Morgunblaðið - 04.01.1998, Qupperneq 31

q
I
MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 4. JANÚAR 1997 31
<
i
i

í
j
í
í
í
i
i
i
i
t
i
i
i
i
I
i
i
i
+ Guðjón Sigfús-
son var fæddur
í Egilsstaðakoti í
Flóa 14. febrúar
1912. Hann lést á
Sjúkrahúsi Suður-
lands 25. desember
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Sigfús Ben-
óni Vigfússon, f. á
Kirkjubæjar-
klaustri 22.2. 1868,
d. í Reykjavík 16.7.
1948, og Gróa
Gestsdóttir, f. í
Geldingahoiti í
Hreppum 11.11. 1874, d. í
Reykjavík 7.9. 1958, en hún var
dóttir Gests bónda á Húsatóft-
um á Skeiðum, Eyjólfssonar
bónda í Vælugerðiskoti í Flóa,
og konu hans Guðlaugar Olafs-
dóttur. Þau Sigfús og Gróa áttu
saman tíu börn auk Guðjóns,
sem öll eru nú látin. Elstur var
Gestur, f. 21.2. 1902, þá Matthí-
as málari, f. 2.5. 1904, Sesselja
Guðlaug, f. 1.7. 1906, Sigurgeir,
f. 23.7. 1907, bifreiðastjóri í
Reykjavík, Kristmundur, bóndi
á Hamri, f. 12.6. 1909, þá Magn-
ús, f. 16.12. 1910, dó í frum-
bernsku, þá Guðmundur, f. 16.5.
1913, lengst af búandi í Þorláks-
höfn, Sigmundur Ágúst, f. 30.8.
1914, og systurnar Marta, f.
27.9. 1915, og Lilja, f. 11.10.
1917. Son átti Gróa áður hún
giftist, þá heimasæta á Húsat-
óftum, var það Kristinn, f. 26.2.
1895 á Húsatóftum, d. 22.2.
1896. Faðir hans var Árni „pró-
Á jóladagsmorgun kvaddi þenn-
an heim minn kæri vinur og sam-
ferðamaður á lífsleiðinni, Guðjón
Sigfússon. Með honum er genginn
sá maður sem ég hef ævinlega sett
við hlið foreldra minna, svo kær
var hann mér og hugþekkur, allt
frá bernsku minni. Það var einmitt
á þessum tímamótum sem ég minn-
ist hans fyrst, þegar hann og Fríða
voru að koma heim til okkar að
Kílhrauni, þau í blóma lífsins, en
ég barn, fullur eftirvæntingar og
tilhlökkunar, því jólin voru í nánd.
ventumaður“ á Húsa-
tóftum, Magnússon.
Þau Sigfús og Gróa
hófu búskap í Egils-
staðakoti vorið 1903,
þar fæðast öll þeirra
börn, nema Gestur
sem fæddur var á
Egilsstöðum í sömu
sveit. Harðindavorið
1918 bregða þau búi
og eru eitt ár á Urr-
iðafossi í vinnu-
mennsku, tvö árin
næstu í Hnausi, en
flytjast þá niður á
Eyrarbakka og síðar
að Oseyrarnesi, þar sem Sigfús
var feijumaður þijú ár, þaðan
aftur austur á Eyrarbakka þar
sem þau búa í nokkur ár. Síðustu
árin dvöldu þau hjá Guðlaugu
dóttur sinni í Reykjavík. Þegar
þau hættu búskap í Egilsstaða-
koti fór Guðjón að Hurðarbaki
þá sex ára og var þar allt til þess
að foreldrar hans setja saman bú
á Eyrarbakka og taka hann til
sín. Fljótlega fór hann að aðstoða
föður sinn við feijuna og gekk í
alla ígripavinnu sem til féll á
Eyrarbakka strax á unga aldri,
þá var hann í vinnumennsku bæði
í Dalbæ hjá Olafi frænda sínum
Gestssyni, síðar bónda á Brúna-
völlum á Skeiðum, og hjá Sigur-
grími Jónssyni bónda í Holti í
Stokkseyrarhreppi, og víðar var
hann í lausamennsku á uppvaxt-
arárum sínum. Síðar fór hann að
stunda alla almenna vinnu, mest
við smíðar, var lengst af hjá Tré-
smiðju Eyrarbakka eða allt til
Það hagaði þannig til, og brást
ekki það ég minnist, að þau komu
alltaf til okkar um jól og dvöldu
heima fram yfir áramót, og mikið
breyttist þá og léttist heimilisbrag-
urinn þegar þau voru komin. Þá
voru sagðar sögur, spilað og hlegið
og tilveran varð ein samfelld gleði-
stund meðan þeirra naut við. Þann-
ig verður Guðjón ávallt í minningu
minni gleðigjafí sem lýsti umhverfi
sitt og gaf svo mikla birtu, tilhlökk-
un og trú á hið góða í lífinu.
