
M. Magnússon, er sagt frá flug-
slysi þar 3. maí 1943 er 11 her-
menn létu lífíð. Meðal þeirra látnu
var Frank M. Andrews hershöfð-
ingi, yfírmaður allra heija Banda-
ríkjamanna í Evrópu, kvikmynda-
hús flotans á Vellinum er nefnt
eftir honum. En aftur í nútímann.
Það er margt fallegt hér á skagan-
um ef að er gáð, en því miður
margt ljótt. þar er mannshöndinni
um að kenna, ekki skaparanum.
Ég sé í þakið á rústum sem Banda-
ríkjaher skildi eftir 1959, íslend-
ingar stálu öllu sem hægt var að
taka, jafnvel þungum stálbitum,
mörg hundruð kíló, sem hafa verið
brenndir burt með logskurðartækj-
um, en tóttin æpir á umhverfið.
Hún er til mikillar óprýði, en hún
er á mörkum Vatrisleysustrandar-
hrepps og hins nýja Suðurnesja-
bæjar (300 m innan hans). Vænt-
anlega mun innan tíðar koma skilti
við veginn þar sem áður stóð
Njarðvík: „Velkomin í Suður-
nesjabæ." Miki væri gaman ef þá
yrði búið að jafna þessar rústir við
jörðu og laga þar í kring með jarð-
ýtu.
Meðan ég hef verið hér í mínum
þönkum hefur fallið út svo að nú
er háfjara og í 500 metra fjarlægð
blasir við mér skolpræsi Banda-
ríkjahers. Það er nú á þurru og
út úr því stendur tveggja metra
kolmórauður strókur frá herstöð-
inni. Grænt slý hefur myndast á
stórum kafla í kringum þetta
bandaríska hunangsrör. Þarna er
geysilega blómlegt fuglalíf og mik-
ið um að vera hjá veiðibjöllunni
og greinilega veisla, því að nú er
sunnudagur og trúlega hefur verið
gott á borðum hja bandaríska herl-
iðinu og skylduliði þess um helg-
ina. Það hefur ugglaust ekki verið
vistvænt íslenskt nautakjöt. Ég var
vanur að hjóla um Fitjarnar og
stundum gekk ég um fjörur hér,
en er nú hættur því sökum ólyktar
sem leggur þarna yfír. Einnig hef
ég orðið var við sæg af rottum sem
draga vömbina af góðu viðurværi
því að allar matarleifarnar úr
klúbbnum hersins og aðalmötu-
neyti hersins og skyndibitastöðum
eru nú hakkaðar í þar til gerðum
matarúgangskvörnum, síðan er því
dælt í holræsakerfi flotastöðvar-
innar sem flytur til sjávar. Áður
tók svínabú eitt á Vatnsleysu-
strönd þessar matarleifar en hætti
því fyrir 15 árum. Var einhver að
tala um smithættu af innfluttum
1 andbúnaðarvörum.
Er fellur að taka rottur og fugl-
ar á sig náðir og liggja á meltunni
en Karíus og Baktus eru trúlega
í sólbaði yfir sig þreyttir. Vonandi
rofar til í sálum þeirra er sitja i
V arnarmálanefnd og Hollustu-
vemd ríkisins, því að svona við-
bjóður er ekki í anda slagorðanna
„Island sækjum það heim“ eða
„íslenskt, já takk“. En ég held
bara áfram að lesa Ofvitann eftir
meistara Þorberg Þórðarson því
sólin skín enn. Ég spyr sjálfan
mig: ef Þorbergur væri enn á lífi,
hvað mundi honum finnast um hið
mikla mannvirki hér í Njarðvík,
skolpræsi Bandaríkjahers?
SKARPHÉÐINN HINRIK
EINARSSON,
Grænási lb,
260 Suðurnesjabæ.
Þjónustan í Viðey
Frá Sigrúnu Guðmundsdóttur:
MIG langar að koma óánægju
minni á framfæri. Þannig er mál
með vexti að ég fór út í Viðey
með fjölskyldu minni um helgina,
sem er kannski ekki í frásögur
færandi. Nema hvað við slysuð-
umst til að fara í Viðeyjarstofu til
að kaupa okkur kaffí og með því.
Ég segi slysuðumst, því að þjónust-
an og framkoma starfsfólksins var
fyrir neðan allar hellur. Þjónustu-
fólkið var ekki að hafa fyrir því
að flýta sér að tæma óhreint leir-
tau af borðunum hvað þá að koma
strax með hreint í staðinn. Það
þurfti að biðja um allt á borðið,
svo sem gaffla, skeiðar og svo
framvegis. Svo var nú meðlætið
komið löngu á undan drykkjunum
og svona gekk þetta. Þegar kom
að því að greiða reikninginn mætt-
um við ókurteisi og leiðindum frá
þjónustufólkinu. Það var búið að
biðja um að reikningnum yrði skipt
í tvennt en það virtist ekki hafa
náð til eyrna þjónustustúlkunnar,
sem var bara hin fúlasta. Við hefð-
um betur farið í kaffi hjá Viðey-
ingafélaginu í gamla vatnstankn-
um austast á eyjunni og fengið
betri móttökur og þjónustu þar.
Ég hélt bara að maður gæti geng-
ið að þjónustunni vísri í sjálfri Við-
eyjarstofu, en aldeilis ekki. Ég og
mín fjölskylda verðum allavega
ekki kaffígestir þar aftur, það er
bókað mál.
SIGRÚN GUÐMUNDSDÓTTIR,
Lautarsmára 31, Kópavogi.