Morgunblaðið - 21.01.1999, Síða 50

MORGUNBLAÐIÐ
>
50 FIMMTUDAGUR 21. JANÚAR 1999
MINNINGAR
AÐALHEIÐUR
~ PÉTURSDÓTTIR
+ Aðalheiður Pét-
ursdójttir var
fædd í Ólafsvík 9.
des. 1903. Hún lést
á Sólvangi í Hafn-
arfirði 13. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Pétur Finnsson
skipstjóri í Ólafs-
vík, f. í Svefneyjum
20. aprfl 1864, d.
28. nóv. 1917, og
kona hans María
Matthíasdóttir, f. í
Eyrarsveit 23.
mars 1876, d. 31.
okt. 1968. Aðalheiður var
næstelst sex systk-
ina. Þau voru Sig-
ríður, f. 1902, Þór-
unn, f. 1906, Petra
Fríða, f. 1908,
Ragnar Þórarinn,
f. 1909, og Karl, f.
1913 en þau eru nú
öll látin.
Aðalheiður var
ógift og barnlaus.
Hún starfaði við
líknarstörf allan
sinn starfsaldur.
Útför Aðalheiðar
fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Elsku Heiða. Nú er stundin kom-
in og þú horfm yfir móðuna miklu.
Eftir lifir minningin um þig í hjört-
um okkar allra í fjölskyldu minni,
minning um þig sem fósturmóður,
ömmu og góða vinkonu. Já, þú hef-
ur verið mér og bömum mínum það
skjól í lífshlaupi okkar, sem aðeins
mæður og ömmur geta gefið. Það
þakka ég af alhug.
^ Heiða mín, ég ímynda mér að
hvfldin nú sé þér kærkomin á háum
aldri og eftir veikindi síðustu daga
og misseri. Nú ert þú komin til
Doddyar og annarra ástvina þinna.
Það hlýtur að verða gleðifundur,
eins kært og var á milli ykkar
systra og móður.
Aðalheiður eða Heiða sem hún
ávallt var kölluð af frændfólki vann
alla sína tíð við að hjúkra og annast
aðra. Þótt hún væri ekki menntuð á
því sviði, þá voru hæfileikar hennar
og öll framganga geislandi af þjón-
^ustulund og að láta öðrum líða vel,
og það varð ævistarf hennar.
Gestrisni hennar slík að stundum
þótti manni nóg um.
Heiða, þú hefur verið akkeri mitt
allt mitt líf. Þú hjálpaðir föður mín-
um (en þið voruð systkinabörn) í
veikindum móður minnar frá fæð-
ingu minni og eftir að hún lést hélst
þú heimilið fyrir okkur nánast alltaf
þar til hann giftist aftur. Hvernig
getur annað verið en að minningin
um þig sé líkt og móður sé saknað?
Þú ert konan sem mér hefur þótt
vænst um.
I allri sorg við móðurmissi minn-
ist ég alltaf hve þú bjóst til mikla
gleði á heimili okkar. Við Öm ól-
umst upp í trú á að mamma væri
hjá okkur og allt um kring, og þegar
faðir okkar var á ferðalögum, sem
voru þá mikil erlendis hjá honum,
man ég hvað þú tókst alltaf þátt í
gleði okkar og eftirvænting þegar
pabbi var að koma heim. Þú skildir
allt.
Sem barn fann ég strax hve mikill
dýravinur þú varst, bjargaðir fugl-
um úr kattaklóm og hlúðir að í
þvottahúsi, og þrestir og dúfur nutu
gestrisni þinnar ekki síður en
mannfólkið. Þannig varst þú alla tíð
og væri of langt mál að telja upp at-
vik.
Þannig er minningin. Þú hjúkrað-
ir og skildir menn og málleysingja
■W"án orða. Síðar á árum við breyttar
aðstæður minnist ég allra heim-
sókna á Sunnuveg og Alfaskeið,
allra fjölskylduboða og jólaboða.
Þar var stórfjölskylda samankomin
sem naut konunglegra veitinga hjá
ykkur systrum, sem bomar voru
fram af einstakri natni og myndar-
skap. Þar vorum við frændsystkinin
í leik og að spila og síðar með full-

Erfisdrykkjur
P E R L A N
Sími 562 0200
orðnum, allir að spila Bingo. Þá var
kátt á hjalla á Sunnuvegi og Álfa-
skeiði.
