Óðinn - 01.01.1932, Page 23

ÓÐINN
23
stóð föstum fótum á heimili hans. Samhliða
búskapnum og sjómenskunní starfaði Páll mik-
ið að opinberum málum, átti hann lengi sæti
í hreppsnefnd, skólanefnd, sýslunefnd, stjórn
Kaupfjelags Önfirðinga o. fl., og var það allra
manna mál, að það sæti, er hann sat, væri
vel skipað, hvort sem hann var heldur skip-
stjóri á hákarlaskútu úti í ólgusjó, eða vann að
opinberum trúnaðarstörfum fyrir sveit sína eða
sýslu. Pá verða og seint talin öll þau framfara-
og menningar-mál, er hann heima í hinum af-
skekta fjarðarbotni bæði hrinti af stað og vann
að, með hinum alkunna dugnaði sínum og
kappi; læt jeg mjer nægja að benda á, að fyrir
hans atbeina einan er þar nú sími heima á
hverjum bæ og betri vegir en annarsstaðar ger-
ist hjer vestra. Hvert það mál, er til heilla eða
framfara horfði, átti sjer vísan stuðning Páls
Rósinkranssonar, og það var stuðningur sem
um munaði, þvi Páll kunni ekki að ganga að
neinu verki hálfur eða með hangandi hendi,
hitt var honum tamara að lina ekki sókn sina,
hvort sem hún heldur var löng eða skömm,
fyr en því var í höfn borgið, er fyrir var
barist.
Páll var tæplega meðalmaður á hæð, bjartur
yfirlitum. Framkoman var fjörleg og hvatleg,
og bar vott um höfðinglyndi og skörungsskap.
Hann andaðist að heimili sínu 21. ágúst 1930
úr lungnabólgu.
Þeim Páli og Skúlinu varð 14 barna auðið
og eru 11 þeirra á lífi. Fjögur af þeim eru nú
gift og búa öll í Önundarfirði, það eru þau:
Stefán bóndi á Kirkjubóli, Guðlaug kona Sæ-
mundar bónda Jóhannessonar i Hjarðardal,
Málfríður kona Skúla bónda Guðmundssonar á
Vífilsmýrum og Ágústa kona Halldórs bónda
Þorvaldssonar á Kroppstöðum.
Páll var jarðsunginn í Holti, að viðstöddu
miklu fjölmenni. Við gröf hans mælti Guð-
mundur hreppstjóri Eiríksson á Þorfinnsstöðum
fram eftirfarandi kveðjuorð:
Lifið alt þeim lögum lýtur,
lífs að þráðinn dauðinn slítur,
þig frá verki’ i fjöri fullu
fella náði dauðans sigð.
Örlög þau, er yfir skullu,
alment hafa valdið hrygð.
Fram með gjörðir fjöri sækja,
fremst þó mattir skyldur rækja.
Ávalt dugðir eigin þörfum,
eins trúnaðar mörgum störfum.
Vilji sterkur verki’ úr greiddi,
von um sigur þrautum eyddi.
Bjartsýnn vildir brautir ryðja,
búinn til hvert framtak styðja.
Samherjanna samúð þáðir,
sveitunganna trausti náðir.
I framkvæmdunum fanstu yndi,
á fjárhag jafnan hafðir gát,
þá er miður Ijek í lyndi
lagðir síðstur ár í bát.
Myrkvar engar mótgangshrynur
megna lengur ama þjer,
þitt fyrir starfið þökkum, vinur,
þín að minnasl ljúft oss er.
Ó. E.
#
Ástúö.
Hún kom í árdaga ung og fögur
með árroða’ í skýjum og klukkna hreim.
Um alfrjálst mannkyn hún sagði sögur
og sólskin um allan heim.
En valdhafar tóku’ henni uggandi og illa;
að ofríki settist veilu kend.
Þeim fanst hún afrekum öllum spilla
og til ils vera’ í heiminn send.
Að visu stundum sem leikfang lipur
og lagin oft við að græða sár.
En í hernaði annars háskagripur
og hljedræg við öflun fjár.
I dularhjúp trúar svo var hún vafin
sem veikra huggun og elliskjól;
með iðni þjálfuð til hlutdrægni og hafin
á himneskan veldisstól. —
Af valdhöfum jarðar helveg hrakin
til himins, er skygni manns ei nær,
i launhelgum æsku’ er hún endurvakin
sem eilífur gróðrarblær.
Er vorar í runni og vellir skarta,
henni vinjar helgast með þakkargjörð.
í ástvinaminnum og móðurhjarta
á hún musteri’ um alla jörð.
S. Fr.