Morgunblaðið - 08.12.1994, Síða 47

MORGUNBLAÐIÐ
MINIMIIMGAR
FIMMTUDAGUR 8. DESEMBER 1994 47
I
1
I
i
!
;
I
i
i
i
i
<
<
<
<
árin sem við fengum að vera sam-
ferða. Við sendum aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Svandísar
Sigurðardóttur.
Gréta Bachmann,
Sólveig Guðmundsdóttir,
Sólveig Sigurðardóttir.
„Ég bið að heilsa strákunum,“
voru síðustu orðin sem Svandís tal-
aði til mín. Þessi orð eru um margt
táknræn fyrir Svandísi því þrátt
fyrir að hún væri þá orðin alvarlega
sjúk var hugurinn eftir sem áður
bundinn við velferð annarra. Þetta
var laugardaginn 26. nóvember en
þá hafði verið haldin veisla i tilefni
af því að lokið var endurbótum á
húsnæði sambýlisins Auðarstrætis
15, en þar bjó Svandís síðustu árin.
Á þriðjudag var hún öll.
Kynni okkar Svandísar hófust
1984 er hún flutti í sambýlið en
þá hafði ég stuttu áður hafið þar
störf. Á þessum áratug kynntumst
við vel eins og algengt er með fólk
sem er í eins mikilli nálægð hvert
við annað eins og íbúar og starfs-
fólk á sambýlum.
Svandís gerði aldrei neinar kröf-
ur til lífsgæða sér til handa. Hún
hafði hins vegar töluverðar áhyggj-
ur hvort mér myndi vegna nægilega
vel í lífinu og þegar ég stóð í ein-
hveijum fjárfestingum, húsakaup-
um eða þvíumlíku hafði hún þungar
áhyggjur af að nú væri ég að tefla
á tæpasta vað og bauðst þá til að
lána mér lítilræði ef það mætti
koma að gagni. Þegar hún síðan
sá að ég myndi nú komast sæmi-
lega frá þessu gladdist hún veru-
lega.
Tvennt gladdi Svandísi mest, að
vera í návist barna og gefa fólki
gjafir. Það er lýsandi að hún sagði
mér þann 26. nóvember að hún
væri búin að kaupa og pakka inn
öllum jólagjöfum. Hún spurði mig
einnig hvort Þórdísi konu mína vant-
aði ekki eldhústuskur eða strákana
leista, en hvort tveggja hafði hún
séð um að pijóna fyrir fjölskylduna.
Heimsóknir Svandísar til mín eða
heimsóknir sona minna til hennar
voru gleðistundir. Þá var gantast,
kitlað og hlegið. Einnig var það
ómæld gleði sem fylgdi því þegar
konan mín eða tengdamóðir komu
færandi hendi með rjúkandi sviða-
kjamma sem þakklætisvott fyrir all-
an pijónaskapinn, en svið þótti
Svandísi sá besti gjaldmiðill sem
hægt væri að greiða í.
Fyrir allt þetta skal nú þakkað
því sá maður sem fær að kynnast
fólki eins og Svandísi Sigurðardótt-
ur verður ríkur í sjálfum sér hvað
sem öllu veraldlegu basli líður. Fyr-
ir hönd fjölskyldu minnar votta ég
heimilisfólki og starfsfólki í íbúðar-
sambýlinu í Auðarstræti, Jóa og
ættingjum Svandísar samúð okkar.
Megi ljómi stafa af minningu henn-
ar.
Friðrik Sigurðsson.
Nú er komið að kveðjustund. Hún
Svandís er farin yfir móðuna miklu
eftir stutt veikindi.
Dísa, en það var hún kölluð af
okkur, var alin upp hjá afa mínUm
og ömmu, Jósef Einarssyni og Katr-
ínu Kristjánsdóttur. Dísa var hluti
af tilveru okkar. Alltaf til staðar,
þegar við systkinin vorum lítil, til-
búin að passa okkur og fara með
okkur í bæinn.
Alltaf hringdi hún viku áður en
einhver í fjölskyldunni átti afmæli
til að athuga hvort yrði veisla og
hvenær hún yrði sótt, því alltaf vildi
hún koma með pakka, sem hún var
búin að útbúa, pijóna sokka eða
tuskur. Dísu þótti mjög gaman að
pijóna sokka, það eru eflaust ekki
til tölur yfir öll þau sokkapör sem
hún gerði yfir ævina. Hún var
umhyggjusöm kona og hugsaði allt-
af hlýtt til okkar.
Elsku Dísa mín, við viljum kveðja
þig með bæninni sem hún amma
kenndi okkur og þótti svo vænt um.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
Unnur, Jón, Ólöf Birna og
Davíð Örn.