En árin liðu, ég orðin búsett aust-
ur í sveit, aðdáanlegt var hve þið
voruð duglegar að keyra austur í
heimsókn, Doddy kjörkuð að keyra
á þeim tíma. En þið fóruð víðar, þið
skoðuðuð landið, og þið fóruð um öll
heimsins höf.
Gaman var að heyra ykkur systur
segja frá ferðalögum ykkar til vina
og frændfólks erlendis, hvað þið
ferðuðust mikið, London, Canada,
Bandaríkin og víðar. Hve þú varst
minnug að segja frá frændfólki okk-
ar í Vesturheimi og dugleg að hafa
samband við það.
Þegar ég fór utan í nám og vinnu
rofnaði aldrei sá strengur er milli
okkar var, þótt sambandið minnkaði
um tíma. Er ég kom heim varst þú
ekki alltaf sátt við hvað ég menntaði
mig. Þú vildir að það væri allt ann-
að, en enginn var hrifnari en þú eft-
ir á við að sjá öll börnin stússast og
læra á hesta. Þú skildir að það var
ekki síður nauðsynlegt nám þá en
að læra umgengni við hesta, einnig
þeirra vegna að koma rétt fram við
þá.
Börnin mín fengu að njóta þess
að vera með ykkur og þér, Heiða
mín, eftir að Doddy lést. Hve gott
var að koma í Skipholtið í bæjar-
ferðum. Alltaf varst þú boðin og bú-
in til hjálpar hvort sem var stutt eða
lengra stopp yfir nótt, alltaf var
heimilið þitt opið fyrir þeim þegar
þau voru í námi í menntaskóla að
koma við. Þau minnast þess með
þökk.
Gleði mín er að seinna gat ég
launað þér að hluta alla þessa elsku
með því að fara með þér út að keyra
eða í búðir. Þér þótti svo gaman að
fara í stóru búðirnar þegar þær fóru
að koma. Allar ferðirnar okkar
austur, og að þú gast dvalið hjá mér
í sveitinni um tíma, á páskum, jólum
og þegar okkur datt í hug. Þér þótti
svo gaman að aka í bfl, þjóta áfram,
aldrei hrædd í snjó, roki eða hálku.
Gaman var að keyra austur með
þér. Fegurðarskyn þitt var svo mik-
ið og þú varst svo hrifnæm. Þótt
sjónin versnaði, þá skynjaðir þú
alltaf landslagið eða sást einfaldlega
fjöllin, skýin, sólina. Þú settir hend-
urnar upp og sagðir: Sjáðu, sjáðu,
æ, hvað þetta er fallegt.
Hve þér þótti gaman að setjast út
í guðsgræna náttúruna og anda að
þér gróðurilminum. Ferðirnar okk-
ar í Skriðufellsskóg, þessi hreini
skógarilmur tengdist minningu
mömmu, þinnar beztu vinkonu. Þá
var gaman að vera saman. Þá sagðir
þú mér svo margt um mömmu.
Þótt heymin tæki að bila ásamt
sjón þá var eins og þú upplifðir
samt tístið og söng fuglanna í kring.
Þú vissir hvað heyrðist.
Það er eins og allt hefði gerst í
gær, er ég pára þessar línur. Ekki
eru mörg ár síðan við fórum saman
á Vínartónleika í Háskólabíó, það
fannst þér svo gaman, en Vínartón-
list var þér einstaklega hugleikin
alla tíð eins og mörg önnur klassísk
tónlist.
Margs er að minnast og margt
ber að þakka. Hvað þú talaðir alltaf
með mikilli virðingu um vinnustaði
þína eða samstarfsfólk, en síðustu
starfsár vannst þú á Sólvangi í
Hafnarfirði, þar sem þér þótti gott
að vinna. Eftir starfslok fluttist þú í
Hafnarfjörð á ný, á Hjallabraut 33.
Þar var heimili þitt síðast. Þú áttir
svo fallegt og hlýlegt heimili, sem
þú naust þín við að fegra og annast.
