Morgunblaðið - 24.03.2000, Blaðsíða 68

68 FÖSTUDAGUR 24. MARS 2000
MORGUNBLAÐIÐ
FÓLKí FRÉTTUM
MYNDBÖND
Þórunn Lárusdóttir ieikur, syngur, dansar og spilar í Landkrabbanum
B-mynda-
kóngurinn
Dudikoff
HUÓÐDEYFIRINN
(The Silencer)
S I* E N N IJ M V N n
★
Leikstjóri: Robert Lee. Aðal-
~ ■ hlutverk: Michael Dudikoff, Brenn-
an Elliot. (90 mín.) Stjörnubíó.
Bandaríkin 2000. Bönnuð
innan 16 ára.
HANN er mættur, sjálfur B-
myndakóngurinn, hasarhetja númer
eitt í myndbandageiranum, Michael
Dudikoff. Það er
orðið langt um liðið
síðan sá maður lék í
mynd sem rataði á
hvíta tjaldið. Það er
alveg sama hvað
maðurinn heíur
reynt. Síðast sá
maður hann með
Jerry Springer í
Sú'kusstjóranum.
Dudikoff greyið hefur eflaust litið á
það sem sitt stóra tækifæri. En allt
kom fyrir ekld; mynd Springer fór,
eins og allt annað sem Dudikoff kemur
nálægt, beint á myndband hér á land
sem víðast annars staðar. Aðeins Tar-
antino getur reddað honum úr þessu. I
þessari mynd (sem er öll hin dular-
fyllsta því það bólar hvergi á henni á
hinu víða og breiða Neti) leikur Dudi-
koff leigumorðingja sem tekur að sér
að leiðbeina FBI-manni í dulargervi.
Dæmigert B-myndafóður. Hvorki
’iuetri né verri en fjölmargar henni lík-
ar, sem reyndar verða æ sjaldséðari í
útgáfu hér á landi, sem mér þykir vel
en því eru án efa margir ósammála.
Skarphéðinn Guðmundsson
Bræðralag
hnefaleik-
anna
ALLAR STUNDIR
(Twenty Four Seven)
l)RAMA
★★★
Leiksljóri: Shane Meadows. Hand-
rit: Paul Fraser, Shane Meadows.
Aðalhlutverk: Bob Hoskins, Danny
Nussbaum, Bruce Jones. (92 mín.)
England. Myndform, 1999. Bönnuð
innan 12 ára.
BOB Hoskins hefur ekki látið mik-
ið á sér bera undafarin ár en þegar
hann var upp á sitt besta lék hann í
myndum á borð við
„Long Good Fri-
day“ og „Mona
Lisa“ sem eru með
eftirminnilegustu
myndum Breta á 9.
áratugnum. í þess-
ari mynd sýnir
hann hvers hann er
megnugur sem
leikari og gamli eld-
móðurinn er hvergi nærri horfinn.
Hoskins leikur mann sem reynir að
koma saman nokkrum drengjum í
smábæ í Bretlandi til þess að nota
tíma sinn í uppbyggingu líkamans og
sálarinnar í staðinn fyrir að eyða tím-
anum í einhverja vitleysu. Hann sæk-
ir hart að strákunum og verður brátt
lærifaðir þeirra í hnefaleikaíþrótt-
inni. Margir utanaðkomandi eru
'^amt fullir efa um þetta framtak hans
'og einnig er erfitt að halda drengjun-
um á réttri braut. Þetta er lítil mynd
sem er haldið uppi af góðri persónu-
sköpun og frábærum leik í mörgum
hlutverkum. Áberandi sterkasta
hlutverkið er í höndum Bruce Jones
sem leikur föður sem hefur enga trú
á syni sínum og vill helst draga hann
íjg alla aðra ofan í svaðið með sér.
Ottó Geir Borg
Þjóðleikhúsið frumsýndi í síðustu viku
leikritið Landkrabbinn. Birgir Örn Stein-
arsson skellti sér á stefnumót við Þórunni
Lárusdóttur sem leikur, syngur, dansar,
spilar á trompet og skartar einu umtal-
aðasta korseletti seinni tíma í leikritinu.
Morgunblaðið/Árni Sæberg
Þórunni Lárusdóttur er margt til lista lagt.
Þórunn: „Hún Viktoría, sem ég leik, er alls eng-
inn sjóari. Hún hefur aldrei farið á togara fyrr,
Iíklegast aldrei farið á sjó fyrr.“
Trompetleikur á rúmsjó
í leikritinu leikur Þórunn söng-
konu sem fer óvart með í túr eftir
að hafa verið næturgestur hjá skip-
stjóra áhafnarinnar. Hún er ekki
ýkja hrifinn af prísundinni og reyn-
ir allt til að sannfæra áhafnarmeð-
limi um að snúa aftur í land hið
snarasta.
