Öldin - 01.11.1894, Qupperneq 2

162
ÖLDIN.
Ilann lagt heflr grámúra girðingar við
Og garð3taura fært upp á hatta og kjól;
Og sópað í skafia á hólunum lilið,
En hlaðið upp lautir og skjól.
— Hér fer um hjarn
Úlfs-hvolpur, mannlánsins olbogaham !
Því líf hans er ókjar.i örlögum háð,
Sem enda mun kúla’ eða skorturinn senn:
Að leynast í gjótum og grípa sér bráð
Sem Grettir og langt fleiri menn.
Sezt hann og sér
Upp til mín — beig hef ég, úlfur, af þér.
Sú drápsök ei mildast af miskunnar-díi: .
Að mennirnir kunna’ ekki að hafa af þér
not!
Sem stórrikur herra’, er sér hungraðan
Ég hugsa um byssur og skot. [skríl
Glorhungurs-gól
Kekur hann langt upp, er leitið mig fól,
Sem skerandi’ um náttloftið frostþögult fer.
Eg finn einhvern titring, sem líður um mig
Og flóttalegt hestsins míns augnaráð er,
En áfram nú herðir hann sig.
Treystir trúnni önnur
Telur sterkust verJc lún —
Imyndan og óskir
Aflið trúnni veita;
Öllum verkum orka’ og
Atvik bæði, ræður.
Þó ég veit að varir
Vera mannsins eiyin,
Eðlisfar hans er í
Efni gefið hefur;
Þroskað honum huga,
Hjarta’ í brjósti myndað.
— Verk né trú ei tjáir
Tállaust hver að er liann. —
Þar sem frjófgar, fegrar,
Foidir indælt sumar,
Færir frið og gleði
Fjalla-reit og sveitum.
Þar sem alein úti
Eik á vetri köldum
Bcrzt við voða-veður,
Vind og drif, að lifa :
Hjörtu okkar hittast
Ilinumcgin grafar!
Ilvað er nú hér ?
Hikar þú Glæsir ! hvað gengur að þér!
Eg iieim er víst kominn um heiðar og fell
Og húsið mitt þurna í skaflinum finn.
Já, þetta sem tindrar, sem tærasta svell
Er tungl-iýstur liúsglugginn mínn !
II. Svarið mitt.
“Hveit munum við hittast
Ilinumegin grafar ?
Milli mín og þín er
Moldarvcggir leagjast.
Trú ég þekki þína;
Þó skal freista livert hún
— Vorar ástir veizt þú —
Vogar neitun þreyta.”
Heimur ríf'st í lielftum
Hugarburð að sanna,
Þar sem fjör og framför,
Fegurð, rausn og gleði,
Ungum hlær á hlýrum,
Hjarta - taug og augum.
Þar sem reisir rönd við
Kangsleitni og heimsku
Andinn ítri’, að brjóta
Ok af liálsi frjálsum :
Hugir okkar hittast
Hinumegin grafar!
Þar sem heift í hlífð snýst,
Hefnd í iðrun breytist,
Vorkunn vitið bætir,
Viljinn beinn og hreinn er.
Þar sem andar elslca
Alt ið fagra, djarfa,
Yndið óðs og Ijóða,
Ástir manns og svanna:
Heil um eilífð hittumst
Hinumegin grafar!