Óðinn - 01.01.1932, Blaðsíða 39

ÓÐINN
39
þess að skemta sjer, og voru með í því ýmsir drengir
úr fjelaginu. — Jeg aðvaraði þá og mjer sárnaði að
sjá, hve illa sjómenn fóru með sig og fje sitt. Fór
svo, að stofnuð voru samtök til þess að vinna móti
þessu, þegar flotinn kæmi inn aftur. Var þá stofnaður
vörður til þess að vera fyrir dyrum úti, þegar sjó-
menn kæmu í land. Var skift verkum þannig, að tveir
og tveir áttu að ganga fyrir framan hverjar dyr og
tala við alla, sem ætluðu þar inn. En áður en vörð-
urinn væri settur, skrifaði jeg hótel-eigandanum og
fór þess á leit, að hann breytti drykkjukránni í al-
mennan veitingasal, þar sem sjómenn gætu setið og
fengið kaffi og mat og áfengi líka. Jeg bað um svar
fyrir 14. mars og sagði, að annars yrði settur vörður
við dyrnar þann 15. að morgni. Ekkert svar kom og
vörðurinn byrjaði að morgni kl. 11 og var til kl. 12
um kvöldið, og skiftust menn á að standa á verði,
hver flokkur tvo tíma í senn. Jeg var kunnugur líku
starfi frá Kaupmannahöfn, og var jeg því kjörinn til
að hafa forgöngu tilhögunarinnar. Jeg tók þátttak-
endum vara við því, að fara fast upp að dyrunum,
heldur að tala við menn úti á götunni. Þessa var
venjulega gætt. í verðinum voru menn og konur úr
ýmsum bindindisfjelögum og heilmargir aðrir, sem
buðu sig fram. Ólafía Jóhannsdóttir var mjög dugleg,
og eins Arni Zakaríasson. — Jeg gaf þá út opið brjef til
sjómanna um þetta mál. Það kostaði 5 aura eintakið.
Það var selt í tvo daga og seldust yfir 900 eintök
og borgaði það prentun og pappír. En er skipin fóru
að koma inn, Ijet jeg hætta sölunni og sendi um
borð í skipin eitt eintak hverjum manni á skipi; jeg
vissi nákvæmlega hve margir voru á hverju skipi.
Jeg hafði þá keypt mjer lítinn róðrarbát fyrir 60
krónur og fór jeg oft sjálfur um borð, er eitthvert
skip var að leggjast. Mjer var æfinlega vel tekið,
enda átti jeg alúðarvini á hverju skipi. — Jeg hafði
látið prenta 5000 af brjefinu, og var því mest útbýtt
ókeypis nema þessum, sem seld voru fyrstu dagana.
Samt hef jeg aldrei grætt á neinu riti peningalega
eins og á þessu, því að Stórstúkan keypti af mjer 6
hundruð og vildi engar prósentur, og Umdæmis-
stúkan veitti mjer 25 krónur í verðlaun, og kona ein
frá Ameríku keypti hundrað og borgaði þau með
hálfu pundi sterling. — Það var fjör og kraftur í
verðinum fram eftir vorinu, en svo Ijet hótel-eigandinn
leggja fógetabann við verðinum og stefndi Árna
Zakaríassyni fyrir atvinnuspjöll, því að hann hafði
gerst heldur nærgöngull. Hann fjekk 40 króna sekt
í undirrjetti, en var sýknaður í yfirrjetti. — Það vanst
talsvert á við þessa starfsemi og brennivíns aldan
meðal unglinga hjaðnaði, enda þótt ýmsir kæmust út
á brautina og hafi aldrei af henni komist.
Nú leið svo fram eftir vorinu, og brátt leið að
þeim tíma, er jeg ætti að taka við öllu Melsteðs-húsi
og flytja þangað. En rjett áður en flytja átti, fengum
vjer heimsókn, sem var mjög góð. Það var annar
aðal-framkvæmdastjórinn í Alþjóðanefnd fjelagsins í
Schweiz, Oberst-lautenant Charles Fermaud. — Jeg
kveið ekki lítið fyrir komu slíks höfðingja, og vissi
varla hvernig vjer ættum að taka á móti honum.
Hann kom 6. maí og reyndist hið mesta prúðmenni,
sem vann sjer hylli allra, sem honum kyntust. Jeg
hafði komið honum fyrir í húsi frú Thorarensen,
ekkju sjera Stefáns Thorarensen, sem var göfug og
vel mentuð kona. Hún bjó þá í Grjótagötu 4. —
Jeg var þá nýlega búinn að missa mína hægri hönd,
Pjetur Gunnarsson, sem kominn var í vinnu, en jeg
mátti til að fá hann aftur og gjalda honum viðlíka
kaup, sem hann gat fengið í vinnunni. Hann kom
svo aftur til mín og varð mjer bjargvættur við flutn-
inginn niður í Melsteðs-hús og á ýmsan annan veg.
— Fermaud hjelt samkomur bæði í kirkjunni og Good-
Templara-húsinu. Hann talaði á norsku-blendingi, en
allir skyldu hann svo vel, að ekki þurfti á túlk að
halda í Reykjavík. — Hann vann vináttu unga fólksins.
Jeg ferðaðist með honum suður að Útskálum, þar
sem sjera Fr. Hallgrímsson hjelt uppi blómlegu fjelagi.
Fermaud var hinn skemtilegasti maður og var unun
að vera með honum á ferðalagi. Hann hjelt sam-
komur í Hafnarfirði, Kálfatjörn, Keflavík og Útskálum.
Þórhallur Iektor Bjarnarson lánaði mjer hesta suður
og varð mikill ljettir að því. — Nákvæm lýsing á dvöl
Fermauds og starfi hans hjer kemur í sögu fjelagsins.
— Við fengum alstaðar bestu viðtökur og sjer í lagi
á Úískálum. Ellen dóttir þeirra hjóna sjera Friðriks
og frú Ðentínu var þá eitthvað ársgömul. Fermaud og
nafni minn voru alt af að stríða mjer með því, að jeg
ætti að fara að kvongast, og svo stakk Fermaud upp á
því, að þau hjónin ættu að gefa mjer Ellen þegar
hún væri orðin stór. Jeg samþykti það og sagði, að
jeg skyldi skuldbinda mig til þess, að ganga að eiga
hana, ef hún heimtaði það, er hún væri orðin 28 ára
gömul, en þangað til mætti enginn minnast á kvon-
fang við mig, trúlofaðan manninn. Það varð heilmikið
gaman að þessu, og þegar þeir ætluðu að fara að
stríða mjer aftur, þaggaði jeg fljótlega niður í þeim.
— Skömmu eftir heimkomu okkar til Reykjavíkur,
fórum við Fermaud í aðra ferð, austur að Geysi og
Gullfossi.
Ólafur Eyvindsson, sem var vanur fylgdarmaður