Morgunblaðið - 26.10.1999, Side 48

48 ÞRIÐJUDAGUR 26. OKTÓBER 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SOLVEIG
SVEINBJARNARDÓTTIR
+ Solveig Svein-
bjarnardóttir
fæddist á Isafirði
21. ágúst 1907. Hún
andaðist á St. Jós-
efsspítala í Hafnar-
fírði 16. október
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Sveinbjörn
Kristjánsson, kaup-
maður, f. 8.8. 1874,
d. 26.3. 1946, og
Daníelína Brands-.
dóttir, f. 4.7. 1877,
d. 15.6. 1970. Syst-
urnar voru sjö en
tvær létust í frumbernsku. Þær
fímm sem fullorðinsárum náðu
voru: Anna, f. 8.10. 1905, d.
14.8.1992, Solveig, f. 21.8. 1907,
d. 16.10. 1999, sem hér er
minnst, Þórunn, f. 16.9. 1909, d.
24.2. 1993, Daníelína (Lína), f.
16.3. 1913, d. 13.11. 1996, og
María, f. 11.8. 1914, d. 19.11.
1990.
Solveig ólst upp á fsafírði og
gekk í skóla þar. Hún starfaði
sem gjaldkeri í
Landsbanka Islands
á ísafírði frá 1925
til 1938. Hinn 11.
maí 1939 giftist hún
Lofti Bjarnasyni,
útgerðarmanni, f.
30.4. 1898, d. 15.7.
1974. Þau bjuggu
allan sinn búskap í
Hafnarfirði. Börn
þeirra eru: 1) Krist-
ján, f. 17.3. 1943,
kvæntur Auðbjörgu
Steinbach, og eru
börn þeirra Loftur,
f. 18.5. 1987, og
María, f. 10.8. 1988, en áður átti
Auðbjörg Guðmund, f. 17.10.
1979. 2) Birna, f. 26.5. 1946, var
gift Gísla Torfasyni, þau skildu.
Þeirra börn eru Solveig Birna,
f. 7.1. 1973, og Loftur Bjarni, f.
12.3. 1974.
Minningarathöfn er í Frí-
kirkjunni í Hafnarfírði í dag
klukkan 11 og útför frá Hall-
grímskirkju í Saurbæ, Hval-
Ijarðarströnd, í dag klukkan 14.
Komin er kveðjustund.
y, Elskuleg tengdamóðir mín, Sol-
veig Sveinbjarnardóttir, er látin eft-
ir stutta sjúkdómslegu.
Solveig var stórbrotin kona og af
þeirri kynslóð sem nú er óðum að
hverfa. Hún fæddist á ísafirði 1907
og ólst þar upp ásamt fjórum systr-
um sem allar hafa kvatt. Isafjörður
og Vestfirðir voru henni ailtaf kærir.
Sem ung kona vann hún í Lands-
bankanum á ísafirði og var gaman að
hlusta á hana segja frá því þegar allt
var handskrifað og reiknað í hugan-
um. Á þessum árum tók hún þátt í
,j, ýmsu sem fátítt var í þá daga. Hún
gekk um Strandimar ásamt vinkonu
sinni, sigldi til Spánar og Portúgals
með saltfiskflutningaskipi ásamt vin-
konu sinni, var á gönguskíðum, fór til
Danmerkur á húsmæðraskóla og tók
sér ýmislegt fyrir hendur. Frá þessu
gat hún sagt með svo góðu minni,
nefndi nöfn manna, firði og jafnvel
dagsetningar.
Stofnað 1990
Útfararþjónustan ehf.
Aðstoðum við skrif minningarrgreina
Rúnar Gcirmundsson, útfararstjóri
Sími 567 9110
Hún giftist Lofti Bjarnasyni 11.
maí 1939. Þau bjuggu alla tíð í Hafn-
arfirði, fyrst á Áusturgötu 12, síðan
að Álfaskeiði 38. Þau eignuðust tvö
börn, Kristján og Bimu. Loftur lést
í júlí 1974. Á sumrin dvöldu þau í
sumarbústað sínum hjá Straumi við
Hafnarfjörð og síðar í Hvalstöðinni í
Hvalfirði eftir að hvalveiðar hófust.
