Morgunblaðið - 21.10.1999, Síða 52

MORGUNBLAÐIÐ
52 FIMMTUDAGUR 21. OKTÓBER 1999
*-----------------------------

*
ARMANN REYNIR
TÓMASSON
+ Ármann Reynir
Tómasson
fæddist á Reynifelli
á Rangárvöllum 18.
febrúar 1943. Hann
lést á gjörgæslu-
deild Landspítalans
13. október síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Hennesína Kristín
Einarsdóttir, f. 24.
júlí 1904, d. 16.
nóvember 1990 og
Tómas Sigurðsson,
f. 21. júní 1890, d.
6. janúar _ 1983.
Systkini Ármanns
Sigurður, f. 9. des.
1925, Ásg-eir, f. 29.
mars 1929, Guðjón,
f. 30. okt. 1933,
Guðrún, f. 29. aprfl
1935, Trausti, f. 31.
maí 1939, Unnur, f.
22. des. 1940, og
Birgir, f. 11. sept.
1944.
Ármann var
ókvæntur og barn-
laus.
títför Ármanns
verður gerð frá
Fossvogskapellu í
dag og hefst at-
eru átta: höfnin klukkan 13.30.
Elsku bróðir. Aðeins nokkur
kveðjuorð. Við eigum erfitt með að
trúa því að þú sért horfinn úr þessu
lífi. Við erum þakklát fyrir að þú
skyldir ekki vera einn þegar þessi
hastarlegu veikindi bar svo brátt að
og þú fluttur á gjörgæslu, þar sem
þú lést nokkrum klukkutímum síð-
ar. Þegar hlutimir gerast svo hratt
sem raun ber vitni setur okkur hjóð
og hugurinn reikar til hins liðna. Þá
opnast augun fyrir því hversu
minningarnar eru okkur mikilvæg-
ar sem eftir lifum.
Við lítum til baka, minningamar
hrannast upp. Góðar minningar um
kæran bróður, um bróður sem okk-
ur þótti öllum vænt um. Ekki bara
okkur systkinunum, engu að síður
var væntumþykjan hjá systkina-
börnunum hans. Armann var þeim
öllum einstaklega góður og fylgdist
vel með þroska þeirra og uppvexti.
Alltaf tilbúinn að gefa þeim tíma og
gleðja með gjöfum.
Armann var félagslyndur mjög,
enda þótt örlögin yrðu þau að hann
byggi einn.
Við höfum svo margs að minnast.
Allt sem Armann gerði lék í hönd-
um hans og í því námi sem hann fór
í gekk honum mjög vel.
Það var sama hvar Armann var,
alltaf hafði hann samband við
systkini sín og spurði um þeirra
hagi.
Já, sannarlega koma minning-
arnar upp í hug okkar systkina
hans. Góðar minningar, m.a. um
ótal ferðir, sem við fórum saman.
Alltaf var Armann tilbúinn að koma
með kátur og hress.
Armann naut þess að ferðast um
landið og þeirrar náttúrufegurðar
sem það hefur upp á að bjóða. Hann
var góður söngmaður og kunni mik-
ið af sögum, ljóðum og bröndurum
og hafði yndi af því að syngja og
segja frá í góðra vina hópi.
Okkur eru efstar í huga hjartans
þakkir fyrir allar skemmtilegu
stundimar sem við áttum saman.
Þær munu ylja okkur um ókomin
ár. Gakktu á Guðs vegum.
Hjartað bæði og húsið mitt
heimili veri, Jesús, þitt,
hjá mér þigg hvíld hentuga,
þó þú komir með krossinn þinn,
kom þú blessaður til mín inn,
fagna ‘eg þér fegins huga.
(Hallgr. Pét.)
Systkinin.
Góður drengur er horfinn á
braut. Hinn 12. október síðastliðinn
veiktist Áramann móðurbróðir
minn skyndilega og var fluttur með
neyðarbíl á görgæsludeild Land-
spítalans þar sem hann lést nokkr-
um klukkustundum síðar. Armann
ólst upp í stórum systkinahópi.
