Óðinn - 01.01.1932, Síða 44

44
ÓÐINN
Kristinn Auðunsson prentari.
Einar Kristinn AuðunssOn prentari í rikisprentsmiðj-
unni Gutenberg hefur nú bráðum staðið 53 ár við setj-
arakassann. Hann
kom hingað tii
borgarinnnar 14
ára gamall of-
an af Akranesi,
fæddurþar,i Háu-
hjáleigu, 23. nóv.
1865, og rjeðist i
prentsmiðju Ein-
ars Pórðarsonar,
sem þá var eina
prentsmiðjan hjer
í bænum. Varð
hann þá að fara
á fætur kl. 6 á
morgnana til þess
að leggja í prent-
sm.-ofninn, sópa
gólfið o. s. frv.,
því vinna byrj-
aði kl. 7, og var
unnið til 8 á kvöldin. Pessir menn voru þar þá prentarar:
Sigurður Kristjánsson, síðar bóksali, Torfl Porgrímsson,
Benedikt Pálsson, Pjetur Ásmundsson, Arni Valdason,
Jóhannes L. Jóhannesson, síðar prestur, og Guðmund-
ur Porsteinsson. Kristinn var hjá Einari í 7 ár, en 1886
keypti Björn Jónsson prentsmiðjuna, og hjet hún eftir
það ísafoldarprentsmiðja. Þar vann Kristinn í 18 ár. En
er prentsmiðjan Gutenberg var stofnuð, fór hann þang-
að, enda var hann einn af stofnendum hennar, og hef-
ur unnið þar siðan. Hann hefur átt góðan þátt í fje-
lagsskap prentara og er einn af stofnendum Hins ís-
lenska prentarafjelags, sem nú hefur lengi starfað og
mikið unnið að hagsbótum prentarastjettarinnar. Og
jafnan hefur hann verið vinsæll meðal starfsbræðra
sinna. En 53 ár eru langur vinnutími, og fágætt, að menn
vinni svo lengi við eitt og sama starf.
son (nú preslur í Bolungarvík) var á þeim biblíu-
lestri; var hann þá í latínuskólanum, mjög efnilegur
piltur. Varð þessi kvöldstund mjer ágæt minning.
Seinna það sumar sigldi Bjarni til guðfræðináms á
háskólann og knýttum vjer miklar vonir til hans. —
Alþjóðafundur í Kristjaníu.
Eftir heimkomu okkar gekk nú allt sinn góða gang
fram eftir sumrinu. ]eg gat ekki sjeð neina útvegi til
siglingarinnar á alþjóðafundinn og var orðinn því al-
veg afhuga. Leið svo til 13. ágúst, en þá um kvöldið
kom Jón Helgason til mín og sagði, að nú væru síð-
ustu forvöð til siglingar og mætti ekki tæpara standa
að jeg næði á fundinn, og heimtaði, að jeg brigði við
skjótt og færi með Ceres, sem átti að fara í hring-
ferð austur og norður um land, og yrði jeg svo að
fara til Seyðisfjarðar og taka þar far með Vestu, er
kæmi að norðan og færi þaðan utan. Einhvern veg-
inn, jeg man ekki á hvaða hátt, hafði hann náð sam-
an peningum til ferðakostnaðar. Skipið átti að fara
daginn eftir. Svo tók jeg saman pjönkur mínar um
nóttina, og næsta kvöld var jeg kominn út á sjó. Vjer
fengum ágætisveður til Seyðisfjarðar. Davíð Östlund,
sem þá átti heima á Austurlandi, var samferðamaður
minn, og seldi hann mjer fyrsta lindarpennann, sem jeg
eignaðist. En gleðin af honum varð skammvinn, því
í hvert sinn, sem jeg fór að skrifa með honum, varð
jeg allur blekugur um hendurnar, svo að jeg eitt sinn
í bræði minni henti honum í sjóinn einhversstaðar
milli Islands og Færeyja. — Jeg dvaldi einn dag á
Seyðisfirði og hjelt þar samkomu. Það var sólskins-
dagur, eins og vant er að vera, er jeg kem á Seyð-
fjörð, svo að hvert sinn sem mjer dettur Seyðisfjörð-
ur í hug, sje jeg hann í hugmynd minni baðaðan í
sólskini. Um miðnætti lagði Vesta af stað. Á leiðinni
til Eskifjarðar kynntist jeg pilti af Eskifirði, sem Ing-
ólfur hjet, og varð mjer mjög kær og er góður kunn-
ingsskapur með okkur þann dag í dag, þótt strjálir
hafi samfundir verið. — Hann varð mjer til uppörfunar.
— Ferðin til Færeyja gekk fljótt og vel. í Thorshavn
var komið með sjúka konu út á skipið; hún var brjál-
uð og átti að fara til Danmerkur á hæli þar. Hún
var frá Klaksvík, og var mágur hennar, Absalon
Jógvansson, gæslumaður hennar á leiðinni. Hann var
stud. theol. frá Hafnarháskóla. Konan linti ekki á
hljóðum alt kvöldið og næstu nótt. Hún var í klefa
sjer á 2. farrými. Það var átakanlegt að heyra hljóð-
in, og stundum var hún að æpa til Guðs og Jesú
Krists, og stundum hljóðaði hún upp, að djöflar væru
að ásækja sig, og stundum brautst hún um og sagðist
ekki vilja fara til Danmerkur til þess að láta háls-
höggva sig þar. — Var þetta eitthvert ömurlegasta
kvöld og nótt, sem jeg hef haft á nokkurri sjóleið.—
Unglingspiltur, sonur stórkaupmanns eins í Kh., var
svo hræddur, að hann bað mig að lofa sjer að sofa
inni í mínum klefa um nóttina. Þetta lá eins og farg
á öllum og engum varð svefnsamt þá nótt. Mágur
hennar sagði mjer, að hún hefði orðið svona alt í
einu, er ofboðshræðsla hafði gripið hana á öðrum eða
þriðja degi eftir barnsburð. — Fram eftir næsta degi
var þetta alveg eins og hjeldu allir sig sem mest uppi,
enda var veður hið besta og steikjandi hiti. Konan