Morgunblaðið - 08.12.1994, Síða 52

52 FIMMTUDAGUR 8. DESEMBER 1994
MINNININGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HILDIG UNNUR
MAGNÚSDÓTTIR
+ Hildigunnur Magnúsdóttir
fæddist á Torfastöðum í
Hrafnagilshreppi, nú Eyjafjarð-
arsvéit, 28. mars 1915. Hún
andaðist á heimili sínu á Akur-
eyri 21. nóvember síðastliðinn
og fór útför hennar fram frá
Akureyrarkirkju 28. febrúar.
„í KVÖLD fór ég og heimsótti ömmu
í blokk. Mér fínnst nú alltaf gaman
að fara til hennar, en í kvöld var
það alveg sérstaklega skemmtilegt,
því að amma var svo hress og kát.
Við horfðum fyrst á sjónvarpið, en
svo töluðum við heillengi saman um
svo margt. Við skrifuðum niður öll
langömmubörnin (voru tíu alls) sem
eru komin og foreldra þeirra.
Amma getur verið svo glettin og
jákvæð og mér finnst það bara sýna
það hve yndisleg hún er, að ég fór
frá henni mun ánægðari en þegar
ég kom. Á leiðinni heim gat ég ekki
annað en brosað, bara yfir því hvað
ég var hamingjusöm að hafa átt ein-
mitt þessa kvöldstund með henni
ömmu minni í blokk.“
Þetta skrifaði ég í dagbók mína
hinn 8. febrúar 1993. Nú er svo
komið að amma „í blokk“ hefur
kvatt okkur í hinsta sinn. Heimsókn-
ir mínar verða því ekki fleiri til elsku
ömmu sem mér þótti svo vænt um.
Nú get ég bara heimsótt minningar
mínar um hana. Minningar eru ann-
ars hverjum manni mikilvægar, án
þeirra væri lítið gaman að lifa. Þessi
kvöldstund sem ég 'átti með ömmu
er aðeins ein af svo mörgum góðum
minningum mínum um hana.
Þeir sem ekki þekkja til hafa oft
furðað sig á því af hveiju við barna-
börnin kölluðum ömmu oft ömmu
„í blokk“. Það er þó einföld skýring
á því. Alla mína tíð hefur amma
búið í blokk. í Skarðshlíðinni bjó hún
frá 1966-1989, þangað til hún flutti
upp í Víðilund. Það var í Skarðshlíð-
inni sem amma fékk þetta viður-
nefni af okkur barnabörnunum, þeg-
ar við á barnsárunum notuðum það
til aðgreiningar frá ömmunum í hin-
um ættunum.
Það er þó ekki þar með sagt að
amma hafi búið í blokk alla sína
ævi. Nei, síður en svo. Fram til 1948
bjó hún í sveit, þar af nokkur ár í
torfbæ. Amma hóf ung búskap á
Kolgrímastöðum í Eyjafirði með
Garðari afa mínum, sem ég kynntist
því miður aldrei, því að hann dó
ungur að árum (1957) úr berklum.
Arið 1948 fluttu þau svo í bæinn,
þ.e.a.s. til Akureyrar í Hríseyjargötu
1. Þar bjó amma með bömum sínum,
þar til þau fluttu í Skarðshlíðina
árið 1966. Þá var amma gift í annað
sinn, honum Helga Hálfdánarsyni.
Honum man ég vel eftir og var hann
okkur barnabörnum ömmu sem góð-
ur afi þar til hann lést árið 1980.
Það var alltaf glatt á hjalla hjá
ömmu í Skarðshlíðinni. Frá því að
ég man eftir mér vorum við barna-
börnin mikið hjá henni ömmu okkar.
Hún var dugleg við að taka okkur
í pössun þegar við vorum yngri og
eftir að við urðum það gömul að við
gátum passað okkur sjálf vorum við
alltaf velkomin, það fann maður svo
vel.
