Morgunblaðið - 21.02.1997, Side 37

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 21. FEBRÚAR 1997 37
sýnismanneskja og leitaðist við að
sjá björtu hliðarnar á málunum.
Þrátt fyrir fyrri veikindi var ekki
bilbug á henni að finna. Hún var
ákveðin í því að ljúka stúdentsprófi
með okkur í vor. Það var alltaf
gaman að fá Eyrúnu í heimsókn
yfir í stofuna til okkar í frímínútum
og var hún ávallt til taks til að
draga mann upp úr svartsýni ef svo
bar við.
Við vottum aðstandendum henn-
ar okkar dýpstu samúð og biðjum
Guð um að styrkja ykkur á þessum
erfiðu tímum.
Vinkona mín
sem brosir
stór og falleg
hjá sólinni í apríl
Þú ert sú sem horfir
í fegurðarátt
meðan hlýjan læðist
í augu þín og hár
Vinkona mín á himninum
á morgun springur sólin í maí út
og gægist um endalaust hnappagatið á
blússunni þinni
vinkona mín
(Steinunn Sig.)
Elsku Eyrún, þín verður sárt
saknað.
Árný, Halla og Sverrir.
Mig langar til að kveðja þig með
örfáum orðum, Eyrún mín. Frá því
við kynntumst hef ég alltaf verið
stolt af þér. Þú hafðir svo sterkan
persónuleika, þú varst aðlaðandi
stelpa sem bjó yfir ótrúlegum kröft-
um. Þú gast kvartað yfir smáatrið-
um en þegar á reyndi komu kraft-
arnir fram, kraftar sem nýttust vel
í óréttlátu lífi út af órléttlátum veik-
indum. En þú kvartaðir ekki heldur
reyndir þú að lifa sem eðlilegustu
lífi með hjálp fjölskyldunnar, vina
og Tómasar.
Elsku Eyrún mín, þakka þér fyr-
ir allt sem þú gafst mér og allar
okkar samverustundir. Minningarn-
ar um þig geymi ég í hjarta mínu.
Ég mun ávallt sakna þín.
Víst er þetta löng og erfið leið,
og lífið stutt og margt, sem út af ber.
En tigið gegnum tál og hverskyns neyð
skín takmarkið og bíður eftir þér.
Hve oft þú hrasar, oft þig brestur mátt,
hve undarlega er gott að sitja kyrr.
Samt kemstu á fætur, réttir höfuð hátt,
og hraðar þér af stað sem áður fyrr.
Svo styttist þessi ganga smátt og smátt,
og seinast stendur þú einn við luktar dyr.
t (Steinn Steinarr)
Martha Sigríður Örnólfsdóttir.
Ég trúði því varla þegar mér var
sagt að þú hefðir fengið annað
heilablóðfall og að þér væri ekki
hugað líf. í rúma viku vonaði ég
það besta, en síðasta laugardag var
hringt í mig og mér sagt að þú
værir dáin. Ég gat ekki skilið af
hverju þetta þurfti að koma fyrir,
þú varst komin langt á veg með
að jafna þig eftir heilablóðfall sem
þú fékkst fyrir rúmu ári. Ég hitti
MINNINGAR
þig fyrir vestan um jólin og þá
varstu svo ánægð. Þú sagðir mér
að þú værir að fara að búa með
kærastanum þínum og framtíðin
blasti við þér. Enda þótt ég vissi
að þú gætir veikst aftur hvenær
sem var þá bjóst ég ekki við því
svona snöggt.
Ég mun alltaf muna eftir þér,
löngu samtölunum okkar þegar ég
heimsótti þig á spítalann og þegar
við hittumst fyrir vestan í fyrrasum-
ar. Við vorum ekki vinkonur lengi
og hittumst ekki oft en þú kenndir
mér margt og ég mun aldrei gleyma
því.
Fjölskyldu og vinum Eyrúnar
sendi ég mínar innilegustu samúð-
arkveðjur. Mig langar að kveðja
Eyrúnu með þessum orðum:
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Blessuð sé minning Eyrúnar
Bjargar Guðfinnsdóttur.
