Morgunblaðið - 25.02.2000, Síða 57

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 25. FEBRÚAR 2000 57
OSK JONA
ÞÓRÐARDÓTTIR
+ Ósk Jóna Þórðar-
dóttir fæddist í
Reykjavík 16. mars
1914. Hún lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur hinn 16. febr-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Gíslanna Gísladóttir
húsmóðir, f. 24. júlí
1887, d. 19. mai 1982,
og Þórður Þórðar-
son, trésmiður frá
Hálsi í Kjós, f. 23.
október 1884, d. 12.
ágúst 1965. Systkini
Jónu eru Fanney, f.
17. ágúst 1915, d. 24. júní 1935,
Þórður, múrarameistari, f. 16.
október 1917, og
Gísli, loftskeytamað-
ur, f. 22. desember
1926.
Jóna bjó með for-
eldrum sínum lengst
af ævinnar og ann-
aðist þau á efri ár-
um.
Jóna gekk í Hús-
mæðraskóla Reykja-
víkur og starfaði
sem saumakona hjá
Haraldi Arnasyni og
síðan á Borgarspít-
alanum.
Útför Jónu fer
fram frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
drukku súkkulaði og einhvern veg-
inn var alltaf pláss til að leggja sig
og lesa bók.
Jóna hafði gaman af að ferðast og
það þurfti ekki alltaf að vera langt.
Ófáar ferðir fór hún með mig í
Hellisgerði, sem var einn af hennar
uppáhaldsstöðum. Oft „spásseraði“
hún með okkur krakkana niður að
tjörn og í Hljómskálagarðinn. A
seinni árum hafði hún mjög gaman
af að ganga um gamla bæinn hér í
Reykjavík og þótti henni það verst
eftir að heilsan fór að gefa sig að
geta ekki gengið um.
Jóna hélt alla tíð heimili með
ömmu og afa og eftir að afi dó
bjuggu þær mæðgur saman og ann-
aðist Jóna ömmu þar til hún lést í
hárri elli 94 ára gömul.
Jóna var mikil saumakona og
vann alla tíð við það, fyrst á sauma-
stofu hjá Haraldi Árnasyni og síðan
á Borgarspítalanum og hætti ekki
að vinna fyrr en hún var komin hátt
á áttræðisaldur. Ófá eru þau sæng-
urfötin sem hún saumaði og amma
heklaði fallegar blúndur á. Síðustu
mánuðirnir voru Jónu erfiðir og er
Úndu þakkað fyrir hennar einstöku
umhyggju og natni við hana.
Fjölskyldurnar í Lindasmáranum
og í Noregi þakka Jónu samfylgd-
ina.
Hvíl í friði.
Anna Gísladóttir.
í dag kveðjum við kæra frænku
okkar, Jónu Þórðardóttur. Okkur
systurnar langar til að þakka henni
samfylgdina í gegnum árin.
Minningar sem við geymum með
okkur frá fyrstu tíð, eru um ljúfa og
góða konu, sem þótti svo undur
vænt um alla sína ættingja.
Hún tók á móti öllum fagnandi og
gladdist við það eitt að maður rétt
kíkti inn. Hún gerði ekki miklar
kröfur en gaf og þáði af lítillæti og
ljúfmennsku. Síðustu tvö árin voru
henni erfið en nú hefur hún fengið
hvíldina og vitum við að henni líður
vel hjá langömmu og langafa.
Vertu sæl elsku Jóna og kærar
þakkir fyrir samfylgdina.
Þínar frænkur,
Gyða, Guðbjörg Jóna og
Sigrún ísabella.
í dag er kvödd í hinsta sinn föð-
ursystir mín Ósk Jóna Þórðardóttir
eða Jóna frænka eins og hún var
alltaf kölluð. Við þessi kaflaskil reik-
ar hugurinn aftur í tímann og koma
þá fram margar ljúfar minningar frá
bernskunni þar sem Jóna var fastur
punktur í lífi fjölskyldunnar.
Jóna var fulltrúi þeirra kynslóðar
sem er að hverfa af sjónarsviðinu,
kynslóðar sem verndaði heimilislífið
og þjónaði fólki sínu af dyggð og
prúðmennsku. Hún bjó lengst ævi
sinnar með foreldrum sínum og
hlúði vel að þeim í ellinni og veit ég
að bræður hennar töldu sig aldrei
hafa fullþakkað henni þá umhyggju.
í bernsku var það lengi vel fastur
liður í tilverunni að heimsækja Jónu
og föðurforeldra okkar á sunnudög-
um. Jólaboðin á Vesturgötunni og
síðar í Hólmgarðinum voru það líka.