SVEINN
GUÐMUNDSSON
+ Sveinn Guðmundsson fædd-
ist á Hrafnabjörgum í Jök-
ulsárhlíð 5. september 1941.
Hann lést 12. nóvember síðast-
liðinn og fór útför hans fram
frá Egilsstaðakirkju 19. nóvem-
ber.
ÓLÝSANLEG depurð gagntók mig
þegar mér voru færð þau óvæntu
og sorglegu tíðindi, að Sveinn vinur
minn Guðmundsson hefði látist af
hjartaslagi við ijúpnaveiðar. Óvænt
hlutu þau að teljast, bæði vegna
þess að hann var á besta aldri og
virtist mjög vel á sig kominn líkam-
lega. Ég hafði líka nýverið hitt hann
hressann og kátan að vanda og bjóst
því síst af öllu við svo sorglegum
tíðndum.
Leiðir okkar Sveins lágu fyrst
saman í Eiðaskóla, þegar hann var
þar á síðasta námsvetri að ljúka
Jandsprófi, en ég að byija minn fyrsta
vetur eftir barnapróf. Tókst þá strax
með okkur ágætur kunningsskapur,
sem þróaðist í góða vináttu með ár-
unum og auknum samskiptum.
Sveinn fór í Samvinnuskólann á Bi-
fröst og lauk þaðan prófi vorið 1961.
Starfaði hann að því loknu eitt ár
hjá Skipaútgerð ríkisins í Reykjavík,
en hélt síðan á heimaslóðir á Héraði
og stundaði þar margháttuð störf.
Var skrifstofumaður hjá Kaupfélagi
Héraðsbúa í eitt ár, bankafulltrúi í
Búnaðarbankanum í tvö ár, kennari
við barna- og unglingaskólann á
Eiðum í fjóra vetur, þar af einn sem
skólastjóri. Jafnhliða kennslunni
vann hann svo við uppbyggingu á
nýbýlinu Sellandi í Hlíðarhreppi, þay
sem hann hóf búskap árið 1970. Á
þessu tímabili var ég búsettur á
Egilsstöðum og hafði við hann marg-
háttuð og góð samskipti. Sveinn var
ágætur knattspymumaður á þessum
árum og var burðarás í liði Spyrnis
á Héraði, meðan það félag gerði sig
gildandi á austfirskum knattspyrnu-
völlum. íþrótta- og æskulýðsmál
voru Sveini alla tíð hugleikin og lagði
hann þeim meðal annars lið með
setu í stjórn UÍA árin 1965-1969.
Sveinn var mjög áhugasamur um
þjóðmál og vann margháttuð störf
fyrir Framsóknarflokkinn, var m.a.
í stjórn samtaka hans í fjórðungnum
í mörg ár, þar af formaður um nokk-
urt skeið, og sat um tíma í miðstjórn
flokksins.
Eins og að framan greinir, hóf
Sveinn Guðmundsson búskap í Sel-
landi árið 1970 og bjó þar ásamt
fjölskyldu sinni, allt þar til hann réðst
sem sveitarstjóri til Vopnafjarðar
árið 1984. Á búskaparárum hans í
Sellandi sat hann í hreppsnefnd Hlíð-
arhrepps, sem oddviti, og gegndi og
margháttuðum trúnaðarstörfum fyr-
ir bændasamtökin, bæði í héraði og
á landsvísu.
Sveitarstjórastarfmu á Vopnafirði
gegndi Sveinn af vaskleika í sex ár.
Hann var alla tíð ötull málafylgju-
maður og rak erindi sveitarfélagsins
út á við af dugnaði og festu. Sveinn
var ágætlega máli farinn og flutti
oft skemmtileg ávörp og tækifæris-
ræður. í rökræðum gat honum hitnað
í hamsi, ef honum fannst á sig og
sinn málstað hallað, en að orðasennu
lokinni hló hann sínum létta hlátri
og hvatvís orð voru geymd. Á mann-
fundum var hann hrókur alls fagnað-
ar, lipur dansmaður, dágóður söng-
maður og ætíð hress og fijálsmann-
legur í fasi. Á Vopnafirði eignuðust
Sveinn og íjölskylda hans marga
góða vini og kunningja og tengdist
hann staðnum mjög traustum bönd-
um á sveitastjórnartímanum. Það var
honum því nokkurt áfall og von-
brigði, þegar pólitísk veður skipuðust
þannig í lofti eftir sveitarstjórn-
arkosningarnar 1990, að hann átti
ekki kost á endurráðningu. Honum
þótti sárt að fá ekki vegna pólitískra
aðstæðna að halda áfram að starfa
á þeim vettvangi, sem hann hafði
helgað krafta sína síðustu árin. En
svona er lýðræðið og pólitíkin og því
flutti hann með fjölskyldu sinni til
Egilsstaða, þar sem hann starfaði
hjá Malarvinnslunni hf. til dauða-
dags. Þrátt fyrir brottflutning úr
Vopnafirði, hélt Sveinn miklu og
góðu sambandi við byggðarlagið og
íbúa þess. Málefni þess voru honum
mjög hugleikin og oft hringdi hann
til að spyija frétta og spjalla um það
sem efst var á baugi. Hann renndi
gjaman norður yfir Hellisheiði og
heilsaði upp á einhveija kunningja
og kom þá tíðum við í Sundabúð og
rabbaði við hina öldruðu íbúa þar,
sem alltaf voru miklir vinir hans.
