Óðinn - 01.07.1922, Síða 7

ÓÐINN
55
Skallagrímur.
Hækkar sól í sumarljóma,
sviftir morgun þokudróma.
Strönd í sænum brjóstin baðar,
blámi heiða töfrum laðar.
Liggur storð í breiðum boga,
blik á hverjum tindi loga.
Jöklar klæddir hvítum hjúpi
hvílast inst í blámadjúpi.
Hálsar bjartir höfuð rjetta
himni mót og blænum ljetta.
Hlíðar brosa skógi skrýddar,
skína strendur rósum prýddar.
Vært á klöppum selir sofa,
silungar í álum vofa.
Vaggar andasveit á sundi,
söngur berst úr hverjum lundi.
— Þá var Borgarfjörður fríður,
fangasæll og brjóstavíður.
Hjerna bygði bóndinn forðum,
— borgin stendur römmum skorðum
reist með hetjuhönd og anda —
hann var kongur fjalls og stranda.
Bóndinn heldur bragna stinna,
býsna mörgu þarf að sinna:
Út frá strönd að veiðiverkum
vinna þeir með höndum sterkum.
En að seljum hirðar hóa
hjörðum upp til fjallaskóga.
Þegar ár á vori vaxa,
verður gott til feitra laxa.
Meðan aðrir úti vinna
ætli hann stafri sjálfur minr.a?
Gullin hnígur sól í sæinn,
sveinar hvílast eftir daginn.
Attæringi einn hann hrindir
út á sjó og ferðum skyndir.
Knerri út til eyja snýr hann,
afli þungu borðin knýr hann.
Sem hann væri sonur unna
syndir hann í kaf til grunna.
Burðasterkur bjargi sviftir
botni frá og upp sjer lyftir.
Fátt mun kappans ferðir tefja
fjórir mundu’ ei þyngra hefja.
Marrar kjöll í köldum sandi,
kyrðin dottar yfir landi.
Beltar þoka bláa tinda,
blunda raddir straums og vinda.
Heim að smiðju greiðum gangi
Grímur klettinn ber í fangi.
Á því bjargi slær hann stálið,
stökkur frá því gneistabálið.
Undir höggva hljóminn þunga
hróðug yrkir skáldsins tunga.
Um hann leiftrar iðjustyrkur;
ærið þótti’ hann mikilvirkur.
Hamrammur í hárri elli
heldur bóndinn sæmd og velli.
En í tökum þykir þjettur
þeim, sem við hann eiga glettur.
Grímur á sinn engan maka,
um hann gneistar hrökkva’ og braka.
Lengi hann við steininn stendur,
stálið móta garpsins hendur.
Jón Magnússon.
inn, sem og síðar kom fram í lífi hans og starfi. Hjá
foreldrurn sínum, fremst fram í afdölum Svarfaðar-
dals, ólst Snorri upp fram að fermingaraldri, og átti
þá oft við fátækt mikla og harðrjetti að búa, svo sem
altítt var þá víða um þær mundir. Misti þá foreldra
sína með stuttu millibili, fór til vandalausra og vann
fyrir sjer við almenn sveitastörf fram að tvítugsaldri.
En hjá fátæka, umkomulitla afdaladrengnum, óx út-
og menningarþráin í kyrþei, en samt með þeim vexti,
að seinast hjeldu engin bönd. Sýnir það flestu öðru
betur, hvað í manninn var spunnið, að um tvítugs-
aldur ræðst hann í það stórræði, fjevana og alveg
upp á eigin spýtur, að sigla til Danmerkur til þess
að afla sjer þeirrar menningar, er hugur hans þráði,
en engin tök voru á að afla sjer hjer heima. Og
þetta á þeim tímum, er tækin til menningar voru ærið
frábrugðin því, sem nú gerast. Alþýðumentunin engin
önnur en sú, er námfúsir og fróðleikselskandi ung-
lingar gátu aflað sjer upp á eigin hönd. Þeim erfið-
leikum, er hjer voru fyrir hendi, þarf ekki með mörg-
um orðum að lýsa. Skráð æfisaga þeirra, er þannig
hafa rutt sjer braut, lýsir þeim best. En máltækið
segir: »Þar, sem viljinn er, þar er vegurinn«. Hjer
var stefnt að hugsjón, og fyrir henni barist með krafti
— þeirri hugsjón, að verða að manni, sönnum og
nýtum manni — og Snorra tókst að gera þessar hug-
sjónir að raunveruleik, svo sem síðar mun sýnt.
í Danmörku (Rudköping), þar sem Snorri settist að,
lagði hann stund á smíðar, sjerstaklega skipasmíðar.
Náði hann þeirri fullkomnun í iðn sinni, að hann að
loknu meistaraprófi gerðist um langt skeið einn hinna
fremstu skipa- og húsasmiða hjer á Norðurlandi.
Stundaði hann þá atvinnugrein með þeirri hagsýni og
framsýni, þeirri atorku og dugnaði, er einkendi allan
hans starfa. Og enn sýna verkin merkin, þar sem
byggingar hans eru, bæði á Akureyri og víðar hjer
norðanlands. Sóttust ungir menn mjög eftir að vera í
þjónustu hans, og var það einmæli þeirra, að þar
hefði þeim hlotnast besti skólinn. — Þá er Snorri
hafði lokið handiðnarnámi sínu, eftir 3ja ára dvöl er-
lendis, rjeðst hann sem timburmaður á stórt barkskip,
er þá hljóp af stokkunum, og sem hann hafði verið