Morgunblaðið - 21.02.1997, Qupperneq 36

36 FÖSTUDAGUR 21. FEBRÚAR 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Eyrún Björg
Guðfinnsdóttir
fæddist í Reykjavík
27. mars 1976. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur laug-
ardaginn 15. febr-
úar síðastliðinn.
Faðir hennar er
Guðfinnur G. Þórð-
arson, bæjartækni-
fræðingur í Bol-
ungarvík, f. 4. apríl
1947 í Hafnarfirði.
Móðir hennar var
Asdís S. Leifsdóttir
kennari, f. 16. júlí
1952 í Reykjavík, en lést 4 jan-
úar 1983. Arið 1987 kvæntist
faðir Eyrúnar Bjargar Elísa-
betu S. Þórðarson, sagnfræð-
ingi, f. 14. júní 1962. Bræður
Eyrúnar Bjargar eru Andrés
Pétur, f. 15. september 1988,
ívar Bergþór, f. 24. júlí 1992,
og Þórður Gísli, f. 1. maí 1994.
Unnusti Eyrúnar Bjargar er
Tómas Halldórsson úr Hafnar-
firði, f. 15. janúar 1973.
Heimili Eyrúnar Bjargar var
fyrst á Hjallabraut 5, en síðan
á Sævangi 7 I Hafnarfirði.
Árið 1986 fluttist faðir hennar
til Bolungarvíkur og bjó hún
síðan þar hjá föður sínum,
konu hans og bræðrum. Eyrún
Björg stundaði grunnskólanám
Látin er bróðurdóttir mín, Eyrún
Björg, eftir alvarlega heilablæð-
ingu. Þessi lífsglaða fjörmikla
stúlka sýndi óbilandi kraft og bar-
áttu á síðasta ári, eftir að hafa feng-
ið heilablóðfall í nóvember 1995 og
> vissi í raun hvað í vændum var,
aðeins væri spurning um tíma.
Með óbilandi krafti og viljastyrk
tókst henni að ná ótrúlegum bata
og hóf nám að nýju í Verslunar-
skóla íslands og tók próf í nokkrum
greinum sl. vor. í haust hóf hún
nám að nýju og stefndi að stúdents-
prófi nú í vor.
Með Tómasi unnusta sínum naut
hún lífsins eins og best verður á
kosið, fór til sólarlanda sl. sumar
og naut þess að vera til. Tómas var
henni mikill styrkur og á ekki
minnstan þátt í því hersu vel hún
naut síðasta árs, þrátt fyrir veikindi
sín. Það er erfitt að skilja hvers
vegna ung stúlka í blóma lífsins er
hrifin burt, en við trúum að henni
sé ætlað eitthvað annað og meira,
og nú hvíli hún í faðmi móður sinn-
ar sem lést úr sama sjúkdómi, þeg-
ar Eyrún var á sjöunda ári.
Eftir að móðir hennar lést bjó
hún hjá föður sínum í Hafnarfirði
en var heimagangur hjá ömmu sinni
og afa þar í bæ.
Árið 1987 fluttust þau feðgin til
Bolungarvíkur og bjó hún þar uns
hún hóf nám í Verslunarskólanum.
Hún dvaldi fyrst hjá afa sínum í
Reykjavík, en á sl. ári hefur hún
búið hjá ömmu sinni í Hafnarfirði.
Eyrún var hæfileikarík stúlka og
var eftir því tekið.
Yfirleitt var létt andrúmsloft í
kringum Eyrúnu og hafði hún oft
frá mörgu að segja. Hún minntist
oft þess tíma sem hún var hjá ömmu
og afa í Hafnarfirði.
Eyrún vildi vera vel til fara og
með aðstoð ömmu sinnar var ýmis-
legt saumað.
Eg vil þakka Eyrúnu fyrir þann
tíma sem við áttum með henni og
mun hún lifa með okkur í minning-
unni.
í friði hún fer
sú ferð er ei flúin.
Saman syrgjum við hér
sæt er minning og trúin.
(B.R.Þ.)