Guðjón var ekki maður sem
MINIMINGAR
ársins 1960 að hann flyst að
Selfossi, en þar vann hann m.a.
hjá Trésmiðju Kaupfélags Ár-
nesinga mörg ár, síðar við físk-
vinnu í Straumnesi hf. meðan
það starfaði, auk ígripavinnu
hjá ýmsum, bæði á Selfossi og
víðar. Þá rak hann í fjöldamörg
ár lítið rammaverkstæði, fyrst
á Selfossi, en síðar á Eyrar-
bakka eftir að hann fluttist
þangað aftur.
Hinn 31. maí 1942 gekk Guð-
jón að eiga Steinfríði Matthildi
Thomassen. Var hún fædd á
Eskifirði 6. desember 1909, en
ólst upp frá unga aldri í Kíl-
hrauni á Skeiðum. Eignuðust
þau eina dóttur, Guðbjörgu, f.
7. nóv. 1944, nú bankastarfs-
maður í Landsbankanum. Sam-
býlismaður hennar er Styrmir
Gunnarsson, málari, en hún á
eina dóttur, Unni Fríðu, f. 22.
júní 1964, sjúkraþjálfara á Eg-
ilsstöðum, faðir hennar er Hall-
dór Snorrason matreiðslumað-
ur í Reykjavík. Sambýlismaður
Unnar Fríðu er Marinó Már
Marinósson frá Reyðarfirði og
eiga þau tvö börn, Guðbjörgu
Arneyju, f. 27.2. 1993, og Einar
Guðjón, f. 24.4. 1996.
Þau Guðjón og Steinfríður
reistu sér fljótlega eftir að þau
giftust hús á Eyrarbakka, sem
hann byggði svo til að öllu leyti
sjálfur. I því húsi bjuggu þau
allt til ársins 1960 að þau flytj-
ast á Selfoss þar sem þau búa
fyrstu árin hjá Jóni Konráðs-
syni, en kaupa síðan Kirkjuveg
13 þar sem þau búa þar til þau
flytjast inn á dvalarheimilið
Sólvelli á Eyrarbakka. Guðjón
missti Steinfríði konu sína hinn
6. júlí síðastliðinn.
Utför Guðjóns fór fram frá
Eyrarbakkakirkju 3. janúar.
fæddist með „silfurskeið“ í munni
eins og stundum er sagt. Hann ólst
upp við mikla fátækt og hann
kynntist því að vera svangur og
kaldur í uppvexti sínum, en upplag-
ið var gott svo erfíðleikarnir efldu
hann og hertu til að takast á við
lífið sem hann var fæddur til að
lifa, í því kalda og einmanalega
umhverfí sem mörg börn á önd-
verðri þeirri öld sem nú er senn
að kveðja urðu að þola. Oft minn-
ist ég frásagnar hans þegar hann
á sjötta afmælisdegi ævi sinnar sat
við matborðið með heimilisfólkinu á
Hurðarbaki, sinn íyrsta dag í þeirri
vist, veturinn 1918, vetur sem talinn
er sá harðasti og kaldasti á öldinni,
faðir hans við sjóróðra úti í Herdís-
arvík og systkini hans og móðir á
bæjum í sveitinni, því heimili þeirra
var bjargarlaust, og horfði á matinn
svo mikinn og ilmandi. Sú stund
stóð honum fyrir hugskotssjónum
alla ævi síðan, svo svangur var
hann þann dag, og mikið hélt hann
upp á Áma bónda sem setti hann
við hlið sér við matborðið og gaf
honum eggið sitt, með þeim orðum
að hann ætti það skilið, því hann
væri að stækka. Þetta með öðru á
uppvaxtarárum hans mótaði hann
og gerði að þeim hófsemdar- og
reglumanni sem var aðalsmerki
hans í lífinu. Strax í æsku fór hann
að vinna og eftir veru sína á Hurðar-
baki, sem mun hafa verið þijú ár,
fór hann niður á Eyrarbakka til
foreldra sinna sem þá höfðu sett
saman bú sitt að nýju. Með þeim
fór hann að Oseyramesi þar sem
hann annaðist feijuna með föður
sínum auk allra annarra starfa sem
til féllu. Þegar hann eltist var hann
við ýmis störf, einkanlega til sveita,
en síðar aðallega við trésmíðar hjá
Trésmiðju Eyrarbakka og síðar hjá
Kaupfélagi Árnesinga. Hann var
listrænn og lagtækur, hvað sem
hann tók sér fyrir hendur, einn
þeirra manna sem allt lék í höndum.