Amma var íslendingur í húð og
hár og þó að hún væri opin fyrir
flestum nýjungum þá fannst henni
líka sjálfsagt að halda í eitthvað af
því gamla. Hún átti nefnilega fullan
kassa af kindavölum og leggjum,
sem höfðu verið leikföng íslenskra
barna svo lengi hér áður fyrr. Þessi
ieikföng hafa alltaf verið vinsæl hjá
barnabörnum ömmu og nú síðustu
árin hjá langömmubörnunum.
Bakkar Glerárinnar voru líka vin-
sæll leikvöllur hjá okkur krökkunum.
Oft kom amma með okkur niður að
ánni, fræddi okkur um hitt og þetta,
talaði m.a. um það hvað áin gæti
verið „skapill" á vorin í leysingunum
og þá vildi hún helst ekki að við
værum nálægt ánni. Á árbakkanum
óx líka mikið af eyrarrós, en það
voru blóm sem ömmu þótti rnjög
vænt um. Það var því ósjaldan að
við tíndum handa henni vönd þegar
t
Við viljum þakka öllum þeim, sem auð-
sýndu okkur vináttu og samúð með ein-
um eða öðrum hætti við andlát og útför
móður okkar, ömmu og langömmu,
INGVELDAR EYJÓLFSDÓTTUR
frá Hvoli,
Hátúni 10,
Vik i Mýrdal.
Hulda Danfelsdóttir,
Elín A. Daníeisdóttir,
Ingveldur Bjarnarson, Jóhanna Bjarnarson,
Inga Dagmar Karlsdóttir, Hafdís Ósk Karlsdóttir,
Daníel Karlsson,
Karl Kristófer Sigmarsson.
St. St. 5994120819 X
I.O.O.F. 11 = 17612088’/2 =
M.A.
Hvítasunnukirkjan
Völvufeiii
Almenn samkoma kl. 20.30.
Allir hjartanlega velkomnir.
\r—nl
KFUM
V
Aðaldeild KFUM,
Holtavegi
Aðventufundur í kvöld kl. 20.30
við Holtaveg. Söngur: Halldór
Vilhelmsson. Undirleik annast
Gústaf Jóhannesson. Hugleið-
ingu hefur sr. Sigurbjörn Einars-
son, biskup.
Allir karlmenn velkomnir.
I.O.O.F. 5 = 1761288'/2 = M.A.
Orð lífsins,
Grensásvegi 8
Almenn samkoma kl. 20.30.
Allir velkomnir!
§Hjálpræðis-
herinn
J4°r KÍrkÍU#'ræ,Í 2
Tónlistarvaka
Kaffihús með lifandi tónlist.
Miriam Óskarsdóttir syngur.
Húsið opnað kl. 20.00.
Útgáfutónleikar nýs geisladisks
Miriam Óskarsdóttur verða
haldnir í Bústaðakirkju föstudag
kl. 20.30. Aðgangseyrir kr. 500,
kr. 250 fyrir skólafólk.
Allir velkomnir.
við höfðum verið úti að leika okkur.
Amma átti eitthvað svo auðvelt með
að ná góðu sambandi við börn. Hún
var alltaf svo þolinmóð og góð og
aldrei man ég eftir að hún hafi reiðst
við okkur, þó að við hljótum ein-
hvern tímann að hafa reynt á þolin-
mæði hennar.
Það var mjög vinsælt að fá að
gista hjá ömmu. Heimili hennar var
t.d. mér og frænku minni, Sif Jó-
hannesdóttur, lengi vel góður móts-
staður. Við mæltum okkur oft mót
hjá ömmu og var okkur alltaf vel-
komið að gista hjá henni ef við ósk-
uðum eftir því, sem var ekki svo
sjaldan.
Heimili ömmu var að sjálfsögðu
ekki bara mótsstaður okkar Sifjar,
því að amma var dugleg að halda
fjölskylduboð svo lengi sem hún
gat, auk þess senv fjölskyldurnar
hittust oft, stundum af tilviljun, hjá
ömmu óboðnar. Hvort heldur sem
var, var glatt á hjalla, bæði hjá þeim
yngri og eldri.