Þá var Jóna frænka í essinu sínu allt
gekk vel með góðri skipulagningu af
hennar hálfu þó svo að húsakynnin
væru þröng. AJltaf var tekið á móti
hverjum þeim sem kom eins og
höfðingi væri á ferð. Hún hafði yndi
af að taka á móti gestum og lagði
hún mikla alúð í að dekka kaffiborð-
ið eins og hún orðaði það. Eitt sinn
sagði hún mér að hún hefði alltaf
haft gaman af að sjá fallega skreytt
borð og þá sérstaklega með falleg-
um dúkum. Jóna fór vel með allt
sem hún eignaðist sást það best þeg-
ar hún tók fram sína fallegu muni
hvað hún gekk snyrtilega frá öllu.
Allt hafði sinn fasta stað og það var
lærdómsríkt að sjá hvernig hún
gekk um alla hluti af kostgæfni. Hún
var alltaf mjög fín og snyrtileg, gekk
svo vel um föt sín og eigur að eftir-
minnilegt er.
Jóna frænka eignaðist sjálf engin
börn en umhyggja hennar fyrir okk-
ur bræðrabörnunum var slík sem
um hennar eigin börn væri að ræða.
Hún fylgdist vel með hvað hvert og
eitt okkar væri að gera og hvar við
vorum stödd hverju sinni. Hún var
mjög frændrækin og talað aldrei um
að neinn væri okkur fjarskyldur
heldur voru þetta frænkur og
frændur. Það var gott að spyrja
hana þegar maður þurfti að vita um
tengsl innan fjölskyldunnar því hún
hélt góðu sambandi við bæði föður
og móðurgarð sinn. Henni fannst
það alla tíð skylda sín að fræða okk-
ur hin sem vorum yngri um frænd-
semina og kenna okkur að þekkja
AÐALHEIÐUR
GUÐRÚN
ELÍASDÓTTIR
Þá er hún farin, hún Jóna frænka,
og við, fólkið sem henni þótti svo
vænt um, huggum okkur við að hún
hafi verið hvíldinni fegin. Hún sem
alla tíð hafði verið kvik í hreyfingum
og létt í spori hafði átt við erfið veik-
indi að stríða undanfarin misseri og
andlát hennar kom ekki á óvart.
Langri ævi er lokið.
Jóna frænka eignaðist aldrei börn
sjálf, en börn bræðra hennar eign-
uðu sér hana. Þórður átti þau sex og
Gísli fjögur og þessi hressilegi skari
gerði Jónu að sérstökum trúnaðar-
vini. Hún kynntist börnunum einu af
öðru um leið og þau fæddust, þeim
elstu fyrir meira en hálfri öld, og
fölskvalaus ást hennar og umhyggja
skilaði sér áfram þegar þau fullorðn-
uðust til tengdabarna og barna-
barna. Jóna frænka varð að lokum
einskonar sameiningartákn þessara
tveggja stórfjölskyldna sem ávallt
glöddust saman á jóladag í litlu stof-
unni hennar í Hólmgarðinum og
drukku heitt súkkulaði sem hún bar
í okkur með hlátrasköllum, könnu
eftir könnu. Undir lokin var hópur-
inn orðinn svo stór að við sem yngri
erum áttum fullt í fangi með að átta
okkur á því hver var hvað - hvaðan
öll þessi börn komu. En ekki Jóna
frænka. Hún átti okkur öll.
Það er því sannarlega bjart yfir
minningunni um Jónu. Hún var
hrein og bein, hlý og léttlynd og
mikill fagurkeri, kona með stíl. Það
var gaman að ræða við hana um allt
milli himins og jarðar þó hún hefði
lag hinna hlédrægu á því að leiða
talið frá sjálfri sér. Þá var nú meira
gaman að spekúlera í öðru fólki, -
fjölskyldunni, vinum og kunningj-
um, stjórnmálamönnunum og ekki
síst norrænu kóngafólki sem hún
hafði alla tíð taugar til eins og marg-
ir af hennar kynslóð.
Það hefur verið gæfa okkar hjón-
anna og strákanna okkar að eiga
þessa góðu konu að. Nú skilja leiðir
og við yljum okkur við að rifja upp
hversdagslegar samverustundir
sem öðlast nýja merkingu og aukið
vægi nú þegar Jóna frænka er öll.
Við kveðjum hana með þakklæti og í
þeirri von að kynni okkar hafi fært
henni þá sömu gleði og þau veittu
okkur.
Blessuð sé minning hennar.
Brynhildur Jóna og Guðjón.
í dag kveðjum við Jónu frænku.
Hún er farin í sína hinstu ferð, hvfld-
inni fegin eftir erfið síðustu misseri.
