Eimreiðin - 01.05.1907, Blaðsíða 16

96
sitja. Ég svara: Peir verða að vísu ekki reknir frá embætti,
meðan þeir vilja sitja. Éess þarf heldur ekki. Éað skiftir eigi
löngum togum, að þeir fækka og falla úr lestinni. Eftir einn
mannsaldur verða þeir alveg úr sögunni.
Stjórnarskránni þarf að breyta lítilsháttar: nema burt þau
herfilegu orð, sem í henni standa, að lúterskan skuli vera þjóð-
trú í landinu, og að þjóðfélagið skuli vernda hana og styðja.
Stjórnarskráin ætti að heimila fult trúarbragðafrelsi í landinu. Pað
gæti samt stutt að túlkun, útbreiðslu og viðhaldi þeirrar trúar,
sem bezt er og miklu betri en lúterskan. En þá trú kalla ég
bezta, sem hefir þann samnefnara, sem allar brota-trúr (greinir)
ganga upp í. Sú trú er fólgin í þéssum fáu orðum:
Faðerni guðs, bróðerni manna, ódauðleiki andans.
Alt annað en þetta þrent í trúardeildunum er smámunaefni,
og ambáttakritur deilurnar um alt hitt.
»Guðfræðinga« þarf eigi til að boða þessi trúarbrögð, heldur
að eins góða menn og gáfaða, fróða og ritfæra, sem vildu leggja
fram krafta sína.
Pegar svo er komið, að þessu máli er borgið á þann hátt,
sem ég hefi nú lýst, þá erum vér komnir út úr völundarhúsinu,
sem vér Islendingar erum nú staddir í. Éá blasir við þjóðinni
beinn vegur inn í heiðríki hátignarinnar — alstirnda nótt ágætrar
sáluhjálpar!1
Ritað í lok nóv. 1906.
Fyr og nú í Gnúpverjahreppi.
Eftir BRYNJÚLF JÓNSSON (frá Minnanúpi).
Væri það títt, að aldraðir menn, sem á efri árunum dvelja á æsku-
stöðvum sínum, rituðu samanburð á aldarhætti æskuára og elliára sinna
á því svæði, sem kunnugleiki hvers um sig nær yfir, þá gæti með tím-
anum orðið úr því mikilsverður fjársjóður fyrir menningarsögu landsins.
1 fó að vér séum ekki sammála öllu því, sem haldið er fram í ritgerð þessari,
höfum vér ekki hikað við að veita henni upptöku — sakir kosta hennar að öðru
leyti. RITSTJ.