Hann var næstyngstur níu systkina,
ókvæntur og bamlaus. Hann lagði
stund á ýmis störf, s.s. skógrækt,
byggingarvinnu og sjómennsku. Ár-
mann var mjög fjölskyldurækinn.
Hann hafði mikið samband við
systkini sin og fylgdist vel með fjöl-
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUÐNÝ J. ÞÓRARINSDÓTTIR,
(Dúný),
hjúkrunarheimilinu Eir,
áður til heimilis á Hellissandi,
lést á Vífilsstaðaspítala mánudaginn
18. október sl.
Jarðarförin auglýst síðar.
Sigurjóna Óskarsdóttir,
Kristín Ingólfsdóttir,
Guðrún Þ. Ingólfsdóttir,
Jónína Ingólfsdóttir,
Eðvarð Ingólfsson,
Inga Ingólfsdóttir,
Guðný Úlla Ingólfsdóttir, Haraldur Lorange,
barnabörn og barnabarnaböm.
Birgir Sigurðsson,
Vignir J. Jónasson,
Agnar B. Jakobsen,
Bryndís Sigurjónsdóttir,
Stefán S. Svavarsson,
+
Ástkær sambýliskona mín, móðir okkar og
amma,
GUÐBJÖRG ÁSTVALDSDÓTTIR,
Breiðholti,
Garðabæ,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur föstudaginn
15. október.
Jarðarförin fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju
föstudaginn 22. október kl. 15.00.
Gunnar Ingvason,
Grétar Mar Jónsson,
Kári Jónsson,
Steinunn Jónsdóttir
og barnabörn.
MINNINGAR
skyldum þeirra. Ég minnist Ár-
manns með mikilli hlýju. Fyrstu ár
mín á Skjólbrautinni og Digranes-
veginum eru tengd minningu um
Armann frænda. Hann kom oft í
heimsókn, hress í bragði. Við sett-
umst niður og fórum að spjalla sam-
an. Það skipti ekki máli á hvaða
aldri ég var, alltaf hafði Armann
frændi tíma og áhuga á að heyra
hvað mér lá á hjarta. Hann kom
gjaman með sniðugar athugasemd-
ir og hló svo innilega að allir í kring
smituðust.
Ogleymanlegar eru leikhúsferð-
irnar. Armann kom gjarnan á síð-
ustu stundu. Við biðum öll með önd-
ina í hálsinum um að nú kæmi hann
alltof seint og okkur yrði ekki
hleypt inn. Nei, hann náði alltaf á
síðustu sekúndunni og hafði stund-
um ótrúlegustu afsakanir. Ein er
mér sérstaklega minnisstæð: „Ég
bara skrapp rétt aðeins í bað og
dottaði!" Svo hló hann og smitaði
okkur hin þannig að eftirmálin urðu
engin.
I mínum augum sem barns var
leiksýningin ekki aðalatriðið þegar
Armann frændi var með í för, nei
heldur hitt að fá ánægjuna af að
hlusta á Armann endursegja leik-
sýninguna. Það var ótrúlegt, hann
kunni stóran hluta leiksýningarinn-
ar utanbókar og hermdi eftir leikur-
unum á stórkostlegan hátt.
Þá fyrst var verulega skemmti-
legt, þetta var hápunktur leikhús-
ferðarinnar.
Nokkrar fjölskylduferðir fórum
við saman. í þeim var Armann
ómissandi hrókur alls fagnaðar með
sína miklu söngrödd og aragrúa af
sögum og bröndurum. Ferðirnar
hefðu ekki verið nema svipur hjá
sjón fyrir bam eða ungling að hafa
ekki „brandara“-frænda með.
Armanni var fleira til lista lagt.
Hann var mjög handlaginn. Síðustu
árin gerði hann gjaman fagra gripi
sem hann gaf ættingjunum af sinni
alkunnu gjafmildi.
Síðustu árin átti Armann við ýmis
veikindi að stríða. Þrátt fyrir það
var hann alltaf jafn kátur og hress
þegar við hittumst og fylgdist vel
með öllu í fjölskyldunni. Armann
óskaði öllum alls hins besta og vifdi
vel við alla gera.
