Morgunblaðið - 22.12.1996, Qupperneq 9

Morgunblaðið - 22.12.1996, Qupperneq 9
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 22. DESEMBER 1996 B 9 Morgunblaðið/Ámi Sæberg Ég hegðaði mér ekki vel þarna í skólanum. Hafði skoðanir á öllu, var hrokafullur, vissi allt betur en aðrir. Ég var rekinn næstum einróma af skólanefnd á þeim forsendum að ég væri geðveikur. Samtök áhugafólks um leiklist- arnám, SÁL, og í framhaldi af þeim fundarhöldum var stofnaður Sálskólinn svokallaði. Jónas R. Jónsson var með sjónvarpsþátt um þetta leyti. Hann hafði samband við mig og spurði hvort ég væri ekki til í að vera með innskotsefni í skemmtiþátt sem hann væri með í bígerð. Eg var alveg til í það og mætti á staðinn. Þar var Randver, góður vinur minn, sem var þá fastr- áðinn leikari hjá Þjóðleikhúsinu. Við byrjuðum að æfa einhveija karla. Nú, við vorum búnir að æfa einn dag þegar Randver var boðið hlutverk í Lýsiströdu og tók hann því. Þá sat ég uppi félagalaus og stakk upp á Júlíusi Bijánssyni." Og þar koma þá fyrst fram kaffi- brúsakarlarnir sem margir kannast við? „Já, þetta var aðdragandinn, og þarna urðu kaffibrúsakarlarnir til á einni nóttu. Við fengum hug- myndir úr bandaríska tímaritinu Mad. Tveir karlar sem Don Martin teiknaði og voru klæddir í smekk- buxur með húfur á höfði og voru alltaf að éta úr nestisboxum. Okk- ur datt í hug að láta karlana drekka kaffi og vera eins konar verka- menn. I sem stystu máli sagt sló þetta atriði í gegn og það var far- ið að hringja í okkur og biðja okk- ur um að koma fram á árshátíðum. Allt í einu tókum við eftir því að það var farið að veita okkur mikla athygli. Við vorum að byrja feril okkar og vissum ekki hvernig við áttum að taka þessu. Það var hringt í okkur og við beðnir um að koma fram og skemmta á árshá- tíðum. Það var í rauninni ekki þetta sem vakti fyrir okkur, við ætluðum okkur að verða dramatískir leikar- ar og höfðum ætlað okkur annað hlutskipti en að verða skemmti- kraftar, sem þó átti eftir að verða hlutskipti okkar. Þrýstingurinn var mikill að við kæmum fram sem víðast, sem við og gerðum, enda freistingin mikil, því að það var hægt að hafa nokk- uð gott uppúr þessu. Við vorum með þetta skemmtiatriði, kaffi- brúsakarlana, í eitt ár, haustið 1972 og um veturinn ’72-3, og þannig vorum við komnir á kaf í skemmtanabransann og varð ekki aftur snúið.“ Voru kaffibrúsakarlarnir þá fyrstu fígúrurnar sem slógu í gegn í íslensku sjónvarpi? „Já. Þetta voru fyrstu karater- arnir sem urðu til í sjónvarpi á íslandi. Einu karaterarnir sem höfðu orðið til á undan okkur voru Glámur og Skrámur, sem voru dúkkur. Það voru baktjaldamenn í sjónvarpinu, Laddi og Haraldur bróðir hans sem voru í hlutverkum þeirra. Þegar nokkuð margir þættir höfðu verið sendir út hættum við að taka brandara uppúr tímaritinu Mad og fórum sjálfir að skrifa brandarana. Bjarni Dagur, sem var í þá daga teiknari sjá Sjónvarpinu, var dijúgur við að senda okkur efni, og einnig Halli og Laddi og Smári Valgeirsson. Síðan fengum við alveg nóg af þessum kaffibrús- akörlum og fengum andstyggð á þeim. Það var hvergi friður fyrir fólki sem var að minna okkur á þá, hvar sem við komum. Nú er komin ný kynslóð sem ekki veit hveijir þessir kaffibrúsakarlar voru, sem betur fer. Svavar Gests gaf nokkrum árum síðar út plötu með kaffibrúsakörl- unum og þijár aðrar plötur þar sem ég kom einnig við sögu, plötur með Palla dúkkustráknum úr stundinni okkar, söngvum frá stríðsárunum og úr Úllen dúllen