Morgunblaðið - 21.10.1994, Síða 28

28 FÖSTUDAGUR 21. OKTÓBER 1994
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
JOHANN OSKAR
ERLENDSSON
+ Jóhann Óskar
Erlendsson var
fæddur í Reykjavík
22. júlí 1925. Hann
andaðist í Borg-
arspítalanum 13.
október síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Erlendur Er-
lendsson trésmiða-
meistari, f. 10. sept.
1902, d. 5. sept.
1948, og kona hans
Sigurlilja Astbjörg
Bjarnadóttir, f. 2.
nóv. 1902, d. 14. jan.
1989. Systkini Jó-
hanns eru Sigurður
um við með sorg í
hjarta og fullir eftir-
sjár því ekkert verður
framar eins. Afí var
nefnilega engum líkur.
Frá því við vorum
smá pollar og allt fram
að því að afi veiktist
sóttumst við eftir
sögustund með afa.
Hann hafði frásagn-
argáfu sem er fáum
gefm og spann upp
sögur og ævintýr af
þvílíkri list að við
engdumst af hlátri.
Við höfum haldið öll
Pétur
Arnason, f. 26.12. 1921, d. 11.3.
1948; Gyða Erlendsdóttir, f.
20.4. 1924; Erlendur, f. 15.3.
1927; Freyja Guðrún, f. 3.7.
1928; Jóna Elínborg, f. 10.4.
1930; Sigríður Helga, f. 25.4.
1935, Baldur, f. 22.12. 1936, d.
í október. 1953. Hinn 23. júlí
1949 kvæntist Jóhann Pálínu
Ragnh. Guðlaugsdóttur, f. 22.
okt. 1929, dóttur hjónanna Guð-
laugs Kristjánssonar og Pálínu
B. Guðjónsdóttur. Pálína og
Jóhann eignuðust dótturina
Eddu, f. 21.6.1956. Eiginmaður
hennar er Jón Ingvar Haralds-
son, f. 20.12. 1953. Börn þeirra
eru: Jóhann Óskar, f. 1975,
Páll Ragnar, f. 1975, Anna
Lilja, f. 1981, og Halla Vilborg,
f. 1982.
MIG langar í örfáum orðum að
minnast tengdaföður míns, Jóhanns
Óskars Erlendssonar, sem er látinn
eftir snarpa viðureign við manninn
með ljáinn. Okkur sem auðnaðist
að fylgjast með Adda síðustu vik-
urnar sem hann lifði er minnisstætt
æðruleysi hans og hugarró meðan
hann beið örlaga sinna. Þannig var
Addi, heill og sannur í öllu sínu lífi.
Engum manni sýndi hann auðmýkt
en mat og vírti hvern og einn fyrir
það sem hann var. Það var mér
ómetanlegt að fá að kynnast þeim
hjónum Adda og Diddu og verða
hluti af lífi þeirra og að mega nema
af þeim og njóta hjálpseminnar og
kærleikans sem því miður er svo
allt of lítið af í þessum heimi.
Elsku Didda, Guð styrki þig í
sorg þinni, missir þinn er mikill.
Kæri Addi, hafðu þökk fyrir allt.
Hvíl í friði.
Jón Ingvar Haraldsson.
Mér þótti svo vænt um hann afa.
Við gátum alltaf treyst á hann og
oft minnti hann okkur á að við
mættum hringja í hann hvaða tíma
sólarhrings sem var ef eitthvað
bjátaði á. Hann tók okkur systur
mína og bræður oft í bíltúr um
helgar. Þá fórum við í sund og feng-
um ís og ekki var hægt að sleppa
því að syngja í bflnum.
Ef eitthvað var skemmt eða bilað
gat afi alltaf lagað það og hann
kenndi okkur ýmsar gullnar reglur
um gildi lífsins.
Eitt er mér minnisstætt og það
var hvemig ég kúrði í fanginu á
honum á dimmum kvöldum fyrir
framan sjónvarpið þegar hann sat
í ruggustólnum sínum sem mér
fannst svo óskaplega gaman að
snúa mér í.
