Óðinn - 01.07.1922, Blaðsíða 40

88
ÓÐINN
versta er, að venjulega stendur þar upp á. í þessari
vík er auðvitað langmest af þeim rekaviði, sem er á
Jan Mayen.
Landið upp frá Rekavík er einkennilega fagurt.
Norðaustan við víkina gengur höfði allmikill fram í
sjó. Var hann fyrst, þegar menn hafa sögur af, kipp-
korn frá landi, en er nú tengdur við land með mjóu
sandrifi, er jökullinn á Bjarnarfjalli hefur borið fram
og myndað, í samfjelagi við öldur sjávarins. Höfði
þessi er sem sje fram af þeim hluta eyjarinnar, sem
myndar fjallið (jökulinn) Bjarnarfjall. Upp frá víkinni
er allbreiður sandur, einkennilega dökkblár að lit.
Vestan við víkina eru klettar og hraun, sem gengur
alveg fram í sjó. Þar upp af er fjall nokkurt, er
»HannfjaII« heitir, um 500 m. hátt. Efst uppi eru
þverhnýptir klettar alt í kring, með sljettum, mosa-
vöxnum fleti ofan á, en tómar sandskriður, blásvartar
að lit, fyrir neðan á þrjá vegu, og stendur ekkert upp
úr sandinum, annað en nokkrir eldbrunnir steinar og
fáeinar blómplöntur hjer og þar. Þarna við Rekavík
er einhver fallegasti hluti eyjarinnar, t. d. að standa
austan í Hannfjalli og horfa út yfir vatnið, með Bjarn-
arfjall í baksýn.
I hrauninu vestan við víkina fann jeg leifar af
.gömlum kofa, sem jeg áleit fyrst að væri eftir Hol-
lendingana, sem dóu þar 1634, en komst að því síð-
ar, að það var ekki rjett. Veit jeg ekki með vissu,
hvernig á kofa þessum stendur. Sem einn veggur
kofans hefur verið notaður stór klettur, en hinar hlið-
arnar hlaðnar úr minni steinum, og voru farnar að
hrynja. Vfir þessu — sem þak — lágu svo spýtur og
staurar, teknir þar úr fjörunni í kring. Var sumt af
þessum röftum fallið inn. Inni var hálffult af sandi,
sem jeg rótaði í, en fann ekkert. Við dyrnar lágu
glerbrot úr flöskum o. fl. þ. h., og úti fyrir partur af
ár og nokkrir hálfbrendir trébútar, og hlóðir úr
steinum.
Heim á leið sneri jeg. Fór jeg nú aðra leið: í
gegnum skarð, sem gengur þvert yfir eyna, milli
Rekavíkur og Maríuvíkur, þar sem eyjan er mjóst.
Rjett austar er annað skarð, og milli þessara tveggja
skarða rís upp úr miðri eynni mjög einkennilegt fjall,
algult að lit (mosavaxið) og eins og keila í laginu,
og nefni jeg það því »Keilu«, um 400 m. á hæð.
Altaf var þokan jafnniðdimm uppi á hálendinu, og
nístings kuldastormur, enda áliðið daginn. Og þegar
jeg kl. tæpt 10 um kvöldið kom heim aftur í Norður-
vík, var jeg svo uppgefinn, að jeg gat varla staðið á
fótunum. Engan hafði jeg refinn sjeð á ferðalaginu,
og hafði jeg augun þó vel opin, og ekki vantaði mig
byssuna, eða skotfærin. Aftur á móti náði jeg í ofur-
lítið af plöntum, og nokkrar ljósmyndir.
Næsta sólarhring, þriðjudaginn þann 30., var ofsa
suðaustanrok alla nóttina og fram undir kvöld. Skipið
dró legufærin hvað eftir annað, svo við urðum stöð-
ugt að færa okkur til grunns. Seinni partinn fórum
við samt þrír í land, til þess að koma trjánum fram
í skipið, sem komin voru niður í flæðarmálið. Negld-
um við trjen á snúru, eitt og eitt í stað, stjökuðum á
flot, og höfðum svo tildrátt úr skipinu. Var þetta heil-
mikil halarófa að sjá. Annað var ekki hægt áð gera
þann dag fyrir ofveðri.
Þann 31. var besta veður. Að vísu var hvast um
nóltina, en þegar á morguninn leið, gerði logn. En
þokan var sú sama fyrri partinn og hún hafði verið
undanfarna daga. Annars er þriðjudagsveðrið þ. 30.
júlí á Jan Mayen eitthvert það undarlegasta veður,
sem jeg man eftir. Samfara þessu ofsaroki var svo
dimm þoka, að ekki sást upp í fjöruna með köflum,
og vorum við þó oft ekki meira en 100 m. frá fjöru-
borðinu.
Fyrri part miðvikudagsins var jeg að hjálpa til við
viðinn. En þegar þokunni ljetti, eftir hádegið, fór jeg
í land og gekk upp á hálendið. Sá jeg nú talsvert
lengra en áður: Vfir allan miðhluta eyjarinnar, norð-
austur að jökli (Bjarnarfelli), sem var hulinn þoku að
ofan. Var það mjög fögur sjón. Sá jeg bæði ofan í
Maríuvík og Rekavík og út yfir hafið til beggja handa.
Þessa sjón gat jeg ekki stilt mig um að draga upp.
Næst mjer var ofurlítil hásljetta, lengra í burtu fell
og fjöll, bæði gul, rauð og blá á lit, með víkurnar
beggja vegna, og lengst á bak við: Bjarnarfjall, hulið
þolu að ofan. Til suðvesturs sá jeg aftur á móti lítið
sem ekkert, vegna þoku, sem hvíldi á fjöllunum þar,
sem líka voru mikið hærri en hálendi það, sem jeg
fór um.
Fimtudaginn þann 1. ágúst var veður ágætt: hlýtt
og logn, en þoka við sjóinn, sem þó hvarf að mestu
seint um kvöldið. Þó var þokan aldrei þykkri en svo,
að altaf sást til sólar upp úr henni. Jeg var að hjálpa
til við viðinn til miðdegis, en kl. 3 e. h. lagði jeg enn
af stað upp á eyna. Höfðum við nú fært okkur lengra
vestur í Norðurvíkina, þann hluta hennar, sem heitir
Timburvík. Var í þetta sinn mjög bratt upp að ganga
í skriðum og klettum og mátti engu muna að það
yrði ekki mín síðasta ganga hjerna megin. Jeg var
sem sje nærri hrapaður í klettunum. Þó komst jeg
upp úr þeim og lofaði þá guð fyrir lífgjöfina.
Upp úr þokunni var jeg kominn, og sá framundan
mjer hátt og mikið fell. Þangað stefndi jeg. Hjelt jeg