Morgunblaðið - 08.12.1994, Síða 56

56 FIMMTUDAGUR 8. DESEMBER 1994
MORGUNBLAÐIÐ
BREF
HL BLAÐSINS
(pú Efzr He&MUZ, EtíaSATT? )
—-p>——:--------
C^s\
I Mes& j
I

Grettir
Smáfólk
Þetta er bókin sem ég verð að Áttu við að ég eigi að lesa hana Hlustar?
lesa fyrir skólann, ég vil að þú á meðan þú situr bara hérna
lesir hana fyrir mig. og hlustar
Kringlan 1 103 Reykjavík • Sími 691100 • Símbréf 691329
Sönn saga
Frá Margréti Hjálmtýsdóttur:
ÞAÐ VAR á Þorláksmessu, ég var
á leið heim til íslands frá suðurríkj-
um Ameríku. Lestin silaðist áfram
með hávaða miklum og þurfti oft
að stoppa.
Ætlar hún aldrei að komast á
leiðarenda hugsaði ég óþolinmóð.
Loks rann þetta ormum líkast fer-
líki inn á járnbrautarstöðina á
Manhattan, New York, eftir
marga ótalda klukkutíma. Þá var
eftir að ná í taxa og fá sér nætur-
gistingu, ekki var það auðvelt í
örtröðinni.
„Gættu vel að farangri þínum,
því til eru sumir fingralangir í
mannmergðinni," hafði góðvinur
sagt við mig. Heppnin er með
mér, ég fæ gistingu á hóteli rétt
við fimmtu götu. Það var komið
kvöld og gatan ljómaði og skein í
jólaskrautbúningi sínum en þar
bar Lincoln Place af því þar svifu
stórir forkunnarfagrir englar um
loftið. Þeir snertu aðeins „synd-
uga“ jörðina með blátánum og
blökuðu vængjunum. Auðvitað
stjórnuðu ósýnilegir þræðir þessu
undri.
Urmull af fólki á götunni og
aldrei hef ég séð annan eins fjölda
af hettum, enda kaldi, og svo allir
treflarnir. Sums staðar voru hópar
að syngja jólalög og aðrir að spila
á hljóðfæri.
Ég settist á bekk, hlustaði og
starði á dýrðina. Ég var utanveltu
íslendingur. Mín jól voru jólatréð
á Austurvelli sem svignaði til og
frá í norðangjóstinum og sjö álna
girðingaljósin í gluggum húsanna.
Jólabarnið var nú einu sinni gyð-
ingur.
Næsta morgun vakna ég
snemma í svo stóru rúmi að íjórir
gætu sofið þar. Þegar ég afhenti
lyklana í afgreiðslunni spyr af-
greiðslustrákurinn hvaðan ég sé.
„íslandi,“ svara ég. „Þar er voða-
legt kalt,“ og strákur lætur sem
hrollur fari um sig. „Viltu koma
út í kvöld að dansa, ég er laus
klukkan sex?“ Þessu ansa ég ekki
en flýti mér út á götuna til að ná
í taxa því flugvallarrútumar fara
stundvíslega á völlinn. Mér verðiir
litið á gangstéttina við hótelið. Ég
kalla í afgreiðslustrákinn. „Það
liggja þrír menn á gangstéttinni
og eru líklega dauðir,“ segi éjg.
Pilturinn horfir á mennina. „Eg
þekki þessa náunga,“ segir hann,
„þeir sofa hérna á gangstéttar-
röstinni því þar er smá hlýja frá
niðurföllunum." „Kemur ekki lög-
reglan?“ „Nei, þeir eru alveg mein-
lausir.“
Heimþrá
Á flugvellinum finnst mér
tíminn oftast lengi að líða en þeg-
ar tilkynnt var um klukkustundar
seinkun var þolinmæðin að
springa.
„Þetta nær ekki nokkurri átt,“
sagði ég við sessunaut minn, ís-
lenskan eldri mann. „Já,“ sagði
maðurinn. „Alveg ófært.“ „Já,“
og það á sjálfan aðfangadag.“
„Já,“ og maðurinn hallaði sér á
bekkinn með lokuð augu.
Ég sá að þarna var engrar sam-
úðar að vænta og tók að rápa í
búðirnar. Ég keypti kexpakka og
„after eight“-súkkulaði. Og loks-
ins, loksins var kallað út í íslensku
flugvélina.
Ég sit í góðu sæti í íslenskum
flugfáki sem skeiðar hratt eftir
útmældum loftleiðum til einnar
sögu eyjunnar norður í hafi, sem
við elskum. Kökkurinn hvimleiði
sem sækir inn í brjóst mitt í útlönd-
um, greiðist sundur og hverfur,
því ég er á leiðinni heim.
Óblíð veðrátta á Fróni
Þegar til Keflavíkur kemur er
snjór yfir landi, hávaðarok og
skafbylur. Rútan til Reykjavíkur
full af fólki. í útvarpinu er fólk
að óska vinum sínum gleðilegra
jóla. Lögreglan biður fólk að gæta
sín í óveðrinu. „Tveir bílar fuku
út af veginum undir Akrafjalli."
í flugrútuafgreiðslunni reyni ég
að fá bíl en illa gengur. Menn
hættir að keyra vegna veðurs. En
ég fæ samt sendan bíl. Þegar ég
sé bílstjórann bregður mér því það
er kona.
„Heldurðu að þú getir keyrt
mig í Garðabæinn í þessu veðri?“
spyr ég. „Þeir eru að rýma veg-
inn,“ segir hún. Og brátt keyrir
hún inn í Garðabæinn og heim að
húsinu mínu en tröppurnar eru á
kafi í snjó, kvarta ég. Konan tekur
töskuna mína, veður snjóinn upp
í hné og gerir braut á tröppurnar,
tekur mig og ber upp að dyrunum,
hún skellihlær. „Hvernig get ég
þakkað þér,“ segi ég. „Gleðileg
jól,“ segir hún.
Heima er best
Og þegar ég lít út um dyrnar
sé ég hvar hún brunar á bíl sínum
fyrir hornið á ísbúðinni. Ég geng
inn í húsið mitt og kveiki ljós.
„Blessað rafmagnið,“ svo hækka
ég hitann. „Blessuð hitaveitan“.
Ég tek bolla og fæ mér vatn
úr eldhúskrananum. Svo gott vatn
hef ég ekki bragðað í marga mán-
uði. Ég opna sjónvarpið, kirkju-
klukkur eru að hringja inn hátíð-
ina. Ég lít í eldhússkápana, þar
er ekkert matarkyns nema te-
pakki. Ég hita te í hraðsuðukatlin-
um og sest fyrir framan sjónvarp-
ið með tebolla og kexpakkann, sem
ég keypti á flugvellinum.
Það er jólamessa í sjónvarpinu,
mikið talar presturinn fallegt mál.
Þegar kórinn syngur Heims um
ból stend ég upp, legg hönd á
hjartastað og syng öll versin full-
um hálsi. Kinnar mínar verða vot-
ar, ég þurrka þær með handarbak-
inu.
Svo sest ég í stól og styn aftur
og aftur, „ég er sæl. Nú eru jól
og ég er heima.“ „Þakka þér góði
Jesú jólabarn.“
Gleðileg jól!
MARGRÉT HJÁLMTÝSDÓTTIR.
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók verður framvegis varðveitt i
upplýsingasafni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt til að ráðstafa efninu það-
an, hvort sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu
efni til birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.