í Hvalfírði átti hún góðar stundir og
þar leið henni alltaf vel. Þar var hún
nú 21. ágúst sl. er hún varð 92 ára,
því þar vildi hún helst vera.
Nokkrum dögum síðar fór hún á
sjúkrahús vegna veikinda sem hún
taldi vera smávægileg en svo reynd-
ist ekki vera.
Eg kynntist Solveigu 1982 og varð
vinátta okkar alltaf dýpri og inni-
legri og aldrei bar skugga á. Það var
þroskandi fyrir mig og mjög dýr-
mætt að eiga hana fyrir vin (tengda-
móður). Gátum við rætt allt milli
himins og jarðar og voram við sem
jafnöldrar. Solveig fylgdist vel með
öllum fréttum alla tíð. Fyrir
nokkrum árum missti hún sjón
þannig að hún gat ekki lesið blöð en
hún hlustaði á útvarp og fékk hljóð-
snældur frá Blindrabókasafninu,
sem hún hafði mikla ánægju af.
Hún bjó heima í skjóli Birnu dótt-
ur sinnar sem hugsaði sérlega vel
um móður sína og á hún bestu þakk-
ir skildar fyrir væntumþykju sína.
Börnunum mínum var hún yndis-
leg amma og eiga þau nú dýrmætar
LEGSTEINAR
Graníf
HELLUHRAUN 14
220 HAR4ARFJÖRÐUR
HEIMASÍÐA: www.granit.is SÍMI: 565 2707 FAX: 565 2629
minningar um hana sem ég ætla að
reyna að halda við.
Að leiðarlokum kveð ég þig, elsku
Solveig, og þakka þér samfylgdina
og bið góðan Guð að geyma þig.
Þín tengdadóttir,
Auðbjörg.
Elsku amma. Okkur barnabörnin
langar að þakka þér allar góðu
stundirnar sem við áttum með þér.
Þú fylgdist alltaf vel með okkur og
varst ávallt umhyggjusöm. Þú sagð-
ir skemmtilega frá gamla tímanum
og fylgdist vel með nútímanum. Við
munum sakna þín í Hvalfirðinum en
vitum að þú verður með okkur þar.
Það verður tómlegt á Álfaskeiðinu
að fara ekki niður til þín.
Hvíl í friði, elsku amma, við mun-
um sakna þín.
Þín
barnaböm.
„Þið vorað svo góðar vinkonur."
Þegar þetta var sagt við mig eftir
fráfall móðursystur minnar, Solveig-
ar Sveinbjarnardóttur, kom það mér
á óvart. En það hefði ekki átt að
gera það. Frá því ég man eftir mér
hefur Solla frænka verið stór hluti
af lífi mínu. Þá var hún Solla stóra
en ég Solla litla. Þar til ég varð fjög-
urra ára bjó fjölskylda mín á neðstu
hæðinni á Álfaskeiði 38, Solla og
Loftur á miðhæðinni og amma Daní-
elína á þeirri efstu. Vegna starfa
föður míns, Ragnars Stefánssonar,
fluttumst við búferlum oft bæði ut-
anlands og innan en Solla og Loftur
á Álfaskeiðinu vora fastur punktur í
tilveranni. Þegar við komum heim
til Islands var alltaf farið fyrst til
Sollu og Lofts og þar var öll móður-
fjölskyldan mætt til að taka á móti
okkur. Þegar við bjuggum nógu
nærri eyddum við aðfangadags-
kvöldum hjá þeim og mörg sumur
gistum við í gestabragganum í Hval-
stöðinni. Einn vetur á námsáram
mínum bjó ég á neðstu hæðinni hjá
Sollu og Lofti.