Ég votta ykkur systkinum, fjöl-
skyldu hans og vinum mína dýpstu
samúð. Ég veit að þið voruð honum
öll náin og saknið hans sárt en við
eigum eitt sameiginlegt: ljúfa minn-
ingu um góðan dreng.
Far þú í friði,
friðurGuðsþigblessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Kristín Hanna.
Armann er allur. Segja má með
sanni að farinn sé öðlingsdrengur.
Kynni mín af Armanni hófust fljót-
lega eftir að ég kynntist frænku
hans. Hann hafði sérstakt dálæti á
systkinabömum sínum og virtist
fylgjast af áhuga með hvernig þau
fetuðu fyrstu sporin inn á fullorð-
insbrautina. Einkennandi var að
hann virtist umgangast þau meira
sem lítil systkini en sem ættmenni.
Hann átti mjög auðvelt með að um-
gangast fólk og tók aðra fljótt í sátt.
Við ókunnugan mann eins og mig
var hann bæði skrafhreifinn og ein-
lægur frá fyrstu stundu. Jafnvel
þótt hann ætti við heilsuleysi að
stríða síðustu árin var hann ætíð
skapgóður. Aldrei gerði hann flugu
mein og vildi ekki nokkurri mann-
eskju annað en gott.
Allt hans fas bar vitni um óeigin-
gjama hjálpsemi við sitt fólk og ef
einhvem vantaði hjálp var Armann
venjulega fystur á staðinn. Aldrei
kom til tals hjá honum að hann ætti
„hönk upp í bak“ einhvers eða að nú
væri komið að mótgreiða.
Minnisstætt er þegar við vomm
einu sinni að hjálpa til við gróður-
setningu að vori til í kalsarigningu
og strekkingi. Þá hafði hann lag á
að láta okkur gleyma hryssingsleg-
um aðstæðunum með sífelldu létt-
lyndi og skopsögum. Það var ekki
fyrr en að kvöldi dags að það rann
upp fyrir okkur að við vomm blaut
og dmllug upp fyrir haus, en þá var
okkur nokkuð sama, okkur var hlýtt
í sálinni.
Ætíð virtist Armann vinna öH
störf og verkefni með stakri alúð og
vandvirkni, það var ekki í hans eðli
að kasta höndum til neins. Þessi
eiginleiki var alltaf til staðar hjá
honum þótt starfsþrekinu hafi hrak-
að síðustu árin vegna sjúkdóma og
bæklunar.
Ég kem til með að minnast Ár-
manns fyrir skemmtilegan félags-
skap og hjálpfýsi. Það var alltaf létt
að vera í návist hans og tíminn leið
hratt.
Brynjólfur Jónsson.
t
Móðir mín, tengdamóðir og amma,
SIGRÍÐUR PÁLSDÓTTIR,
Kópavogsbraut 59,
Kópavogi,
verður jarðsungin frá Kópavogskirkju á morg-
un, föstudaginn 22. október, kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hennar, er bent á
Sunnuhlíð, hjúkrunarheimili aldraðra í Kópa-
vogi.
Ólafur Guðmundsson, Lilja Ólafsdóttir,
Sigríður Ólafsdóttir,
Ólöf Ólafsdóttir,
Guðmundur Ólafsson.
+
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
GUÐMUNDA BERTA
ALEXANDERSDÓTTIR,
Gullsmára 9,
Kópavogi,
sem lést á líknardeild Landspitalans sunnu-
daginn 17. október, verður jarðsungin frá l—
Kópavogskirkju föstudaginn 22. október kl. 15.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir, en þeim, sem vilja minnast
hennar, er bent á líknardeild Landspítalans.
Þórir Daníelsson,
Margrét Þórisdóttir, Magnús Jónsson,
Daníel Þórisson, Guðrún Jónasdóttir,
Helgi Þórisson, Ingibjörg Þorkeisdóttir,
Alexander Þórisson, Oddný Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
Ég ætla með þessu fáu orðum, að
kveðja þig, elsku Manni minn. Ég
vil þakka þér allar góðu stundirnar
sem við áttum saman, allt sem þú
kenndir mér, fyrir trú þína á mér og
allt traustið sem þú ávallt sýndir
mér. Ég er þakklátur fyrir að hafa
kynnst þér og fengið að vera vinur
þinn.