Jóna eignaðist ekki börn sjálf en
bræðrabörn sín hugsaði hún um eins
og hún ætti þau. Og þegar íjölgaði í
fjölskyldunum og börn og barna-
börn komu þá fylgdist hún með því
öllu saman og var miklu betur að sér
um afkomendurna heldur en þeir
sem yngri eru og alveg fram á síð-
asta dag var hennar fyrsta spurning
þegar maður kom til hennar; hvern-
ig hafa litlu krflin það?
En mínar fyrstu minningar um
Jónu tengjast Vesturgötunni, þar
sem hún hélt heimili ásamt ömmu og
afa. Húsakynnin voru ekki stór, en
þeim mun meira hjartarými. Aldrei
minnist ég þess að það hafi verið
þröngt um okkur, svo sem eins og á
jólum þegar bræður hennar og
þeirra fjölskyldur komu og allir
+ Aðalheiður Guðrún Elíasdótt-
ir fæddist í Haga í Sandvíkur-
hreppi 2. otkóber 1922. Hún lést á
Vífilsstöðum 8. febrúar síðastlið-
inn og fór útfór hennar fram frá
Selfosskirkju 19. febrúar.
Elsku amma. Mig langar til að
þakka þér fyrir allar ljúfu sam-
verustundirnar okkar. Ég vissi að
það væri ekki langt eftir en ég hélt
samt að það væri lengri tími sem
við hefðum en raun varð á. Ég er
guði óendanlega þakklát fyrir það
að þú fékkst að yfirgefa þennan
heim í ljúfri kyrrð svefnsins. Þú
áttir það skilið eftir allt það sem
þú hefur afrekað á ævi þinni. Þú
varst sú ríkasta sem ég þekki. 29
börn og barnabörn og a.m.k. 20
langömmubörn, og ef til vill á þeim
eftir að fjölga. U.þ.b. 50 afkomend-
ur og þú ekki eldri en þetta, geri
aðrir betur.
Guðbjörg Lára sagði að nú feng-
ir þú að hitta langafa aftur sem
hún náði aldrei að hitta. Það er ég
viss um að einhverju er hann að
dytta að uppi á himnum núna. Það
verða fagnaðarfundir. Ég trúi því
að þú hafir það gott fyrir handan
og sért ánægð með þitt æviverk.
Elsku amma, ég kveð þig hinstu
kveðju. Guð geymi þig.
Þín
Halla.
uppruna okkar. Hún var mjög stolt
af honum og talaði hún um forfeð-
urna af mikilli virðingu. Vegna
þessa var alltaf gaman að ræða við
hana.
Það er óhætt að segja að Jóna
frænka hafi átt sinn þátt í að víkka
sjóndeildarhring okkar barnanna
þegar hún bauð okkur bræðrabörn-
um sínum í leikhús eða gönguferðir
út í náttúruna. Oft fengum við að
fara með henni suður í Garð í heim-
sókn til ættingja sem þar bjuggu.
Hvernig hún hafði orku til að hafa
okkur með sér er mér óskiljanlegt,
þegar hugsað er til þess að hún vann
úti langan og strangan vinnudag.
Jólapakkarnir í æsku voru ævinlega
bók og jólanærfötin. Það var alltaf
spennandi að opna gjafimar til að
sjá hvaða bók væri í pakkanum. Það
má segja að hún hafi lagt grunn að
ævistarfi mínu sem dönskukennari
þegar hún las teiknimyndasögumar
fyrir mig úr dönsku blöðunum sem
margar konur keyptu á þeim ámm.
Þetta varð að ómeðvitaðri tungu-
málakunnáttu sem aðeins þurfti svo
rifja upp þegar í skóla var komið.
Heilsu Jónu frænku hrakaði mjög
síðustu tvö árin. Hún gat ekki leng-
ur búið ein á heimili sínu og átti hún
erfitt með að sætta sig við það að
hafa ekki þá hreyfifærni sem hún
hafði áður haft. í hennar huga stóð
alltaf til að fara að hreyfa sig og
komast út í ferskt loft. Nú þegar
hún er farin og þjáningum hennar
lokið trúi ég því að hún hreyfi sig
frjáls og óheft hvar sem er.
Um leið og ég kveð Jónu frænku
og bið góðan Guð að blessa minn-
ingu hennar votta ég föður mínum
og föðurbróður og ættingjum þeirra
öllum mína dýpstu samúð.
Mágkonu minni sem með ósér-
hlífni sinni sat hjá henni síðustu
stundina vil ég þakka fyrir um-
hyggjuna um hana.
Þóranna Þórðardóttir.
