Morgunblaðið - 01.12.1996, Blaðsíða 17

J-
MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 1. DESEMBER 1996 B 17
upp úr og virðist skítkalt. Kemur það heim og
saman við þá kenningu að útselskópar fari
ekki í vatn fyrstu vikurnar á meðan þeir bera
loðinn feld fæðingarháranna. Nú liggur fyrir
að ná í nýmeti af fiski, síld og annað góðgæti.
Við töluðum við þá í Húsdýragarðinum í
Reykjavík, en þeir hafa einnig verið með útsels-
kóp sem móðir afrækti. Þeir gáfu honum mjólk
og fiskstöppu og líklega er komið að þeim
matseðli hjá Kobba, því hann er hættur að
svolgra mjólkina eins og hann gerði þegar
hann átti til að svolgra tvo pela í rykk.“
Dúfan heldur að hún sé
trúlofuð hundinum
ferð á eftir mannskapnum, alltaf að leita að
pelanum sínum, og slíkur var hraðinn á krílinu
að hann hélt nánast í við gangandi mann og
þegar hann fór ýmist upp eða niður sveilbunk-
ana notaði hann klærnar á framhreyfunum til
þess að hafa stjórn á ferðinni og koma sér
áfram eins og honum þóknaðist. Það var stór-
kostlegt að sjá hvernig útselskópurinn elti
mannskapinn.
„Hann sækir mjög í fólk,“ sagði Denni, „elt-
ir mann á röndum og ekki síður heimilishund-
ana, finnst þeir eitthvað spennandi. Hann sefur
í kassa á verkstæðinu hjá mér á nóttinni, en á
daginn set ég hann út í snjóinn fyrir utan og
þar unir hann glaður hag sínum og sýnir ýms-
ar hundakúnstir.
Stundum lætur
hann eins og spor-
hundur, stingur
hausnum á fullu
ofan í sandinn,
ekki síst ef fótspor
eru í snjónum.
Hugsanlega teng-
ist það eitthvað
lyktarskini hans,
en selir hafa mjög
næmt lyktarskyn.
Þegar hann er
svangur þá baular
hann mikið, gefur
frá sér hljóð sem
minnir á kálfs-
baul, einhverskonar gói frekar en gelt í hundi.
Kobbi sefur mikið, en fer í gang um leið og
hann verður var við mann, þá blossar upp í
honum matarástin.
Næsta skref er að fá hann til að éta fisk,
kenna honum það, en ef hann þrífst hjá mér
í vetur ætla ég að reyna að venja hann við
sjóinn í vor þegar maður fer að sigla á hjólabát-
unum. Þannig gæti hann hugsanlega vanist
æti við bátinn og haldið tryggð við staðinn,
en hinn möguleikinn er að hann fari ftjáls ferða
sinna um víðáttur hafsins og leiti til annarra
„í eðli sínu er
útselskópurinn
auðvitað villidýr
og rándýr og því
þarf að passa upp
á hann með tilliti
til krakkanna, því
þau eru auðvitað
hrifin af honum.
Þetta er orðinn
hálfgerður dýra-
garður hjá okkur,
því auk útsels-
kópsins erum við
með tvo hunda,
kanínu, dúfu og
önd á lóðinni
heima hjá okkur.
Kobbi er að vísu ekki kominn í það samkvæmi
ennþá, en hver veit. Allt hefur sinn gang og
það er skemmtilegt í morgunkaffinu þegar
kanínan kemur á tilsettum tíma að eldhús-
glugganum og dúfan einnig og bæði vilja fá
sinn bita. Dúfan er búin að búa hjá okkur á
þriðja ár, kom úr Húsdýragarðinum ásamt
hópi af dúfum í einhverskonar kappflugi eða
boðflugi. Um þær mundir kom heilmikið af
fuglafóðri undan snjónum og dúfnahópurinn
dvaldi hér í vikutíma við allsnægtir og svo
fóru þær allar nema þessi eina. Hún er merkt
________________ og með símanúmer og ég
hringdi í eigandann og
spurði hann hvort ég ætti
jHytí ekki að senda fuglinn.
