Morgunblaðið - 27.06.1996, Síða 45

MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 27. JÚNÍ 1996 45
+ Fríðgeir Guð-
mundsson fædd-
ist í Reykjavík 3.
október 1936. Hann
lést á Landspítalan-
um 16. júní. For-
eldrar hans voru
Sesselja Friðriks-
dóttir Runólfsson, f.
3. júní 1900, d. 1981,
og Guðmundur
Kristján Runólfs-
son, f. 30. desember
1899, d. 1956. Þeim
hjónum varð fimm
barna auðið. Elst er
Guðrún, f. 1921 í
Kaupmannahöfn,
tvíburasysturnar Auður og
Þrúður, f. 1924 í Reykjavík, og
Hjördís tvíburasystir Friðgeirs.
Sambýliskona Friðgeirs var
Renata Kristjánsdóttir, f. 31.
október 1938, d. 3. júní 1982.
Þau slitu samvistir. Sonur þeirra
er Haraldur Friðgeirsson, f. 23.
apríl 1971. Eiginkona Friðgeirs
var Sunna Borg leikkona. Þau
skildu. Dóttir þeirra er Berg-
ljót, fædd 15. febrúar 1975.
Friðgeir lauk námi í rafvéla-
virkjun frá Iðnskólanum 1959
Friðgeir Guðmundsson tengdafaðir
minn lést í Landspítalanum 16. júní
síðastliðinn, 59 ára gamall eftir að-
eins tveggja daga sjúkdómslegu.
Dauða hans bar brátt að og á stund-
um sem þessum sést hve bilið er stutt
á milli lífs og dauða.
Ég kynntist Friðgeiri haustið 1989.
Var ég heimagangur á heimili hans
til margra ára og urðum við fljótt
perluvinir. Friðgeir tók virkan þátt í
lífi mínu og sýndi mikinn áhuga og
hvatti mig áfram í því sem ég tók
og var veturinn
1960-1961 við nám
í Karlsruhe í Þýska-
landi. Eftir að hann
lauk námi stofnaði
hann Rafvélaverk-
stæði Friðgeirs Guð-
mundssonar, sem
hann rak til ársins
1979. Samhliða
verkstæðisrekstrin-
um kenndi hann í
Iðnskólanum í nokk-
ur ár. Árið 1979
flutti Friðgeir með
fjölskyldu sína til
Akureyrar. Þar
starfaði hann sem
framkvæmdasljóri Leikfélags
Akureyrar í eitt leikár. Þá tók
hann við framkvæmdastjórn
plastverksmiðjunnar Bjargs til
ársins 1983. Árið eftir stofnaði
hann plastverksmiðjuna Plast-
tækni sem hann rak til ársins
1992. Ári síðar gerðist hann
sendibílstjóri og starfaði við það
síðustu árin.
Friðgeir Guðmundsson verð-
ur jarðsunginn frá Háteigs-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
mér fyrir hendur. Hann sýndi mér
mikinn áhuga og hvatti mig áfram í
því sem ég tók mér fyrir hendur.
Hann sýndi mér mikla umhyggju og
væntumþykju. Ég vissi ekki að hann
vissi hvenær ég ætti afmæli, en á
tvítugsafmælinu mínu sendi hann
mér óvænta kveðju og fallega perslu-
hálsfesti og eyrnalokka.
Þær eru ófáar ferðirnar sem við
fórum saman um landið, oft á Þing-
velli og upp að Tröllafossi sem hann
hafði sérstakt dálæti á. Friðgeir var
MINNINGAR
mikill náttúruunnandi. Hann var vel
að sér í íslandssögu og jarðfræði, var
góður í landafræði og varla var sú
planta til sem hann þekkti ekki með
nafni. Friðgeir var mikill áhugamaður
um landgræðslu. Hann kom trjáplönt-
um á legg í eldhúsinu heima hjá sér,
sem hann svo plantaði þar sem hon-
um þótti þurfa, nú síðast við Trölla-
foss.
Friðgeir var mikill sportmaður.
Hann var veiðimaður og hafði gaman
af jeppaferðum um óbyggðir og ör-
æfi landsins. Hann var í essinu sínu
þegar hann kom að óbrúuðum ám
og þeir eru ófáir bílarnir sem hann
dró upp úr ám eða snjósköflum langt
frá mannabyggðum.
Friðgeir var laginn við flest sem
hann tók sér fyrir hendur. Hann gerði
upp gamlan Lapplandeijeppa með
syni sínum sem var erfitt og tíma-
frekt verk, en mikil var gleði þeirra
þegar „Lappinn" stóð á götunni,
nýsprautaður og fínn og tilbúinn í
slaginn við öræfi landsins.