doff-þáttunum. Svavar var einhver almesti húmor- isti sem ég hef kynnst. Samt næst- um alltaf eins og Buster Keaton, alltaf grafalvarlegur og með enn meiri kæki í andlitinu en ég. Eftir þetta tímabil í skemmtana- bransanum var loksins stofnaður leiklistarskóli á vegum leikhúsanna beggja, sem síðar varð Leiklistar- skóli íslands. Áttatíu manns þreyttu inntökupróf og einungis tólf komust inn, og þar á meðal vorum við Júlli. Ég kynntist þar konunni minni, Eddu Björgvins- dóttur, og snarféll svo rosalega fyrir henni að ég er enn með kúlu á hnakkanum og rasssæri. Ég hegðaði mér ekki vel þarna í skólanum. Hafði skoðanir á öllu, var hrokafullur, vissi allt betur en aðrir. Ég var rekinn næstum ein- róma af skólanefnd á þeim forsend- um að ég væri geðveikur. Ég er löngu búinn að fyrirgefa þessu fólki sem hafði hvorki þroska né menntun til annast óhemjuna og geðsjúklinginn Gísla Rúnar og leysti vandan með því að losa sig við strákinn. Þetta fólk var árum saman á svarta listanum hjá mér.t.d. sómafólk eins og Pétur Einarsson, sem síðar varð skóla- stjóri, Vigdís Finnbogadóttir sem þá var leikhússtjóri Leikfélagsins og formaður skólanefndar og fleiri en þetta er allt grafið og gleymt eins og þú heyrir. Eftir að ég hætti í leiklistarskól- anum fór ég aftur út í skemmtana- bransann þar sem ég hafði orðið fyrir fjölskyldu að sjá. Hvað gat ég annað gert? Búið að reka mig úr leiklistarskóla af því að ég var ódæll, sagður bilaður, sem ég hef kannski lengst af verið, þunglynd- ur og manískur á víxl, en guð hef- ur gefið mér góða andlega heilsu undanfarið. Ég byrjaði að skemmta með Baldri, bróður Júlla. Við skemmt- um saman heilan vetur víða um land. Síðan fór ég að skemmta með Halla og Ladda og við komum fram hreint um allt og gerðum saman plötu, Látum sem ekkert c. Mér fél! aldrei þessi skemmtana- bransi, að skemmta drukknu fólki. Mig langaði að gera eitthvað allt annað. Hætti með þesum bestu vinum mínum, Halla og Ladda, og sagði sem svo: Ég ætla aldrei að skemmta aftur! Ég ákvað að byggja sjálfan mig upp sem leik- ara. Þá tóku við mögru árin. Ég leikstýrði mikið hjá framhaldsskól- um, aflaði mér gífurlegrar reynslu við að vinna með amatörum. Vann jafnframt hjá útvarpi og sjónvarpi en lét skemmtanabransann vera og kenndi leiklist. Árið 1978 varð til sunnandeild Alþýðuleikhússins og ég tók þátt í stofnun þeirrar deildar. Þá hófst hjá mér blómaskeið sem leikari. Ég fékk að spreyta mig aftur og sanna það að ég var ekki bara kaffibrúsakarl. Hjá Alþýðuleikhús- inu var ég í tvö ár.“ Er það ekki rétt að þú hafir á þessum árum farið í framhaldsnám í London? „Jú. Öðrum þræði var ég staðn- aður og ég fór til London til að öðlast reynslu, og dvaldi þar með fjölskylduna. Þetta var framhalds- nám, endurmenntun. Mesta reynsl- an og námið var að sjá nokkra bestu leikara í heimi leika á sviði og ég fór mikið í leikhús. Bretar byggja mikið á aga og mikilli hefð og sumum finnst ég ansi breskur, en mér finnst það vera hól. Ég kom svo heim 1981, og fyrsta hlutverkið var í revíu hjá LR, sem sýnd var í Austurbæjarbíói og er eftir Þórarin Eldjárn og Jón Hjart- arson, Skornir skammtar. Síðan kom hvert verkefnið af öðru, ára- mótaskaupið þá um áramótin, sem ég leikstýrði og skrifaði handrit þess að hluta til. Ég lék í Þjóðleik- húsinu, Alþýðuleikhúsinu og í Sjónvarpinu, t.d. í barnatímanum, og hjá hinum og þessum leikhóp- um, t.d Hinu leikhúsinu sem færði upp Hryllingsbúðina, en þetta var frjálst leikhús og rekið af