Erla Kristinsdóttir.
í dag fyllir sorg huga okkar sem
störfum í Verzlunarskóla íslands.
Yndisleg og ljúf stúlka er horfin frá
okkur, mikil eftirsjá öllum er henni
kynntust.
Hver sælustund er hverfulleika háð.
Hver harmastund á dýpri rætur,
er horfnar vonir hugur grætur.
Fallvalt er líf og tár og allt vort ráð.
Enginn veit hvað morgundagur-
inn ber í skauti sér en þessi unga
stúlka vissi raunar aldrei hin síðari
misseri hvort hún ætti sér morgun-
dag. Það er erfitt að ímynda sér
hverriig sé að lifa þannig, en hún
naut lífsins og átti sínar dýrmætu
gleðistundir með fjölskyldu sinni,
vinum og unnusta sem bar hana á
höndum sér og var stoltur af henni,
baráttuþreki hennar og kjarki. Þau
áttu yndislegar sælustundir saman
á Spáni sl. sumar sem þau nutu
ríkulega.
Ástin sem fyrnist er aldrei burtu máð,
og ilmur fornra gleðitöfra er sætur.
Sárasta mein
munaðinn hverfa lætur.
Minningin ein
er geymd í lengd og bráð.
Hver sælustund er hverfulleika háð,
hver harmastund á dýpri rætur.
(Freysteinn Gunnarsson)
Eyrún vakti aðdáun allra fyrir
æðruleysi sitt og þakkaði fyrir
hvern dag sem gafst en bað þess
að næsta áfall, ef fleiri yrðu, mætti
verða endanlegt því hún vildi ekki
verða öðrum byrði. Eyrún var öllum
sem til hennar þekktu gleðigjafi til
hins hinsta dags. Hún stefndi að
því að útskrifast sem stúdent frá
Verzlunarskóla íslands. Það er sár-
ara en tárum taki að svo megi ekki
verða.
Það er gæfa Verzlunarskóla ís-
lands að eiga góða nemendur. Nú
kveðjum við einn slíkan nemanda,
ljúfling sem við söknum öll. Sárust
er samt sorg fjölskyldunnar sem
við biðjum Guð að styrkja.
Þorvarður Elíasson,
skólastjóri Verzlunar-
skóla ísland
Það voru þungar fréttir sem mér
bárust sunnudagskvöldið 9. febrúar
sl., þú varst komin aftur inn á
sjúkrahús eftir annað heilablóðfall.
Svo aðeins viku seinna var þetta
allt búið. Við erum búnar að vera
vinkonur frá því að við vorum mjög
litlar en mæður okkar voru æsku-
vinkonur. Þú varst ekki nema sex
ára gömul þegar móðir þín dó eftir
að hafa gengið í gegnum sömu
veikindi og þú. Það eru margar
góðar minningar sem koma upp í
hugann en það var svo margt sem
við gerðum saman. Þú varst oft hjá
Ingibjörgu eða Immu ömmu þinni
og þangað fékk ég oft að koma og
leika við þig og endaði oft á því
að við báðum um leyfi til að fá að
gista. Við vorum duglegar að finna
upp á einhveiju skemmtilegu og
áttum ávallt góðar stundir saman.
Við vorum í dansi, lærðum á fiðlu
og fórum saman í sumarbúðir. Þeg-
ar þú fluttir vestur á Bolungarvík
varstu alltaf dugleg að skrifa og
ég átti fullt í fangi með að halda í
við þig. Vorið sem þú kláraðir 10.
bekk fékkst þú að koma og heim-
sækja okkur er við bjuggum í
Bandaríkjunum. Þar áttum við
margar góðar stundir, ég held að
við höfum verið duglegastar við að
versla og sóla okkur en margt gerð-
um við þetta ógleymanlega sumar.