Arið 1989 flutti amma svo í Víði-
lundinn í nýja íbúð fyrir aldraða.
Fyrstu árin þar held ég að henni
hafi liðið nokkuð vel. Hún var ánægð
með íbúðina og staðsetninguna. Þó
var maður farinn að merkja það að
ellin og kannski líka mikil vinna á
yngri árum var farin að segja meira
til sín, allavega hvað varðar líkam-
ann. Þó vildi hún sem minnst um
það tala framan af og gerði lítið úr
öllum líkamsverkjum. Ef hún missti
út úr sér við mig eitthvað á þá leið
að hún hefði nú reyndar verið nokk-
uð slæm í bakinu þann daginn, þá
bætti hún alltaf við: „Já, en vertu
ekkert að tala um það.“ Þótt líkam-
inn væri orðinn lélegur fannst mér
amma vera ung í anda. Hún átti að
minnsta kosti auðvelt með að setja
sig inn í hugarheim okkar sem yngri
erum. Amma var bjartsýn á framtíð
okkar unga fólksins. Henni fannst
við hafa um svo mikið að velja. Svo
sannarlega höfum við það í hinu ís-
lenska nútímaþjóðfélagi borið saman
við gamla bændaþjóðfélagið.
Rætur hvers mann tel ég að sé
að finna í átthögum hans og meðal
nánasta skyldfólks. Stundum er
hægt að taka plöntur upp með rótum
og planta þeim annars staðar, með
misgóðum árangri þó. Ég veit hvar
mínar rætur eru og það er margt
gott fólk sem hlúð hefur að þeim.
Rótin sem amma hlúði að er orðin
stór og sterk. Hún verður ekki auð-
veldlega rifín upp, en héðan í frá
verður hún að svala þorsta sínum
með minningunum.
Auðvitað mun ég sakna ömmu.
Ég sakna hennar nú þegar. En ég
veit að hún var búin að vera mjög
veik síðustu mánuðina og það væri
því bara eigingirni af mér að óska
þess að hún væri enn á lífi. Hún var
búin að lifa sínu lífi. Eignaðist mörg
börn, barnabörn, og barnabarna-
börnunum er fjölgar óðum. Mest af
öllu langar mig til að geta þakkað
henni fyrir allt. Og mig langar til
þess að geta kvatt hana. Þar sem
ég er stödd erlendis og get því ekki
verið viðstödd jarðarförina, er þessi
grein kveðja mín til hennar. Ömmu
minni í blokk mun ég aldrei gleyma
og nú lifir hún í minningum okkar
allra sem nutum návistar og elsku
hennar.
Ragnhildur Magnúsdóttir.
Okkur langar að minnast ömmu
okkar Hildigunnar Magnúsdóttur
sem lést aðfaranótt mánudagsins 21.
nóvember síðastliðinn.
Það er erfitt að sjá á bak svo
góðri konu sem hefur sýnt okkur
mikla umhyggju og gefið okkur inn-
sýn og skilning á því lífi sem hennar
kynslóð lifði. 1 lífi hennar skiptust á
skin og skúrir en með hugrekki og
jákvæðu hugarfari sigraðist hún á
hverri þraut.
Báðar urðum við þeirrar gæfu
aðnjótandi að alast upp í nálægð
ömmu. Ég, Kristín, minnist þess
sérstaklega að hafa átt hjá henni
skjól þegar ég var lítil og gekk hún
mér í móðurstað einn vetur sem ég
bjó hjá henni. Alla tíð síðan hafa
verið sterk bönd á milli okkar. Síðan
eftir að ég átti drengina mína þrjá
hafa þeir notið sömu ástúðar frá
henni og ég. Það er mér sérstaklega
minnisstætt að hversu órólegir sem
þeir voru, voru þeir ævinlega rólegir
og góðir hjá henni. Þeir sakna henn-
ar eins og við hin.