Þar sem sjón þín dapraðist fljótt
gast þú ekki setið lengur við að
prjóna eða lesa. Þeim mun meir
stússaðist þú í að fægja, bóna og
pússa heima. Alltaf allt svo fallegt
hjá þér, meira að segja hver skrúfa
og næla hafði sinn ákveðna sama-
stað. A Hjallabraut eignaðist þú vini
eins og alls staðar annars staðar og
gaman var að sjá ykkur Sigríði og
Hönnu sitja saman yfir kaffibolla og
þið rædduð um landsins gagn og
nauðsynjar og pólitík bar einnig oft
á góma og þið voruð ekki alltaf sam-
mála.
Skoðanir þínar voru ákveðnar og
miklar og skapfesta þannig að ekki
var alltaf hægt að hafa áhrif á, ef
svo bar undir. í pólitík varst þú
ákveðin. Þar var engu breytt alla
tíð. Það var Alþýðuflokkurinn. Héð-
inn Valdimarsson hafði hjálpað
verkafólkinu fyrst á öldinni með
baráttu íyrir launakjörum, en móðir
þín var fátæk ekkja með fimm börn
og vann sér til lífsbjargar með að
vinna í fiski sem þá var kallað. Man
ég þú sagðir svo frá að þá var boðað
verkfall til að fá fram kauphækkun
og móðir þín tvísté. Atti hún að fara
í verkfall eða ekki? Missti hún vinn-
una þá eða launin? En verkfall varð
og kauphækkun og þá var tilgangin-
um náð. Þetta þakkaðir þú alla tíð
með dyggum stuðningi við flokkinn.
Svona varst þú í einu og öllu, brást
aldrei neinum.
Síðustu árin á þínu fallega hlý-
lega heimili, sem þér var svo kært,
voru yndisleg. Þangað var gaman
og gott að koma. Og nú síðast á Sól-
vangi. Þú varst ekki ánægð með að
þurfa að fara þangað, en örlögin
réðu því að þú gast ekki verið leng-
ur ein á heimili þínu. En á Sólvangi
leið þér vel, þar fékkst þú góða um-
önnun og skjól í hárri elli. Ég veit
þú þakkar með hlýhug starfsfólki
þar á 3. hæðinni.
Gaman var að við gátum farið í
okkar síðasta bíltúr saman síðastlið-
ið haust, hjúkrunarkonurnar hjálp-
uðu þér inn í bílinn. Við keyrðum
Hafnarfjörðinn þvers og kruss, með
Læknum, Höfnina, Sunnuveg, Álfa-
skeið. Ég spurði: Sérðu, kannastu
við þig? Já, já ég sé, ég finn hvar við
erum. Við fórum út á Álftanes til
Bessastaða. Þú sagðir: Nei þetta er
ekki leiðin, þangað er miklu betri
vegur. Það var rétt, ég fór með
sjónum, þú varst viss er við keyrð-
um hratt malbikið frá Bessastöðum.
Við fórum inn í Reykjavík, keyptum
okkur ís og horfðum yfir hafið á
Ægisíðunni. Það var yndislegt að
vera saman.
Nú í byrjun vetrar hrakaði þér
smátt og smátt. Ekki urðu bfltúr-
amir fleiri, en notalegt var að sitja
saman við gluggann á stofunni þinni
og horfa yfir lækinn og maula sam-
an nammi, vínber og rommkúlur.
Nú situr þú ekki lengur í stólnum
þínum við dymar á 3. hæðinni til að
horfa á þá sem koma og fara. Gam-
an var að sjá hve bros færðist yfir
andlit þitt þegar ég kom, það var
eins og þú sæir og þekktir mig áður
en dyrnar opnuðust, og sagðir
alltaf: Ertu komin, ert þetta þú? Því
miður var allt of langt á milli okkar,
annars hefðu heimsóknirnar verið
fleiri.
Elsku Heiða, tárin falla er ég
hugsa þetta en samband okkar alla
tíð var svo náið. Gleði mín er að þú
gast verið hjá okkur um jól og
páska, og þú gast séð barnabörnin
mín, haldið á litlu nöfnu minni, sem
þú sagðir alltaf að væri strákur,
þetta allt em yndislegar minningar,
sem aldrei gleymast. Ég veit nú líð-
ur þér vel.