í fyrstu við Víði-
staðaskóla í Hafn-
arfirði og síðar við
Grunnskóla Bol-
ungarvíkur. Að
loknu grunnskóla-
námi hóf hún nám
við Verslunarskóla
Islands og Iauk
þaðan verslunar-
prófi 1994. Hún
hélt þar áfram
námi í hagfræði-
deild (stærðfræði-
línu) til stúdents-
prófs.
Meðan Eyrún
Björg stundaði nám við Versl-
unarskóla íslands, dvaldi hún
fyrst í stað á heimili móðurafa
síns Leifs Steinarssonar og
sambýliskonu hans Ingibjargar
Brynjólfsdóttur á Hofteigi 14 í
Reykjavík.
I nóvember 1995 veiktist
Eyrún Björg, en náði heilsu á
ný. Eftir það dvaldi hún hjá
föðurömmu sinni Ingibjörgu
Bjarnadóttur á Krókahrauni 10
í Hafnarfirði, hélt áfram námi
og stefndi að því að ljúka stúd-
entsprófi í vor, en veiktist á ný
6. febrúar.
Útför Eyrúnar Bjargar fer
fram frá Víðistaðakirkju í
Hafnarfirði í dag, og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Eg bið algóðan Guð að vaka yfir
þér, Tómasi og fjölskyldum ykkar
og veita ykkur styrk í sorginni.
Minningin um góða og fallega
stúlku mun lifa með okkur í vissu
um að henni líði nú vel í faðmi
móður sinnar.
Blessuð sé minning Eyrúnar
Bjargar Guðfinnsdóttur.
Bjarni Rúnar, Anna
Sigríður og börn.
Elsku hjartans Eyrún mín. Þá
er þessari erfíðu þrautagöngu þinni
lokið og þú komin til guðs. Eg sakna
þín sárt, en ég veit að þér líður
betur núna, elsku Eyrún mín. Mér
finnst þetta svo ósanngjamt því þú
varst bara að verða 21 árs eins og
ég. Þegar ég kom til þín upp á
sjúkrahús fékk ég samviskubit, því
að ég greindist heilbrigð af þessum
ættgenga sjúkdómi en ekki þú. Af
heiju þú en ekki ég? Ég var mjög
heppin.
En nú ert þú komin til mömmu
þinnar og minnar. Þannig að ég
veit að það hefur verið tekið á
móti þér opnum örmum. En þetta
er samt svo sárt því að ég leit
meira á þig sem vin en frænku og
við brölluðum svo margt saman.
Þegar þú fórst vestur til pabba
þíns og þegar þú fórst til Bandaríkj-
anna skrifuðumst við á. En þetta
er víst síðasta bréfið sem fer okkar
á milli.
Mér finnst mjög sárt, Eyrún mín,
að þú náðir ekki að útskrifast sem
stúdent, því það var þér mjög ofar-
lega í huga áður en þú færir yfir
móðuna miklu. Þú áttir að útskrif-
ast í fyrra en þú veiktist, en gafst
ekki upp og hélst áfram þrátt fyrir
fötlun þír.a. Þú áttir að útskrifast
í maí, elsku Eyrún, og mér þykir
það mjög sárt að þú skyldir ekki
ná ætlunarverki þínu. Ég sjálf er
ekki orðin stúdent því ég eignaðist
yndislegan son í fyrra, en veistu
það, Eyrún mín, að ég ætla að reyna
að íjúka mínu námi eins fljótt og
ég get fyrir þig, því ég veit að þú
hefðir viljað það fyrir mína hönd.
Mér og þér þótti svo skondið að
við skyldum byija með mökum okkar
sama dag, sama ár. Við töluðum
mikið um þessa tilviljun. Við vorum
báðar mjög heppnar, því makar okk-
ar eru frábærir. Tommi þinn stóð við
hlið þína eins og klettur í gegnum
veikindi þín og ég veit að hann sakn-
ar þín sárt. Stjáni minn stendur með
mér og hjálpar mér í gegnum þessa
hræðilegu lífsreynslu að missa þig.