Eftir lát Lofts var ég ferðafélagi
Sollu til Finnlands og Japans. Mörg
undanfarin sumur höfum við einnig
ferðast saman innanlands svo ég
minnist nú ekki á allar dagsferðir
Inner Wheel kvenna sem Solla bauð
mér í. Betri ferðafélaga var ekki
hægt að hugsa sér. Þótt sjónin hafi
daprast og liðagigt hafi gert vart við
sig lét hún það ekki aftra sér frá því
að leggjast í ferðalög. Mér er sér-
lega minnisstæð ferðin er frænku-
hópurinn vitjaði heimahaganna á
Isafírði. Þó að Solla hafi verið komin
talsvert yfir áttrætt tók hún ekki
annað í mál en að fara í sjóferð inn
Djúp til að líta á æðarvarpið þótt
hluti ferðarinnar hafi verið á
gúmmíbát og landað hafi verið í
stórgrýttri fjöra.
Milli Sollu og móður minnar, Mai'-
íu, yngstu systur hennar, vora alltaf
sterk tengsl. Vai'la leið sá dagur að
þær hringdust ekki á. Eftir lát
mömmu fyrir níu áram átti ég ævin-
lega bakhjarl í Sollu. Margoft hringdi
hún í mig þegar henni fannst of langt
liðið síðan hún heyrði í mér og í ófá
skiptin bytjaði hún svona: „Værir þú
ekki til í að koma í smáheimsókn?"
Og ævinlega fór ég rikari en ég kom
því fram til hinsta dags íylgdist hún
mjög vel með bæði fjölskyldumálum
jafnt og þjóðmálum.
Eg kveð nú með söknuði ástkæra
móðursystur og yndislega vinkonu.
Sólveig Stefánsson.
Það var á einum af sólríkustu dög-
um þessa hausts að Solveig Svein-
bjarnardóttir lagði upp í sína hinstu
ferð. Solveigu, eða Sollu frænku eins
og hún var alltaf kölluð á mínu
heimili, kynntist ég fyrir tuttugu og
þremur áram þegar ég giftist syst-
ursyni hennar, Ragnari, syni Maju,
yngstu systur hennar. Því háttaði
þannig til að við byrjuðum okkar bú-
skap á neðri hæðinni á Álfaskeiði 38.
Mér hefur alltaf þótt vænt um þessi
ár ekki síst vegna þess að þarna
byrjuðu tengdaforeldrar mínir
einnig sinn búskap. Hafnarfjörð
þekkti ég lítið þar sem ég hafði alist
upp vestast í vesturbænum þ.e. á
Seltjarnarnesinu og var ekki alveg
viss um að ég gæti búið lengi svo
langt frá heimahögunum. Það er til
merkis um það hve vel mér var tekið
i firðinum að hér bý ég enn. Hjá
Sollu var gott að búa og fæddust
tveir eldri synir okkar á þessum ár-
um. Þeir nutu frá fyrstu tíð athygli
hennar og umhyggju sem og öll önn-
ur börn í þessari fjölskyldu því Solla
var mjög barnelsk. Aldrei hefur sá
afmælisdagur liðið að hún hafi ekki
annaðhvort komið færandi hendi eða
slegið á þráðinn. Það var notalegt að
vita af henni þegar ég var að stíga
mín fyrstu skref í barnauppeldis-
málum og alltaf gaf hún sér tíma til
þess að skreppa niður í morgunkaffi
og athuga hvernig gengi. Tengslin
við Sollu hafa alltaf haldist mikil
þótt við flyttum af Álfaskeiðinu
hvort sem við höfum búið hér heima
eða erlendis. Eftir lát Maju tengda-
móður minnar fyrir níu áram hafa
mín börn svo og öll barnabörnin not-
ið ríkulega hennar umhyggju.
Solla var afar svipíríð kona og yfir
henni var mikil reisn, hún fylgdist
vel með öllu. Þrátt fyrir háan aldur
og væga heilsukvilla sem honum
fylgja hélt hún sér ótrálega vel og
einhvern veginn fannst manni hún
ekkert eldast.
f dag kveð ég því kæra vinkonu,
maðurinn minn ástkæra móðursyst-
ur og börnin mín umhyggjusama
ömmusystur. Að lokum votta ég
börnum hennar, tengdadóttur og
barnabörnum samúð mína.
Lilja Jónsdóttir.
