Morgunblaðið - 16.02.1997, Blaðsíða 9

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 16. FEBRÚAR 1997 B 9
ar við dröttuðumst af stað og sýnt
var að við höfðum misst af morgun-
matnum hjá maddömunni. Við
komum við hjá henni til að kveðja
og afsaka að við höfðum ekki
mætt. Greinilegt var að hún hafði
orðið fyrir miklum vonbrigðum með
að okkur skyldi vanta í morgun-
verð. Ég stakk peningaseðlum í
stóra hönd hennar og faðmaði hún
mig að sér svo að ég hvarf inn í
breiðan barm hennar.
Bros hennar og fyrirbænir
fylgdu okkur úr hlaði er við stefnd-
um í norðurátt til bæjarins Ngao-
undere. Fyrstu 100 km var vegur-
inn ágætur, en síðan tók við slæm-
ur moldarvegur. Stöðugt bætti í
rigninguna sem gerði það að verk-
um að vegurinn var orðin illfær.
Um hádegið var ég orðin hálfslapp-
ur og Rannveig var farin að kvarta
um lasleika. Þegar við mældum
okkur kom í ljós að við vorum
bæði með um 40 stiga hita og ljóst
var að hér var ekki um venjulega
flensu að ræða heldur helsta óvin
Afríkubúans, malaríu.
Við réðum ráðum okkar. Við
vorum rúmlega hálfnuð til Ngao-
undere en þar er stórt sjúkrahús
sem rekið er af bandarískum og
norskum trúboðum. Ákveðið var
því að halda áfram. Aksturinn var
nú í höndum Bimu, en ég lá óvígur
aftur í. Regnið lamdi bílinn með
slíkum ofsa að varla sást út um
rúðurnar. Vegurinn versnaði stöð-
ugt og brátt vorum við farinn að
mjakast áfram á 10 km hraða.
Einkum urðu hæðirnar erfíðar. Bíll-
inn hjakkaði spólandi upp brekk-
urnar á meðan dekkin reyndu ár-
angurslaust að finna grip í blautri
leðjunni og oft var tæpt á því að
við hefðum það upp.
Verri voru þó ferðirnar niður í
móti, en þá rann bíllin stjórnlaus
til hliðanna svo að það gekk krafta-
verki næst að Birnu tókst að halda
honum á veginum. Ég lokaði aug-
unum og blótaði því að hafa ekki
tekið með keðjur á bílinn. Á lág-
lendi hafði vatnið safnast saman
með þeim afleiðingum að vegurinn
var gjörsamlega horfinn á köflum.
Við keyrðum fram á tvo vörubíla
sem voru fastir, en náðum að
smokra okkur framhjá þeim.
Skömmu síðar keyrðu við fram á
annan sem hafði oltið, en áfram
héldum við hægt og bítandi.
Niður eina brekkuna neitaði bíll-
inn algjörlega að láta að stjóm og
fór sínar eigin leiðir á meðan við
biðum með öndina í hálsinum þess
sem verða vildi. Við runnum útaf
og inn í lítið þorp, sem stóð við
vegarkantinn, en þar áttu íbúar og
búfénaður fótum sínum fjör að
launa er þetta svarta ferlíki ruddist
inn á lendur þeirra. Bíllinn stað-
næmdist án þess að valda skaða.
Birna brosti afsakandi til þorpsbú-
anna og upp á veginn komumst við
aftur.
Við náðum loks til borgarinnnar
kl 9 að kvöldi eftir 12 tíma keyrslu,
en þá vorum við Rannveig gjörsam-
lega búin að beygja okkur í duftið
fyrir malaríunni og lágum skjálf-
andi undir ábreiðum. Við fundum
fljótlega trúboðsstöðina, sem mun
vera hin stærsta sinnar tegundar
á Vestur-Afríku, en segja má að
þar sé um að ræða bæ í borginni.
Fjöldi íbúðarhúsa er þar innan
girðingar fyrir starfsmenn hinna
ýmsu hjálparstofnana, skólar og
stórt sjúkrahús. Þetta er vel skipu-
lagður smábær með malbikuðum
götum og gangstéttum. Við höfð-
um uppi á „bæjarstjóranum" sem
útvegaði okkur bústað fyrir nótt-
ina, auk þess sem hann gerði ráð-
stafanir til þess að læknir kæmi
að líta á okkur.
Viðutan læknir og
festa á malbikinu
Læknirinn kom nokkrum mínút-
um síðar og var hér um að ræða
síðhærðan og skeggjaðan kana um
fimmtugt. Ég hafði það á tilfinnn-
ingunni að hann hefð reykt einum
of margar jónur og hlustað á
FERÐALANGARNIR fengu að kynnast öllum tegundum af veg-
um, allt frá hálfgerðum hraðbrautum niður í örgustu ófærur.
Þetta er einn af betri köflunum.
