Óðinn - 01.01.1932, Blaðsíða 36

36
ÓÐINN
Ásmundur Gíslason prófastur
á Hálsi í Fnjóskadal er fæddur 21. ágúst 1872 á Þverá
í Dalsmynni, sonur Gísla Ásmundssonar og Porbjargar
Olgeirsdótlur, sem lengi bjuggu þar, og er frá þeim sagt
í 19. árg. Óðins (1923).
Ásmundur gekk inn
í 2. bekk Latínuskól
ans vorið 1887 og
varð stúdent 1892.
Peir voru að eins 6,
sem þá útskrifuðust
úr skólanum, og eiga
þeir nú 40 ára stú-
denta-afmæli. Afþeim
eru 4 enn á lifi:
Sjera Ásmundur á
Hálsi, sjera Pjetur
Helgi Hjálmarsson
frá Grenjaðarstað, nú
hættur prestskap og
búsettur í Reykjavík,
Sigfús Blöndal, bóka-
vörðuri Kaupmanna-
höfn, og Porsteinn
Gíslason, ritstjóri í Reykjavík. Dánir eru Pjetur Guð-
johnsen frá Húsavík, sem las lög við Háskólann 1 Kaup-
mannahöfn og dó þar á námsárunum, og Magnús Sæ-
björnsson læknirí Flatey, dáinn þar fyrir nokkrum árum.
Sjera Ásmundur útskrifaðist af Prestaskólanum 14.
ágúst 1894 með 1. einkunn, og vígðist ári síðar (25. ág.
1895) aðstoðarprestur til sjera Guðmundar Helgasonar
á Bergstöðum, en sjera Guðmundur dó þá um haustiö
(18. nóv.), og næsta vor, 4. maí 1896, var sjera Ásmundi
veitt Bergstaðaprestakall. Þjónaði hann því nokkur ár,
en fjekk 7. júli 1904 Háls í Fnjóskadal og hefur verið
þar síðan. Hann er gáfumaður og góður prestur, og
hefur lengi verið prófastur í Suður-Pingeyjarprófasts-
dæmi. Tvívegis hefur hann dvalið um hríð erlendis,
og i síðara skiftið var hann meðal þeirra islenskra
presta sem sóttu Lútherska kirkjuþingið í Kaupmanna-
höfn, sem sjera Ófeigur Yigfússon ritaði um í 26. árg,
Óðins.
Kona sjera Ásmundar er Anna, dóttir Pjeturs Sveins-
sonar, fyrrum bónda í Vestdal í Seyðisfirði, og Ólafar
Bjarnadóttur á Egilsstöðum á Völlum, sem sagt er frá
i 27. árg. Óðins. Pau sjera Ásmundur og frú Anna eiga
þrjá syni: Ólaf, sem er heima og stjórnar búi foreldra
sinna, Gísla stúdent, sem hefur verið við nám í Pýska-
landi, og Einar, sem nú les lög lög við Háskólann i
Reykjavik.
Mjer, sem þetta skrifa, er ekki kunnugt um störf
sjera Á. G. á prestskaparárunum að öðru leyti en því,
að embættisþjönusta hans er talin hin prýðilegasta, og
að hann er af kunnugum sagður búhöldur góður, ætíð
birgur af heyjum, og hafa bætt bæði hús og tún prest-
setursins. En frá æskuárunum minnist jeg hans sem
glaðs og góðs fjelaga og hins besta drengs.
Sjera Friðrik Friðriksson:
Starfsárin.
Melsteðshús. Frh.
]eg fór nú að litast um eftir hentugu húsnæði.
Komst jeg þá að því, að Melsteðshús við Lækjartorg
var til sölu. Það var stórt hús, eftir því sem gömul
hús voru, og hafði á sínum tíma verið vel til þess
vandað að öllu leyti. Vestur úr aðalhúsinu lá 18
álna langt pakkhús, og var í því fjós og mikil geymsla.
— Það var talsvert mjórra en aðalhúsið. í aðalhús-
inu voru tvær stórar stofur, hvor sínu megin við
höfuðinnganginn og litla forstofu. Bak við hvora stofu
var herbergi minna, en þó allstórt. I húsinu var afar
stórt eldhús og þaðan stígi upp á loft. En á loftinu
voru 2 herbergi í austurstafni og á suðurhlið stór
kvistur með tveim herbergjum, og lítil herbergi tvö
vestur á loftinu; annars var loftið einn geimur. Fyrir
framan húsið var stór garður og lá fram að Lækj-
artorgi.
Sigurður lector Melsteð hafði átt húsið, og var það
kent við hann. Nú áttu þau það Hannes sýslumaður
Hafstein og kona hans, fósturdóttir Sigurðar Melsteð.
— Sighvatur Bjarnason bankaritari hafði fullmakt til að
selja húsið, en Einar Benediktsson umboð til að útvega
kaupanda og gera samninga. Mjer fanst húsið hið
hentugasta af öllum þá fáanlegum húsum, til þess að
fjelagsstarf gæti byrjað þar þegar í stað, bæði vegna
stærðar þess og legu. Húsið átti að kosta 18000
krónur og þótti það allmikið fje í þá daga. Svo fór
að jeg keypti húsið og var samningum lokið fyrir jól.
Það var umsamið, að jeg tæki við húsinu að fullu
um vorið í maímánuði. En með því að stofurnar í
austurenda hússins voru auðar, tók jeg þær strax og
ætlaði mjer að byrja fundi strax eftir nýár. ]eg fór
svo að undirbúa alt til starfsins, en í mjer var nú
samt hálfgerður hrollur og kvíði, hvernig þessu stór-
ræði mundi reiða af. Voru mjög misjafnir dómar um
kaupin. Sumir skömmuðu mig ákaflega og sögðu að
jeg hefði látið Einar Benediktsson fleka mig, en jeg
vissi að hann hafði reynst mjer ágætlega vel, og jeg
treysti líka, eins og óhætt var, Sighvati Bjarnasyni,
og var því öruggur. Einn maður mætti mjer á götu
og óð upp á mig með mestu skammir fyrir tiltækið,
og benti á annað hús, sem jeg hefði getað fengið
fyrir lægra verð á ágætum stað. ]eg vissi það og