Morgunblaðið - 24.07.1996, Síða 26

26 MIÐVIKUDAGUR 24. JÚLÍ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengda-
faðir og afi,
MAGNÚS ODDSSON,
lést á öldrunardeild Landspítalans þann
8. júlí sl.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey
að ósk hins látna.
Alúðarþakkir fyrir veitta samúð.
Sérstakar þakkir til starfsfólks öldrunar-
deildar fyrir góða umönnun.
Sigriður M. Þorsteinsdóttir,
Bryndís Magnúsdóttir,
Úlfar Hinriksson,
Magnús Örn Úlfarsson.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
ELÍSABET HALLDÓRSDÓTTIR,
Leifsgötu 3,
Reykjavik,
sem lést í Sjúkrahúsi Reykjavíkur 18. júlí, verður jarðsungin frá
Fossvogskirkju föstudaginn 26. júlí kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir, en þeim, sem vildu
minnast hennar, er bent á Krabbameinsfélagið eða Hjartavernd.
Jóhann Jónsson,
Guðrún Jóhannsdóttir, Ragnar M. Amazeen,
Margrét Jóhannsdóttir, Björn B. Jónsson,
Jón Jóhannsson, Súsanna Steinþórsdóttir,
Halldór Jóhannsson,
Kristín Jóhannsdóttir, Hörður Ó. Guðmundsson
og barnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
ÞORSTEINN BJÖRN JÓNSSON
bifvéiavirki,
Norðurgötu 60,
Akureyri,
verður jarðsunginn frá Akureyrarkirkju
fimmtudaginn 25. júlí kl. 13.30.
Eli'n Halldórsdóttir,
Stefán Karl Þorsteinsson,
Sigriður Þorsteinsdóttir, Guðlaugur Jónsson,
Jón Grétar Þorsteinsson, María Asgrímsdóttir,
Sigurlaug Þorsteinsdóttir, Roger Simms,
Hólmfri'ður B. Þorsteinsdóttir, Guðmundur M. Guðmundsson,
stjúpbörn, barnabörn og barnabarnabörn.
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ÓSKAR BENJAMÍN
BENEDIKTSSON
bifreiðastjóri,
Dvalarheimilinu Felli,
sem andaðist 17. júlí, verður jarðsung-
inn frá Fossvogskirkju fimmtudaginn
25. júlí kl. 15.00.
Eygló B. Óskarsdóttir,
Birna G. Óskarsdóttir,
Ingvar J. Óskarsson,
Eyrún S. Óskarsdóttir,
Már Ó. Óskarsson,
Sigurður B. Óskarsson,
Birgir Óskarsson,
Korni'na B. Óskarsdóttir,
Erla Þ. Óskarsdóttir,
Kristinn Th. Holm,
Ingvar Elísson,
Birna Björnsdóttir,
Guðmundur Haraldsson,
Ingunn Ragnarsdóttir,
Guðrún Leifsdóttir,
Guðrún Þ. Kristjánsdóttir,
Hlöðver P. Hlöðversson,
Karl J. Valdimarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og
amma,
GUÐRÚN ÞORKELSDÓTTIR,
Sigluvogi 4,
Reykjavík,
lést á heimili sínu 14. júli'.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey
að ósk hinnar látnu.
Sérstakar þakkir viljum við færa starfs-
fólki á kvennadeild Landspítalans og
heimahlynningu Krabbameinsfélagsins fyrir veitta aöstoð og
umönnun.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á Krabbameinsfélag
íslands.

Guðrún Berglind Einarsdóttir, Elvar Ingvar Ágústsson,
Þorkell Eli' Guðmundsson, Ragnhildur Björk Karlsdóttir,
Þorgerður Sigurrós Guðmundsdóttir,
Jóhannes Guðmundsson, Jónfna Hreinsdóttir,
Guðmundur Guðmundsson, Ingibjörg Baldursdóttir,
Óttar Gauti Guðmundsson, Eli'n Gunnarsdóttir,
Edda Ýr Guðmundsdóttir, Sigvaldi Björgvinsson,
og barnabörn.
GUÐMUNDUR
STEINSSON
+ Guðmundur J.