Þó að Friðgeir hafi verið mikill
athafnamaður í eðli sínu átti hann
sér líka aðra og rólegri hlið. Þau eru
ófá skiptin sem við sátum næturlangt
við kertaljós og spjölluðum um liðna
tíð. Hann hafði verið mikið á skíðum
og fóru þeir feðgar m.a. í skíðaferðir
til Austurríkis. Friðgeir var í skíða-
deild Víkings í nokkur ár. Hann fór
með börn sín, Halla og Bellu, á skíði
hvenær sem færi gafst. Halli var eldri
og gat notað skíðalyftuna, en Bella
var of stutt. Friðgeir fékk þá hug-
mynd að smíða og setja upp kaðia-
lyftu á skíðasvæði Víkings og gerði
hann það í félagi við nokkra Víkinga.
Lyftan laðaði brátt að sér stóran hóp
barna. Friðgeir var skemmtilegur
sögumaður og ljómaði allur þegar
hann talaði um liðna tíð.
Elsku Friðgeir minn. Ég er þér
þakklát fyrir þennan góða tíma sem
við áttum saman. Minning þín lifir í
hjörtum okkar Halla og Bellu um
ókomin ár.
Svana Kristín
Sigoirjónsdóttir.
FRIÐGEIR
G UÐMUNDSSON
+ Jóhanna Jónas-
dóttir fæddist í
Reykjarfirði í
Suðurfjarðar-
hreppi í V-Barð 12.
desember 1907.
Hún lést á Hrafn-
istu í Reykjavík 18.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jóna Ásgeirs-
dóttir frá Álftar-
mýri í Arnarfirði
og Jónas Ásmunds-
son frá Borgum í
Þistilfirði, Sval-
barðshreppi í N-
Þing., húsfreyja og
bóndi í Reykjarfirði í Suður-
fjarðarhreppi V-Barð. Systkini
Jóhönnu voru Krisljana, Ásgeir,
Sigríður, Ásmundur, Júlíus,
Matthías, Daðína, Björn, Sigrún
og María sem nú eru öll látin
en eftirlifandi er bróðir hennar
Gísli.
Barnsfaðir Jóhönnu var
Klængur Randver Jón Krist-
Lífsferill Jóhönnu ömmu var mikill
og strangur. Ung að árum horfðist
hún í augu við það að vera einstæð
móðir í Reykjavík á þeim tima þegar
þjóðfélagið leit þær hornauga og var
lítið um stuðning og styrk. Amma
þurfti að vinna hörðum höndum við
að sjá sér og dóttur sinni farborða.
Hún vann sem matráðskona á ýmsum
stöðum í Reykjavík og utan hennar.
Til að byija með vann hún í vist hjá
Bergi Einarssyni sútara í Reykjavík
og þá á matsölu hjá Lilju Benjamíns-
dóttur á Hverfisgötu 32. Hún var ráðs-
kona í Skíðaskálanum í Hveradölum
hjá Steingrími og Ingibjörgu og vann
um árabil á stúdentagörðunum.
Amma bjó lengst af í vesturbæn-
um. Hún var góðhjörtuð kona og sá
um að öllum liði vel í kringum hana.
Hún hjúkraði vinkonu sinni Foldu
heitinni sem bjó hjá henni á Brekku-
stígnum.
jánsson f. 4. janúar
1912 á ísafirði, d. 14.
nóvember 1990 á Sel-
fossi, sjómaður.
Einkadóttir Jóhönnu
er Lilían Kristjáns-
son, f. 14. ágúst 1934
í Reykjavík, gæslu-
kona og húsfreyja í
Reykjavík. Maki
Guðjón Þorsteins-
son, f. 27.jan 1925 í
Hnífsdal, verkamað-
ur. Börn þeirra: 1)
Hörður, maki Bryn-
hildur Sveinsdóttir.
Dætur þeirra: Eva
Björg og Sigrún. 2)
Jóhanna Guðrún. 3) Guðmundur
Jón, maki Dóra Magnúsdóttir.
Sonur þeirra Kári. 4) Asta Krist-
jana, maki Jóhann S. Gestsson.
Synir þeirra: Krislján Darri og
Jóhann Sigurður. 5) Þorsteinn
Sigurður.
Utför Jóhönnu fer fram frá
Áskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Árið 1981 varð hún fyrir því óláni
að fbúðin hennar brann og flutti hún
þá í Laugarneshverfið. Flest höfum
við barnabörnin búið hjá henni um
lengri eða skemmri tíma og var það
beggja hagur. Hún naut félagsskap-
arins og fyrir okkur var það fyrsta
skrefið út í lífið úr foreldrahúsum. Á
jólunum máttum við eiga von á heim-
boði og svignaði veisluborðið undan
kræsingunum. Ávaxtagrautur með
ijómablandi á eftir, kórónaði svo
gleðina. Okkur eru minnisstæðir allir
söngvarnir og vísurnar sem hún ýmist
söng eða hummaði þegar hún var að
taka til kaffið.