TINDARNIR á eldfjallasvæðinnu í Mandara-fjöllum, skammt frá
landamærunum yfir til Nígeríu, þykja hafa mikið aðdráttarafl.
ÞORP sem Kirdi-þjóðflokkurinn byggir en hann er talinn ættaður
frá Súdan.
BANANAR hafa verið ein helst afurð Kamerúna. Á markaði í
litlu þorpi.
KAMERÚN er ekki alveg landlukt heldur nær að sjó í kringum
borgina Douala, raunar allfjarri þeirri leið sem fjölskyldan fór
um. Þetta er fiskiþorp ekki allfjarri Douala.
Jefferson Airplane í stað þess að
lesa anatómíuna sína á námsárun-
um; eitthvað virtist hann annars
hugar. Hann hafði rheiri áhuga á
að skoða kamelljón, sem við höfð-
um meðferðis, heldur en að stumra
yfir okkur sjúklingunum. Hann var
samt ekki frá því að um malaríu
væri að ræða og ákvað að taka
okkur á sjúkrahúsið í blóðprufu.
Við skröngluðumst út í bíl og
hann vísaði veginn. Einhverra hluta
vegna lentum við með afturhjól
ofan í ræsi og vegna þess að fram-
drifsloka var brotin komumst við
hvorki aftur á bak né áfram. Við,
sigurverarar regnskóganna, vorum
kolföst á malbikaðri götu! Nokkrum
metrum fyrir framan bflinn var
kofaræksni og slógum við dráttar-
tógi utan um hann. Við settum
spilkrókinn á tógið með von um
að bíllinn færi upp úr áður en kof-
inn hrykki af grunninum. Kofinn
reyndist traustari en hann leit út
fyrir að vera, við mjökuðumst upp.
Doktorinn var himinlifandi yfir
þessu ævintýri og myndaði atvikið
í bak og fyrir.
Þegar við vorum laus hristi hann
höfuðið og sagði mæðulega:
„Svona er að keyra í Afríku“. Okk-
ur var tekið blóð á sjúkrahúsinu,
ennfremur fengum við kínín til að
drepa malaríuna. Morguninn eftir
vorum við orðin mun hressari þeg-
ar doktorinn vatt sér inn um dyrn-
ar og tilkynnti okkur að blóðpruf-
urnar hefðu verið neikvæðar. Við
reyndum að malda í móinn og segja
að malaríuprufur væru oft nei-
kvæðar ef sjúklingar væru á fyrir-
byggjandi lyfjum; stundum þyrfti
að taka prufurnar 2-3svar sinnum
til að fá rétta niðurstöðu.
„Bara flensa, engin ástæða til
þess að taka kínín áfram“,sagði
læknirinn, sem nú var farinn að
skoða kamelljónið af áhuga. Af
meðfæddri virðingu fyrir lækna-
stéttinni létum við tilleiðast. Við
dvöldum í þessum bústað í 4 daga
á meðan við Rannveig vorum að
ná okkur af malaríu/flensunni og
á hvetjum degi leit doktorinn inn
til okkar og kamelljónsins.
Við kynntumst þama dönskum
hjónum sem vinna við hjálparstarf
í Nígeríu, en þau voru á námskeiði
í Kamerún. Þegar þau fréttu að
við væmm á leið til Nígeríu létu
þau okkur í té lykil að húsi sínu,
sem er í borginni Yola, ásamt ná-
kvæmum leiðbefhingum um hvem-
ig við ættum að komast þangað.
Garua
Á fimmta degi voru sjúklingarn-
ir búnir að ná sér þokkalega á strik
og ákveðið var að halda áfram.
Við kvöddum Norðurlandabúana í
Ngoundéré og settum stefnuna í
norður. Næsti áfangi var borgin
Garoua, í norðurhluta landsins, í
300 km. fjarlægð frá Ngoundéré.
Nú brá svo við að vegurinn var
frábærlega góður, hálfgerð hrað-
braut. Bíllinn var hafður í „over
drive“ og „kúrskontrollið" sá um
að skammta olíu inn á strokkana,
en við gátum látið fara vel um
okkur á meðan „Suburbaninn“ rúll-
aði í norðurátt og hið ægifagra
landslag Kamerún leið hjá.
Norður-Kamerún er mikilfeng-
legt. Óhætt er að segja að hver
kílómetri hafi glatt okkar ferðalúnu
augu og verið ævintýri líkastur.
Vegurinn hlykkjaðist um skógi-
vaxnar hæðir, hvaðan við höfðum
frábært útsýni yfir láglendið sem
allt var iðjagrænt eftir rigningar
undanfarinna vikna. Það var dá-
samlegt að geta rennt áreynslu-
laust í gegnum þessa paradís, eftir
harðræði undanfarinna vikna. í
fyrsta sinn í langan tíma leið okkur
eins og ósköp venjulegum túristum.