Ég þurrka nú saknaðartár af
kinnum mínum til þess að þau hindri
ekki framgang þinn þar sem þú tek-
ur fyrstu skrefín á nýjum stað.
Ég kveð þig nú, elsku Eyrún
mín, og ég vona að þér líði vel hin-
um megin.
Ég vona að þetta ljóð hjálpi öðr-
um aðstendum líka, eins og mér í
þessari miklu sorg.
„Þó ég sé látinn, harmið mig
ekki með tárum. Hugsið ekki um
dauðann með harmi og ótta. Ég er
svo nærri að hvert eitt ykkar tár
snertir mig og kvelur, en þegar þið
hlæið og syngið með glöðum hug,
lyftist sál mín upp í mót til ljóss-
ins. Verið glöð og þakklát fyrir allt
sem lífið gefur og ég, þótt látinn
sé, tek þátt í gleði ykkar yfir líf-
inu;“ (Ók. höf.)
Ásta Lovísa Vilhjálmsdóttir.
Ég man daginn í nóvember 95,
er ég frétti að þú hefðir veikst. Mér
leið sem heimurinn væri að hrynja.
Var komið að okkur. Ég hafði allt-
af búið mig undir að ég væri með
þennan hræðilega sjúkdóm, en að
þú eða einhver af hinum væri með
hann, var ég ekki undirbúin fyrir.
Og enn í dag hef ég ekki sætt mig
við þá staðreynd að þú skulir vera
farin en ég standi eftir heilbrigð.
Og að þú skulir veikjast á ný og
hverfa á braut u.þ.b. ári síðar eftir
að hafa náð þér og aðeins þrem
mánuðum fyrir útskriftina, sem var
það sem þú hafðir óskað þér að ná
áður en þú veiktist aftur.
Ég hef aldrei séð sanngirni í
því, að heil fjölskylda þurfi að þola
svo mikla sorg sem fylgir því að
horfa á eftir hveijum fjölskyldu-
meðlimnum á eftir öðrum hverfa á
braut á besta aldri, meðan aðrar
fjölskyldur dafna. Eina sem ég get
vonað á þessari stundu er að ekki
fari fleiri úr þessum hræðilega sjúk-
dómi, og eins og Thomas Edison
sagði á banasænginni: „Það er afar
fallegt þarna fyrir handan.“
Elsku Guðfínnur, Ingibjörg,
Tommi, afi og Ingibjörg, megi Guð
gefa ykkur styrk til að halda áfram
og ykkur hinum sem enn einu sinni
eruð að missa ættingja og ástvin
úr arfgengri heilablæðingu.
Árný Guðmundsdóttir.
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga og rauna fri,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(Hallgr. Pét.)
Lífsglöð og sterk ung kona í
blóma lífsins er farin frá okkur. Það
er svo margt sem við mannfólkið
ráðum ekki við og þegar veikindi
heija á getum við lítið aðhafst.
Okkur er minnisstætt síðastliðið
sumar þegar Eyrún Björg var á
leiðinni til Spánar. Eftirvæntingin
var mikil hjá þeim Tomma og það
gladdi okkur að sjá hvað þau nutu
lífsins vel. Ástin skein alltaf á milli
þeirra og hefur Tommi staðið sem
klettur við hlið hennar.
Elsku Eyrún Björg. Nú ertu kom-
in á stað þar sem tekið verður á
móti þér hlýjum örmum.
Guðfinnur, Tommi, amma og
aðrir ástvinir. Missir okkar er mik-
ill og við vottum ykkur alla okkar
samúð. Minningin um Eyrúnu mun
lifa í hjörtum okkar.
Þórður Ingi Bjarnason,
Linda Hrönn Þórisdóttir.
Það voru þungbærar fréttir sem
mér bárust um að Eyrún hefði aft-
ur fengið heilablóðfall. Reiði og
sorg gripu mig. „Af hvetju hún?“
glumdi í huga mér aftur og aftur.
Þegar einhver svo ungur er tekinn
úr faðmi vina og fjölskyldu á þenn-
an kaldranalega hátt fyllist maður
mikilli reiði út í almættið.