Árin sem við bjuggum í Skarðs-
hiíðinni, hún uppi og við niðri, var
mikill samgangur milii heimilanna
og nutum við systurnar góðs af. Hún
var ávallt boðin og búin að gæta
okkar sem og annarra barna. Hún
var mjög barngóð og hændi öll börn
að sér fyrirhafnarlaust. Bæði vönd-
um við þarnabörnin komur okkar til
ömmu, en einnig krakkar sem
bjuggu í nágrenninu og voru henni
alls óskyldir. Allir voru velkomnir.
Því var oft glatt á hjalla og mikið
um dýrðir hjá ömmu. Mig, Hildi-
gunni, langar sérstaklega að minn-
ast þeirra ófáu stunda sem við
frænkurnar, ég og Adda, áttum hjá
ömmu. Þegar foreldrum okkar varð
nóg um uppátektarsemi stelpnana
stóðu dyr hennar ávallt opnar. Það
sem aðrir hneigðust til að kalla
óþekkt varð að lífsgleði og uppá-
fyndingarsemi hjá ömmu. I Skarðs-
hlíðinni hjá henni eru margar okkar
bestu sameiginlegu bernskuminn-
ingar. Kynni okkar systra sem og
annarra barna af henni hafa mótað
okkur og vonandi gert okkur að
betri manneskjum'.
Við minnumst þín amma með
söknuði og þökkum þér allt sem þú
hefur gefið okkur. Það er erfitt að
sjá á bak þér en við vitum að þú sem
varst orðin þreytt af langri lífsgöngu
ert komin á bjartan stað.
Við vitum að systir okkar Re-
HERMANN
JÓNASSON
+ Hermann Jónas-
son fæddist á
Æsustöðum í Saur-
bæjarhreppi, Eyja-
firði, hinn 8. des-
ember 1914. Hann
lést hinn 29. júlí síð-
astliðinn á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri. Foreldr-
ar hans voru Mar-
grét Valdimarsdótt-
ir og Jónas Tóm-
asson. Eftirlifandi
eru tveir bræður
Hermanns, Siguri-
iði og Hörður, en
sex systkini hans eru látin, þau
Árni, Valdimar, Fanney, Þór-
hallur, Jónína og Lilja. Her-
mann ólst upp í fremstu sveitum
Eyjafjarðar og þar lengst af á
Syðri-Villingadal í Saurbæjar-
hreppi. Hann starfaði lengstum
sem bifreiðastjóri hjá vöruflutn-
ingastöðinni Stefni á Akureyri,
en síðar sem byggingaverka-
maður hjá Híbýli hf. Hermann
var ógiftur og barnlaus.
í DAG eru liðin áttatíu
ár frá fæðingu fæðingu
Hermanns Jónassonar
en hann lést sl. sumar
eftir erfið veikindi. Þar
sem dagurinn í dag
helgast minningu hans
hjá skyldmennum sem
hann elskaði og sem
elskuðu hann, langar
mig til að minnast hans
hér í nokkrum fátæk-
legum orðum.
Hermann var hjarta-
hlýr maður og einstak-
lega góð sál. Hann
hlúði að frændgarði
sínum og þá sérstaklega að smáfólk-
inu. Fyrst systkjnabörnum og síðan
þeirra börnum og barnabörnum.
Fyrir vikið þótti þessu sama smá-
fólki einstaklega vænt um hann og
ekki síður seinna þegar það var ekki
smátt lengur. Fyrir okkur systkinin
til að mynda sem aldrei kynntumst
Hirti afa okkar var Hermann sem
okkar annar afi. Hann kom reglu-
lega og oftast daglega í heimsókn,
stundum á leiðinni upp í hesthús,
bekka sem er á ferðalagi um Asíu
minnist þín með sama hlýhug.
Ó minning, minning.
Líkt og ómur fjarlægra söngva,
líkt og ilmur deyjandi blóma
berast orð þín að hlustandi
eyrum mínum.
Eins og lifandi verur
birtast litir og hljómar
hinna liðnu daga,
sem hurfu sinn dularfulla veg
út í dimmbláan fjarskann
og komu aldrei aftur.
(Steinn Steinarr.)
Hildigunnur Þráinsdóttir
og Kristín Konráðsdóttir.