Það er margt hægt að segja um
afa minn en fyrst og fremst var
hann góður maður sem ég á eftir
að sakna mikið og ef ég ætti eina
ósk væri hún sú að fá hann til mín
aftur. Með þessum orðum kveð ég
besta afa í heimi og nú hef ég ró
í hjartanu þar sem ég veit að honum
líður vel þar sem hann er nú.
Elsku afi, þakka þér fyrir allt.
Þín
Anna Lilja.
Eftir erfið veikindi er afi horfinn
sjónum okkar til nýrra heimkynna
þar sem honum líður vel. Eftir sitj-
jól með ömmu og afa. Jólasveinninn
sveikst ekki um að mæta með pok-
ann sinn fullan af gjöfum og alltaf
vorum við jafn leiðir yfir því hvað
afi var óheppinn jól eftir jól að
missa af jólasveininum. Þegar okk-
ur fór að skiljast að eitthvað væru
þeir afi og jólasveinninn tengdir
voru komnar til sögunnar litlar syst-
ur sem áttu sannarlega að fá að
njóta jólasveinsins á sama hátt og
við höfðum gert. En sveinki var
ekki fyrr kominn í dymar en þær
hentu sér í fangið á honum og köll-
uðu afi, afi. Því hafði afi mikið
gaman af.
Heima hjá ömmu og afa var gott
að vera. Meðan amma stjanaði við
okkur gerði afi góðlátlegt grín að
henni þannig að hún roðnaði eins
og skólastelpa. Þau voru alltaf eins
og nýtrúlofuð og oft hlustuðum við
á afa syngja fyrir hana gamla ástar-
söngva sem hann hafði sungið hennf
þegar þau bjuggu nýgift í Dan-
mörku.
Við fórum margar ferðir upp í
sveit með ömmu og afa og alitaf
voru þau jafn full tilhlökkunar og
við krakkamir. Afi var mikið nátt-
úrubarn og lék alltaf á als oddi í
sveitinni.
Lengi fram eftir aldri var afi
okkar einka rakari. Við komum
m.a. til hans táningar og báðum
hann að raka allt hárið af og þrátt
fyrir að honum líkaði ekki nýja línan
í hártískunni lét hann sig hafa það
að krúnuraka okkur og gerði óspart
grín að skallabræðrum á eftir.
Það var alltaf eins og afi gæti
allt. Hann gerði við allt sem þurfti
að laga, hann herti besta harðfisk
í heimi á svölunum á Seljabraut-
inni, hann huggaði þegar eitthvað
bjátaði á og hafði þann einstaka
hæfileika að gera gott úr öllu og
fá alla til að hlæja.
Afi er horfinn okkur og lífið verð-
ur aldrei aftur samt. En hann lifir
áfram í hjörtum okkar og í minning-
una um hann munum við sækja
okkur styrk á lísleiðinni og halda á
loft þeirri lífspeki sem hann miðlaði
okkur.
Elsku amma og mamma. Guð
gefi ykkur styrk á sorgarstundu og
um alla framtíð.
Við þökkum þér, afi, yndislegar
stundir, Guð blessi og varðveiti þig.
Þínir
Jóhann og Páll.
Kveðjustundin er runnin upp og
því viljum við systurnar minnast
föðurbróður okkar í örfáum orðum.
Yndislegar minningar um liðnar
samverustundir koma upp í hugann
og erum við ákaflega þakklátar
fyrir það að hafa átt slíkt góð-
menni sem föðurbróður. Addi, en
það var hann ávallt kallaður af
ættingjum og vinum, var annað
barn hjónanna Erlends Erlendsson-
ar og Sigurlilju Bjarnadóttur en
alls urðu börnin átta og ólust þau
upp við Bergþórugötuna. Addi
lærði síðar húsgagnasmíði og vann
við hana í mörg ár bæði hér á landi
og erlendis. Hinn 23. júlí 1949
kvæntist Addi Pálínu Guðlaugs-
dóttur og eignuðust þau eina dótt-
ur, Eddu, og á hún fjögur börn sem
nú sjá á bak góðum og umhyggju-
sömum afa sem naut þess að vera
með þeim.