Elsku Solla frænka, mig langar í
nokkram orðum að kveðja þig.
Alltaf hefui- verið mikill samgangur
á milli fjölskyldna okkar og á mínum
yngi’i áram var heimili þitt eins og
mitt annað heimili. Mér er það mjög
minnisstætt að þegar bræður mínir
fóra í sveit út í Skáleyjar, þá fór ég
nokkur sumur í „sveit“ upp í Hval-
fjörð til þín og Lofts áður en foreldr-
ar mínir fluttust norður til Akureyr-
ar. Síðar meir átti ég eftir að vinna
átta sumur uppi í Hvalstöð, leynt
eða ljóst undir þínum verndarvæng.
Solla mín, ég vil þakka þér fyrir
allt sem þú hefur gefið mér. Ég man
þegar ég var í „fóstri" hjá þér uppi í
Hvalstöð. Þá fannst mér stundum
þú vera dálítið ströng og hafðir
ákveðnar reglur, sem ég hafði ör-
ugglega mjög gott af og margt var
það sem þú kunnir skil á og kenndir
mér, svo sem að afhýða appelsínur.
Ég man hvað ég var dolfallinn yfir
þessari tækni sem þú notaðir og ég
nota þá aðferð ennþá í dag.
Margt er það sem ég get ennþá
lært af þér og tekið til eftirbreytni,
svo sem þitt jákvæða hugafar, alltaf
sást þú það jákvæða í fólki og aldrei
heyrði ég þig hallmæla neinum.
Einnig hvað þú fylgdist vel með því
sem var að gerast í þjóðfélaginu og
hvað þú varst opin fyrir nýjungum á
öllum sviðum.
Ég bið Guð að blessa þig, elsku
Solla mín, ég veit í hjarta mínu að
nú ert þú aftur komin í káta systra-
hópinn, með mökum og vinum og
hjá ykkui' ríkir gleði og friður.
Birna, Kristján og Auðbjörg og
fjölskyldur ykkar, Guð gefi ykkur
styrk í sorginni.
Stefán Brandur.
Mér er kær minningin um Sol-
veigu Sveinbjarnardóttur. Síðast sá
ég hana í Hvalfirðinum. Það var dag-
inn sem Loftur hefði orðið 100 ára.
Við Kristrán áttum leið um og litum
inn. Auðvitað sagði aldurinn til sín,
sjónin hafði daprast en innri hlýju
stafaði frá henni eins og alltaf. Rödd-
in var söm, alúðin og gestrisnin.
Það sópaði að þeim hjónum Sol-
veigu og Lofti Bjarnasyni. Hann var
einn af fremstu athafnamönnum
landsins um óratuga skeið, mikill
persónuleiki og ógleymanlegur öll-
um sem honum kynntust. Oft reyndi
mikið á hann, sjávarafli er svipull og
sveiflur á mörkuðum. En hann var
framsýnn og forsjáll og lánsamur í
skjótum ákvörðunum, enda bjó hann
yfir mikilli þekkingu. í sínu erilsama
starfi naut hann Solveigar, sem var
mikil húsfreyja, stóð fast að baki
manni sínum, greind, gáfuð og
skemmtileg. Þau hjón vora höfðingj-
ar heim að sækja, vinföst og vin-
mörg og drengir góðir.
Lífið í Hvalfirðinum var sérstakt
og laut sínum lögmálum. Við voram
nokkrir, sem höfðum verið þar árum
saman, sumir áratugum saman. Við
bundumst sterkum vináttuböndum,
ólíkir, sumir hrjúfir, en bestu karlar
inni við beinið allir saman og öllum
þótti okkur vænt um Loft og Sol-
veigu. Hún gaf þessu litla samfélagi
svip, mildaði það, og við fylgdumst
grannt með þegar við sáum hana
koma gangandi í sólskini og sunnan-
vindi sem er oft í Hvalfirðinum. Mér
finnst ég standa á planinu og mynd-
in blasir við mér.
Með þessum fáu línum fylgja sam-
úðarkveðjur okkar Kristránar með
þakklæti fyrir árin í Hvalnum.