Haustið sama ár hófum við nám í
sitthvorum framhaldsskólanum, ég
í MH og þú í VÍ. Við hefðum útskrif-
ast saman sl. vor en vegna veikind-
anna tókst það ekki. Þú gafst samt
ekki upp og ætlaðir að klára í vor.
En svona er lífið óútreiknanlegt. Þú
hefðir orðið 21 árs eftir einn og
hálfan mánuð og þá hefðir þú náð
mér eins og þú sagðir alltaf þegar
að þú áttir afmæli en ég var fljót
að láta þig vita að ég væri komin
yfir rúmum mánuði seinna.
Elsku Eyrún Björg, nú er komið
að kveðjustund en það er erfitt að
hugsa til þess að ég á ekki eftir sjá
þið aftur í þessu lífí en þú munt
alltaf lifa ýhjarta mínu og fjölskyldu
minnar. Ég mun minnast brosa
þinna og hversu dugleg þú varst
alltaf og gafst aldrei upp þrátt fyrir
erfiðar stundir. Ég þakka Guði fyrir
að hafa fengið að eiga þig sem vin-
konu. Ég á eftir að sakna þín sárt
og bið Guð að vera með þér og passa
þig og móður þína.
Elsku Guðfinnur, Ingibjörg,
Tómas og aðrir ættingar og vinir.
Ég bið Guð um að styrkja ykkur
og vera með ykkur í sorginni.
„Því að þín vegna býður hann
út englum sínum til þess að gæta
þín á öllum vegum þínum."
(Sálm. 91:11).
Þín vinkona,
Nína Björk Þórsdóttir.
• Fleirí minningargreinar um
Eyrúnu Björgu Guðfinnsdóttur
bíða birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
ÞÓRUNN
SIG URÐARDÓTTIR
+ Þórunn Sigurð-
ardóttir fæddist
á Þingeyri við
Dýrafjörð 24. mars
1907. Hún lést að
morgni 13. febrúar.
Foreldrar hennar
voru Þórdís Jóns-
dóttir og Sigurður
Fr. Einarsson kenn-
ari. Systkini Þór-
unnar voru ellefu,
eftir lifa tvær systr-
anna, Fjóla og
Hrefna.
Þórunn giftist
Jens Jenssyni vél-
stjóra frá Patreksfirði 1. apríl
1937. Var hann þá ekkjumaður
með tvær dætur, Auði, f. 28.
maí 1931, og Þyri, f. 29. júní
1932. Þau eignuðust einn kjör-
son, Davíð, f. 16. júní 1943.
Þórunn missti eiginmanninn
29.janúar 1950 og son sinn
Davíð 26. apríl 1954. Hún var
símstjóri á Patreksfirði frá
1950 til 1963 en fluttist þá til
Þær eru margar minningarnar
sem leita á hugann þegar Þórunn
Sigurðardóttir, eða Tóta eins og
við ávallt kölluðum hana, kveður
þennan heim. Hún var traustur vin-
ur fjölskyldu minnar og ein besta
vinkona móður minnar lengur en
minni mitt nær. Jens, eiginmaður
hennar sem var besti vinur föður
míns, drukknaði þegar togarinn
Vörður frá Patreksfirði fórst, en á
honum var hann 1. vélstjóri og fað-
ir minn skipstjóri. Fyrstu minning-
arnar um Tótu eru tengdar Davíð
syni hennar, sem lést aðeins 10 ára
gamall. Hann var besti vinur okkar
Túllu og hafði reyndar einlægan
ásetning um það 6 ára gamall að
giftast okkur báðum, þess vegna
sagði Tóta stundum: „Æ, þú ert
næstum tengdadóttir mín, er það
ekki?“ Jú, við vorum sammála um
það. Það var svo seinna sem ég fór
að vinna á símstöðinni á Patreks-
firði, þar sem hún var stöðvar-
stjóri, að ég kynntist henni með
öðrum hætti og fylgdist þá óhjá-
kvæmlega með hennar daglega lífi
og starfi. Hún bjó í símstöðvarhús-
inu og trúmennskan í starfi var
slík að hún fór aldrei út úr húsi
án þess að við stúlkurnar á stöð-
inni vissum hvar hægt væri að ná
í hana og margt fleira mætti til
nefna um þá samviskusemi, spar-
semi og nýtni sem hún sýndi í störf-
um_ sínum.
