Eimreiðin - 01.05.1907, Qupperneq 11

91
Petta er efni sögunnar að því leyti sem hún verður sögð í
fám orðum.
Að hverju leyti er saga þessi minnileg og markverð?
Fyrst og fremst fyrir þá sök, að hún er eftir prest.
Presturinn sá hefir séð og skilið, hvaða kröfur verður að
gera til leiðtoga sálnanna — fyrst og fremst til hans, og í öðru
lagi hverjum skyldum almenningur verður að gegna, ef hann á að
eiga skilið kristið nafn.
Auðséð er, að þessi prestur álítur það eitt nauðsynlegt í þessu
efni, að presturinn lifi með lýðnum, sem hann kennir Hann vill
sameina líferni og trú.
Hann vill koma prestinum inn í mannfélagið, en ekki út úr
því. Paö er augljóst.
Hann sér og finnur, að þeir prestar eru eins og »vörður á
heiðum uppi« (orð meistara Jóns), sem prédika fagurlega, en eru
uppi í skýjunum.
Ljómandi orðræður eru ekki til neins, ef ræðumaðurinn er
utan við lífsbaráttu alþýðunnar, sem hann kennir.
þetta er að vísu gamli sannleikinn um »hljómandi málm og
hvellandi bjöllu«. En hann er þó altaf nýr. Og altaf þarf að
brýna hann fyrir mönnunum.
Og okkur íslendingum veitir ekki af að rifja upp þessi efni.
Pví að nú eru kirkjumálin í landi voru að verða hræðileg
vandræðamál öllum þeim, sem hugsa alvarlega um land og lýð.
Að því leyti erum vér Islendingar staddir í völundarhúsi,
sem enginn ratar út úr.
Landstjórnin, blessuð skepnan, hefir nú líka fundið til þess,
»aö eitthvað þarf bráðlega að fara að gera« í því efni. Pess vegna
skipaði hún nefnd manna til þess að fjalla um vjandræðamál völ-
undarhússins.
En landstjórninni varð undir eins fótaskortur á sveilinu, þegar
hún valdi í nefndina presta og embættismenn.
Prestar og guðfræðingar eru að sjálfsögðu ramviltir orðnir í
völundarhúsinu og rata þess vegna ekki út úr því, því síður að
þeir geti vísað þjóðinni veginn til dyranna.