Morgunblaðið - 27.06.1996, Side 4

4 FIMMTUDAGUR 27. JÚNÍ 1996
MORGUNBLAÐIÐ
FRETTIR
Mannbjörg varð þegar Mýrafell ÍS 123 sökk í mynni Arnarfjarðar í fyrrinótt
Hvolfdi í togi á
nokkrum sekúndum
Skipveijamir fjórír á
Mýrafelli ÍS 123 fengu
kveðjur hvaðanæva að
og klapp á bakið frá
vegfarendum á Þingeyri
í gær, enda nýstignir
af öl Guðnýjar ÍS 266,
eftir giftusamlega
björgun úr sjávarháska.
Helga Kristín Einars-
dóttir fór til Þingeyrar
ásamt Sverri
Vilhelmssyni ljós-
myndara og hafði tal af
skipveijunum.
„ÉG FLÝTTI mér inn í stýrishús
að kalla eftir hjálp, en náði því
ekki, bátnum hvolfdi svo fljótt,"
segir Magnús Kristjánsson, skip-
stjóri á Mýrafelli ÍS 123 sem sökk
í Arnarfírði aðfaranótt miðviku-
dags. „Ég festist inni í stýrishús-
inu góða stund og veit eiginlega
ekki hvernig mér tókst að fínna
hurðina og krafla mig út,“ segir
hann ennfremur.
Mýrafellið var á dragnót um
fjórar sjómílur austur af Kópi
ásamt fleiri bátum og ber hásetun-
um saman um að mínúturnar sem
þeir biðu á kili bátsins án þess að
bólaði á skipstjóranum eða björg-
unarbátunum hafí verið nokkur
ráun. Reyndu þeir að veifa til skip-
veija á Guðnýju sem einskis urðu
varir þar til blysi var skotið á loft.
Mótorbáturinn Björgvin Már sá
blysið 17 mínútum fyrir eitt en
skipveijar á Guðnýju náðu mönn-
unum fjórum um borð nokkrum
mínútum síðar.
Dýpið á þessum slóðum er
25-30 faðmar, segir Magnús, og
var enginn mannanna í flotgalla.
Þá þurftu skipveijar að svamla í
sjónum nokkra stund meðan
skrúfan gekk, því ógemingur
Morgunblaðið/Sverrir
ÍVAR Örn og Sigurður virða fyrir sér björgunarbátinn sem ekki brást á elleftu stundu.
Mýrafeli IS-123
sökk í mynni
Arnarfjarðar
26. júní 1996
Kögur
Straumnes
Ritur
Barði

Sléttanes
jgeyn
lOsjómllur
MÝRAFELL ÍS 123 er 15 tonna stálbátur, smíðaður 1987.
reyndist að klifra upp á kjölinn
án þess að taka í stýrið.
Spýtti upp sjó við hreyfingn
Magnús komst út úr stýrishús-
inu við illan leik og fékk alls kyns
drasl úr bátnum í fangið á uppleið-
inni. Honum tókst þó að krafla sig
einhvern veginn upp á yfírborðið
að eigin sögn og var þá búinn að
Stuðningsmenn
Péturs Hafstein
Kostiin^dsh if'yiotan i
fíOtXtii'lúrti 20 ct t’j'tn
10:00 22:00 itlltl w.iy.j
Síltti: 'SS OCtSS
M\ tnUemiit • MÖS
:\ik\œdagrcidslti tihitt
kjöt fun.hi' fcr fmtn
lijti sf-lutiniiuiuum tim
Ittii,! atlf ti skríptofu-
iítn,i kl 'f 10 l2;OÖ úg
13:00 I •
Alltn tnítMt t ufijOvsttic.ii,
um fút?cl(ikosninjtarnat
cni gcfturr í sftttil
S53 3209

-trauststns verður
feteírtj
vcrðui
súpa talsverðan sjó. „Það bæði lak
úr nefinu á mér og eins spýttist
upp úr mér þegar ég beygði mig
fram,“ segir hann. Ekki vill hann
þó gera mikið úr atvikinu en auð-
séð að kona hans, Hjördís Guð-
mundsdóttir, er slegin yfír atburð-
um næturinnar.