Addi var ákaflega gamansamur
maður og átti marga góða vini sem
nutu þess að umgangast hann því
að oftast var hann hrókur alls fagn-
aðar með munnhörpuna á lofti og
gamansögurnar á færibandi. En
fyrir rúmum tveimur árum lét
krabbameinið fyrst á sér kræla og
eftir erfiða uppskurði og undra-
verðan bata var talið að meinið
væri horfið en fyrir nokkrum vikum
komu þau hræðilegu tíðindi að
krabbameinið væri búið að taka
völdin.
Síðustu vikurnar í lífi Adda voru
ákaflega erfiðar, en hann barðist
ekki einn, heldur var Didda klettur-
inn sem stóð við hlið hans eins og
ávallt áður. Hennar missir er mest-
ur og sendum við henni, Eddu,
Jóni og barnabörnunum innilegar
samúðarkveðj ur.
Samband föður okkar, Erlends,
og Adda bróður hans var náið og
hefur því pabbi ekki aðeins misst
einstakan bróður heldur einnig góð-
an vin. Móðir okkar kveður einnig
ljúfan mág.
Minningin um góðan dreng mun
lifa í hjörtum okkar allra.
Helga og Linda
Erlendsdætur.
Ágætur vinur og félagi, Jóhann
Ó. Erlendsson, er látinn eftir langt
veikindastríð. Við kynntumst ungir
í Iðnskólanum í Reykjavík og luk-
um saman sveinsprófi í húsgagna-
smíði árið 1947. Leiðir okkar lágu
síðan saman við leiki og störf ævina
alla. Það er því margs að minnast,
þótt ekki verði ítarlega rakið hér.
Jóhann tók mikinn þátt í störfum
Sveinafélags húsgagnasmiða fyrr á
árum og sat í stjórn þess um tíu
ára bil. Síðan sneri hann sér að
húsasmíði, þá að verslunarstörfum.
Hann var alls staðar virtur og vin-
sæll starfsmaður og samverkamað-
ur, enda sérlega léttur og skemmti-
legur í viðmóti og jafnan stutt í
grínið. Við hjónin eigum margar
ánægjulegar minningar frá sam-
verustundum með Jóhanni og
Diddu, Pálínu Ragnheiði Guðlaugs-
dóttur, sem við þökkum af alhug.
Sönn virðing og vinátta ríkti með
þeim hjónum, svo dáðst var að.
Ekki skorti heldur á umhyggjusemi
. og natni Diddu við Jóhann í veik-
indastríði hans.
Við Svanhildur þökkum Jóhanni
samfylgdina og biðjum góðan Guð
að styðja og styrkja eftirlifandi eig-
inkonu hans og fjölskyldu alla.
Bolli A. Olafsson.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem)
Elsku afi minn.
Þakka þér fyrir allt sem þú gafst
mér. Ég veit að nú líður þér vel.
Ég sakna þín.
Þín
Halla Vilborg.
Okkur í vinahópnum langar með
nokkrum orðum að minnast kærs
vinar, Jóhanns Óskars, eða Adda,
eins og við ávallt kölluðum hann.
Margs er að minnast frá meira
en Ijörutíu ára vináttu. Hópurinn
okkar hefir átt saman margar
ánægjulegar stundir, ýmist á heim-
ilum okkar eða á heimili Diddu og
Adda. Einnig fórum við margar
ferðir í útilegur eða sumarhús. Var
þá oft eftir góðan dag setið og
sungið við gítarundirspil. Addi lék
gjarnan á munnhörpuna sína okkur
hinum til mikillar ánægju. Seinni
árin áður en Addi veiktist fórum
við einnig í góðar gönguferðir
innanbæjar sem utan.
Addi var tryggur og góður fé-
lagi. Hann hafði sérlega gott skop-
skyn og var mjög orðheppinn. Hann
hafði mikla ánægju af að lesa góð-
ar bækur, hvort heldur var í bundnu
eða óbundnu máli.