Gíslason, leik-
skáldið Guðmundur
Steinsson, fæddist í
Steinsbæ á Eyrar-
bakka 19. apríl
1925. Hann lést í
Landspítalanum í
Reylqavík 15. júlí
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Fossvogskirkju 23.
júlí.
Margt má heyra og margt
má sjá
menn ef skynja kynni,
ég hef eyru og hlýði á
hljóminn í veröldinni.
Inn á landi og út við sjó
allar raddir þegja.
Þó er eins og þessi ró
þurfi margt að segja.
(F.H.)
Leikskáld. Maður vissi nú ekki
mikið hvemig sú skepna leit út,
þegar út úr leiklistarskóla kom.
Eitthvað svolítið voru þeir á börun-
um, nokkrir, og litu út fyrir að vera
óskaplega óhamingjusamir menn.
Allir tilheyrðu þeir annarri kynslóð
og áttu lítinn tíma að eyða í okkur.
Enda var okkur ekki hleypt inn,
nema í dulbúningum. Mín fyrsta
vinna á hinum svokölluðu opinberu
sviðum skilaði mér aftur á móti
beint í fangið á Guðmundi Steins-
syni. Hann faðmaði mann að sér
þegar hann heilsaði, var heiðríkur
í framan og leit alls ekkert út fyrir
að vera óhamingjusamur maður.
Og gaf mér heilmikinn stundarfrið
til að hlusta og tala við, þótt ég
væri hvorki rík, fræg né óhamingju-
söm. Hann vildi vita allt um unga
fólkið, hvað því dytti í hug og hvað
það héldi um þetta. Síðast þegar
ég hitti hann var hann enn að spyija
unga fólkið. Þá sex ára gamla dótt-
ur mína hvað hún héldi um þetta
og hvurnig hún glímdi við þetta.
Tilveruna.
Stelpan í Stundarfriði gekk með
strákinn minn undir stórri lopa-
peysu og strákinn vantaði afa. Mín
börn hefðu gjarnan viljað hafa hann
fyrir afa og hann bauð það fram
sem sjálfsagða þjónustu. Ég hafði
þó ekki frekari gáfur né tíma til
þess að notfæra mér þenna höfðing-
lega afa.
Og nú er hann farinn. En í dyrun-
um þeirra stendur konan hans og
tekur mig í fangið, þrýstir mér að
sér og kyssir mig á báðar kinnar;
tíu mínútna faðmlag eins og það sé
kannski ég sem eigi bágt, en ekki
hún. Svoleiðis er líka gott að mæta
henni á sviðinu. Hver sekúnda er í
fullri alvöru, líka allt grínið.
Því þau eru höfðingjar heim að
sækja á leiksviðinu og alls staðar;
höfðingar úr kotunum við sjávarsíð-
una. Og þótt í lítið kot á Eyrar-
bakka sé vísað er krosssaumur á
veggjum uppi, strokin gólf, blámál-
aðar kistur og rúmföt úr þúsund
marglitum mjúkum pjötlum, sem
mamma hans saumaði saman úr
fátækt og hugmyndum, löngu fyrir
tísku bútasaumsins. Þar er nógur
matur og enginn nískur á tímann.
Hann kom væntanlega aldrei
heim til sín í flýti og sagði í dyrun-
um: „Halló, hefur einhver hringt í
mig?“ Án þess að gæta að líðan
fólksins sem heima beið. Það gerðu
aftur á móti persónurnar í Stundar-
friði. Og líka lögreglu- og borgar-
stjórar, prelátar og menningarpinn-
ar í Wiesbaden, einum ríkum Evr-
ópustað, þar sem þeir rannsaka víst
fingraför, handskrift og sálarlíf
glæpamannanna svokölluðu. Stund-
arfriður var sýndur þar snemma, í
gulli slegnu leikhúsi með mörgum
plussrauðum sætum. Fyrirmennirn-
ir, fimmtíu til sextíu ára, komu grát-
andi á eftir og spurðu unglinginn:
„Af hveiju lætur stelpan svona?