Hann var áhugamaður um alla
nýbreytni þrátt fyrir nægjusemi
sína og sparsemi, meðal annars var
hann einn fyrstur manna sem sáust
á reiðhjóli hér í Flóanum, og þótti
nýlunda og mörgum undrunarefni
hvernig maður gat setið slíkan
„fák“ á þeim tíma þegar fábreytnin
var allsráðandi. Og þegar heilsa
hans var svo mjög farin að bila að
hann gat ekki notað hjólið sitt fékk
hann sér fjórhjól og ferðaðist á því
hvert sem honum sýndist. Trú-
mennska og samviskusemi- voru
honum í blóð bornar og engan
mann annan þekkti ég sem vann
starf sitt af meiri hollustu fyrir
húsbændur sína. En það sem var
kannski eftirminnilegast í fari Guð-
jóns var glaðværðin, þessi gáski
en þó um leið rætnislausa grín sem
hann viðhafði um lífið og tilveruna,
þegar aðrir sátu gneypir. Þess
vegna var hann alls staðar aufúsu-
gestur þar sem fólk kom saman til
að skemmta sér, til dæmis var
hann einn af stofnendum Leikfé-
lags Eyrarbakka og lék með félag-
inu í fjöldamörg ár. Þá var hann
mikill áhugamaður um allan veiði-
skap og stundaði lax- og silungs-
veiði bæði á stöng og í net fram á
elliár, og var hann sérstaklega
fengsæll veiðimaður, enda snjall "
að búa í hendurnar á sér við veiði-
skapinn. Annað var líka sem Guð-
jón hafði umfram marga aðra
menn, en það var að hann þekkti
ekki lofthræðslu og var oft fenginn
til að mála þök brúarstólpa og ann-
að þvíumlíkt, það sem aðrir ekki
þorðu að gera. Enn eru til menn
sem muna hann hlaupa eftir brúar-
strengjunum á Ölfusárbrúnni með
ána gínandi fyrir neðan sig. Þegar
litið er yfír farinn veg held ég þó
að segja megi að tvennt umfram
annað hafi einkennt allt lífshlaup
Guðjóns, annars vegar ráðdeildin,
hagsýnin og krafan við sjálfan sig
að gera hlutina rétt, hver sem í
hlut átti, hins vegar trúnaðurinn
gagnvart öllum sem hann umg-
ekkst, ekki síst þeim sem hann
vann fyrir, og svo heimilinu og eig-
inkonunni, og láta ekkert skorta
til heimilisins. Þetta áleit hann sín-
ar helgustu skyldur, og vildi ekki
þurfa að leita til annarra um þann
beina. En stálvilji hans og stefnu-
festa gerðu honum kleift að sigrast
á öllum þeim erfiðleikum sem hann
mætti í lífínu. Aldrei man ég hann
æðrast eða ýta til annarra þeim
þunga krossi sem hann bar í veik-
indum konu sinnar, en sá tími var
honum vissulega oft erfiður. Og
sama var með hann sjálfan þegar
ellin færðist yfír og líkaminn, sem
áður var svo léttur og stæltur, fór
að gefa sig. Alltaf bar hann sig
vel og sló saman höndum og gerði
að gamni sínu. Guðjón var einstak-
ur maður, sívinnandi meðan hann
gat, meira að segja eftir að hann
var kominn með hækjur setti hann
niður kartöflur í garðinn sinn, og
liggjandi tók hann þær upp. Þar
var ekkert gefið eftir, verkið varð
að vinna, til þess að geta gefið vin-
um og vandamönnum í pottinn með
soðningunni. Guðjón er horfínn.
