Morgunblaðið - 23.10.1994, Síða 44

44 J ;sÓN,NUÍJAéuii 23.;1 o'kTórÍÉR 1994
MOIÍGUNBLABIÐ
f

MorgunblaðiB/ÓLK.Magnússon
Nína Tryggvadóttir
listamaður með dóttur
sinni, Unu Dóru. Myndin
er líklega tekin 1952.
Una Dóra Copley
og unnustinn
Scott Jeffries.
Una Dóra Copley, dóttir Nínu Tryggvadóttur
og Alfreds Copleys, kom til íslands til að
giftast og undirbúa sýningu á verkum Nínu
næsta vor. í samtali við Hildi Friðriksdóttur
segist hún meðal annars eiga nokkur handrit
af óútgefnum bamabókum eftir Nínu
Una Dóra ólst upp umvaf-
in list frá blautu barns-
beini. Móðir hennar
helgaði sig listinni en
faðir hennar deildi kröftum sínum
milli læknisrannsókna og málara-
listar. „Þau máluðu hvort með sín-
um hætti og sjálf mála ég allt
öðru vísi,“ segir hún á íslensku,
þrátt fyrir að hún hafi alla ævi
búið erlendis fyrir utan fyrsta
æviárið. Hún virðist eiga auðvelt
með móðurmálið, en þegar líður á
samtalið dettur hún þó öðru hvoru
í ensku og heldur því áfram þar
til hún er trufluð með annarri
spurningu.
„Mamma málaði það sem hún
vildi, abstrakt, portrett og fólk.
Það hef ég líka gert. Það er leiðin-
legt að einskorða sig við eitthvað
eitt. Pabbi málaði aðallega ab-
strakt, en teiknaði stundum falleg-
ar myndir frá Reykjavík og öðrum
bæjum.“
Una Dóra lagði stund á lista-
sögu í New York-háskóla og naut
síðan leiðsagnar mismunandi list-
málara, auk þess sem hún kveðst
hafa lært töluvert af foreldrum
sínum og vinum þeirra. „Ég get
því ekki sagt að ég sé sjálfmennt-
uð, þó ég hafi aldrei farið í sér-
stakan listaskóla," segir hún.
í þessu kemur væntanlegt
mannsefni Unu Dóru, Scott
Jeffrie, inn með kaffi, sem er svo
rótsterkt að blaðamaður sem er
öllu vanur í þessum efnum hefur
fengið koffeinskammtinn eftir að-
eins örfáa sopa. „Hann er líka list-
málari,“ segir Una Dóra og nikkar
í áttina til Scotts og í ljós kemur
að hann málar aðallega abstrakt.
Þau búa í stóru húsi á Manhatt-
an, sem verið er að gera upp og
þar hefur Una Dóra vinnustofu.
Verið er að útbúa sýningarsali og
gera upp vinnustofu fyrir Scott,
sem er nú með sfna úti í bæ.
Þetta er í þriðja sinn sem Scott
kemur til landsins og hann segir
í óspurðum fréttum að honum Iíki
vel hér. „Annars gæti ég ekki gifst
honum,“ segir Una Dóra brosandi
og tekur hlýlega utan um hann.
Þegar hún er spurð hvers vegna
hún hafi komið til Islands til að
halda brúðkaup segist hún vera
svo hrifin af landinu. „Ég á svo
margt frændfólk og vini hér, sem
ég vildi hafa í brúðkaupinu. Pabbi
er ekki á lífi en hann hefði viljað
að ég gifti mig hér. — Auk þess
er svo rómantískt að gifta sig í
Viðey,“ bætir hún við.
Hún tekur fram að henni finnist
að nýtt tímabil í lífinu sé að hefj-
ast núna og brátt muni hún geta
snúið sér af fullum krafti að list-
inni aftur eftir nokkurra ára deyfð.