Eyrún var yndisleg og gáfuð ung
stúlka. Ég kynntist henni fyrir fimm
árum þegar Guðbjörg vinkona mín
byijaði í Versló. Álltaf var svo kátt
hjá þeim og heyrði maður hlátra-
sköllin langar leiðir er þær tvær
voru saman. Var alltaf mikið spjall-
að og hlegið er Eyrún var í heim-
sókn hjá henni. Eyrún hafði þann
eiginleika að koma öllum í gott
skap sem voru nálægt henni. Það
var henni eðlislægt og var eins og
hún sendi sólargeisla inn í líf manna
með nærveru sinni. Þegar Guðbjörg
fór út í lönd fyrir fáum árum fækk-
aði samverustundunum sem ég átti
með Eyrúnu allnokkuð. Hún fór þó
að vera með vini okkar Tomma og
því sá ég hana af og til. Samband
þeirra var sterkt og hamingjuríkt
og leið manni því alltaf mjög vel í
návist þeirra. Eyrún var mjög sterk-
ur og ákveðinn persónuleiki og kom
það skýrast fram í þeim góða ár-
angri sem hún náði í endurhæfingu
eftir fyrra heilablóðfallið fyrir rúmu
ári. Hún naut einnig mikils stuðn-
ings frá vinum sínum, fjölskyldu
og ekki síst frá Tomma sem var
hennar stoð og stytta í þeim bar-
daga. Það var því mjög þungbært
að frétta að hún hefði aftur fengið
heilablóðfall.
Elsku Eyrún, það er mjög erfitt
að kveðja þig og þín á eftir að verða
sárt saknað. Það skiptir þó öllu að
þér líður vel núna og verðum við
sem eftir sitjum að sætta okkur við
orðinn hlut.
Elsku Tommi minn og aðrir að-
standendur, ég veit að þetta er
óbærilega sárt og því bið ég Guð
að gæta ykkar og gefa ykkur allan
þann styrk sem ykkur vantar. Guð
gæti ykkar.
Laufey Birna.
Elsku Eyrún.
Núna þegar þú hefur kvatt lang-
ar mig að segja öllum hversu mik-
ils virði vinátta þín var mér. Svona
ákveðin, þrautseig og jákvæð
manneskja eins og þú skilur auðvit-
að eftir sig tómleika í tilveru allra
sem þekktu þig, en þú skilur líka
eftir þig minningar. Minningar eru
það dýrmætasta sem við eigum og
allar þær dásamlegu minningar sem
ég á um þig fylla mig gleði og hjálpa
mér. Þú varst alltaf tilbúin í glens
og grín og varst mjög dugleg við
það að lýsa upp í kringum þig. Þú
hjálpaðir mér að sjá hvað það er
sem virkilega skiptir máli í lífinu.
Bjartsýni þín og þessi mikla þraut-
seigja sem mér finnst einkenna þig
hefur verið mér mikill innblástur.
Ég kveð þig með söknuði, en þú
mátt trúa því að þú lifir áfram hjá
mér í minningunum.
Þín vinkona,
Rúna.
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera besta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið logaskæra
sem skamma stund oss gladdi
sem kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(F.G.Þ.)
Við munum sakna þess að hitta
Eyrúnu ekki lengur hjá ömmu
eða fá þær í heimsókn. Hluti af
tilverunni hverfur, en íjársjóður
minninga streymir um hugann.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Hrafnhildur, Guðjón,
Hugrún Ósk, Hafsteinn Þór
og Kristinn Ingi.
Elsku Guðfinnur, ég veit að þú
hefur borið þann kvíða í bijósti í
mörg ár að þessi stund kæmi. Það
var okkur því mikið áfall þegar
Eyrún veiktist fyrst og okkur var
Ijóst að hún bæri þennan arfgenga
sjúkdóm.
EYRÚN BJÖRG
GUÐFINNSDÓTTIR
*
„Enginn veit hvað átt hefur fyrr
en misst hefur.“
Þetta voru orð Eyrúnar í 4. bekkj-
arbók Verzlunarskóla Islands vetur-
inn 1993-94. Aldrei hafa þessi orð
átt betur við en einmitt nú.