Á daginn kemur síðan að Magn-
ús, sem er fertugur, féll útbyrðis
í fyrstu sjóferð sinni fyrir 25 árum.
„Já, þetta var úti á miðum. Á
þeim tíma vissi ég ekki einu sinni
hvar „miðin“ voru,“ segir hann.
Einnig var hann einn ellefu skip-
veija á Framnesinu ÍS 708, sem
sökk við Rauðasand árið 1972.
Þá lentu Magnús og fjölskylda í
tveimur snjóflóðum í Kinninni á
Breiðadalsheiði fyrir tveimur árum
og sluppu með skrámur.
Annar björgunarbáturinn kom
aldrei upp á yfirborðið
„Við vorum að hífa pokann og
komnir með hann inn þegar bátur-
inn tók að hallast á hliðina. Allt
í einu slæst bóman út og pokinn
með og bátnum hvolfír. Þetta
gerðist bara á nokkrum sekúnd-
um,“ segir Magnús.
Um borð voru auk skipstjórans
hásetarnir Kristján Ástvaldsson,
28 ára, ívar Örn Pálsson, 19 ára,
og Sigurður Friðfínnsson, 18 ára,
allir frá Þingeyri, sem tókst að
klifra upp á kjöl bátsins. I Mýra-
fellinu voru tveir björgunarbátar
og kom annar þeirra aldrei upp á
yfirborðið. „Ef hinum björgunar-
bátnum hefði ekki skotið undan
bátnum, hefðum við ekki verið í
góðum málum, því ekkert stóð upp
úr nema kjölurinn þegar ég kom
úr kafi,“ segir Magnús. Mýrafellið
er 15 tonna stálbátur, 14,5 metrar
á lengd og fjórir metrar á breidd,
og verður reynt að ná skipinu upp
að ósk tryggingafélags útgerðar-
innar Rana hf. segir skipstjórinn.
Guðný ÍS var á veiðum á svipuð-
um slóðum og Mýrafellið sökk og
í gær sást ekkert nema olíubrák
á sjónum. Nýbúið var að fylla
bátinn af olíu að sögn skipveija.
Kristján var staddur bakborðs-
megin að blóðga í kör ásamt ívari
Emi og höfðu þeir fengið sex tonn
af kola og þorski þegar bátnum
hvolfdi. „Magnús og Sigurður voru
að hífa pokann inn þegar allt í
einu kemur halli á bátinn. Magnús
ætlar að slaka aftur í til að rétta
bátinn af en það kemur bara á
hann meiri halli. Svo veltur hann.
Þetta gerðist á augnabliki. Við
klifruðum upp á lunninguna og
stukkum í sjóinn.
Þegar ég kom úr kafí sá ég
bátinn á hvolfi. Við komumst ekki
upp á hann aftur því skrúfan var
á fullri ferð. Ætli hún hafí ekki
snúist í fímm mínútur, annars er
erfítt að átta sig nákvæmlega á
því,“ segir hann.
Kristján segist ekkert hafa tek-
ið eftir kulda sjávarins. „Maður
sýpur hveljur og drekkur sjó til
að byrja með en hugsar ekkert
um kuldann. Það eina sem komst
að var að fínna eitthvað til þess
að halda sér í. Veðrið var ekki
slæmt, en kvikudjöfull," segir
Kristján ennfremur og á við þunga
undiröldu.
Talið að spilið hafi bilað
„Svo þegar skrúfan stöðvaðist
loksins héngum við á stýrinu og
klifruðum upp. Magnús kom upp
úr kafí seinna. Við öskruðum á
hann um leið og báturinn valt.
