Morgunblaðið - 02.02.1997, Qupperneq 7

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 2. FEBRÚAR 1997 B 7
-----:------7---5v~---
C \ C H A O J
av • ___S •'
M X--' X \
E / M I Ð
R -
o/
/ Xp/
AFRÍKULÝÐ V ELDIÐ
AF /
GÓÐRARVONARHÖFÐA
ÁTRÖLLASKAGA
10. áfangi
í klóm réttvísinnar
Þar sem við biðum á einum gatna-
mótum eftir grænu ljósi, eins og lög-
hlýðnum borgurum sæmir, renndi
lögreglumaður á skellinöðru sér upp
að okkur og heimtaði vegabréfin.
Þegar vörður laganna rak augun í
að við höfðum ekki stimpla fyrir
Bangui í vegabréfunum umturnaðist
hann gjörsamlega. Við vorum hand-
tekin með það sama og gert að aka
niður að aðallögreglustöð borgarinn-
ar, þar sem vegabréfín voru gerð
upptæk, en okkur gert að tjalda inn-
an girðingar stöðvarinnar. Lögreglu-
stjóranum fannst eitthvað athuga-
vert við áritanirnar sem við höfðum
fengið í Bangassou, en hann tjáði
okkur að sökum þess hve áiiðið væri
dags yrði litið á málið daginn eftir,
en þangað til máttum við okkur
hvergi hræra.
Lögreglustöðin stendur á bökkum
hins mikla Ubanguifljóts. I höfninni
lá myndarleg flutninga- og farþega-
feija sem var að leggja af stað í 9
daga siglingu eftir Ubangui og
Kongófljóti til Brazzaville, höfuð-
borgar Kongó. Birna spurði um sal-
erni. Henni var bent á grasbala á
bak við aðalbygginguna. Aður en við
gengum til náða rölti ég þangað til
að kasta af mér vatni. Þar var verið
að lúskra á fanga sem grét sárt og
bað sér vægðar. Feijan þeytti brottf-
ararflautuna og þeirri hugsun laust
niður í mig hvort við ættum ekki að
lauma okkur um borð. Hinsvegar var
lögreglustjórinn með vegabréfín okk-
ar. Eg skreið inn í tjald og beið
morguns.
Áritanir og suður-
afrískir flækingar
Að morgni röltum við inn á teppið
hjá lögreglustjóranum og eftir tölu-
verðar samningaumleitanir fengum
við vegabréfin svo að við mættum
fara í sendiráð Nígeríu, en sökum
þess að fararleyfm voru ekki komin
þurftum við að skilja tjald og búnað
eftir sem tryggingu. Við fengum
áritanir á mettíma hjá Nígeríumönn-
um og brunuðum því næst í sendiráð
Kamerún. Þar hittum við fyrir tvo
suðurafríska flækinga á leið til Evr-
ópu. Þeir sögðust vera búnir að bíða
í 3 daga eftir vegabréfsáritunum til
Kamerún! Fyrir okkur voru þetta
óhugnanlegar fréttir. Þrír dagar í
Bangui. Nei, takk.
Konan í afgreiðslunni var hin
þurrkuntulegasta við okkur í byijun;
en við beittum öllum okkar persónu-
töfrum til þess að blíðka hana. Við
sögðumst vera skíthrædd í Bangui
og gætum varla beðið eftir að kom-
ast til hennar yndislega lands, Ka-
merún, sem við værum búin að heyra
svo margt fallegt um. Þetta hreif.
Klukkutíma síðar löbbuðum við
framhjá furðu lostnum Suður-Afrík-
önunum með vegabréfsáritanir til
Kamerún í farteskinu.
Sár rakstur
A lögreglustöðinni fengum við þær
fréttir að fararle_yfið okkar væri ekki
ennþá komið. A meðan við biðum
rambaði ég fram á göturakara sem
bauð klippingu og rakstur gegn
vægu gjaldi. Þar sem andlitsgróður
minn hafði fengið að vaxa villtur
undanfarnar vikur fannst mér hér
komið kjörið tækifæri til þess að láta
umbreyta mér í mennska veru og ég
skellti mér í stólinn. Eftir að rakarinn
hafði penslað sápulöðrinu í andlitið
á mér tók hann upp raksköfu, líka
þeim er tíðkuðust á Islandi fyrir ein-
um 30 árum, og hóf raksturinn.
