Óðinn - 01.01.1932, Qupperneq 45

ÓÐINN
45
hljóðaði líka út af því, að sjer væri svo heitt. — Jeg
stakk upp á því við mág hennar, að hann skyldi láta
hana klæða sig og sitja nokkra stund frammi í set-
salnum og gætu allir farþegar verið uppi á meðan;
var svalara fyrir hana að vera þar en inni í klefan-
um. Þetta var svo reynt, en hljóðin eins og margföld-
uðust, er hún kom fram í setstofuna, og heyrðust nær
um alt skipið. Sló óhug á marga, að eiga við þetta
að búa alla leiðina. Jeg gekk um gólf á þilfarinu og
var órór í skapi. Þetta minti mig á lýsingu guðspjall-
anna á þeim, sem haldnir voru af illum öndum, og
jeg hugsaði um 16. kapitula í Markúsi, þar sem Jesús
lofar lærisveinum sínum að gefa þeim vald til að reka
illa anda út og lækna sjúka. Því þá ekki að nota
þetta vald. Ef jeg færi nú niður og skipaði henni í
Jesú nafni að læknast. En þá greip mig alt í einu sú
hugsun: »En ef það mistækist, hvað þá?« Jeg svitn-
aði niður í tær við þessa hugsun, ekki aðeins að jeg
mundi gjöra mig sjálfan hlægilegan, heldur og hið
heilaga málefni. Og jeg sá glögt mína eigin vantrú,
og ekki mundi postulunum hafa dottið í hug þessi
möguleiki, að það mistækist, er þeir gerðu kraftaverk,
og jeg varð með sjálfum mjer fyrir mikilli auðmýkingu.
Jeg fór niður í setstofuna. Þar sat hún úfin og hálf-
hljóðandi með miklum kveinstöfum. Jeg gekk til henn-
ar, en í staðinn fyrir hinn myndugu orð sagði jeg að-
eins hið algenga: »Góðan daginn!* Hún leit upp og
sagði: »Hver eruð þjer?« Jeg svaraði því engu en
sagði: »Skelfing líður yður illa?« »Illa? Já, það er nú
meira en það«. »Já, jeg heyri það«, sagði jeg, »það
gengur víst eitthvað mikið að yður?« »Já«, sagði hún.
»Jeg er alveg full af djöflum, en sjálf er jeg fordæmd
og sálin komin til Vítis!« »Nei«, sagði jeg, »sálin er í
yður enn þá, en hún er voðalega aðþrengd af djöflun-
um!« »Af hverju vitið þjer, að sálin sje í mjer en ekki
í Víti ?« spurði hún. »Jú, jeg heyri sálina hljóða, og
það gæti annars ekki heyrst hingað. Djöflarnir hljóða
ekki, þeir skemta sjer auðvitað vel, og ekki eru þeir að
ákalla Guð, heldur sálin, sem þeir eru að kvelja. Hún
er í yður enn!«
»Já, það er líklega satt, sem þjer segið. En jeg er
full af djöflum samt!«
»Já, auðvitað, en Jesús getur rekið þá út eins og
forðurn*.
»Nei, Jesús vill ekki gera það, því að jeg er svo
stórsyndug?*
• Hafið þjer drepið marga?« spurði jeg afarrólega.
Henni hnykti við: »Nei, Guði sje lof.«
»En þjer hafið ef til vill stolið miklu?«
»Nei, Guð hefur verndað mig frá því«.
Sigurður Grímsson prentari.
Hann átti 50 ára prentaraafmæli 26. marts í vor, og
hjeldu prentarar honum þá samsæti á Hótel Borg. Stjórn
Prentarafjelagsins
afhenti honum
veglega minning-
argjöf og kvæöi
var honnm flutt
af einum starfs-
bræöra hans, Ól-
afl B. Ólafssyni. í
veitslunni sagöi
Siguröur sögur
frá eldri árura,
sem mönnum þótti
gaman aö hlýða á,
því hann segir vel
frá. — Hann er
fæddur i Kata-
nesi á Hvalíjarö-
arströnd 14. mai
1867, en kom til
Reykjavíkur 1882
og fór að læra
prentiðn hjá Ein-
ari Þórðarsyni. En eftir tæpt ár fór hann frá Einari og
til Sigmundar Guðmundssonar, sem þá hafði sett hjer
á stofn nýja prentsmiðju; þar vann hann í nokkur ár
og síðan í ísafoldarprentsmiðju, þar til hann 1892 fór
austur á Seyðisfjörð, og vann í prentsmiðju »Austra«
til ársloka 1895, en síðan i prentsmlðju »Bjarka« til
hausts 1901. Pá fór hann með Þorsteini Erlingssyni
skáldi til Bildudals og vann við prentun »Arnflrðings«
meðan hann kom þar út. En er útgáfa blaðsins og
prentsmiðjureksturinn lagöist þar niður 1902, fluttist
hann aftur til Reykjavíkur. Vann hann þá fyrst í Fjelags-
prentsmiðjunni, en varð svo einn af stofncndum prent-
smiðjunnar Gutenberg 1905, og hefur unnið þar síðan.
Hann var formaður Starfsmannafjelags Rikisprentsmiðj-
unnar fyrsta ár þess. — í fjelagsskap prentara hefur
hann jafnan verð nýtur maður, og um eilt skeið í stjórn
Prentarafjelagsins. Hann er greindur, kátur og skemtinn,
og hefur jafnan komið sjer vel meöal starfsbræðra
sinna. — A siðari árum hefur hann unnið mikið að
bindindismálum og oft verið æðsti templar i stúku sinni.
Kvæntur er hann Jóhönnu Jónsdóttur Norðfjörð, og
hafa þau ált fjögur börn: Jónínu, er dó 1930, Por-
stein kaupmann, Ragnheiði, sem er gift í Kaupmanna-
höfn, og Sigurð, verslunarmann.
Þannig gekk jeg gegnum alt stórsyndaregistrið.
Loksins sagði hún af nokkrum þjósti: »Þjer vitið
kannske, að það eru ekki stórglæpirnir, sem fordæma
mann, því ef maður iðrast, getur maður fengið fyrir-
gefning, en það er syndin á móti Heilögum anda,
hún verður áldrei fyrirgefin, og hana hef jeg drýgt*.