Eyrún var yndisleg stúlka og
góður bekkjarfélagi og hennar verð-
ur sárt saknað. Fyrir rúmu ári feng-
um við þær hörmulegu fréttir að
hún yrði að hverfa frá námi sökum
veikinda. Hún lét þó ekki deigan
síga heldur barðist af öllum krafti
og innritaði sig að nýju í VÍ síðast-
liðið haust með það markmið í huga
að ljúka stúdentsprófi. Sýnir þetta
hversu dugleg og hugrökk Eyrún
var.
Megi minningin um Eyrúnu
Björgu lifa, björt og fögur um
ókomna tíð. Við biðjum góðan guð
um að gefa aðstandendum og vinum
Eyrúnar styrk til þess að takast á
við sorg sína.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífs-
ins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleym-
ist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Bekkjarfélagar árin 1994-
1996 í Verzlunarskóla Islands.
Þegar kennarar og starfsfólk
Grunnskóla Bolungarvíkur mættu
til starfa mánudaginn 17. febrúar
beið þeirra sú harmafregn að fyrr-
um nemandi skólans, Eyrún Björg
Guðfinnsdóttir, væri látin.
Sú fregn kom ekki á óvart því
að Eyrún hafði átt við veikindi að
stríða undanfarin misseri, sömu
veikindi og dregið höfðu móður
hennar og systur hennar til dauða.
Það er alltaf erfitt að horfa á
eftir ungu fólki í gröfina, ungu fóki
sem á allt lífið framundan og hafði
ætlað sér að gera svo margt. En
dauöinn er hluti af lífsgöngu okk-
ar, hjá sumum kemur hann fyrr en
hjá öðrum seinna.
Okkar kynni af Eyrúnu hófust
haustið 1987 er hún, 11 ára göm-
ul, hóf nám við Grunnskóla Bolung-
arvíkur. Hún hafði flust hingað með
föður sínum er hann var ráðinn
tæknifræðingur kaupstaðarins.
Það kom fljótt í ljós hve marga
góða kosti Eyrún hafði til að bera.
Hún var glaðlynd og félagslynd.
Hún tík ríkan þátt í félagsstarfi
bæði á vegum skólans og félagsmið-
stöðvarinnar. Hún var m.a. fulltrúi
grunnskóla á á norðanverðum Vest-
Ijörðum í „freestyle" danskeppni í
Tónabæ árið 1992 er hún stundaði
nám í 10. bekk.
Eyrún var duglegur og námfús
nemandi. Hún var ákveðin í að
sækja um skólavist í Verslunarskó-
lanum eftir lok grunnskóla. Hún
vissi að til þess þyrfti hún að
stunda námið vel og það gerði
hún. Undanfarna vetur hefur hún
stundað nám við Verslunarskólann
og gengið vel.
Það vill oft verða þannig að þeg-
ar nemendur fara burtu til fram-
haldsnáms slitna tengslin við þá
sem eftir eru á staðnum. Kennarar
og starfsfólk skólans hafa fylgst
með Eyrúnu úr íjarlægð og glaðst
yfir því hve vel henni gekk í því
sem hún tók sér fyrir hendur.
Því erum við sannfærð um að
þar sem Eyrún er nú muni hún
ganga að þeim verkum sem þar
þarf að vinna með sama hætti og
hún gerði hér, af samviskusemi og
heiðarleika.
Við vottum aðstandendum henn-
ar okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur. Megi guð styrkja ykkur í sorg-
inni.
Kennarar og starfsfólk
Grunnskóla Bolungarvíkur.
Síðastliðinn laugardag fengum
við þær fréttir að Eyrún, skólafé-
lagi og vinkona, væri látin. Þetta
kom sem reiðarslag þótt við hefðum
vitað af veikindum hennar. Við
þekktum hana ekki í langan tíma,
en samt sem áður er ávallt erfitt
að missa vini sína. Hún var bjart-