Úti fyrir ströndinni rís báran og
brotnar á klöppum neðan við sjó-
garðinn á Eyrarbakka, sama báran
og forðum, en nú er hann alkominn
heim, á „Bakkann" þaðan sem
hann vildi aldrei fara.
Megi algóður Guð varðveita Guð-
jón og Steinfríði og þeirra niðja.
Árni Valdimarsson.
GUÐJON
SIGFÚSSON
+ Jóhann Frí-
mann Hannes-
son fæddist á Ei-
ríksstöðum í Svart-
árdal, Austur-
Húnavatnssýslu 18.
maí 1924. Hann lést
á Landspítalanum
19. desember síð-
astliðinn. Foreldr-
ar hans voru Svava
Þorsteinsdóttir, f.
2. júlí 1891, d. 28.
jan. 1973, og Hann-
es Ólafsson, f. 1.
sept 1890, d. 5. júní
1950. Systkini Jó-
hanns: Áuður, látin, Sigurgeir
og Torfhildur.
Fyrsta vetrardag 1945 gift-
ist Jóhann eftirlifandi eigin-
konu sinni Freyju Kristínu
Kristófersdóttur frá Vest-
mannaeyjum, hennar foreldrar
voru Þórkatla Bjarnadóttir, f.
25. feb. 1895, d. 13. júlí 1975,
og Kristófer Þórarinn Guðjóns-
son, f. 27. maí 1900, d. 11. apríl
1981. Börn þeirra eru: 1) Anna,
f. 1946, gift Ragnari Þór Bald-
vinssyni, þeirra börn: Jóhann
Með örfáum orðum viljum við
kveðja kæran móðurbróður okkar,
Jóhann Frímann Hannesson, sem
andaðist 19. des. sl. Jói, eins og
hann var ávallt kallaður, var yngst-
Freyr, f. 1965, gift-
ur Júlíu Berg-
mannsdóttur og
eiga þau tvö börn.
Hlíf, f. 1967, gift
Stefáni Guðmunds-
syni, á hún eitt
barn. Þórunn, f.
1976, á hún eitt
barn. Ragna, f.
1979. 2) Rúnar Þor-
kell, giftist Björgu
Guðmundsdóttur,
þau slitu samvist-
um, þeirra börn:
Fríða, f. 1973, sam-
býlismaður Her-
mann Hermannsson, eiga þau
tvö börn. Freyja Kristín, f.
1978. Jóhann Frímann, f. 1987.
Fyrir átti Rúnar Pál Þóri, f.
1967, með Ellýju Pálsdóttur,
sambýliskona Páls er Mekkín
Árnadóttir, eiga þau tvö börn.
3) Hlynur, f. 1968, sambýlis-
kona Karen Ingimarsdóttír,
eiga þau eitt barn.
Utför Jóhanns Frímanns fer
fram frá Langboltskirkju á
morgun, mánudag, og hefst
athöfnin klukkan 15.
ur móðursystkina okkar, en móðir
okkar elst. Hún andaðist 1988.
Mikil samskipti voru milli systkin-
anna og enn meiri eftir að Jói og
Freyja fluttu til Reykjavíkur frá
Vestmannaeyjum. í hugum okkar
voru þau hjónin sem eitt og var
ávallt talað um Jóa og Freyju. Þau
voru afskaplega ættrækin og dug-
leg við heimsóknirnar og var oft
komið við á æskuheimili okkar í
Langagerðinu. Upp í hugann koma
fjölmargar samverustundir stórfjöl-
skyldunnar og brást vart að Jói
væri ekki hrókur alls fagnaðar.
í minningunni situr eftir mynd
af Jóa frænda, afspymu hressum
og glaðværum manni, eilítið stríðn-
um og hláturmildum. Mörg undan-
farin ár voru honum erfið vegna
veikinda, en síðasta ár létti þó að-
eins til. Ekki slitnaði sambandið
við þau Jóa og Freyju þó móðir
okkar félli frá, við systkinin öll flutt
úr Langagerðinu, eða eftir að veik-
indin heijuðu á hann. Enn var kom-
ið í heimsókn.
Kæri Jói, við viljum þakka þér
innilega ánægjulegar samveru-
stundir og hlýjan hug til okkar frá
barnæsku.