Á þessum árum eignaðist Tóta
aðdáun mína, væntumþykju og þá
virðingu sem ég hef borið til hennar
síðan. Hún var mjög virk í öllu fé-
lagsstarfi, söng í kirkjukórnum, lék
með leikfélaginu, tók þátt í starfí
Sjálfstæðisflokksins að ógleymdu
starfinu sem formaður Slysavarna-
deildarinnar Unnar. Með öllu þessu
var gestrisni hennar einstök. Þing-
menn og ráðherrar, leikhópar, síma-
menn og erindrekar, að ógleymdum
Reykjavíkur og
vann áfram hjá
Pósti og síma til
1973.
Þórunn starfaði í
slysavarnadeildinni
„Unnar" á Patreks-
firði í 25 ár og var
formaður hennar í
17 ár. Hún var kjör-
in heiðursfélagi þar
1963. Þórunn söng
og starfaði með
kirkjukór Patreks-
fjarðar öll sín ár
þar og var um tíma
formaður hans.
Hún tók virkan þátt í leikstarf-
semi og var formaður leikfé-
lags staðarins um tíma.
Þórunn hafði mikinn áhuga
á stjórnmálum og sat í stjórn
Sjálfstæðisfélagsins á Patreks-
firði. Síðustu 12 ár ævi sinnar
var hún vistmaður á Hrafnistu
í Hafnarfirði.
Utför Þórunnar fór fram í
kyrrþey.
drengjunum frá Breiðavíkurheimil-
inu, á leið að heiman eða heim,
heimili hennar stóð opið öllu þessu
fólki og á móti því tekið eins og
höfðingjum, enginn mannamunur
gerður. Það var ótrúlegt hveiju hún
gat afkastað, þessi litla fíngerða
kona, þrátt fyrir það, að hún var
langt því frá að geta kallast heilsu-
hraust. Tóta fiuttist suður um svip-
að leyti og foreldrar mínir og þetta
góða vináttusamband hélst áfram
og þær Tóta og mamma áttu saman
margar ánægjustundir og þá oft
með öðrum gömlum vinkonum frá
Patró. Þær voru aðdáunarverðar«
þessar vinkonur allar, höfðinglegar
í framgöngu og töpuðu aldrei reisn
sinni þrátt fyrir að lífið væri þeim
ekki alltaf blítt. Það er sannarlega
þess virði að reyna að taka þær sér
til fyrirmyndar. Þegar ég kom til
Tótu í byijun janúar sl. og hitti
hana þá fyrst eftir að móðir mín
lést í desember sl. fann ég að henni
þótti það nokkurt óréttlæti að
mamma skyldi fá að fara á undan
henni. Tóta var sex árum eldri og
hefði orðið níræð 24. mars nk. Lík-
aminn var þrotinn að kröftum, en
andinn var skýr og við spjölluðum
saman góða stund. Eigingirnin ger-
ir það að verkum að maður saknar
þess sem liðið er og kemur aldrei
aftur, en ég samgleðst Tótu, því ég
veit að hún þráði hvíld og endur-
fundi við ástvinina Jenna og Dabba.
Mynd hennar er skýr í huga mér,
ávallt fallega klædd og tilhöfð,
frjálsleg og um leið glæsileg í allri
framgöngu. Dætrum hennar og ást-
vinum öllum votta ég innilega sam-
úð. Hafðu heila þökk elsku Tóta
fyrir allt það sem þú varst mér og
mínum.
Guð blessi minningu Þórunnar
Sigurðardóttur.
Guðrún Gísladóttir
Bergmann.
