Norðurljósið - 01.01.1983, Blaðsíða 87

norðurljósið
87
óðfluga nær. Ef til vill verður þess nánar minnst á öðrum stað í
þessu riti.
S.G.J.
Mamma blátt áfram gafst ekki upp
eftir Helen I. Eisenhart.
Soffía, hvers vegna ferðu ekki frá honum? Þannig mæltu með
bænarrómi vinir, ættingjar og nágrannar. Hann verður aldrei
annað en drykkjuræfill.
Soffía var móðir mín. Drykkjuræfillinn var pabbi minn.
Okkur, börnunum þeirra, verða þau alltaf pabbi og mamma.
Bænir okkar vel meinandi vina, þær fengu ávallt samasvarið
hjá mömmu: Vegna barnanna, sagði hún, verð ég kyrr hjá
honum. Ég bið þess á hverjum degi, að hann breytist.
Soffía var dóttir þýsks innflytjanda. Hann var grafari. Dag
nokkurn, sá hún Jón í fyrsta sinn á heimili vinar síns. Hann var
þá hrífandi, ungur maður. Ástin kom við fyrstu sýn. Brátt voru
þau orðin hjón. Heimaborg hans var hjá Niagara-fossunum, í
New York. Hann var slátrari að iðn og hagvirkur mjög.
Eftir hér um bil ár í hjónabandi, fæddist ungu hjónunum
sonur. Hann var nefndur Clarence. Lífið virtist rósum stráð.
Börnin komu hraðfara, hvert á eftir öðru, í móðurarma Soffíu.
Þau voru: Haraldur, Grace (Náð) og Jón. (Þessi Jón dó, er hann
var kornabarn.) Þá kom ég, Helen og Florence og annar Jón. Þá
kom Minnie, Klara, Mabel og Dóroþea. Alls voru bömin ellefu.
Mamma elskaði þau öll, vildi eignast okkur öll. Lang-eðlilegust
var hún að sjá, er hún þrýsti kornbarni að brjósi sér.
Við hefðum verið hamingjusöm, hefði pabbi ekki byrjað að
drekka. Ekki var hann drykkjumaður, er þau giftust. En
honum fannst, að hann yrði að vera félagslyndur, er hann var
ftteð öðrum, vegna starfs síns. Fáum árum síðar var hann
°rðinn áfengissjúklingur. Um það leyti, sem ég fæddist, var
húsið farið, vegna drykkjuskapar og einn eða tveir kjöt-