Óðinn - 01.01.1932, Blaðsíða 33

ÓÐINN
33
firði, en heimiliskenslu víða um hjeruð og varð
orðlagður kennari. Hann var trúhneigður og
vandaður í hvívetna og prúðmenni hið mesta.
— Hún var mikil rausnar- og myndar-kona í
stöðu sinni, hreinskilin, djörf, en þó sanngjörn
og úrræðagóð, stundum í erfiðum kringum-
stæðum. Naut hún mikils álits hjá öllum, sem
þektu hana best, og vilnuðu til hennar í öllu,
er betur mátti fara. — Bújörð þeirra, Melanes,
er kostarýr, og efnahagurinn var þröngur og
börnin mörg. Hættu þau þá búskapnum og
börnin tvístruð-
ust. Samúel ólst
upp hjá fóstur-
foreldrum sinum
í Munaðstungu í
Reykhólasveit.frá
því hann var árs-
gamall til 23 ára
aldurs, að hann
gekk á búnaðar-
skólann í ólafs-
dal (1887—’89);
vann síðan að
jarðræktarstörf-
um um 5 ára
skeið í Barða-
strandar- og Flat-
eyjar-hreppum.
Bjó á Stökkum
á Rauðasandi 1894—1903; stundaði barna-
kenslu og sjóróðra í Kollsvik i fjögur ár
(1903 —’07), var við lytja-afhendingu á Isaíirði
1907—’09. Fluttist þá til Reykjavíkur og hefur
dvalið þar siðan við ýms störf: barnakenslu,
mælingastörf, kortagerð, vinnu á Veðurstofunni
og skriftir. Hann var þegar í æsku bókhneigður
og dróst hugur hans mjög að ritum Þorvalds
Thoroddsen, og lengi skiftust þeir á brjefum.
Samúel hefur teiknað og gefið út 20 tegundir
korta og mynda, einkum snertandi sögu íslands,
náttúru þess og landfræði. Fyrir Brunabóta-
fjelag lslands mældi hann kaupstaði landsins
og gerði uppdrætti af þeim. Var hann við það
verk í þrjú ár. — Það var mikið um gáfur og
listfengi í ættum þeirra Skógabræðra, og allir
voru þeir atgervismenn, þótt þjóðskáldið sjera
Matthias skaraði þar fram úr.
Árið 1892 kvæntist Samúel heitmey sinni,
ungfrú Mörtu Elísabetu, f. 6. júní 1858, Stefáns-
Samúel Eggertsson.
dóttur gullsmiðs (1813—1876), Jónssonar stú-
dents frá Höll i Þverárhlíð, Guðmundssonar
ökónóms, Vigfússonar lögrjettumanns í Hjörs-
ey, Sigurðssonar. Var móðir Stefáns, kona Jóns
í Höll, Halldóra Auðunsdóltir prests í Blöndu-
dalshólum, Jónssonar prests á Bergsstöðum,
Auðunssonar. Guðmundur ökónóm var kvænt-
ur Guðrúnu Þorbjörnsdóttur hins ríka í Skild-
inganesi, Bjarnasonar. En móðir Mörtu, kona
Stefáns gullsmiðs, var Guðrún (1834—1860)
Vigfúsdóttir í Hundastapa, Jónssonar bónda í
Hundastapa, Er-
lendssonar prests
á Ingjaldshóli
(bróður Guðm.
ökónóms)Vigfús-
sonar. Var Vig-
fús, faðir þeirra
bræðra, kvænt-
ur Sigríði Guð-
mundsd., lög-
manns frá Ein-
arsnesi. Eru þetta
alt kunnar ættir.
En nákunnugur
maður segir svo
frá frú Mörtu:
»Hún var, rneðan
hún naut fullrar
heilsu, langtum
fremri í flestu tilliti en fólk er flest. Þegar hún misti
móður sína, tveggja ára gömul, tók móðursystir
hennar hana og ól hana upp. Þar vandist hún
myndarskap og reglusemi á efnaheimili og lærði
ýmiskonar kvenlegan verkshátt, tóvinnu, vefnað
og fleiri handiðnir og alskonar búsýslu. Hún
var svo vel hagorð, að hún mælti iðulega dag-
legt mál i hendingum og vísum, svo fljótt sem
talað er, og var þá oft hnittin og spaugsöm. En
mest mun hafa einkent hana hneigð til hjúkr-
unarstarfsemi og ýmiskonar líknar í veikindum
manna og dýra. Móðir og eiginkona hefur hún
verið með afbrigðum«.
Þau Marta og Samúel hafa eignast 3 hörn:
Einn pilt 1893, Helga að nafni, mesta efnisbarn,
er varð skammlífur, og tværdætur; Halldóru, f.
1897, konu Pjeturs kaupmanns Guðmundssonar
í »Málaranum«, og Jóhönnu Margrjetu, konu
Jóns Dalmannssonar gullsmiðs hjer í Reykjavík.
Kuntuigur.
Marla E. Stefánsdóltir.