Eimreiðin - 01.05.1907, Qupperneq 40

120
V.
Grími sóttist seint heim. IJað var farið að bregða birtu,
þegar hann fór frá Brekku. Biðin eftir lækninum hafði verið
óþolandi löng, og tíminn, sem hann ræddi við lækninn, full-
keyptur fyrir úrslitin.
Vesalings Guðlaug! Bjargföst trú hennar, að hann kæmi
með lækninn. Hvað átti hann að segja henni? Þetta var svo
óttalegt, að hann gat ekki hugsað til þess. Að segja Guðlaugu
alt, eins og það fór á milli hans og læknisins. og það þegar
svona stóð á? — Nei það mátti hann ekki gera. — En að skifta
um — segja eitthvað annað — ljúga að konunni sinni? Var það
nokkuð betra? — Eða hvað þá?
Grímur átti örðugt með að ganga, gat naumast borið fæt-
urna. Þreytan ætlaði að yfirbuga hann, ásamt þunga þeim, er
lá á sálu hans. Hann hafði heldur ekki bragðað mat, allan lið-
langan daginn; hafði farið fyrir ofan garð og neðan. Ekki viljað
láta nokkurn mann sjá sig. Allir myndu misskilja hann, og halda
að hann væri á beiningaferð. Hann hafði svo oft stafað það út
úr augum manna, þó ekki væri það aðrir en heldri mennirnir og
sveitarhöfðingjarnir, sem kunnu að kveða að því. — Nei, heim
varð hann að komast!
Aumingja Guðlaugl Mikið mætti hún hugsa til daganna á
Hofi. Baslið og bágindin hefði hún heldur kosið, en auð og
metorð. Og alt þetta hefði hún kosið af einlægri ást til ótigins
manns — órjúfandi ást til hansl —
Hvað það hefði verið gaman, ef hann hefði getað hafið hana
upp úr bágindunum — upp ur myrkrinu, og leitt hana þangað,
sem sólin skini. Að hann hefði getað sýnt henni, að hann væri
sjáifstæður maður, sem vildi berjast af öllum lífs og sálarkröftum
fyrir því, að þau gætu komið fram hvar sem var, sjálfstæð! —
En — hefði hann ekki barist? — Jú, — það hefði hann gert,
og hún líka. Þau hefðu barist af öllum kröftum, en þau hefðu
beðið ósigur. — Hann væri svo lítils megandi — fátækur ræfill,
sem enginn virti, en sem allir hefðu horn í síðu á. I'að væri hann,
og það myndi hann verða svo lengi, sem hann drægist á löpp-
unum.
Hann elskaði Guðlaugu, og fyrir hana lifði hann. Fyrir hana
og börnin þeirra berðist hann. — En hvar sæist þessi ást? Bæri