Þegar við komum í heimsókn fór
hún ofan í skúffu og náði í bismark
bijóstsykurinn og ekki kvaddi maður
öðruvísi en að kyssast og knúsast.
Árið 1987 gekkst hún undir
mjaðmaaðgerð. Eftir endurhæfingu á
Reykjalundi hóf hún sína eigin endur-
hæfingu og náði sér að fullu. Hún
átti sér ákveðna gönguleið um hverf-
ið sem hún fór daglega. Skipti þá
varla máli hvernig viðraði þótt eðli-
lega hafi verið minna um gönguferð-
ir yfir hörðustu vetrarmánuðina. Á
miðri göngunni áði hún í ákveðnu
strætóskýli og fékk sér smók áður
en hún hélt af stað heim að nýju.
Þótt heyrnarskerðing hafi valdið
því að hún hafi einangrast eilítið, var
ekki um að efast að hér fór sterk
kona, drífandi og sjálfstæð sem lét
ekki vaða yfir sig þótt háöldruð væri.
Amma er okkur hvatning um að
gefast ekki upp þó á móti blási held-
ur vaxa og styrkjast við hveija þraut.
Hörður, Jóhanna Guðrún,
Guðmundur Jón, Ásta Krist-
jana, Þorsteinn Sigurður.
Ég kynntist ömmu fyrir nákvæm-
lega níu árum og ég minnist hennar
brosandi og sönglandi eitt af þeim
fjölmörgu lögum sem hún kunni. Jó-
hanna var svo sem ekki amma mín,
heldur amma mannsins míns. Um það
leyti sem við kynntumst bjó hann hjá
ömmu sinni inni á Laugarnesvegi og
í stað þess að kynna nýju kærustuna
fyrir foreldrum sínum var ég kynnt
fyrir ömmu, svona fyrst i stað. Eftir
það kallaði ég hana yfirleitt ömmu,
jafnvel innan eigin fjölskyldu.
Við bjuggum síðar hjá henni um
stundarsakir í litlu kjallaraíbúðinni.
Hún deildi daglegu amstri með skott-
lausa kettinum Kát og líf þeirra
beggja einkenndist af lítillæti og
umhyggju hvort fyrir öðru, okkur
Gumma og öllum þeim sem heimsóttu
hana og önnuðust. Ekki var annað
hægt en að láta sér líka vel við ömmu.
Hún kom fram af einstakri ljúf-
mennsku og mér þótti strax vænt
um hana. Það hefði verið gaman að
kynnast Jóhönnu fyrr á lífsleiðinni,
hún var kraftmikil kona sem fór sín-
ar eigin leiðir. Það voru aðrir sem
deildu lífsgöngunni með henni og
hafa margir þeirra horfið á vit feðra
sinna eins og Jóhanna nú.
Jóhanna tilheyrði þeirri kynslóð
íslendinga sem kynntist tímunum
tvennum. íslenskt þjóðfélag hefur
aldrei breyst eins mikið og á þeim
tíma sem Jóhanna lifði og það er
okkur, unga fólkinu erfitt að skilja
JOHANNA
JÓNASDÓTTIR
í dag kveður hálfbróðir okkar föð-
ur sinn sem lést snögglega 16. júní
sl. Móðir okkar lést eftir langa sjúk-
dómslegu þegar Haraldur var aðeins
ellefu ára gamall. Það hefur án efa
verið erfitt fyrir Friðgeir að taka við
uppeldi sonar síns sem hafði búið hjá
veikri móður og við ofríki tveggja
eldri systra meira og minna allt sitt
líf. Friðgeir var þá nýskilinn og hafði
af því áhyggjur að syni hans myndi
leiðast að búa einn hjá karli eins og
hann sagði sjálfur. Þá kom Bella inn
í líf þeirra, gullfalleg Collie-tík, sem
Haraldur skírði í höfuðið á yngstu
systur sinni og átti eftir að vera bróð-
ur mínum góður félagi næstu árin.
Friðgeir hafði góðan skilning á
áhugamálum einkasonarins á ungl-
ingsárunum - stundum um of. Mótor-
hjól og fjórhjól voru meðal leikfanga
næstu ára og mátti ekki á milli sjá
hvor þeirra feðga brosti breiðar þegar
Haraldur sýndi listir sínar á því sem
eldri systur hans skilgreindu sem lífs-
hættuleg farartæki.
Friðgeir og Haraldur voru sam-
rýndir feðgar. Það var ekki aðeins
að Friðgeir legði sig fram um að
bæta Haraldi móðurmissinn heldur
voru hugðarefni þeirra svipuð. Þegar
Haraldur fékk ljósmyndadellu, dró
Friðgeir upp framkalíara og gamla
kvikmyndavél úr pússi sínu og kenndi
syni sínum allt sem hann kunni sjálf-
ur um ljós- og kvikmyndun, framköll-
un og þess háttar og það var dijúgt.