Okkur fínnst vel við eiga að láta
hér fylgja smá ljóð eftir sameigin-
lega frænku okkar, Þórhildi Sveins-
dóttur.
Lífíð gefur, lífíð tekur,
Iffið heimtar skatt af þér,
enginn getur aftur snúið,
innan stundar kvðlda fer.
Þq'óta kraftar, fapar kliður,
þreyttum verður hvíldin góð,
erfiðleikar allir gleymast,
unað veitir hvíldin hljóð.
Elsku Freyja og frændsystkini
okkar, Anna, Rúnar og Hlynur, við
sendum ykkur og fjölskyldum ykk-
ar okkar hjartnæmustu samúðar-
kveðjur og megi guð vera með
ykkur.
Systkinin úr Langa-
gerðinu og fjölskyldur.
Með sólskinsfána úr suðurátt,
á silfurbryddum skóm
nú fer að vor með fíðluslátt,
hinn fijálsa, bjarta hljóm,
og ríki ljóssins hrósar hátt
hvert hljóðlátt jarðarblóm.
(Jakob Thorarensen.)
Þessar ljóðlínur koma mér í hug,
er ég minnist vinar míns Jóhanns
Frímanns Hannessonar. Fáum dög-
um fyrir andlát hans rifjuðum við
þær upp saman úr afmælisdagabók,
sem hann var með og tileinkaðar
voru hans degi. Þótt kynni okkar
hafí ekki verið löng í árum, var sem
við hefðum alltaf þekkst. Kom þar
til uppruni og æskuslóðir „Húna-
vatnssýslan" okkar, gagnkvæm
virðing og traust. Hann bar tak-
markalaust traust og virðingu til
mín og einlægan trúnað. Þannig
kynntist ég þeim hjónum Freyju
hans, sem umvafði hann til hinstu
stundar, eins og henni einni er lag-
ið, ásamt dyggum stuðningi bama
og allra ástvina þeirra. Þegar við
hugsuðum norður og ræddum um
héraðið okkar var eins og oftast í
minningum sólskin og bjart, vafa-
laust hafa verið skúrir á milli en
þær horfnar. Síðast liðið sumar áttu
þau hjón góðan tíma fyrir norðan,
í faðmi ættingja og vina. Ferðuðust
og nutu tækifæra sem buðust, m.a.
vel skipulagðrar ferðar til Siglu-
fjarðar sem ég tók einnig þátt í og
varð okkur öllum ógleymanlegt
ævintýri. Þau ferðuðust oft til út-
landa, svo var einnig á liðnu sumri,
er þau voru með syni sínum og
hans fjölskyldu. Þaðan hringdi Jó-
hann til mín til að segja mér af
þeim, og óska vinum sínum alls
góðs í sumarleyfmu. Hann var eftir-
minnilegur samferðafólki hvar sem
hann fór, vann af kjarki og dugnaði
störf sín bæði til sjós og lands. Síð-
ustu starfsár voru hjá Vegagerð
ríkisins, lauk þar starfsvettvangi
hans. Sl. vor var hann heiðraður
fyrir störf sín þar ásamt fleirum.
Gleði hans var mikil er þau hjónin
komu til okkar vinnufélaga til að
sýna fagran grip, þannig deildu þau
af sínu og við hrifumst með. Hann
hafði ákveðnar skoðanir á mönnum
og málefnum og var óspar á krafta
sína að styðja og koma áleiðis
hugðarefnum sínum. Hann hlakk-
aði til hvers dags, lagði lið með
jákvæðu hugarfari og þakklæti þá
þjónustu sem hans aldurshópi
stendur til boða á vegum Reykja-
víkurborgar. Það verður seijit full-
þakkað, en í minnum haft. Á kveð-
justund sækir margt á hugann,
tregi, þakklæti, birta og ylur. Við
sem þekktum Jóhann söknum góðs
vinar, þökkum samfylgd, minning-
in er björt og hlý. Með sólskinsfána
úr suðurátt á silfurbryddum skóm
fer Jóhann vinur okkar til nýrra
heimkynna og verður þar eins og
við ávallt munum hann, fallega
klæddur, glaður og hlýr.
Minningin um fjölskylduföður
yljar um ókomna tíma og guðs
blessun fylgi elsku Freyju og ást-
vinum öllum.
Guðrún Jónsdóttir.
JOHANN FRIMANN
HANNESSON