Ekki hafði kauði tekið nema nokkrar
sköfur á andliti mínu þegar ég var
farin að sjá eftir öllu saman. Greini-
legt var að rakblöðin voru komin til
ára sinna svo að segja má að ég
hafi verið reyttur, fremur en rakað-
ur. Það sem verra var að meistarinn
var ákaflega taugaóstyrkur og náði
hann að særa mig víða með skjálf-
andi hendinni. Við hörkuðum þó báð-
ir af okkur og náði hann einhvem-
veginn að plokka skeggið af andliti
mínu og hálsi. Þegar kom að efri
vörinni komum við okkur saman um
að best væri að hætta þessum ljóta
leik. Ég borgaði meistaranum og
gekk á braut með sára vanga, auk
þess sem ég skartaði þessu fáránlega
yfirvaraskeggi. Bima hafði á orði að
ég liti út eins og Wyatt Earp að loknu
flögurra vikna svelti.
Komið ykkur úr bænum
Þegar hér var komið sögu vorum
við enn á ný kölluð inn á teppið hjá
lögreglustjóranum. Stjórinn leit á
mig með aðdáun og greinilegt var
að honum þótti mikið til yfirvara-
skeggsins koma. Hvort sem það hef-
ur verið hormottunni að þakka, eða
því að þeir hafi verið búnir að fá nóg
af okkur, veit ég ekki, en við fengum
leyfi til að hypja okkur úr bænum.
Ég reyndi að fá hann til að stimpla
pappírana fyrir bílinn og einnig
þurftum við að skipta meiri pening-
um áður en lengra yrði haldið. Það
var ekki við það komandi. Stjórinn
lét okkur í té lögreglumann sem
fylgja átti okkur út úr borginni;
kvaddi okkur og sagðist vonast til
að sjá okkur ekki aftur; í bráð að
minnsta kosti.
Lögreglumaðurinn fylgdi okkur að
borgarmörkunum og sá til þess að
við kæmumst klakklaust í gegnum
vegatálmana. Hann benti okkur á
veginn til Kamerún og óskaði okkur
góðrar ferðar. Við veifuðum og héld-
um í vesturátt. Á ný vorum við ein
á ferð því Michael hafði ákveðið að
slást í för með Suður-Afríkönunum.
Sól var tekin að lækka á lofti er við
kepptumst við að reyna að koma
okkur sem lengst frá Bangui fyrir
myrkur.
Við komum til bæjarins Bossem-
beli snemma kvölds. Þar gátum við
keypt dísel fyrir afganginn af Afríku-
frönkunum og vonuðum við að þetta
eldsneyti dygði okkur til landamæra-
bæjarins Bouar. í útjaðri Bossembeli
fundum við lítið þorp þar sem við
fengum að tjalda fyrir nóttina.
Snemma næsta morgun erum við enn
á ferð.
Vegurinn var þokkalega góður og
miðaði okkur vel áfram. Vegatálmar
voru samt enn að gera okkur lífið
leitt og töfðumst við í rúman klukku-
tíma á einum er lögreglan tók uppá
því að leita í öllum farangri okkar.
Við reyndum að láta þetta fara sem
minnst í skapið á okkur heldur nutum
landslagsins sem er mjög fagurt á
þessum slóðum. Við keyrðum nú um
savannalendur líkar þeim er við höfð-
um kynnst í sunnanverðri Afríku.
Við Bouar-landamærin
Um hádegi daginn eftir komumst
við til Bouar á síðasta olíudropanum.
Nú hófst æðisleg leit að einhveijum
sem vildi skipta við okkur á dollurum
og afrófrönkum. Eftir að hafa spurst
fyrir á götunum töluverðan tíma
höfðum við uppi á amerískum trú-
boða sem féllst á að kaupa af okkur
200 dollara. Þegar við svo síðar
renndum inn á bensínstöð til að
kaupa olíu fyrir frankana okkar var
okkur tjáð að enga díselolíu væri að
hafa í augnablikinu. Afgreiðslumað-
urinn sagði okkur hughreystandi að
dísellinn kæmi að viku liðinni!