Sigurjóni Sighvatssyni og Páli Baldvin." Hvað með eftirminnileg hlutverk frá þessum árum? „Éftirminnilegustu hlutverkin eru úr Alþýðuleikhúsinu, t.d í Blómarósum eftir Ólaf Hauk, sem er eitt fýrsta verk hans sem kemur á svið. Þar skapaði Ólafur Haukur ef til vill einhverja skemmtilegustu persónu sem ég hef túlkað, Má forstjóra. Einnig lék ég í Við borg- um ekki, við borgum ekki, og þar lék ég fjögur hlutverk í sama verki. Þá lék ég tvö hlutverk í Góða dátanum Svejk. Fyrir hlé lék ég Bullinger sveitarforingja og eftir hlé herprestinn og drykkjuboltann, tvíbura hans. Ég hef leikið margar og mjög ólíkar persónur sem eru mér einnig afar minnisstæðar. Ég byijaði að leikstýra í sjón- varpi, útvarpi og í kabarettum, revíum, og hoppaði yfir grindverk- ið sitt á hvað, verandi leikstjóri eða leikari, í alls konar uppákomum, með Ladda, Eddu, Eggert, Jör- undi, Pálma og Erni, á Hótel Sögu, í Gamla Bíói og Þórskabarett. Ég rak á tímabili með félögum mínum fyrirtækið Gríniðjuna H/F og þar gerðum við meðal annars fyrsta íslenska farsann sem sést hefur á sviði og fyrstu gamanþáttaröðina sem tekin var upp fyrir Stöð 2, Heilsubælið í Gervahverfi. Ég hef ævinlega varið miklum tíma í að skrifa skemmtiefni fyrir mig og aðra og mikill hluti starfsævi minnar hefur farið í ritstörf. Ég ætti eiginlega að titla mig rithöf- und í símaskránni." Þótt þú hafir ekki verið fastráð- inn við leikhúsin hefur þú unnið við ýmis verkefni á þeirra vegum? „Já, en ég hef aldrei sótt um vinnu neinstaðar eða falast eftir fastráðningu sem leikhúsmaður en alltaf annað slagið hef ég unnið fyrir hinar ýmsu leiklistarstofnan- ir, sem kóngsins lausamaður, með- al annars í Þjóðleikhúsinu. Þar lék ég hlutverk sem mér þykir hvað vænst um, í Þrettándu krossferð- inni, leikriti eftir Odd Björnsson, sem fékk ekki þá aðsókn sem það átti skilið. Hann skrifaði frábæra rullu sem ég var svo heppinn að fá að glíma við, og það er með því eftirminnilegra sem ég hef gert. Það var Karl V Spánarkonungur. Því miður urðu sýningar aðeins níu. Ég grét yfir því að þurfa að skilja við þennan karakter.“ Það er ekki lengra síðan en á liðnum vetri að þú fórst á kostum í Kennslustundinni eftir Ionesco hjá Kaffileikhúsinu. „Ég veit það ekki. Bríet hringdi í mig og spurði hvort ég væri ekki til í að við leiklæsum Kennslu- stundina. Ég var á þeim tíma mjög afhuga leikhúsi, hafði fengið leik- húsofnæmi eða leikeitrun. Þá er svo komið að maður vill sem minnst vinna við leikhús og við Edda stofn- uðum þá leiklistarskóla sem við höfðum reyndar ætlað að gera í mörg ár og þetta reyndist einmitt vera rétti tíminn til þess. Ég sagði við Bríeti að ég væri með ofnæmi fyrir leikhúsi og hún sagði: — Vertu ekki með þessa uppgerð. Hún var þijósk og sagði: — Ég ætla nú samt að senda þér handrit- ið. Þarna tókst Bríeti, eins og henni tókst ávallt, að kveikja_ í manni neista sem varð að báli. I samein- ingu þýddum við þetta úr frönsku og ensku, Þorsteinn Þorsteinsson, maður Bríetar, ég og Bríet. Þegar við síðan leiklásum verkið kom upp þessi hugmynd sem var fram- kvæmd að setja það upp í Kaffileik- húsinu undir leikstjórn Bríetar. Ég þýddi leikrit á liðnu sumri, Trúðaskólann, barnaleikrit, sem ég og leikstýrði og er það í gangi núna í Borgarleikhúsinu. Ég þýddi einnig fyrir tveim árum Gleðigjaf- ana, sem fjallaði um tvo gaman- leikara, og setti það upp í Borgar- leikhúsinu. Þar voru í aðalhlutverk- um tveir af mínum uppáhaldslei- kurum, Bessi og Árni Tryggva- son.