Eimreiðin - 01.05.1907, Qupperneq 36

116
»Hvað er það, sem gengur að börnunum?«
^Pað er nú það sem ég ekki veit. Eg ætlaði lækninum að
skera úr því. Samt finst mér veikin haga sér líkt og þegar
börnin mín dóu. — Eg held það sé barnaveiki,« sagði Grímur
og var gráthljóð í röddinni.
»Barnaveikin — já einmitt það, en við hana er» ekkert að
gera. Og svo vantar mig eina meðalið, sem um er að ræða í
þeim sökum,« sagði læknirinn ósköp rólega.
»Svo mér eru þá allar bjargir bannaðar?« Grimur horfði svo
framan í lækninn, að allar skepnur hefðu hlotið að vikna.
»Pér megið ekki vera heimtufrekur. Maður, sem eins er ástatt
fyrir og yður, má ekki hugsa, að honum sé lánað endalaust og
botnlaust. Eg get ekki verið á þönum fyrir þá menn, sem aldrei
borga. Petta liggur í augum uppi. I’að er svo skiljanlegt, að að
því þarf ekki fleiri orðum að eyða.' Eg verð eins og allir aðrir
menn að hugsa um minn hag. Eg þarf að lifa eins og aðrir menn,
og ástæður mínar eru ekki þann veg, að ég geti farið langar ferðir
um hávetur án borgunar. Eér skiljið þetta, Grímur minn! Menn
eins og þér, verðið að setja ykkur í annarra spor. Allir eiga að
hafa það hugfast, að komast áfram án þess að þiggja. Og allir
eiga að kosta kapps um að gera það eitt, sem gefur í aðra hönd.
Ef menn hugsa sér að komast áfram í heiminum, mega þeir ekki
lána fé sitt, þeim sem aldrei geta borgað; það er sú mesta fjar-
stæða, sem nokkur þjóð þekkir, og vegna þess eru svo margir
Islendingar skríðandi á fjórum fótum, eða standandi á hausnum
langt niðri í skuldaflækjunni. — Sem sagt, það hefir enga þýðingu
að ég fari. Ef það er barnaveikin, verður það um seinan; einhver
breyting skeð, áður en við náum heim til yðar. Og sama er um
meðulin, þau hafa heldur ekkert að þýða. Og svo megið þér
þakka fyrir að skuldin hefir ekki aukist að þessu sinni. — Pað er
upp úr nýjárinu, sem þér ætlið að borga?«
Læknirinn hafði gengið fram og aftur. Hann talaði rólega
eins og það væri sannfæring hans, að þetta mál, sem hann var
að verja, væri í alla staði rétt. Grímur hafði staðið kyr í sömu
sporum. Pegar læknirinn þagnaði, varpaði hann öndinni og píndi
út úr sér:
»Pað er þá ekki annað en ég fari? Eg hefi helzt til lengi
beðið eftir þessum málalokum.« Svo litla stund stóð hann kyr,