Hann sagði að ég mætti
eiga hana ef ég vildi, hún
væri ekki nógu góð fyrir
sig ef hún skilaði sér ekki
aftur.
Og svona gerast ævin-
lÍHPy. * týrin. Hún tók ástfóstri
% v'ð Depil og skríður oft inn
í kofa til hans. í vor þegar
hana vantaði maka þá sá
hún ekkert nema hundinn
og hún var mjög skemmti-
leg við hann í vor og sum-
ar. Tyliti sér á hann í tíma
og ótíma og snurfusaði
hann í bak og fyrir, auga-
brúnimar, inni í eyrunum
eins og þær gera hver við
aðra, dúfurnar. Depill lét
þetta yfir sig ganga og
dúfan má hreinlega ekki
af honum sjá. Ef Depill fer
af heimilinu eltir hún hann
og ef hann fer í sveitina
er hún alveg ómöguleg.
Hún fer i kofann hjá hon-
um á nóttinni og kúrir hjá
honum, oft á prikinu en
ég hef séð hana kúra alveg
hjá honum þegar kaldast
KOBBI á útkíkkinu undir stýri á jeppanum.
BARNASKARINN með Kobba útselskóp, hundinum, önd-
inni og kanínunni. Dúfan brá sér frá.
i sinn á fjörukambi Víkur í Mýrdal,
Öndin vildi einnig taka
*■*« upp þann sið að skríða inn
til Depiis og kúra hjá hon-
um, en ef hún fer inn er
það segin saga að hann
skríður út, finnst hún eitt-
hvað ekki samboðin sér
nema að hann sé svona
trygglyndur við dúfuna.
Hins vegar er öndin miklu
ágengari en dúfan og vill
troða sér á fullri ferð þang-
að sem hlýjan er mest.
Dúfan fer varlegar að hon-
um og er ástúðlegri."
Þannig gengur nú lífíð
fyrir sig í Mýrdalnum þar
sem náttúrustemmningin er
svo rík og samband fólksins
---------------- við náttúruna er svo einlægt
og sterkt að jafnvel útselir
vilja ólmir í mannheima að
minnsta kosti á meðan pelinn er spenvolgur.
Kobbi axlaði sig áfram í snjónum og frostið
beit ekkert á hann þótt hrikti í mönnum. Hann
söng sönginn sinn, mjólkurmelódíuna. Fyrst
þegar hann fannst gaf hann frá sér allskonar
tilbrigði af hljóðum, líklega vegna þess að
hann var hræddur, en nú er að heyra sem
hann sé aðeins að reka á eftir þeim sem næst-
ur kemur með pelann hans, spenvolgan með
rjómablandi og lýsi og hann leikur á als oddi.
ÞEGAR heimamenn horfðu til hafs, hélt Kobbi til lands á fullri ferð.
og við setjum svolítið lýsi út í venjulega mjólk
og stundum ijóma líka, því urtumjólkin er
miklu feitari eða um helmingur fita. Hann
hefur þó ekki tekið mikið til sín, mest um einn
lítra á dag.“
Matarástin er sterk
Við fórum með Kobba fram á sandfjörurnar
undan Vík í Mýrdal og í snjóbunkum á grasböl-
um ofan fjörunnar flengdist Kobbi um á fullri
átta. Það kemur bara í ljós. Vonandi verður
honum ekki hætta búin af skotmönnum og
maður mun reyna að leggja honum gott orð.
Kobbi gerir engan mannamun. Hann hefur
umgengist æði marga og það er sama hver
gefur honum að borða. Ekkert truflar hann
við þá iðju. Krakkarnir í grunnskólanum hafa
komið og fengið að gefa honum. Þá hef ég
farið nokkrum sinnum með hann í ána og leyft
honum að synda, en hann hefur verið fljótur
»11 kennir Kobba útsei að hjóla.