Eimreiðin - 01.05.1907, Page 31

111
sýnið varð svo mikið, að hún átti bágt með að trúa því, að það
fyndist nokkurt réttlæti í heiminum, efaðist um að það fyndist
nokkurstaðar, þar sem hún hefði farið svo hræðilega varhluta af
því. — Og hver var ástæðan? •— Hún lá í augum uppi, hverjum
sem vildi líta í lífsbók hennar. Hún var fyrirlitin; troðin niður í
saurinn, bara af því að hún elskaði Grím. Var það mögulegt að
nokkurt réttlæti væri til, þar sem henni, sakir falslausrar ástar við
ótiginn mann, var misboðið svo hræðilega?
Pað kom fyrir að hugur hennar dvaldi langt fyrir aftan baslið
og bágindin á Hamri; skygndist inn í bernskuminningarnar frá Hofi,
og allsnægtirnar þar. Og hefði hún svo tekið honum Guðjóni,
maurapúkanum fertuga, sem bað hennar sama daginn og Porsteini
urðu kunnar ástir hennar og Gríms — hefði hún tekið honum,
eins og faðir hennar hafði ætlað að hamra fram, og gifst krónun-
um hans, þá var víst, að henni hefði liðið betur. Ekki þurft að
þræla nótt og dag. Pá hefði hún náð mannvirðingu og haft
sama sæti sem prestsfrúin og hreppstjórakonan. Pá hefði hún
ekki þurft að vera hornréka langt frá öðrum mönnum, uppi í
heiði, þar sem norðanvindurinn lék lausum hala mest af vetrinum,
og sólin gat ekki komið inn í bæinn á sumrin.
— Jú munur hefði það verið!
En myndi hún hafa orðið ánægðari? Var það víst, að hún
hefði unað eins vel sambúðinni við Guðjón sem Grím? Hún
elskaði Grím; gat troðið logandi eldinn fyrir hann og gert hverja
þá þraut, sem kostaði líf hennar — bara ef honum væri borgið.
Hún hefði aldrei unnað Guðjóni. Aldrei lært að elska hann, og
að lifa í ástlausu hjónabandi, þar sem hjónasængin var eins og
heljargaddur, hlaut að vera voðalegt. Pá var baslið og bágindin
betra. — Og hún þakkaði guði fyrir að hafa fundið Grím; slíkan
eiginmann gat hún elskað. Hún hafði líka fundið það svo snemma,
að það var hann, sem var ímynd hugsjóna hennar, og hann, sem
hún gat elskað í lífi og dauða. —
Á þessum io árum, sem þau höfðu verið í hjónabandi, Ham-
arshjónin, höfðu þau eignast 5 börn. Hið fyrsta dó vikugamalt í
höndunum á yfirsetukonunni. Tvö þau næstu komust á annað og
þriðja ár, og virtust mannvænleg, en þá kom barnaveikin, og
þau dóu bæði í sömu vikunni. Guðlaugu fanst lífið óbærilegt
eftir þenna missi, og þá reyndi hún bezt, hvaða mann hún átti.