„Hún Viktoría, sem ég leik, er
alls enginn sjóari. Hún hefur aldrei
farið á togara fyrr, líklegast aldrei
farið á sjó fyrr. Hún fær náttúru-
lega ofboðslega innilokunarkennd
og þetta er henni hræðileg lífs-
reynsla því hún er svo sjóveik. Hún
er að missa af sínu stærsta söng-
tækifæri og reynir því allt sem hún
getur til að komast í land. En ég
held, þó svo að það sé ekkert sagt
um það í handritinu, að hún sé af-
skaplega léleg söngkona."
En þú syngur nokkur lög í leik-
ritinu.
„Það er einhvers konar stílbrot.
Það er eiginlega ekki Viktoría sem
er að syngja þar, frekar einhver
draumur um hana.“
Svo spilar þú líka á trompetið,
lærðir þú það hjá pabba þínum?
„Já, ég lærði hjá pabba. Eg hef
ekki spilað mjög lengi þar sem ég
hafði ekkert hljóðfæri úti. En svo
gaf kærastinn mér trompet í 25 ára
afmælisgjöf sem var kærkomið.
Mér finnst það svolítið gaman að fá
að spreyta mig á trompetinu í
þessu stykki. Þetta
er rosaleg áskorun
líka því það er
frekar erfitt að
þurfa að leika,
syngja, dansa og
spila á trompet í
einni sýningu. Mér
finnst þessi
ákvörðun Brynju
Benediktsdóttur
[leikstjóra] að gera
þetta mjög
skemmtileg því
þetta brýtur upp
sýninguna og það
er líka svolítið
húmorískt að stelp-
an standi allt í einu
upp og byrji að
spila á trompet.
Hún er eiginlega
hálfgerður trúður
um borð. Þetta er
líka mikill heiður að fá að spila
tónlist sem er skrifuð fyrir mig af
Atla Heimi, það er æðislegt."
Trompetleikurinn var þá ekki
upphaflega í handritinu?
„Nei, þetta er náttúrulega bara
gert af því ég kann að spila á
trompet, það er ekkert leyndarmál.
Tónlistin var líka skrifuð eftir að
þessi ákvörðun var tekin.“
Trompetleikurinn minnti mig
svolítið á herinn, það þarf kannski
svipaðan aga til að vera í her og á
sjó?
„Það er gott að það skín í gegn
því það er einmitt meiningin með
trompetleiknum."
Leiklistin og kærastinn
Getur verið að þetta leikrit höfði
betur til eldri leikhúsáhugamanna
vegna innihaldsins?
„Eg gæti nefnilega trúað því.
Sérstaklega fólks sem hefur verið á
sjó. Það kemur til okkar og þakkar
okkur innilega fyrir, því það hrein-
lega upplifir hlutina á ný. Það er
rosalega mikið hrós að heyra það.
Ég held líka að eldra fólk hafi lent
meira í því að fara á sjó, þessvegna
er þetta nær því. Ég myndi ráð-
leggja öllum sjómönnum að koma
og sjá þetta. Það er mikið hægt að
hlæja að þessu.“
Er mikið af húmor í þessu sem
sjóarar skilja betur?
„Alveg heilmikill. Á þriðjudaginn
í síðustu viku fengum við fólk sem
hefur verið að aðstoða okkur við
sýninguna, sem vinnur við sjávar-
útveginn, og það var svo mikið
hlegið, það var svo gaman að sýna
fyrir þetta fólk. Við fundum það frá
salnum hvað þetta fólk skyldi ná-
kvæmlega hvað aumingja Pétur
var að ganga í gegnum.“
Það er í raun ekkert illmenni í
þcssari sýningu. Þetta er í rauninni
um árekstra skoðana, er það ekki?
„Já, það mætast þarna alveg
tveir heimar. Enginn er vondi kall-
inn, það er hægt að hafa samúð
með öllum.“
Korselettið sem þú klæðist í einu
atriði leikritsins vekur gríðarlega
athygli.
„Þetta er skemmtilegt því það
eru aldrei sýndar neinar myndir af
því. Einhvers staðar stóð undir
mynd að ég væri í korselettinu
þegar ég var ekki í neinu korsel-
etti. Þetta er búningur sem
mamma mín klæddist í sýningunni
Gæjar og Píur. Þegar ég er að
syngja eitt lagið ríf ég af mér kjól-
inn og er í korselettinu hennar inn-
an undir.“
Smitaðist þú af leiklistinni frá
móður þinni?