Hann reyndi hvert haust að komast
í'haustgöngurnar í Eyvindarstaðaaf-
réttinni, svona til að viðhalda létt-
leika sínum í gönguferðum og svo
mætti lengi telja.
Víst er um það a_ð margir sakna
nú vinar og félaga. Ég og fjölskylda
mín þökkum innilega fyrir samfylgd-
ina og ótal ánægjulegar stundir. Við
vottum þér, Sæunn mín, börnum þín-
um, fjölskyldum þeirra og öllum að-
standendum, dýpstu samúð og biðj-
um góðan Guð að létta harm ykkar
yfir látnum ástvin og blessa framtíð
ykkar.
Kristján Magnússon.
GUÐRÚN
MARTEINSDÓTTIR
+ Guðrún _ Marteinsdóttir
fæddist í Ólafsfirði 15. jan-
úar 1952. Hún lést á heimili
sínu í Reykjavík 24. nóvember
síðastliðinn og fór útför hennar
fram frá Hallgrímskirkju 5.
desember.
ELSKU besta Rúna á móti hefur
yfirgefið þennan heim. Hvers
vegna? Einhvern veginn stendur
maður í þeirri barnslegu trú að
manneskja eins og Rúna sé ódauð-
leg. Rúna verður alltaf þarna á
móti. Þegar hún flutti inn í húsið
kom hún með sólina. Hún náði á
sinn einstaka hátt að heilla alla í
kringum sig og var þá fjölskyldan
okkar engin undantekning. Sér-
staklega var Jana hrifin. Henni var
hún sem móðir. Hún átti svo auð-
velt með að gefa af sér. Rúna var
einstaklega yndisleg, heilsteypt og
lífsglöð manneskja, sem lést í blóma
lífsins.
Til að missa ekki trúna á lífið
og réttlætið hugsar maður með sér
að einhver hljóti tilgangurinn að
vera, en erfitt er að finna eitthvað
sem réttlætir svona sviplegt fráfall.
Hvað hefði Rúna gert? Rúna hefði
tekið þessu af yfirvegun og styrkt
okkur hin í að halda áfram og það
skulum við gera fyrir hana.
Halla, Röggu, Hlyn, Héðni, Mar-
en, Svövu, Rakel, foreldrum og
frændfólki vottum við okkar inni-
legustu og dýpstu samúð.
Fjölskyldan á móti.
I síðustu minningargreininni um
Guðrúnu Marteinsdóttur á blaðsíðu
39 í Morgunblaðinu í gær, miðviku-
dag, eftir Wendy og Bill Daly og
dætur, var meinleg prentvilla sem
raskaði merkingu heillar setningar.
Hér birtist aftur kaflinn, sem varð
fyrir hnjaskinu: „Þegar ég kom til
íslands í síðustu viku vissi ég að
Rúna ætti skammt eftir ólifað.
Rúna vildi að ég tæki Elísabetu
dóttur mína, sem er aðeins átta
ára, með mér. Við vorum saman
síðustu tvo dagana sem hún lifði.
Vináttuböndin voru sterk og innileg
og stundirnar einkenndust af þeirri
gleði sem tengir fólk saman.“ Hlut-
aðeigendur eru innilega beðnir af-
sökunar á þessum inistökum.
NÝISTÍLL
Blek- og kúlublekpennar, B litir.
Frábaen gæði og mjög gott venð.
Sölustaðin:
H A L L A R M l) L A • K R I N G L U N N I
SKAKHUSIÐ Sjónvarpsmarkaðurinn
hleiviivii laug aveg l Póstverslun • Simi: 121 I I
AHHA HF • HEILDVERSLUN • SlMI: 624667