Eimreiðin - 01.05.1907, Síða 41

I 21
það vott um ást, að hann léti hana vinna baki brotnu, þræla bæði
nótt og dag?
Grími vöknaði um augun, en enginn nema hann einn gat frá
því sagt, hvort tárin féllu niður í snjóinn, eða þau svelluðu á
vöngunum gráhærðu.
Grímur náði heim laust eftir miðnætti, að fram kominn af
þreytu og hungri. Blóðið var næstum staðnað í æðunum, og
fæturnir stirðir og afllausir. Gátu naumast borið hann inn göngin,
og lyft honum upp á pallinn.
»Guði sé lof, að ég er þó kominn heim U
Grímur kysti konuna og börnin, staulaðist yfir að rúmfleti við
uppgönguna, hallaði sér aftur á bak og stundi þungan.
»Hvernig líður?« Grímur horfði hvorki á konuna né börnin,
heldur starði hann augunum fram í skotið hjá uppgöngunni, þangað
sem aldrei kom sól, heldur var svarta myrkur bæði sumar og
vetur.
»Æ, ég veit það ekki! — Hann misti rænuna í morgun og
hefir haft óþolandi kvalir síðan, en hún hefir rænu, að ég held.
— Æ guð minn góður, ég veit ekki hvar þetta lendir!«
Svo varð þögn, og ekkert heyrðist nema stunur og vein
barnanna.
»Kemur ekki læknirinn ?« hvíslaði Guðlaug eins og í leiðslu,
án þess að líta upp.
»Nei-ei!« var það eina, sem Grímur gat stamað út.
Guðlaug hóf upp höfuðið. Tárin glitruðu í augunum og tóku
svo hlaup niður kinnarnar. Grímur leit upp og augu þeirra mætt-
ust. Lásu á augnabliki þetta, sem bæði hugsuðu, og höfðu viljað
segja, en sem tungan ekki gat túlkað. Misskildu ekkert. Dálitla
stund runnu sálirnar saman, spegluðust í djúpi augna þeirra. Svo
fékk þreytan yfirhöndina. Augu Gríms lukust aftur. Hann var
sofnaður og dró andann þungt og óeðlilega.
VI.
Jólanóttin var komin.
»Friður á jörðu og guðs velþóknun yfir mönnunum,« sungu
englarnir fyrir nálega tveim þúsundum ára. Sami englasöngúrinn
boðar jólin enn þann dag í dag. Boðið berst um allan heim —
yfir haf og hauður — ómar í stórborgunum ög bergmálar í kofum