Þeir höfðu báðir bíladellu og nutu sín
best í ævintýralegum svaðilförum um
fjöll og firnindi, voru góðir skíðamenn
og bestu vinir. Friðgeir var bróður
okkar góður faðir. Hafi hann þökk
fyrir það.
Ragnhildur og Stella Blöndal.
Látinn er í Reykjavík fyrir aldur
fram Friðgeir Guðmundsson rafvéla-
virkjameistari. Friðgeir rak um skeið
undir eigin nafni rafvélaverkstæði
hér í borg. Hann þótti frábær kunn-
áttu- og verkmaður á því sviði enda
var byggt á menntun og þjálfun sem
sótt var til Þýskalands. Faðir Frið-
það erfiði sem aldamótafólkið lagði
af mörkum svo að okkar líf yrði betra
en þeirra. Erfíðisvinna var þessu fólki
eðlileg. Jóhanna, sem var matráðs-
kona stærstan hluta starfsævi sinnar,
sinnti sínu hlutverki dyggilega.
Dauðinn er sjaldnast aufúsugestur.
Hann losar okkur dauðlega menn úr
viðjum líkamans og ég trúi því að
Jóhanna hafi glaðst að fá að halda
göngu lífsins áfram inn í dauðann.
Lífið var henni svo erfitt undir það
síðasta. Þar sem Jóhanna er nú líður
henni betur, þar á hún auðvelt um
andardrátt og birta umlykur hana.
geirs, Guðmundur Runólfsson eld-
smiður, dó fyrir aldur fram 56 ára
gamall, þremur árum yngri en Frið-
geir.
Friðgeir var eljusamur í starfi sínu
og lagði oft nótt við dag til að standa
við umsamin verklok. Ef til vill má
segja að hann hafi að þessu leyti
ekki alltaf sést fyrir og að honum
hafi hætt til að ætiast til slíks hins
sama af samferðafólki sínu. Þegar
horft er um öxl er ljóst að eplið hef-
ur ekki fallið langt frá eikinni. Sama
var sagt um föður Friðgeirs. Þeir
feðgar áttu það einnig sameiginlegt
að vera kunnir að einlægni, heiðar-
leika og ráðvendni. Þetta eru kostir
sem þurfa ekki endilega að afla
mönnum vina eða vinsælda í þjóðfé-
lagi nútímans. Friðgeir var traustur
vinur vina sinna og kom fram af lip-
urð og ábyrgð við viðskiptavini. Hann
var ekki allra viðhlæjandi en gat þó
verið glaður og gamansamur og hlýr
í viðmóti. Föðurmissir á viðkvæmu
aldurskeiði á námsárunum í Mennta-
skólanum á Akureyri hafa vafalítið
valdið þungum harmi og markað sín
spor. Náið og gott samband við eftir-
lifandi móður, Sesselju Runólfsdótt-
ur, gerði lífið léttbærara.
Síðustu æviárin ók Friðgeir sendi-
bíl. Hjarta og hugur voru hjá Haraldi
syni hans sem stundaði nám í Banda-
ríkjunum. Lagði hann nótt við dag
með sama hætti og í hinu fyrra starfi
sínu, boðinn og búinn að veita fjöl-
mörgum viðskiptavinum sem allra
besta þjónustu. Takmarkið var að
mennta soninn og skapa honum for-
sendur til að hefja lífsbaráttuna og
sjá sér farborða.
Að leiðarlokum er kvaddur eftir-
minnilegur og góður frændi sem ætíð
var boðinn og búinn að veita alla þá
aðstoð sem í hans valdi stóð. í hugan-
um sitja eftir orðin úr Grettissögu
um að sitt er hvort gæfa eða gjörvi-
leiki.
Eftirlifandi börnum, Haraldi og
Bergljótu, sendum við samúðarkveðj-
ur.
Gylfi Kristinsson og Jónína
Vala Kristinsdóttir.
í þessum reit er þögnin himindjúp
en þýðum geislum stafar
á foldarsár og fáein kistublóm
sem fylgdu þér til grafar
En sem þú hefur, söknuður, til fulls
mér sorgarklæði skorið
þá ijómar inn í lokrekkju til mín
af ljósi á dökkvann borið:
Við sáluhliðið syngur lítill fugl
um sólskinið og vorið
(Kristinn Freyr)
Dóra Magnúsdóttir.
Minnismerki úr steini
Steinn er kjörið efni í allskonar minnismerki. Veitum
alla faglega ráðgjöf varðandi hverskonar minnismerki.
Áralöng reynsla.
Bi S. HELGAS0N HF
ISTEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI 48 • SlMI 557 6677