Æskuárin
Una Dóra segist hafa verið ró-
leg sem barn. Því hafi móðir henn-
ar leyft henni að vera með lítið
borð á vinnustofunni, þar sem Una
Dóra dundaði sér við að lita. „Það
gekk oftast vel. Þó hefur mér ver-
ið sagt að ég hafi oftar en einu
sinni borðað litina, sem mér þóttu
afskaplega fallegir, og því varð
að dæla upp úr mér,“ segir hún.
Þegar hún er beðin um að rifja
upp fyrstu minningar um móður
sína segist hún aðallega sjá fyrir
sér vingjarnlegt andlit. „Hún var
mjög mikil mamma og góð,“ segir
hún og heldur áfram en talar nú
ensku: „Hún vann mikið en notaði
oftast tímann meðan ég var í skól-
anum til að mála. Á kvöldin eyddi
fjölskyldan tímanum saman, nema
einstaka kvöld sem hún notaði til
að teikna.“
— Mamma þín samdi nokkrar
barnabækur, auk þess sem hún
myndskreytti þær. Sagði hún þér
oft sögur sem hún bjó til sjálf?
„Já. Hún og pabbi lásu líka
mikið fyrir mig, sem ég held að
sé börnum nauðsynlegt."
— Á árunum 1950-’66 komu
engar bækur út eftir hana. Veistu
af hveiju?
— „ Af því enginn vildi gefa þær
út. Þar að auki týndust í kringum
tíu bækur hjá útgefarida hér á
landi. Ég man eftir að hafa oft
farið með henni til að athuga hvort
þær hefðu fundist. Ég er sannfærð
um að einhvers staðar liggja hand-
ritin í kössum innan um annað
ónotað efni.
Ég á ennþá nokkur handrit af
bókum heima hjá mér, sem hafa
aldrei verið gefnar út. Mér finnst
þær gullfallegar. Ég stend reyndar
í viðræðum núna um útgáfu á einni
þeirra, sem ég vonast til að gangi
upp.“
Gott að búa í New York
— Sem barn bjóst þú í París,
London og New York, þar sem þú
hefur ílengst. Er gott fyrir lista-
menn að búa í New York?
„Já, listin blómstrar þar, enda
er þar fjöldi ýmiss konar safna.
Borgin er líka áhugaverð og þar
blandast alls konar menning sam-
an,“ segir hún og bætir síðan við:
„Which I love.“
— Hefurðu haldið margar sýn-
ingar?
„Ekki mjög margar, sérstaklega
ekki á undanförnum árum. Það
hafa verið erfiðir tímar. Ég gekk
í gegnum skilnað, síðan lést pabbi
fyrir tveimur árum og nú erum
við að taka húsið í gegn, þannig
að ekki hefur gefist mikill tími
fyrir sýningar.“
— Hvar sýndir þú fyrst?
„Fyrsta einkasýningin var í
Norræna húsinu árið 1980,“ svar-
ar hún.
Talið berst síðan að því hvort
hægt sé að lifa af listinni og telur
Una Dóra það jafnvel erfiðara í
New York en á íslandi. Henni
finnst áhugi á list vera mun meiri
meðal almennings hér en í Banda-
ríkjunum og hún talar um hversu
ótrúlega margir listamenn eru á
Islandi miðað við fólksfjölda.
Sýning á verkum Nínu
Una Dóra er ekki einungis kom-
in hingað í þeim erindagjörðum
að gifta sig heldur er í undirbún-
ingi sýning í Listasafni íslands
næsta vor á verkum Nínu
Tryggvadóttur. „Sumar mynd-
anna koma úr mínu safni og aðrar
frá fólki á íslandi sem keypti
myndir hennar á sínum tíma. Ég
hlakka mikið til að sjá sýning-
una,“ sagði Una Dóra þegar kom-
ið var að lokum spjallsins, en í því
komu einnig ættingjar hennar,
enda er í nógu að snúast rétt fyr-
ir brúðkaupið.