“ Ótímabært fráfall Bríetar og Helga Skúlasonar varð tilefni þess að Gísli Rúnar ræddi örlítið um viðhorf sín til trúmála. „Ég er mjög hallur undir kaþ- ólsku. Kannski læt ég einhvern tíma skíra mig. Edda og hennar fjölskylda og börnin okkar eru kaþólsk. Ég er trúaður. Hef mína trú og trúi á mátt bænarinnar og þeirrar guðlegu handleiðslu sem er í hveijum manni. Hin guðlega orka kemur frá æðri máttarvöld- um.“ Gott kvöld með Gísla Rúnarl Gísli Rúnar hefur undanfarið stjórnað skemmtiþætti á Stöð 2. Ég spurði hann um tildrög þess að hann tók að sér að stjóma þættin- um. „Ég hef aldrei getað komið fram í eigin persónu. Leikarar eiga yfir- leitt mjög erfítt með það og það er ekki tekið fyrir í leiklistarskóla. Að þurfa að koma fram og tjá sig sjálfur. Þetta kom þannig til að Björgvin Halldórsson átti frum- kvæðið. Björgvin er gífurlega hug- myndaríkur maður í öllu sem hann tekur sér fyrir hendur. Hann sagði við mig: — Gísli! Þú átt að vera með þátt í sjónvarpinu þar sem þú tekur viðtöl við fólk, ert skemmti- legur og nýtur þín eins og þegar við sitjum saman og drekkum kaffí. Ég sagði: — Ertu frá þér! Ég get aldrei komið fram í sjónvarpi nema ég sé með gervinef eða hárkollu. Þá sagði hann: - Láttu reyna á það. Síðan þróaðist þetta þannig að Jón Þór Hannesson hjá Saga fílm kom að máli við mig með sam- hljóða hugmynd. Loks var tekin ákvörðun um þetta á liðnu sumri. Ég lagði drög að því hvernig ég vildi hafa svona þátt. Ég er leikhús- maður og ég vildi að leikmyndin minnti okkur á að við værum stödd í leikhúsi. Salur öðrum megin, svið hinum megin. Á sviðinu væri leik- mynd og að sviðið væri þungamiðj- an. Mér líður vel í útsendingu og hef gaman af þessu.“ Er einhver fyrirmynd að þættin- um? „Þetta form af spjallþáttum er búið að vera til í Bandaríkjunum og Evrópu í fjörutíu ár með ýmsum hætti og auðvitað hef ég til fyrir- myndar konung spjallþáttanna, Johnny Carson, sem var í þijátíu ár hjá NBS. Svo tóku við af honum ýmsir menn eins og David Letter- man, og þessa menn hef ég auðvit- að stúderað. Formúlan er að það koma gestir og spjalla, gestgjafinn hefur lag á því að spauga í kringum þá. Hann reynir að fá húmor út úr því fólki sem kemur. Þetta er froðu- snakk. Það er ekki verið að reyna að bijóta mál til mergjar, það er verið að hafa ofan af fyrir fólki, láta það gleyma dagsins önn og amstri í klukkustund. Ég vil gjarn- an að þessi þáttur geti skemmt fólki á öllum aldri. Auðvitað getur svona þáttur ekki fallið öllum í geð frem- ur en t.d. áramótaskaupið sem allir bíða spenntir eftir að geta rifið í sig. Á íslandi búa margar þjóðir, gott ef ekki þjóðarbrot, hvað húmor og smekk varðar. Smekkur hvers manns og húmor er óumdeilanleg- ur. Þinn húmor og smekkur er al- veg jafnréttur og minn. Það er ekki til neinn opinber, lögboðaður smekkur eða húmor, guði sé lof. Ég er sjálfur alltaf hundóánægð- ur með þáttinn en mér til óblandinn- ar ánægju og unaðsbótar hefur komið á daginn að meirihluti sjón- varpsáhorfenda er mér ósammála. Ég get því vel við unað.“ Gosbrunnurinn sendi enn eina vatnssúluna upp á fjórðu hæð í Perlunni og barnakór söng jólalög í hátalara hússins. Það var tekið að skyggja, síðdegis, þriðjudag í byijun aðventu, útsýnið stórfeng- legt og ljósadýrðin minnti á hátíð ljóss og friðar, jólin, fæðingarhátíð frelsarans. Við höfðum lokið við að borða karftöfluflögurnar úr skálinni og þar með viðtalinu og tókum lyft- una niður á jarðhæð.

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.