Hann gat þegar svo bar undir
komið okkur á óvart með smellnum
og góðum vísum. Nú er Addi vinur
okkar dáinn eftir hetjulega baráttu
við illvígan sjúkdóm.
Við munum sakna hans mikið.
Mestur verður þó söknuðurinn hjá
Diddu, Eddu, Jóni og barnabörnun-
um fjórum, augasteinum afa síns
og ömmu.
Margt ,er það, margt er það
sem minningarnar vekur,
þær eru það eina
sem enginn frá mér tekur.
(D-.S.)
Við sendum Diddu og fjölskyld-
unni innilegar samúðarkveðjur og
biðjum þeim guðs blessunar.
Vinahópurinn.
Okkur er kært að minnast góðs
vinar og samferðamanns. Jóhanni
Óskari Erlendssyni, eða Adda, eins
og hann var kallaður af vinum og
ijölskyldu, kynntumst við hjónin
fyrir rúmum 30 árum þegar við
eignuðumst íbúðir í sama fjölbýlis-
húsi við Safamýri. Er ljúft að minn-
ast samvista með þeim Adda og
Diddu frá þeim tíma og þar varð
til sú vinátta, sem haldist hefur
síðan.
Addi var laglegur maður, grann-
vaxinn og léttur í spori, en hann
hafði verið góður fimleikamaður á
sínum yngri árum. Hann var léttur
í skapi og glettni skein gjarnan
úr augum hans. Það var gaman
að ræða við hann um menn og
máiefni líðandi stundar og ófeim-
inn var hann að koma því á fram-
færi, ef honum fannst eitthvað
miður fara. Hann var mikill fjöl-
skyldumaður og voru þau Pálína,
eða Didda, eins og hún er kölluð,
óvenju samrýnd. Það var eftirtekt-
arvert hve barngóður Addi var og
nutu tvær elstu dætur okkar þess
ríkulega meðan við áttum heima í
Safamýri. Til merkis um hve vænt
þeim þótti um hann kölluðu þær
hann aldrei annað en afa Adda.
Það var líklega á árinu 1964 eða
1965 sem við nokkrir vinir stofnuð-
um skákklúbb og komum við reglu-
lega saman á vetrarkvöldum til að
reyna með okkur í hraðskák. Hefur
þessi skákklúbbur haldið velli síð-
an. Eru þau kvöld eftirminnileg,
ekki síst fyrir tilstilli Adda, sem
ávallt hafði á takteinum skemmti-
+ Einar Sveinn Kristjánsson
var fæddur á Þernunesi við
Reyðarfjörð 11. júlí 1912. Hann
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu í
Neskaupstað 17. september síð-
astliðinn og fór útför hans fram
frá Eskifjarðarkirkju 23. sept-
ember.
MIG langar til að minnast gamals
samstarfsmanns og sérstaks vinar
okkar hjóna, Einars Kristjánssonar,
fyrrverandi bankagjaldkera á Eski-
firði. Þegar Anna kona hans hringdi
og sagði frá láti hans, sem vissu-
lega kom á óvart, setti mann hljóð-
an, og runnu í gejjn um hugann
ýmis atvik við störf og leik. Allar
eru þær minningar bjartar, því aldr-
ei bar neinn skugga á vináttu okk-
ar. Þó fjarlægðir á milli okkar hafi
verið miklar, var þó stundum haft
samband, þó að með tíð og tíma
hafi tengslin dofnað, eins og svo
oft vill verða.
Ég minnist Einars fyrst og
fremst sem góðs bankamanns, nær-
gætinn og lipur var hann við við-
skiptavini og tryggur og trúr þeirri
stofnun, sem hann helgaði ævistarf
sitt, en hann var starfsmaður
Landsbankans á Eskifirði um hálfr-
ar aldar skeið. Lengst af var Einar
aðalféhirðir útibúsins, en sinnti
jöfnum höndum þeim störfum sem
til féllu. Allt var vel af hendi leyst
og snyrtimennskan var í fyrirrúmi,
legar sögur og velgdi okkur undir
uggum með djörfum sóknarskák-
um.