Gerðu það, segðu okkur það. Við
eigum nefnilega allir svona stelpur.“
Mér fannst Guð-
mundur réttilega hafa
bent þeim á að þeir
hefðu löngu átt að sjá
þetta í hendi sér. Þeir
áttu stelpumar. En
Guðmundur skildi þær
betur. Hann var ein-
hvern veginn alltaf
bara að spekúlera í því
hvemig lífinu myndi
nú ganga að lifa áfram
á jörðinni. Og hann
spekúleraði í þessu á
annarri íslensku en við
vomm vön. Heimilisís-
lensku, þeirri íslensku
sem við hirðum ekki um, en dúndr-
um samt á heimilisfólkið okkar. Og
það skildu hann allir, jafnt í
Wiesbaden, Belgrad og Búðardal.
„Það þarf bara að vera kraftmik-
ið, hljóma sterkt og með fullri trú
á lífíð og náttúruna,“ sagði konan
hans, Kristbjörg, í símann við karla-
kórinn Fóstbræður. Þannig vill hún
kveðja hann. Og nú er allur tíminn
sem hann gaf mér búinn í bili. Og
ég þakka honum viðveruna.
Guðrún Snæfríður Gísladóttir.
Þegar ég hugsa um Guðmund
er mér góðmennska efst í huga.
Jafngóðum og einlægum manni og
Guðmundur var hef ég sjaldan
kynnst og var ég svo gæfusöm að
fá að kynnast honum og þessari
yndislegu fjölskyldu í gegnum vin-
áttu mína við Þórunni.
Minningarnar streyma fram og
í þau 16 ár sem við Þórunn höfum
verið vinkonur höfum við ýmislegt
brallað og þar sem Guðmundur
vann sín ritstörf mikið til heimafyr-
ir var hann alltaf til staðar. Hann
vildi allt fyrir okkur gera og virtist
aldrei fá leiða á því að stjana við
okkur enda hefði hann gert hvað
sem er fyrir hana Tótu sína. Við
pössuðum okkur nú líka að trufla
hann ekki þar sem hann var að
skrifa uppi á lofti.
Minnisstæðar eru mér ferðirnar
okkar á Eyrarbakka, allar stundirn-
ar í Goðalandinu og síðast en ekki
síst allar bílferðirnar en það var
alltaf meira en sjálfsagt að skutla
okkur næstum hvert á land sem er,
ef ekki til Akureyrar þá allavega á
Blönduós eins og hann sagði sjálfur
einu sinni. Ég gleymi því aldrei
þegar hann keyrði Þórunni í af-
mæli til mín einu sinni. Það var
nefnilega svo mikill snjór úti að
hann varð nú að skutla henni Tótu
sinni til mín þó svo að það hafi
ekki verið lengra en svona 100
metrar á milli húsanna okkar. Svo
festi hann bílinn í skafli í sundinu
og var í klukkutíma að losa hann
og komast heim aftur.
Ég hafði alltaf gaman af því að
tala við Guðmund um allt milli him-
ins og jarðar og hann var alltaf
forvitinn um skoðanir mínar á ýms-
um málum. Ég hef því alltaf litið á
Guðmund og Kristbjörgu sem vini
mína jafnframt því að vera foreldr-
ar einnar bestu vinkonu minnar.
Manni líður alltaf vel með góðum
vinum.
Elsku besta Þórunn mín, Krist-
björg, Jens og aðrir ástvinir. Engin
orð fá lýst hversu mikið þið hafið
misst. Hugur minn og fjölskyldu
minnar er hjá ykkur og minningin
um Guðmund mun alltaf lifa.
Það er með trega en lotningu að
ég kveð Guðmund Steinsson hinstu
kveðju.
Sólrún.
Og því varð allt svo hljótt við helför þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta harmi Iostið
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna
sem horfðu eftir þér í sárum trega
þá blómgast enn og blómgast ævinlega
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðmundsson)
Sl. mánudagsmorgun barst mér
sú harmafregn að Guðmundur væri
látinn. Fréttin kom mér algerlega
að óvörum þó ég hafi vitað um
nokkurt skeið að Guðmundur væri
veikur.
Alla mína ævi hef ég þekkt
Guðmund. Við hittumst oft enda
mikill samgangur á milli heimil-
anna. Framan af var hann bara
maðurinn hennar Kristbjargar,
systur mömmu.