Heiða mín, þú giftist aldrei, áttir
engin börn. Ég kveð þig með sökn-
uð í huga. Guð blessi þig, minning
um þig er minning um þig sem móð-
ur.
Rosemarie Brynhildur.
Elsku Heiða frænka. Nú ert þú
komin upp í himininn til Guðs eins
og strákarnir mínir segja. Þú varst
mín kærasta frænka, ég hef alltaf
verið svo stolt af því að vera skírð í
höfuðið á Heiðu frænku þótt ég hafi
nú ekki skilið það alveg þegar ég
var lítil hvernig ég og þú gátum
heitið sama nafninu, þú hést Heiða
en ég Aðalheiður. Svo varð ég nú
aðeins stærri og fór að skilja hvern-
ig þessu var háttað, þú hést nefni-
lega Aðalheiður en varst kölluð
Heiða. Alltaf man ég ferð sem ég
fór með pabba suður til Reykjavík-
ur þegar ég var u.þ.b. fimm ára. Þá
heimsóttum við þig og Doddí. Þá
gáfuð þið mér skeið og fallega spila-
dós sem var fín dama með gítar og
snerist hún í hring og spilaði lag,
mér þykir alveg afskaplega vænt
um hana (þótt hún sé nú orðin göm-
ul og slitin) og aðra hluti ásamt
góðu ráðunum, sem þú hefur gefið
mér í gegnum árin. Þannig varst þú,
alltaf að gefa mér eitthvað eins og á
jólum, afmælum eða bara þegar þú
sást eitthvað sniðugt sem þú hélst
að gæti komið sér vel, þá kom pakki
og alltaf fannst mér jafn spennandi
að opna pakkana hvort sem þeir
voru til mín eða strákanna minna.
Svo veturinn sem ég og Ingólfur
bjuggum í Reykjavík þá hittumst
við alltaf nokkrum sinnum í viku
þegar þú komst yfir götuna í Kjöt-
höllina að kaupa í matinn og bjóða
mér að koma og fá mér „snarl“ í há-
deginu eins og þú sagðir, en við vit-
um nú báðar hvað þetta snarl var.
Mér þótti alltaf afskaplega gott að
koma til þín, fá kaffi og með því og
segja þér fréttir að austan og fá
fréttir hjá þér af fólkinu okkar í
bænum. Við gátum spjallað um allt
milli himins og jarðar, hvort sem
það voru fjölskyldumálin, skólamál-
in eða landsbyggðarpólitíkin og
ekki vorum við nú alltaf sammála en
það gerði nú ekkert til. Svo þegar
við fluttum austur aftur vorum við í
stöðugu símasambandi og síðan
þegar hann Arnar Þór kom í heim-
inn, þá hringdir þú og sagðir mér að
þér fyndist að ég hefði nú alveg get-
að látið skíra hann Örn, þú varst
alltaf svo hreinskilin við mig og
sagðir bara það sem þér fannst.
Ef ég hafði ekki komið lengi í bæ-
inn þá hringdir þú og spurðir:
Hvenær kemurðu næst? Ég þarf að
tala við þig. Þá sagði ég: „Segðu
mér það bara í sírnann." En það
vildir þú alls ekki, sagðir að það
væri ekki hægt að segja það í síma.
Svo þegar ég kom var það kannski
ekkert sérstakt sem þú þurftir að
segja, bara að sjá mig og mína og
spjalla.
Nú svo þurftir þú nú á endanum
að fara á Sólvang, sem var nú
reyndar bara staður fyrir gamalt
fólk eins og þú sagðir. Reyndi ég
alltaf að koma til þín þegar ég fór
suður. Eitt skipti er mér minnis-
stætt. Það var þegar hann Atli
Grétar var um það bil þriggja mán-
aða þá komum við til þín öll saman
fjölskyldan að sýna þér nýjasta af-
kvæmið og þá fannst þér hann bara
alveg eins og faðirinn, en hann ætti
nú frekar að verða skipstjóri en vél-
stjóri þegar hann yrði stór en við
vissum jú öll hvað þú meintir með
þessu.