Söknuður ykkar, Birna og Kristján,
eftir Solveigu er sár og djúpur, og
fjölskyldunnar allrar. Solveig var
mikil kona, einstök kona, og hún bar
sig vel til hinstu stundar. Blessuð sé
minning hennar.
Halldór Blöndal.
Solveig Sveinbjarnardóttir er í
dag kvödd hinstu kveðju. Þar með
er lokið langri og farsæOi ævi
merkrai' konu. Með Solveigu er
genginn síðasti fulltrúi þeirrar kyn-
slóðar fullorðins fólks, sem næst
mér stóð í æsku. Að kynnum okkar
Solveigar vai' lagður grannur, þegar
faðir minn og Loftur Bjarnason hófu
árið 1936 samstarf um útgerð togar-
ans Venusar frá Hafnarfirði, faðir
minn sem skipstjóri, Loftur sem
framkvæmdastjóri. Með þeim tókst
brátt vinátta, sem entist meðan báð-
ir lifðu. Loftur hafði á þessum áram
umsjón með rekstri fleiri fiskiskipa.
Ég kynntist síðar eðliskostum hans
sem snjalls útgerðaimanns, en mér
er minnisstætt frá æskuáranum,
hversu annt honum var um velferð
fjölskyldu minnar aOrar, glaðværð
hans og örlæti við okkur systkinin.
Bráðkaupsdag þeirra Solveigar
og Lofts vorið 1939 bar upp á af-
mælisdag minn. Mér hefur fundist
það vera til marks um ástríkt hjóna-
band þeirra, að þessa dags var oft
minnst síðar með mikilli gleði. Milli
Lofts og Solveigar og foreldra
minna var ávallt mikill samgangur,
byggður á vináttu og virðingu. Þau
tryggðabönd hafa síðar færst yfir til
barna þeirra og barnabarna.
Þegar hugurinn reikar yfir liðna
tíð, staðnæmist ég gjarnan við það,
hversu vel Solveig studdi Loft í
störfum hans og áhugamálum. Eitt
stærsta verkefni Lofts á lífsleiðinni
var uppbygging Hvals hf. Hann var
foimaður stjórnar félagsins frá upp-
hafi þess 1947 til æviloka 1974 og
jafnframt framkvæmdastjóri þess
að undanskildum rámlega tveim
fyrstu áranum. Segja má, að Solveig
hafi verið hægri hönd hans við
reksturinn. Á vertíðum héldu þau
heimili í hvalstöðinni í Hvalfirði. Sú
sérstæða starfsemi, sem þarna fór
fram, dró að sér mikla athygli ferða-
manna. Þangað komu m.a. erlendir
vísindamenn og gestir íslenski'a
stjórnvalda. Mjög gestkvæmt var
hjá húsbændunum í hvalstöðinni og
móttökur ávallt höfðinglegai', þótt
stundum væri fyrii’vari lítill. Eftir
andlát Lofts hygg ég að Solveig hafi
sótt alla aðalfundi Hvals hf., hinn
síðasta fyrir 5 mánuðum. Kristján
son sinn, sem tók við af Lofti sem
framkvæmdastjóri, hefur hún stutt
með ráðum og dáð. Til hinstu stund-
ar vora henni kærar þær husjónir,
sem starfsemi Hvals hf. byggðust á.
Henni var að því raun, hversu hægt
hefur miðað að því að eyða óvissu
um hvert framhaldið verður um
hlutverk fyrirtækisins.
Það er mér mikil gæfa að hafa
notið vináttu og trausts þeirra Lofts
og Solveigar. í starfi sínu var Loftur
mér íyrirmynd um margt, sem ekki
verður numið af bókum. Líf Solveig-
ar bar vitni tráarstyrk, staðfestu og
einlægri umhyggju fyrir náungan-
um. Megi minningin um hana gefa
afkomendum hennar og vinum gleði
og styrk. Fyrir hönd fjölskyldu
minnar færi ég systkinunum Bimu
og Kristjáni og fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur.
Árni Vilhjálmsson.
Fyrir réttu úri efndu þeir sem
vora að alast upp á þeim hluta Álfa-