Hann sagðist eftir á ekki viss um
hvernig hann hafi komist upp og
talaði um að hafa fest í einhveiju
drasli," segir Kristján.
Sigurður var stjórnborðsmegin
og ætlaði að fara að taka á móti
pokanum þegar halli kom á bát-
inn. „Ætli spilið hafí ekki bilað
því það var reynt að slaka niður
án árangurs. Eg reyndi að skera
á pokann en hann var kominn of
langt út. Þá ákvað ég að reyna
að komast upp á lunninguna og
hékk í handriðinu þegar hann fór
á hvolf. Ég veit ekki af hveiju ég
varð ekki undir. Ætli hann hafi
ekki bara spýtt mér frá.
Ég svamlaði um og sá að við
vorum bara þrír. Skrúfan var enn
ígangi og mér leist ekkert á þetta.
Ég reyndi að grípa í einhver kör
og belg sem var á floti en karið
fór bara í hringi. Það er ekki
hægt að grípa í neitt þegar skrúf-
an gengur því hliðarnar eru svo
sleipar," segir Sigurður.
Hann segist ekki hafa fundið
fyrir kulda fyrr en í bátinn var
komið „Enda var ég drulluhrædd-
ur, þetta gerðist svo ótrúlega
hratt.“ Sigurður segir ekki mikið
hafa verið spjallað í bátnum. „Við
sátum bara og hristum hausinn
yfir því hvernig þetta gat gerst,“
segir hann loks.
Flotgalli óhentugur á
snurvoðinni
Enginn skipveija var í flotgalla
og segir skipstjórinn það ekki
ganga þegar verið er að taka inn
pokann. „Það er erfítt að vera í
flotgalla á snurvoðinni því hætt
er við að nótin flækist í fötin og
kippi mönnum útbyrðis," segir
ívar Örn. Brá honum mikið þegar
bátnum hvolfdi. „Ég stökk frá
borði og buslaði fram og til baka.
Það flaut þarna lítið tómt fiskikar,
sem bara rúilaði í hringi þegar
maður reyndi að ná taki og barst
svo í burtu. Ég sá alla nema
Magga. Við hrópuðum og kölluð-
um og syntum svo aftur fyrir þeg-
ar skrúfan loks stoppaði. Á tíma-
bili vissum við ekki hvort hún
myndi stöðvast eða hvort við kæm-
umst upp á kjölinn. Hinir príluðu
upp á og þegar skipstjórinn skaust
allt í einu upp. Hann gat eitthvað
klifrað sjálfur en var búinn að
gleypa mikinn sjó enda búinn að
vera lengi í kafí. Hann var eigin-
lega alveg stjarfur," segir Ivar
Örn.
Skömmu síðar bar Guðnýju að
og þegar skipbrotsmennirnir voru
komnir um borð voru þeim fengin
ullamærföt og peysur. „Síðan var
maður bara undir sæng þar til
komið var að landi.“ ívar Örn seg-
ir að sér hafi vitanlega verið
brugðið. „Ég vona bara að þetta
geri mann ekki sjóhræddan,“ seg-
ir hann og bætir við eftir nokkra
umhugsun. „Ætli það.“
Skipveijar voru komnir að landi
á Þingeyri um hálffjögur í fyrri-
nótt og höfðu ekki getað sofið
mikið þegar við þá var talað.
Magnús skipstjóri átti tíma hjá
lækni en hinir sögðust ekki kenna
sér mikils meins. í mesta lagi
fyndu þehv fyrir einhveijum
strengjum. Magnús var ekki
margorður um heilsufar sitt og
kvaðst helst hafa séð eftir tóbak-
inu þegar í björgunarbátinn var
komið. Hjördís kona hans sagði
hins vegar í kveðjuskyni að það
hefði aldrei hvarflað að henni að
sleppa af Magnúsi hendinni á tutt-
ugu ára brúðkaupsafmæli þeirra
hjóna.