Stórt stöðuvatn birtist okkur á
hægri hönd, en úr því hefur stór-
fljótið Benoué hina löngu ferð sína
í vesturátt uns það að lokum sam-
einast risafljótinu Niger, í Suður-
Nígeríu. Seinnipart dags fórum við
yfir Benoué, á nýtískulegri brú, og
renndum inn í Garua. Borgin er
höfuðstaður norðurhluta Kamerún
og þó svo að hún sé í um 700 km.
fjarlægð frá ströndinni er hún
þriðja stærsta hafnarborg landsins.
Þökk sé Benoué, en fljótið það er
skipgengt.
Ögerningur var að finna tjald-
stæði í bænum, en við höfðum uppi
á hrörlegu gistiheimili þar sem við
gátu fengið herbergi. Mjög heitt
var og rakt um nóttina sem gerði
það að verkum að moskítóflugum-
ar vom ákaflega hressar og blóð-
þyrstar. Við höfðum tæmt birgðir
okkar af skordýraeitri á moskító-
flugurnar í Miðafríkulýðveldinu og
áttum þar af leiðandi ekkert til að
deyfa árásargimi kynsystra þeirra
í Garua. Við tróðum okkur ofan í
svefnpokana og sofnuðum með
hátíðnisón þessara illfygla nætur-
innar fyrir eyrunum.
Garua-Nígería
Við stauluðumst framúr eld-
snemma morguns svefnlaus, sjúsk-
uð og blóðlítil eftir átök við skor-
dýr næturinnar, en feitar og patt-
aralegar moskítóflugurnar drógu
sig í hlé. Við morgunverðarborðið
breiddum við úr Michelinkortinu
okkar og spurðumst fyrir um bestu
leiðina til Nígeríu. Stytsta leiðin
var til landamærabæjarins Belel,
en okkur var ráðið frá því að fara
þar um vegna þess að töluvert hef-
ur verið um vopnaða ræningja á
þessum slóðum. Þess í stað var
okkur bent norður til Boukoula.
Vegurinn væri að vísu mjög erfið-
ur, sögðu innfæddir, en laus við
stigamenn.
Við þökkuðum ráðleggingarnar
og héldum í norður. Vegurinn til
bæjarins Guider, 100 km., var frá-
bær, en skömmu síðar fóru að birt-
ast holur í malbikinu. Slæmur fyrir-
boði þess sem framundan var. Hol-
umar stækkuðu jafnt og þétt þar
til svo var komið að meira var af
holum en malbiki á veginum. Brátt
vorum við komin á slæman malar-
veg. Við komum að vegartálma
fyrir sunnan bæin Bourrah, en þar
átti samkvæmt kortinu okkar að
vera vegur vestur til landamær-
anna. Einmana hermaður gætti
vegartálmans. Hann benti til fjalla
sem lágu fyrir vestan okkur og
sagði: „Þama fyrir handan er Bou-
koula“.
Við fundum stórgrýttan moldar-
troðning sem lá yfir fjöllin og enn
vorum við komin í fyrsta gír og
lága drifið. Bíllinn stritaðist áfram.
Framdrifið tók illa í og stórir gijót-
hnullungar gerðu harða hríð að
hásingunum eða strakust við hliðar
bílsins með skerandi ískri. Ég velti
fyrir mér með hryllingi hve mikið
þessi spotti myndi rýra endursölu-
verð „Subbans", sem mátti nú
muna sinn fífil fegurri. Það tók
okkur um þijá tíma að leggja þenn-
an 20 km. langa troðning að baki
og um hádegið höktum við inn til
Boukoula.
Það tók aftur á móti ekki nema
um 10 mínútur að ganga frá forms-
atriðum við hina vingjarnlegu
landamæraverði Kamerún og
hugðumst við_ nú skella okkur yfír
til Nígeríu. Á kortinu var merkt
brú yfir landamærafljótið, en lög-
reglustjórinn tjáði okkur að hún
væri farin! „Farin“ átum við upp
eftir honum eins og asnar, „hve-
nær?“.
„Hún hrundi í flóðinu í fyrra,“
sagði lögreglustjórinn mæðulega,
„ef til vill fáum við nýja á næsta
ári“. Okkur leist nú ekki á blikuna,
en löggan sagði að vað væri ofar
í ánni. Við þökkuðum ábendinguna
og keyrðum upp með ánni þar til
við fundum stað er virtist væður.
Við skelltum okkur út í. Sem betur
fer reyndist vaðið traust og við
spóluðum heilu og höldnu uppá
bakkann hinum megin. Við vorum
stödd á nígerískri grund. Að baki
lá enn eitt landið en fram undan
heilsaði okkur annað. Koden G.P.S-
inn sýndi nú N10.20 og E13.10 .
Ekki svo slæmt. Þetta er allt að
koma, eða hvað?