Fjölnir - 01.01.1838, Síða 24

frainkvæimlarmaftnr, og vegnaöi inæta vel, aö minnsta
kosli liíugst af æíi sinuar; enn ókilliniigt er okkur,
liviirsu miklar eígnr lians liali verið, {legar liann skjilili
viö.
VIÐBÆTIR.
(Tvríiinir snoísögum cr lijcr við liætt, — so uð {icssar
Maðsíður, sciii e;itir cru, slaiuli ckkji auðar, enn ekkji í því
skjini, að jiicr niimi falla niörgiiiu í gjeð; því þó alilrcí væri
aunað, cru þær ckkji 1 iI á íslenzkn áður, það við til vitum).
1.
(J. l’. Ilebels summtllclic IFerkc. 3. Uaml — Krzdhlungcn dee
rhcinldndischen Ilausfrcundes —*V. 220—227).
Eíiiii sinui var koiiúngiir í ríkji síim, og átti liest,
sem Iionum þótti so vænt um, aö liami Ijezt ekkji vita
livaö liann tækji til bragz, ef liesturinn tlæi; “enn {) a ð
er sjálfsagt, að jeg læt heíngja {>ann, sem verður firstur
til að sei'gja mjer {)á sögu”. Ilvaö uni {)að: liesturiiin
iló, enn eíngjimi vilili verða firstur til að seígja konúngji.
Loks kjeinur hirðfíflið firir konúng. “llerra niinn!”
seígir hann, “mikil mæða — uiii hestiun iðar. Auin-
íngja hestiirinn! I gjier var hann so —” Fíflið rak í
vörðiirnar og komst ekkji leingra; enn koiiúngji varð bilt
við, greíj) fram í og sagði: “Er hann ilauður? Hann er
sjálfsagt dauður; jeg sje {)að.” Fíflið svaraði, og Ijet
enn aumlegar: “Ilerra minn!” segir haiin, “annað er
eiin verra.” “Ilvað {)á?” sagði konúngur. “5jer verðið
að láta heiugja iður sjálfau. jiví {ijer urðuð firstir til
að seígja, hesturinn væri tlauður. Jeg Iief’ ekkji sagt
[>að.” JNú var allt í senn, að konúugur var liriggur af
hestlátinu, reíður fi'fliuu, {>að skjildi vera so djarft, og