Óðinn - 01.07.1922, Side 39

87
ÓÐINN

A myndinni eru, talið frá vinstri hlið: sjera Pjetur Helgi Hjálmarsson, prestur á Grenjaðarstað, Þorsteinn Gíslason ritstjóri,
sjera Ásmundur Gíslason, prófastur á Hálsi í Fnjóskadal. Þessir þrír sitja. En standandi eru: Benedikt Þ. Gröndal bæjarfógeta-
skrifari í Reykjavík og Sigfús B. Blöndal bókavörður í Khöfn. -— Myndin er tekin á 25 ára stúdentaafmæli þeirra vorið 1917.
ist þá ekki eins góður og við álitum í fyrstu, því
mestalt var meira og minna fúið. Þó voru nokkur
trje góð og þau fórum við að búta sundur í 4 metra
búta, því lengri komust ekki í lestina. Þeim veltum
við svo, bárum eða drógum þá fram í flæðarmálið. Við
þetta vorum við til miðdegis.
Eftir miðdagsmatinn fór jeg svo að kanna eyna.
Fór jeg fyrst upp á Prestshöfða og áleit, að yfir
hann lægi leiðin yfir eyna. En þegar jeg kom fremst
fram á höfðann var ekki árennilegt að halda áfram.
Þverhnýft bjargið fyrir neðan, margir tugir metra á
hæð, og ekkert nema himin og haf framundan. Nú
skyldi jeg alt í einu hvernig í öllu lá. ]eg sá víkina,
sem Snorri lá í á aðra hlið, og víkina sem við þrír
komum í um morguninn á hina, og ströndina til
beggja handa í beinni línu. Þá sá jeg, áð þetta var
alt saman sömu megin, eða norðvestan á eynni. ]eg
snjeri því við ofan af höfðanum sömu leið og jeg
kom, og lagði af stað yfir eyna, og þá í öfuga átt við
það, sem jeg ætlaði í fyrstunni.
Uppi á eyjunni var niðdimm þoka og þjettings-
stormur, þótt logn væri niður við sjó og þokulaust
orðið. Eftir klukkutíma fór jeg að halda ofan í móti
hinumegin. Var yfir fell og gil að fara, þar sem hraun
og sandar skiftust á. Var hraunið víða þakið svo
þykkum mosa, að jeg óð hann í ökla.
Nú sá jeg niður að sjó hinumegin og vatnið í Reka-
vík, — jeg kom niður vestast í Rekavíkinni. — Gekk
jeg þar alveg niður að sjó og meðfram víkinni, sem
er um 15 km. á breidd. Er vatnið næstum því eins
langt eins og víkin er breið, eitthvað 7—800 m. á
breidd til jafnaðar, og 1V* m. á dýpt. Malarkambur-
inn milli vatns og sævar er allhár og um 200 m. þar
sem hann er mjóstur. Uppi á kambi þessum og ofan
til í honum er rekaviðurinn í hrúgum, bæði stór trje
og minni kubbar og spýtur, og það meðfram allri
víkinni.
Rekavík mætti eins vel kalla flóa, eins og vík, þar
sem hún er svo breið, en skerst mjög stutt inn í
landið. Hún er því engin höfn, nema þegar vindur
stendur þar af landi. Góð lending er þar í kvikuleysi,
og fremur góður botn fyrir skip að liggja. En það