Addi var mikill hagleiksmaður
til smíða og verklegra fram-
kvæmda og nutu margir þess, ekki
síst við hjónin, er við réðumst í að
innrétta nýtt heimili í Fossvogi
árið 1968. Þá var Addi fenginn til
að hafa yfirumsjón með öllum
framkvæmdum, auk þess sem
hann smíðaði sjálfur ýmsa innviði
hússins. Hann var sérstaklega
traustur og reglusamur í öllu sem
hann tók sér fyrir hendur og vorum
við því lánsöm að fá hann til starf-
ans.
Á árinu 1971 réðst Addi til
starfa hjá fyrirtæki föður míns,
J.S. Helgason hf., og starfaði þar
til ársins 1992 að undanskildum
þremur árum. Foreldrum mínum
og systkinum þótti mikið til um
störf Adda og þá miklu samvisku-
semi og hollustu, sem hann ávallt
sýndi fyrirtækinu. Þá reyndist
hann vel þeim fjölmörgu barna-
börnum foreldra minna, sem störf-
uðu hjá fyrirtækinu í skólaleyfum
sínum og virtu þau hann öll.
Starfsævi Adda var orðin löng
þegar hann á árinu 1992 ákvað
að láta af störfum, þá farinn að
finna fyrir þreytu. Því miður virð-
ist sem sú þreyta hafi verið fyrstu
einkenni þess illvíga sjúkdóms,
sem lagði að velli þennan hugrakka
vin. Baráttan var hörð, en hann
tókst á við sjúkdóminn með æðru-
leysi og þegar honum var ljóst að
leiðarlok nálguðust lýsti hann því
yfir að hann væri sáttur við líf sitt
og væri tilbúinn að mæta fram-
haldinu. Honum var mikill styrkur
að því að hafa elsku Diddu sína
hjá sér þar til yfir lauk.
Á þessari kveðjustund flyt ég
kveðjur til afa Adda frá Hönnu
Láru, sem dvelur um stund erlend-
is, svo og systkinum mínum og
móður, sem minnist hans sérstak-
lega með þakklæti fyrir heimsókn-
irnar og hugulsemina alla tíð.
Við Ingibjörg og börn okkar
kveðjum kæran vin og í safni minn-
inga okkar mun hann skipa vegleg-
an sess.
Diddu, Eddu og fjölskyldu send-
um við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Helgi V. Jónsson og Ingi-
björg Jóhannsdóttir.
enda hafði hann afburða fallega
rithönd, sem reyndi svo mikið á
meðan tölvuöldin var ekki gengin í
garð. Einar gegndi einnig ýmsum
trúnaðarstörfum fyrir sitt sveitarfé-
lag og félagasamtök. Var bókhald-
ari ýmissa fyrirtækja í hjáverkum
og ég vissi að hann skilaði þeim
verkum öllum vel eins og hans var
von og vísa.
Einar hafði mikið yndi af ferða-
lögum um landið og aflaði sér mik-
illar þekkingar á landi og þjóð.
Hugleiknast var honum samt Áust-
urland og litli íjörðurinn fagri, Eski-
fjörður, sem hann unni beitt, en
fyrst og fremst var Einar mikill fjöl-
skyldumaður og hugsaði með ólík-
indum vel um hag hennar ásamt
eiginkonu sinni Önnu Hallgríms-
dóttur, sem hann mat mest allra.
Gestrisni þeirra hjóna og höfðings-
skapur er rómaður. Við hjónin feng-
um svo sannarlega að njóta gest-
risni þeirra. Margar urðu samveru-
stundimar á Einarsstöðum og
margs er að minnast úr ánægjuleg-
um og ógleymanlegum ferðalögum,
sem ekki verður nánar farið út í hér.
Fyrir samstarfið og samveruna
er okkur efst í huga þakklæti til
Önnu og Einars. Elsku Anna, við
vottum þér og fjölskyldu þinni
dýpstu samúð og við vitum, að
minningin um góðan dreng mun lifa
með okkur.
Erna Jóhannsdóttir,
Guðmundur Vilhjálmsson.
EINAR
KRISTJÁNSSON