Jæja, ég gæti endalaust rifjað
upp góðar samverustundir og
spjalltíma en þá þyrfti ég að skrifa
heila bók. Held ég nú að þú sért
fegin að hafa fengið hvfldina, en
með söknuði kveðjum við þig, elsku
Heiða frænka.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V.Briem.)
Blessuð sé minning þín.
Anna Aðalheiður Arnardóttir
og fjölskylda.
I dag kveðjum við Heiðu frænku.
Svipmyndir líða fyrir hugskotssjón-
ir hlaðnar ljúfum minningum. Þar
erum við systkinin prúðbúin og eft-
irvæntingarfull í aftursætinu á
brúna bflnum með pabba og
mömmu á leið suður í Hafnarfjörð í
veislu til Heiðu og Doddýjar. Þær
systur tóku á móti gestum opnum
örmum og buðu inn á sitt fallega
heimili, sem bar vott um fágun, list-
fengi, virðuleika og hjartahlýju.
Fyrir okkur börnin var það dálítið
eins og að stíga inn í aðra veröld,
því þar var svo óendanlega margt
að sjá og skoða og framandi angan
fyllti loftið. í hugskotinu grillir í lit-
ríkar ilmandi sápuskeljar, gyllta
glampandi spegla, stafla af Fálkan-
um og Vikum sem mátti sökkva sér
í og dúnmjúk rúm sem freistuðu ef
syfja sótti á. Sannarlega var mikið
borið í veisluföngin og kátína ríkti.
Gjarnan var spilað, gripið í púkk á
jólum og mikið skeggrætt. Bömin
voru þar ekki undanskilin, enda við-
horf húsráðenda slíkt að börn væra
líka fólk. Okkur leið vel og fannst
við á þeim stundum dálítið tilheyra
heimi hinna fullorðnu. Þá var gam-
an. Tilhlökkunin og eftirvæntingin
var ekki síðri þegar von var á þeim
systrum inn á heimili okkar. Mynd
af Heiðu frænku skýrist - fínleg
kona í heitum umræðum, gjarnan
með smávindil og koníakstár í glasi.
Dægurmálin voru krufin, sitt sýnd-
ist hverjum en rökfestu Heiðu varð
sjaldan hnikað. Oft var gaman að
hlusta og fylgjast með, ekki hvað
síst vegna þess að Heiða vildi gjarn-
an heyra sjónarmið unga fólksins og
dró okkur þar með inn í umræðurn-
ar.
Svipmyndir renna um hugann.
Þar er Heiða á efri árum, brúnhærð
og fallega klædd, létt í spori. Ef lit-
ið var í heimsókn var umsvifalaust
boðið upp á góðgæti og síðan spurt
fregna, því Heiða frænka fylgdist
vel með frændfólki sínu. Sterk bönd
tengdu Heiðu og föður okkar, bönd
sem voru ofin frændsemi, kærleika
og vináttu. Hún stóð við hlið honum
þegar hann missti fyrri konu sína
frá tveimur ungum börnum. Þeim
systkinum okkar var Heiða sem
önnur móðir. Við yngri systkinin
fórum heldur ekki varhluta af
elskusemi hennar og nutum hennar
alla tíð, sem og fjölskyldur okkar. í
litla lófa barna okkar var oft lagður
lítill moli eða umslag, þeim til
ómældrar ánægju. Mjög kært var
með Heiðu og móður okkar, sem
sýndi henni mikla umhyggju síðari
árin. Hlutdeild Heiðu í lífi okkar
var sterk og okkur þótti afar vænt
um að hafa Heiðu frænku nærri á
hátíðum í lífi okkar. Nýleg svip-
mynd kemur í hugann. Áramót, -
og Heiða frænka tæplega níræð
dansar létt inn í nýtt árið. Þrátt
fyrir veikindi bjó Heiða yfir reisn
og fegurð allt til hins síðasta.
Þannig minnumst við hennar og
þökkum henni allt. Guð veri með
henni.
Einar, María, Björg og Olga
Bergljót Þorleifsbörn.
Skila-
frestur
minning-
argreina
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. I mið-
vikudags-, fímmtudags-, fóstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir
að skilafrestur er útrunninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.