„Ég varð fyrir gífurlegum
áhrifum frá henni. Ég eiginlega
ólst upp í Þjóðleikhúsinu. Þegar
mamma var á æfingum var ég
alltaf að skoða mig um. Máta bún-
inga og skoða leikhúsið frá hinum
ýmsu sjónarhornum. Ég held að
maður fæðist annaðhvort með
bakteríuna eða ekki. Svo bara
annaðhvort skiptir hún sér og
verður meiri eða bara blundar í
manni. Ég var lengi vel ekkert
ákveðin í að verða leikkona en svo
bara verður maður að gera það
sem mann langar til að gera ann-
ars verður maður ekkert ham-
ingjusamur."
Að lokum setti blaðamaður sig í
stellingar og forvitnaðist fyrir
hönd piparsveina og saumaklúbba
þjóðarinnar úm ástarlíf Þórunnar.
„Kærastinn minn heitir James
Healy og er leikari líka. Við erum
búin að vera í svona fjarskipta-
sambandi síðan ég kom heim til að
leika í Hryllingsbúðinni. Ég kynnt-
ist honum í leiklistarskólanum og
hann er voðaleg indæll. Við erum
búin að vera saman í fjögur og
hálft ár. Hann er að skrifa leikrit
sem verður vonandi sett upp í sum-
ar og ég er að vonast til að getað
leikið í því.“
EG LÆRÐI í skóla sem
heitir Webber Douglas
Academy of Dramatic
Arts In London" svarar
Þórunn Lárusdóttir aðspurð hvar
hún hafi stundað leiklistarnám.
„Ég lærði þar í þrjú ár, bjó úti í
fjögur en kom svo heim til að leika
í Litlu Hryllingsbúðinni og er búin
að vera hér síðan.“
Þú hefur ratað beint inn í þá
sýningu?
„Já, ég var ofboðslega heppin, ég
var úti og það vantaði íslenska
Auði. Þórhildur Þorleifsdóttir
[Borgarleikhússtýra] frétti af því
að ég væri ekki í neinu verkefni þá
og þegar ég svo fór í prufu gekk
allt saman upp. Ég ákvað að koma
heim og sé ekkert eftir því.“
Þó svo að veðráttan sé eins og
hún er þessa dagana?
„Æi, mér finnst þetta yndislegt.
Ég verð reyndar að taka það fram
að það eru orðin sjö eða átta ár síð-
an ég hef verið á Islandi heilan vet-
ur, þannig að þetta er voða gaman.
Ég er voða hrifin af snjó.“
Finnst þér þetta veðurfar venj-
ast?
„Já, mér finnst snjórinn svo ynd-
islegur en mér finnst leiðinlegra ef
maður fær ekki almennilegt sum-
ar.“
Blaðamaður er einn af þeim sem
formælir örlögum sínum að hafa
verið fæddur í röngu loftslagi, enda
aldrei kunnað að renna sér á skíð-
um og ræður varla við að hnoða
snjóbolta.
„Farðu út til Flórída í svona tvö
ár, þá fer þig að langa í snjóbyl. Ég
átti heima þar þegar ég var fimm-
tán og sextán ára og eftir eins árs
dvöl þar var ég farin að sakna
snjósins."
Landkrabbinn er íslenskt leikrit
um sjómannalífið, er það ekki?
„Já, þetta er það. Þetta endur-
speglar það sem gerist úti á sjó.
Afi minn, Þorvaldur Steingríms-
son, sagði mér að hann hefði farið á
sjó ungur maður, þá menntamaður
og músíkkant, og hafði ekki frá ós-
vipaðri sögu að segja. Þannig að ég
held að það hafi rosalega margir
lent í þessu. Ragnar Arnalds [höf-
undur] var víst á sjó þegar hann
var yngri, og ég held að Pétur [að-
alpersóna leikritssins] sé málpípa
hans. Það mætti alveg segja mér,
án þess að ég viti það, að hann
hefði lent í einhverju svona. Ég
held að sé heilmikið til í þessu þeg-
ar fólk fer út á sjó en það er alls
ekki það að menntafólk sé eitthvað
verra eða meiri aumingjar. Það er
rosalegt að fara út á sjó. Við heim-
sóttum togara og jafnvel í logni var
skítkalt þannig að maður getur
ímyndað sér að þegar það eru kom-
in tíu vindstig, frost og læti þá
hljóti þetta að vera mjög erfitt. Ég
ber meiri virðingu fyrir sjómönn-
um eftir kynnin og ég held að það
hafi allir gott af því að fara á sjó í
smátíma."
Sjóaður
söngfugl