Mig langar í fáeinum orðum til
að minnast hennar ömmu minnar
sem lést hinn 21. nóvember síðastlið-
inn. Ég geri mér nú kannski ekki
alveg grein fyrir því hve gamall ég
er þegar ég man eftir henni fyrst
en minningarnar um hana eru hver
annarri yndislegri. Best man ég þó
eftir því þegar amma var að gefa
mér að borða því hjá henni var allt-
af veisla, sama hvaða dagur var.
Hún stjanaði alltaf við mann, því
hún hlóð borðin kræsingum hvort
sem það voru kleinur, soðið brauð,
pönnukökur eða bara eitthvað góms-
ætt. Það sóttu líka til ehnnar krakk-
ar úr öllu hverfinu og flest allir
krakkar þekktu Hildigunni í Skarðs-
hlíðinni og öllum þótti jafn vænt um
hana því ég þekkti fáar manneskjur
sem bjuggu yfir jafn miklu jafnaðar-
geði og hún amma mín blessuð.
Við vorum oft dálítið margir
krakkar hjá henni og það voru oft
svolítið læti en hún amma kippti sér
ekki upp við það. Þó vissum við
krakkarnir nokkurn veginn hve
langt við máttum ganga, því hún
var ákveðin þótt hún leyfði okkur
að hamast svolítið.
Ég gæti lengi gripið niður í minn-
ingar sem tengjast henni en eftir
að ég fluttist tólf ára gamall suður
til Hafnarfjarðar urðu samskipti
okkar ekki eins mikil og áður eins
og gefur að skilja en í hvert skipti
sem leiðir mínar lágu norður yfir
heiðar fór ég yfirleitt alltaf til ömmu,
sem dekkaði alltaf upp borð handa
mér og það var alltaf jafn gaman
að jcoma til hennar.
Ég minnist þess líka alltaf hvað
konunni minni varð tíðrætt um það
hve Ijúft það væri að koma til henn-
ar og hve andrúmsloftið væri gott
hjá henni. Eins var strákurinn minn
eldri ekki gamall þegar hann fór
fyrst til hennar, en hann virtist allt-
af muna eftir henni og spurði marg-
sinnis um hana og er það nú ekki
oft sem lítil börn muna svo vel eftir
fólki sem það umgengst ekki mikið.
En nú er hún amma komin til afa
míns sem ég er skírður í höfuðið á.
Ég þakka þér fyrir allt, amma mín.
Blessuð sé minning þín.
Garðar Smárason.
stundum á leiðinni þaðan eða stund-
um bara á leiðinni til okkar. Ávallt
lumaði hann á einhverju góðu, oft-
ast bijóstsykri eða einhveiju öðru
hnossgæti. Hann gaf sér alltaf tíma
fyrir litlu vinina sína og það er fátt
sem börn kunna betur við en full-
orðna sem gefa þeim sinn tíma, at-
hygli og vináttu.
Hermann var ekki stór eða sterk-
lega vaxinn maður en engu að síður
var hann hraustur og innra með sér
hafði hann mikinn styrk. Hann var
alltaf hjálparhella þeirra sem áttu
um sárt að binda og mátti hvergi
aumt sjá. Sjálfur bað hann hins veg-
ar sjaldan um aðstoð. Var það stund-
um til vandræða þegar hann lá fár-
sjúkur en sá ekki ástæðu til að láta
neinn vita og kosta eitthvert ómak.
En þetta var Hermann, maður sem
aðstoðaði sína eins og best hann gat
en vildi um leið láta sem minnst
fyrir sér fara.
Hermann var að mörgu leyti fálát-
ur maður en gagnvart börnunum var
hann skrafhreifinn, eftirtektarsamur
og skemmtilegur. Frændgarður Her-
manns var og er stór og börnin sem
muna góðan mann orðin mörg. Við
þökkum honum ástúð hans og vænt-
umþykju og við vitum að hann gerði
okkur meiri og betri með því sem
hann kenndi okkur um vináttu og
kærleik.
Þórhallur Hjartarson.