Kveðja frá Saumaklúbbnum
Við söknum Jónu, en samgleðj-
umst henni að vera gengin á Guðs
síns fund, laus við hið langa sjúk-
dómsstríð.
Við erum búnar að þekkja Jónu
frá því að við vorum unglingar,
Fanney systir hennar þá nýlátin.
Jóna átti þessa einu systur og tvo
bræður, þá Þórð og Gísla. Við unn-
um saman í fiskvinnu á Þormóðs-
stöðum, þar var einvalalið á öllum
aldri.
Við tókum okkur saman nokkrar
og stofnuðum saumaklúbb sem hef-
ur haldist í áraraðir. Jóna er sú
fjórða úr þeim hópi sem kveður
þetta jarðlíf og er mikil eftirsjá að
þeim öllum.
Það er margs að minnast á langri
leið. Austur fyrir fjall í útilegu, sleg-
ið saman í lambalæri og farið með til
Jónu upp á Baldursgötu og það
steikt og mallað og nestið útbúið.
Þá minnumst við stundanna á
Vesturgötu 22, er þegið var súkku-
laði með rjóma úr rauða postulíns-
stellinu hennar Gíslönnu. Það kom
fyrir að skroppið var í göngutúr frá
Hafnarfirði upp í Kaldársel og busl-
að í ánni, en þá vorum við þreyttar
að kvöldi.
Minningarnar eru margar úr
Hólmgarðinum, en þar bjó Jóna
lengst, fyrst með foreldrum sínum
báðum, þeim Þórði og Gíslönnu, síð-
an með móður sinni og að lokum ein
í mörg ár. Gíslanna átti fáa sína líka
í myndarskap í öllu hvað húshald
snerti, átti því Jóna ekki langt að
sækja sinn myndarskap, það var
sama hvað hún lagði hönd á, allt
varð list. Jóna vann á saumastofu
Haraldar Árnasonar um árabil, eða
þar til hún fór að vinna á saumastofu
Borgarspítalans, sem tók til starfa
nokkru áður en spítalinn var opnað-
ur.
Vann hún þar það sem eftir var af
starfsævinni eða framyfir sjötugs-
aldurinn og var hreint ekki ánægð
með að fara að setjast í helgan stein.
Hún vann þar með góðu fólki og þar
leið henni vel.
Jóna ræktaði sinn frændgarð,
þótti vænt um bræðrabörn sín og
frændur og vini úr Garðinum og
Noregi, en þar dvaldi hún um hálfs
árs skeið fyiár mörgum árum og
hafði gott samband við frænkur sín-
ar sem þar búa. Það var hefð fyrir
því til margra ára að saumaklúbbur-
inn tók sig til og kom saman á góð-
um sumardegi að Hofi í Hveragerði
hjá Duddu og dvalið þar daglangt.
Þetta var okkar árshátíð.
Já, þær eru margar minningarnar
frá liðinni öld og margt ber að
þakka.
Við kveðjum þig, kæra vinkona,
og biðjum þér blessunar á eilífðar-
braut.
Sofðuvel, sofðurótt.
Nú er svartasta nótt.
Sérðu sóleyjarvönd.
Geymdann sofandi í hönd.
Þúmuntvaknameðsól.
Guð mun vitja um þitt ból.
Fólkinu hennar Jónu sendum við
samúð og bestu kveðjur.
Arndis, Guðbjörg og Guðríður.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Word-
perfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsfma 569 1115,
eða á netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki
sem viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að
lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega lfnulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skfrnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
vináttu vegna andláts og útfarar elskulegrar
móður okkar, tengdamóður, ömmu og
dóttur,
VALGERÐAR EINARSDÓTTUR,
Silfurtúni 14c,
Garði.
Einar Jónsson, Kristín Richards,
Benedikt Jónsson, Sigrún Halldórsdóttir,
Eyþór Jónsson, Anna Marta Karlsdóttir,
Halldóra Jónsdóttir
Einar Jóhannsson, Sigríður Benediktsdóttir
og barnabörn.
t
Við þökkum af einlægni öllum þeim, er sýnt hafa
okkur vináttu og hlýhug við andlát og útför
ÁRNA JÓNSSONAR,
Fagrabæ 3,
Reykjavík.
Jóna S. Óladóttir,
Benjamín Axel Árnason, Stefanía G. Jónsdóttir,
Leifur Árnason, Hlíf Magnúsdóttir,
Eiríkur Óli Árnason, Hrafnhildur Helgadóttir,
Jón Árnason, Þóra íris Gísladóttir,
Þórir Örn Árnason, Ingibjörg Karlsdóttir,
afabörn og langafabörn.