Þegar ég var á 13. ári var „Stund-
arfriður" frumsýndur og þá gerði
ég mér grein fyrir starfí Guðmund-
ar. Ég var svo heppin að fá að fara
nokkrum sinnum með Þórunni
frænku. Ég veit ekki hversu oft ég
fór en á endanum kunni ég mörg
atriðin nokkum veginn utan að.
Eftir að ég eltist var ég svo
heppin að fá að gerast ritari Guð-
mundar. Fyrst í stað voru þetta
einstaka verkefni en smám saman
jókst „samstarf" okkar. Má segja
að síðustu tvo vetur höfum við unn-
ið mjög mikið saman. í fyrravetur
voru það „Stakkaskipti". Mér var
það mikil ánægja sem áhugamann-
eskju að fá að fylgjast með fram-
vindu mála. Oft þurfti að breyta
textanum og laga en á endanum
hófust æfíngar í Þjóðleikhúsinu.
Guðmundur sýndi áhuga mínum
mikinn skilning og fékk ég að sjá
tvær æfingar auk sýningar. Að fara
á æfingarnar fannst mér mikil upp-
lifun; að sjá textann sem ég hafði
sett inn á tölvu og spjallað um við
Guðmund fram og til baka „lifna
við“. í vetur unnum við að ýmsum
hugðarefnum Guðmundar sem ekki
voru síður spennandi. Reyndar er
ekki nema rétt mánuður síðan við
unnum saman síðast.
Elsku Kristbjörg, Þórunn, Jens,
Stína og barnabörn! Megi góður
Guð gefa ykkur styrk til að komast
yfir missi þessa góða drengs.
Elsku Guðmundur! Ég vil þakka
þér alla okkar samveru. Hún var
bæði lærdómsrík sem og forvitnileg
enda þú merkur maður. Hafðu þökk
fyrir allt og allt.
Þín
Ása.
Þú komst brosandi á móti mér
og heilsaðir með því að breiða út
faðminn, fullan hlýju og með orðum,
blönduðum gamni og alvöru.
„Mikið líturðu vel út,“ sagði ég
undrandi, „hvernig líður þér?“
,sVel,“ svaraðir þú.
Ég sagði að það myndirðu alltaf
segja, sama hvernig þér liði.
Þú sagðist ekkert ætla að stoppa,
værir bara kominn til að kveðja.
Það fannst mér slæmt, Karen
rétt ókomin heim og vildi gjarnan
hitta þig.
En þú sagðist ekki geta beðið,
baðst fyrir kveðju til hennar og allt-
af var þessi leyndardómsfulla kímni
í augum þínum, sem við þekkjum
svo vel.
Þú faðmaðir mig aftur og kysstir
á báða vanga og lagðir af stað til
dyranna, þar snerirðu þér við og
lyftir hendinni í kveðju. Ég ætlaði
að stökkva á eftir þér og spyija
hvers vegna þú værir svona íbygg-
inn á svip — en vaknaði við það.
Það var ekki fyrr en Karen var
komin til landsins, var að fletta
Morgunblaðinu og sagði: „Mamma,
þú sagðir mér ekki að hann Guð-
mundur væri dáinn.“ „Hann er ekki
dáinn en mig dreymdi hann í fyrri-
nótt, hann bað að heilsa þér,“ -
að mér varð allt í einu ljóst að þú
hafðir í alvöru komið til að kveðja,
og ég sem átti eftir að segja þér
hvað mér þótti vænt um þig og hve
mér þótti mikið til þín koma, sem
rithöfundar og sem manneskju. Ég
átti eftir að þakka þér fyrir allt sem
þú hefur gert fyrir mig og ekki síst
allt sem þið Krissa hafið gert fyrir
Karen mína sem þið sýnduð kær-
leika eins og væri hún ykkar eigin
dóttir. Henni leið svo vel hjá ykk-
ur, að eitt sinn er hún kom heim
eftir eina dvölina með ykkur sagði
hún: „Mamma mín, núna er allt í
lagi þó eitthvað komi fyrir þig, ég
veit að Guðmundur og Krissa
myndu taka mig að sér og þar líður
mér vel.“