Nú ertu farinn og ég sit hér og
rifja upp allar minningarnar um
þig, kallinn minn, þegar ég kom í
heimsókn til þín á Kársnesbrautina,
þú bauðst mér eina diet eða pilla og
við ræddum hin ýmsu málefni svo
klukkutímum skipti. Þegar við fór-
um að veiða saman í Elliðavatni og
þú fékkst tvo og misstir tvo með til-
heyrandi látum og svipbrigðum sem
áttu engan sinn líka. Þegar við fór-
um í ber á Snæfellsnes og keyrðum
fram hjá afleggjaranum og enduð-
um langleiðina á Akureyri, og þú al-
veg klár á að Snæfellsnes væri al-
veg á næsta leiti. Það var ekki að
ræða annað, þangað vorum við
komnir um myrkur og ekki ber að
sjá.
Svo þegar þú bónaðir bílinn þinn
með gamla góða Mjallabóninu sem
var besta bón sem völ var á að þinni
sögn en þurrkaðir það svo ekki af,
heldur lést það bara standa á, og
settir svo upp svip aldarinnar þegar
ég sagði þér að þurrka það af og
spurði þig hvað þú værir eiginlega
að pæla. Þetta endist best svona
sagðir þú og bættir svo við, ég skil
nú ekki af hverju í ósköpunum
menn eru alltaf að maka bóninu á ef
þeir þurrka það svo strax af aft-
ur.(Þama var ekkert verið að grín-
ast!)
Þegar við unnum saman hjá Hag-
virki og allar „brilljant" lausnimar
þínar á öllu, eins og við kölluðum
þær alltaf.
Þú hafðir nú oft rétt fyrir þér í
mörgu, og skilaðir öllu því sem þú
tókst þér fyrir hendur vel og sam-
viskusamlega, þú varst ákveðinn og
röggsamur, stundum þrjóskari en
allt en alltaf skemmtilegur og fynd-
inn.
Þegar þú kenndir mér nýjar og
nýjar vísur og sagðir mér skemmti-
legar sögur um allt milli himins og
jarðar sem ég man alltaf.
Þegar við tveir máluðum stofuna
á Kársnesbrautinni. Farið var til
Kalla í Álfhól og keyptar rúllur og
penslar, mögulegir og ómögulegir,
málningarband, glersköfur, máln-
ingin að sjálfsögðu og ýmislegt sem
þurfa þótti. Mazdan góða var fyllt
og haldið heim með viðkomu í Nóa-
túni. Er heim kom vildi ég byrja á
að færa húsgögn og annað nothæft
úr stofunni og gera þetta eins og
menn. Nei, tekur of langan tíma,
sagðir þú. Þetta er spurning um
hagræðingu.
Svo færðir þú stóla og annað rétt
svona aðeins frá veggnum. Málning-
arband og annað hjálpardót var
skyndilega fyrir treggáfaða menn
og klaufa. Við enduðum svo þessa
nótt með hvíta veggi og hvítt loft,
sem var jú meiningin, en sófasett og
aðrir munir urðu óvart í stfl.
Otal margar góðar minningar á
ég og mun alltaf eiga um þig, Manni
minn. Ég kveð þig með söknuði vin-
ur og ég vona og veit að þú hefur
það gott núna. Éarðu vel með þig
þarna uppi og ég sé þig svo seinna.
Þinn vinur
Hermann Isidórsson.
Ég minnist Armanns sem góðs og
glaðværs drengs þann tíma sem við
áttum samleið. Oft fórum við saman
í gönguferðir og hafði hann þá
gjaman ljóðmæli á vörum og frá-
sagnir af því sem á daga hans hafði
drifíð. „Nú er svanurinn sunginn.“
Ég kveð vin minn Ármann með
söknuði um leið og ég votta að-
standendum hans samúð.
Egyrkiuraþigvinur,
því ævin er sera niður
í miljónanna tal.
Hverjum klukkan glymur
og hver skal falla í val.
Geyrai guða kliður
góðan dreng í dal.
Gunnar Ólafur Jónsson.