MAGNÚS
GUÐMUNDSSON
+ Magpnús Guð-
mundsson
fæddist í Gerði í
Norðfirði 26. júní
1926. Hann andað-
ist á Landspítalan-
um 10. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Guð-
mundur Halldórs-
son, f. 26.12. 1891,
d. 29.4. 1976, og
Guðbjörg Halldórs-
dóttir, f. 4.12. 1894,
d. 12.9. 1977. Systk-
ini Magnúsar voru
Ásgeir, f. 26.6.
1916, (látinn), Emil,
f. 1.9. 1917, klukkan
Helgi, f. 7.4. 1919,
(látinn), Guðrún, f.
21.3. 1921, (látin),
Sigurður, f. 23.10.
1923, (látinn), Olína,
f. 23.12. 1924, Hjalti,
f. 24.12. 1927, Sigríð-
ur, f. 27.2.1928, Karl,
f. 11.9. 1930, Ásdís,
f. 17.6. 1932, Svavar,
f. 15.6. 1934, og Jós-
ep, f. 15.6. 1934, (lát-
inn).
Utför Magnúsar
fer fram frá Hafnar-
fjarðarkirkju í dag
og hefst athöfnin
13.30.
Hann var Austfirðingur, ólst
upp á austasta tanga íslands, það
er þriggja tíma ganga frá Gerði
út á Horn. Þeir eru afskekktir
suðurbæirnir við Norðfjarðarflóa.
Við þessar aðstæður ólst hann upp
og vann við búskapinn og svo var
ýtt bát úr vör og róið til fiskjar.
Svo kom að því að það fækkaði í
sveitinni og þar sem þurfti mann-
skap til að setja fram bát kom það
að sjálfu sér að sveitin lagðist í
eyði.
Hann fluttist suður með foreldr-
um sínum árið 1954. Þau settust
að á Lyngbergi við Hafnarfjörð.
Þetta voru miklar breytingar að
flytja úr sveitinni og í fjölmennið.
En sú breyting varð mildari hjá
þeim en mörgum öðrum, þar sem
þau áttu kost á því að hafa hænsni
og kindur á Lyngbergi. Það var
1958 sem ég kom fyrst að Lyng-
bergi og kynntist fólkinu þar. Mér
var vel tekið af öllum á Lyngbergi
og skapaðist mikil og góð vinátta
með mér og fólkinu þar, sem hef-
ur enst til þessa. Með okkur Magn-
úsi tókust góð kynni. Hann vann
almenna verkamannavinnu, lengst
af hjá Hafnarfjarðarbæ við sorp-
hirðu. En áður var hann til sjós
og við sveitastörf eins og áður er
getið. Þegar hann var búinn að
ljúka dagsverkinu hjá bænum tók
hann til við að afla heyja handa
kindunum og var verið að fram á
kvöld og um helgar þegar veður
leyfði allt sumarið. Það voru marg-
ir sem báðu hann um að slá garð-
inn hjá sér, sem hann gerði og
hirti heyið handa kindunum. Það
var víða leitað fanga. Hann hafði
á leigu tún við veginn sem liggur
upp að Kaldárseli og þar komst
maður í heyskap hjá Magnúsi.
Þessi búskapur og skepnuhald var
hans líf og yndi. Eftir lát foreldra
sinna bjó hann einn á Lyngbergi
með sinn búskap. Minnisstætt er
mér m.a. eitt sumarið sem hey-
skapurinn gekk mjög vel að menn
sáu fram á frí eina helgina. Þá
stakk ég upp á því hvort hann
væri ekki til í að koma í veiðitúr.
Hann var til í það og var sest upp
í Land-Roverinn og keyrt upp að
Langavatni í Borgarfirði og veidd-
ur silungur. Það var ekki oft sem
Magnús gaf sér tíma til ferðalaga
þá. Magnús var sagður duglegur
við vinnu og féll sjaldan verk úr
hendi.
Við Erla þökkum fyrir samveru-
stundirnar og sendum öllum ætt-
ingjum samúðarkveðjur. Guð
blessi minningu fósturbróður og
vinar.
Sigurður Már.