Eftir töluvert umstang þefuðum
við uppi náunga sem selur olíu á
svörtu. Hann hefur þann háttinn á
að hamstra olíu þegar hún er til, á
8/< dollara lítrann. Þegar bensínstöðin
þomar upp, sem hún gerir reglulega,
selur hann birgðirnar fyrir 1 dollar
lítrann. Með glöðu geði keyptum við
40 lítra af þessum framtakssama
kapítalista. Nú var hinsvegar orðið
of seint að halda að landamærunum
og fengum við að tjalda hjá dönskum
trúboðum. Þar komumst við loks í
síma og gátum látið áhyggjufulla
ættingja vita að við værum ennþá
ofan moldar, en við höfðum þá verið
sambandslaus við umheiminn síðan
í Uganda.
Aksturinn til landamæranna
morguninn eftir var áreynslulaus.
Þar uppgvötvaðist aftur á móti að
pappírarnir fyrir bílinn vom
óstimplaðir og enn varð nú allt vit-
laust. Gamall embættismaður var á
vakt og var hann mjög smásmugu-
legur og nákvæmur. Að hans áliti
höfðum við drýgt hinn versta glæp;
og sagði hann að við þyrftum að
keyra til baka til Bangui til að fá
pappírana stimplaða; fyrr fæmm við
ekki um landamæri hans
Við höfðum uppi á yfirmanni hans.
Sá var kófdrukkinn, en í hinu besta
skapi. Hann tók mig inn á skrifstofu
sína þar sem nokkrir af undirsátum
hans vom saman komnir. Ég lagði
20 dollara framlag í drykkjusjóð
þeirra og kættust þeir félagar þá
mjög. Gengið var frá skjölum okkar
í hvelli. Yfírmaðurinn fylgdi mér út
á hlað og kvaddi mig með virktum.
Hrærður í bragði sagði hann að langt
væri síðan örlátari ferðamenn hefðu
farið um hlið sín. Hann var ekki
ánægður með hve ferðamanna-
straumurinn til landsins hafði minnk-
að og sagði hann að þetta væri orð-
inn helvítis reitingur. Hann bað mig
skila kveðju til þeirra ferðamanna
sem á vegi mínum yrðu og útmálaa
fyrir þeim hvurskonar ferðamanna-
paradís Miðafríkulýðveldið væri. Við
kvöddumst.
Reikull í spori gekk hann inn á
kontórinn, en við héldum yfir til
Kamerún. GPS-tækið frá Radíómið-
un sýndi N 6, E 15. Enn var langur
spölur að heimskautsbaug, en það
var þó Ioksins farið að saxast tölu-
vert á leiðina.
KOMINN AFTUR!
Hinn firábæri ofhæmisprófaði heilsukoddi
?kir
er kominn aftur.
Pantanir óskast sóttar.
Koddinn sem sló öllum öðrum við í könnun
sænska sjúkraþálfarans Liselott Persson.
Hjálpartækjabankinn
Hátúni 12, 105 Reykjavík. Sími 562-3333
Útsölustaðir auk Efling, Krónunni, 3. hæð, Akureyri
Hjálpartækjabankans: Össur, Hverfisgötu 105, Reykjavík
Skemmtikvöld
Úrvals-fólks
fyrir alla 60 ára og eldri.
Miðvikudaginn 19. febrúar verður skemmtikvöld Úrvals-fólks
í Súlnasal Hótels Sögu kl. 18.30, húsið opnar kl. 18.00.
Fjölbreytt skemmtiatriði, kórsöngur, einsöngur, dans,
happdrætti, ferðakynning og hin
einstaka úrvals-fólks stemmning. Pantaðu snemma - það borgar sig

Þríréttaður matseðill
Létt ferðakynning
Kórsönaur
Kór eldri borgara á Selfossi,
stjórnandi Sigurveig Hjaltested.
Danssyning
Dansflokkur frá Dansskóla Sigvalda.
Happdrætti
VegLegir vinningar i boði.
Dans
Hljómsveit Hjördísar Geirs sér
um fjörið.
Miðasala og borðapantanir hjá
Rebekku og Valdísi á skrifstofu
Úrvals-Útsýnar í Lágmúla 4
frá kl. 9.00-17.00
í sima 569 9300.
Verð aðeins 1.990 kr.
Miðinn gildir sem happdrættismiði.
ftk ÚRVAL-ÚTSÝN
Lágmúla 4: sími 569 9300,
Hafnarfirði: sími 565 2366, Keflavtk: sími 421 1353,
Selfossi: sími 482 1666, Akureyri: stmi 462 5000
- og hjá umboðsmönnum urn land allt.